Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 14-09-23 07:49

Geplaatst door de TopicStarter : 14-09-23 07:49

Ach, wat spijt me dat.. Ik wens je heel veel sterkte toe..
Ik heb zelf ook 2 verliezen relatief snel na elkaar moeten verwerken. Ik ben aan het 2de zelfs nog niet begonnen geloof ik, zo erg ben ik nog bezig met het 1ste..

Heel veel moed gewenst, dikke knuffel :knuffel:

**Geplaatst**: 14-09-23 20:34

Geplaatst: 14-09-23 20:34

Jessicauvita schreef:
Ik moet het even kwijt.. wij hebben net ons hondje moeten laten inslapen. Hij kreeg ineens cluster epileptische aanval. Ik heb Rubina nog niet verwerkt en nu mijn kleine hondje
[ [url=m/Y6o670.jpg]Afbeelding[/url] ]

Ach nee, heel veel sterkte!! Dit brengt ook weer extra 't verlies van rubina naar boven denk ik... Tenminste zo is 't bij mij... Eerst m'n pony flavio en die dag konijn dood in 't hok. Dag voor zijn verjaardag m'n kater en afgelopen maandag m'n poes...

Wel een ontzettend mooie foto! Je ziet hem echt genieten.

Hier ook foto's in een lijstje en steek vaak een kaarsje voor ze aan.

**Geplaatst**: 14-10-23 02:04

Geplaatst: 14-10-23 02:04

Oh mensen… ik moet me hier ook melden ben ik bang.

Iets minder dan een maand geleden heb ik mijn allerbeste vriendin moeten laten gaan. Het is zonder twijfel het ergste wat me ooit is overkomen. We zijn bijna twintig jaar samen geweest, ik was 11 en zij was 4. We hebben alles samen meegemaakt. Ze werd erg hoefbevangen en het was niet meer te redden, niet op een diervriendelijke manier in ieder geval. We hebben er een tijd alles aan gedaan en ik zei “we stoppen er pas mee als ze aangeeft dat ze niet meer wil”. En op haar laatste avond legde ze haar koppie op mijn schouder, leunde ze op me en gaf ze aan dat ze niet meer wilde.

En toen heb ik de volgende dag de dierenarts laten komen. Het is prachtig verlopen, voor zover dat kan. We hebben samen de zonsopkomst bekeken op het land, toen heeft ze een emmer met haar lievelingsslobber gekregen en al de snoepjes en wortels van de wereld. De dierenarts was fantastisch en ze is heel rustig gegaan. Ze was op.

Maar ik weet niet hoe ik verder moet zonder haar. Twintig jaar mijn beste vriendin, ik heb alles met haar gedeeld. Ze was mijn rustpunt, een van de weinige dingen die stabiel is gebleven in mijn leven. Ik heb een lieve vriend die me wil helpen en lieve mensen om me heen, maar ik kan er gewoon niet over praten. Meestal doe ik maar een beetje alsof het niet is gebeurd. En heeeel soms barst ik in tranen uit en kan ik een hele avond alleen maar janken. Dan kan ik er even wel over praten, maar alleen omdat ik denk “ik voel me nu toch al poedersuiker, dus nu maakt het niet meer uit”.

Ik heb nachtmerries soms. Dat ze 5x achter elkaar overlijdt en weer opstaat, en dan weer overlijdt. Of dat ik haar persoonlijk de injectie geef. Verwerking, ik weet het. Misschien onderliggend schuldgevoel dat ik denk dat ik niet alles gedaan heb wat ik kon, of het niet goed genoeg heb gedaan. Rationeel gezien is dat niet zo, oké… Maar het doet zo’n pijn.

Hoe verwerk je dit? Wat helpt jullie? Ik wil niet naar een traditionele psycholoog, dat werkt niet voor me. Ik wil het er ook niet constant over hebben. Ik wil niet minderen met werk en ik wil geen boeken lezen over rouw. Ik wil mijn vriendin terug. Ik wil haar lieve drakenhoofd weer zien als ik haar roep, ik wil haar gebrom weer horen als ik op haar af liep. Ik wil zo graag nog een keer haar gesmak horen als ze slobber had, en haar vacht ruiken en haar neusje aaien, dr voetjes horen op het asfalt. Wat ik ervoor zou geven om haar nog eens te knuffelen, eventjes naast haar te zitten… onbeschrijflijk.

Ik vind mezelf echt zo’n sukkel. Maar ja, het is wel de waarheid. Ik weet gewoon even niet wat ik moet met mezelf.

**Geplaatst**: 14-10-23 07:20

Geplaatst: 14-10-23 07:20

Eapy, wat ongelofelijk verdrietig dat je haar moet missen. Zo lang samen geweest en heb je haar uit liefde en verantwoordelijkheid moeten laten gaan. En de leegte en verdriet blijf over.

Er bestaat denk ik ook niet een vast recept om hier mee om te leren gaan. Verlies van iemand of een dier die je zo dierbaar is, hakt erin! Er is niets moois, of romantisch aan.

Het is nog super kort geleden. Alhoewel het gevoel zo naar is, je hier eigenlijk amper mee om kunt gaan, duurt het gewoon lang voordat de scherpe kantjes eraf zijn.

Er zijn verschillende manieren om ermee om te gaan, iedereen doet het op zijn eigen manier en eigen moment. Accepteren en ook lief voor jezelf zijn dat dit een heel hobbelige en soms ondoorgaanbare weg lijkt wens ik je toe. Sterkte. :knuffel:

**Geplaatst**: 14-10-23 09:21

Geplaatst: 14-10-23 09:21

Als je er niet over kan praten helpt schrijven mss? Ik praatte er ook niet graag over omdat ik dan idd ook erg emotioneel werd. Maar door het van me af te schrijven op een moment waarop het kon heeft me wel geholpen. Mss kun je een mooi plekje inrichten voor haar waar je haar kunt herdenken.

Zoals sunnyhorse al zegt, iedereen rouwt op z'n eigen manier. Je moet kijken wat voor jou goed voelt.

Hopelijk vind je snel wat meer rust. Die nachtmerries moeten er ongelooflijk hard inhakken. Je hebt de keus uit liefde gemaakt en je bent tot het eind aan haar zijde geweest. Dat zelfverwijt herken ik ook. Je maakt jezelf gek door wat als te denken. Weten dat je alles over hebt gehad voor je vriendinnetje wil nog niet zeggen dat je het ook als dusdanig voelt. Maar wij als paardeneigenaren weten allemaal dat je die moeilijke keus alleen maar hebt gemaakt uit liefde voor haar.

Heel veel sterkte :(:)

**Geplaatst**: 14-10-23 11:02

Re: Een tijdje na het verlies - hoe doen jullie het?

Geplaatst: 14-10-23 11:02

Er is niks zo verschrikkelijk als afscheid nemen van je maatje. Geef jezelf gewoon wat tijd, het is nog zo vers! En, heel belangrijk, wees lief voor jezelf! Ik heb in 2016 afscheid moeten nemen van mijn meisje en mis haar nog steeds, ondanks dat ik er vrede mee heb(ze was ziek en kon niet meer) en nu alweer 7 jaar een ander lief maatje heb.

Iig heel veel sterkte Y;(

**Geplaatst door de TopicStarter** : 14-10-23 15:02

Geplaatst door de TopicStarter : 14-10-23 15:02

Ach, heel veel sterkte met je verlies.. En met je schuldgevoel - ik ken het..

Hier is het nu 9 maanden geleden, en godsamme, wat een rollercoaster is het al geweest..
Eerst kon ik niet slapen. Toen begon ik te maken. Voelde ik me schuldig. En onbegrepen. Ik heb ook een heel lieve omgeving, mensen die willen praten, mensen die ook een stukje Daisy zijn verloren - maar voor mij was het verlies het grootste, en hoewel iedereen hun stinkende best deed (en doet!) "merk" je wie weet waarover hij/zij praat, of niet..

Ik heb steun gehaald uit dit topic. Want eerlijk waar: het helpt om met lotgenoten te praten. Ook al ken je de mensen niet in real life - omdat zij hun maatje ook zijn verloren, wéten zij hoe het voelt. En dat gedeelde verdriet heeft mij echt getroost. Ik ben niet de enige die met een gat van 500kg in het hart rondloopt..

Praten lukt me nu beter dan pakweg een half jaar geleden, maar schrijven was het enige wat die eerste maanden echt mogelijk was.

Ik kreeg 2 weken geleden nog telefoon van een staleigenaar. Die had een vriendin van me gesproken, en kreeg toen te horen dat ik Daisy in januari heb moeten laten gaan. Die jongen belde me op om me te condoleren. En dan kan ik alleen maar heel dankbaar zijn - extra schouders die het verlies met mij dragen. Schouders die weten hoe het voelt om zo'n dierbaar maatje te verliezen..

Tijd, tijd, tijd. Dat is oprecht het enige wat werkt. Het heeft tijd nodig, om het verstand boven het hart te laten spreken. Want ons hart zal zich altijd schuldig blijven voelen, hoe rationeel ons verstand ook kan denken.

Ik heb de rouwtherapie nooit gebeld. Ik was het wel van plan, maar het kwam er gewoon niet van. Ik geloof wel dat het kan helpen, maar ik weet niet of het mìj zou helpen..

Ik ben vandaag voor het eerst in maanden weer eens écht gaan wandelen. Het is de 3de keer dat ik in een zadel ben gestapt sinds voor mij de wereld stil stond, en vandaag was de eerste keer dat ik dat zonder dat hartverscheurende schuldgevoel kon doen. Ik voelde me even weer heel compleet, ik heb echt intens genoten. We kwamen heel toevallig ook eerder vernoemde staleigenaar tegen, die was blij me weer in het zadel te zien!

Ik ben zo dankbaar voor al die mooie mensen. Ook voor degenen die "hét" verlies niet kennen maar die mij wel hun schouders hebben geleend. Tijd, en vriendschap en liefde waren hier het belangrijkste; hebben voorkomen dat ik compleet ben ingestort. Tuurlijk kwamen daar ook huilbuien bij kijken - ook zonder dat er iemand tegen me praatte. Dat heb ik nog steeds, maar iets minder schrijnend en scherp. Ik kan vaker glimlachend terugblikken op die prachtige jaren dan dat ik in huilen uitbarst.

Er bestaat inderdaad geen vast recept voor rouwen. Rouwen = een werkwoord.. Je moet er dus echt voor werken.. Doe wat goed voelt voor jou. Ik ben ook blijven werken, op 2 dagen na. Ik wilde thuis niet verloren lopen, dus ik snap dat gevoel. Ik werd wel geconfronteerd met het zwarte gat van na mijn werk naar huis te moeten rijden in plaats van eerst naar stal, zoals de voorbije +11 jaar.. Zo raar.. Heel mijn wereld op zijn kop.

Ik wens je veel sterkte en moed toe, Eapy. Schrijf het hier van je af, stuur me een pb - doe wat voor jou goed voelt. Plaats een miljoen foto's als je dat wilt - zolang het voor jou maar goed voelt. Dikke knuffel!

En als afsluiter, een foto van vandaag met Athena, de merrie die naast mijn Daisy stond. Ze hebben elkaar letterlijk aangevlogen, maar dat kwam vooral omdat ze beide zo dominant zijn, en eigenlijk qua karakter heel erg op elkaar lijken. Het voelde goed, en daar ben ik heel erg blij en dankbaar voor

**Geplaatst**: 25-10-23 19:46

Geplaatst: 25-10-23 19:46

Iedereen heel erg bedankt voor de lieve woorden. Ik heb ontzettend veel aan jullie gehad. (Nog) niet gereageerd want ik kon het er weer gewoon niet over hebben, kon er niet over nadenken.

Het is gewoon heel moeilijk en heel verdrietig. Ik mis haar zoals ik nog nooit iemand heb gemist. Ze was zo’n integraal onderdeel van mij en nu voelt dat leeg. Ik kon zoveel bij haar kwijt, zonder woorden, en waar moet dat nu allemaal heen…

Mijn moeder belde me gisteren. Mijn vader heeft een (zeer waarschijnlijk) kwaadaardige tumor in zijn darmen en ze gaan scannen voor uitzaaiingen. Ik heb even geen idee hoe ik hier doorheen kom, en dan ook nog zonder mijn merrie.

Ik begin in november bij een nieuwe baan. Heel erg leuk en super fijn team, weet ik nu al. Maar ik wil het zo graag goed doen. Ik ben als persoon heel onzeker en heb weinig eigenwaarde, dus mezelf van een goede kant laten zien kost me heel veel energie. Ik heb daarnaast nog stage en ik doe een opleiding (in de richting van mijn nieuwe baan). Allemaal echt prachtig en ik ben zo blij met mijn keuze. Maar stel mijn vader moet een heel traject in… hoe ga ik het dan ook nog goed doen bij mijn nieuwe baan en leren voor mijn studie zonder dat ik helemaal kopje onder ga…? Ik wil er zijn voor mijn moeder, voor mijn vader, en dan ook nog ergens een leuke vriendin voor mijn partner… schiet mij maar lek.

Op dit soort momenten wil ik gewoon zo graag bij haar zijn. Moest een kwartier in de regen naar huis lopen en heb gejankt joh… heb van binnen geschreeuwd dat ik haar zo mis en zo graag terug wil. Maar dat kan niet.

Ik hoop zo dat het beter wordt. Voor nu is het alleen maar poedersuiker.

**Geplaatst**: 25-10-23 21:18

Geplaatst: 25-10-23 21:18

Ohh verschrikkelijk heel veel sterkte voor je vader en voor jou uiteraard ook! Y;(

Lastig allemaal hoor, misschien vind je een soort afleiding in je nieuwe werk. Maar doe vooral wat goed voelt voor jezelf .

**Geplaatst**: 25-10-23 21:23

Re: Een tijdje na het verlies - hoe doen jullie het?

Geplaatst: 25-10-23 21:23

Dankjewel

Ja, dat hoop ik ook. Het zijn allemaal super leuke mensen en het werk is leuk. Ik heb er veel zin in. Moet nog even het idee loslaten dat ik alles gelijk perfect moet doen, beetje de druk eraf halen.

**Geplaatst**: 25-10-23 21:26

Geplaatst: 25-10-23 21:26

Ik weet zelf ook niet meer hoe ermee om te gaan. 2 mijn grote liefdes zo kort na elkaar ..
Heb ook niet echt afleiding van werk ofzo of waar ik me in kan storten want zit nog steeds thuis met een hernia ..
Mensen verwachten dat je er wel weer bent, en alles normaal is. Maar ik zit nog elke dag te janken en voel me zwaar depressief ..

**Geplaatst**: 25-10-23 21:27

Re: Een tijdje na het verlies - hoe doen jullie het?

Geplaatst: 25-10-23 21:27

Dat is wel fijn ! Misschien kan je van te voren een beetje aangeven wat er speelt momenteel, dat ze er toch een beetje rekening mee houden als je zelf even niet zo prettig voelt of een mindere dag heb.

**Geplaatst**: 25-10-23 21:35

Geplaatst: 25-10-23 21:35

Jessicauvita schreef:
Ik weet zelf ook niet meer hoe ermee om te gaan. 2 mijn grote liefdes zo kort na elkaar ..
Heb ook niet echt afleiding van werk ofzo of waar ik me in kan storten want zit nog steeds thuis met een hernia ..
Mensen verwachten dat je er wel weer bent, en alles normaal is. Maar ik zit nog elke dag te janken en voel me zwaar depressief ..

Wat een verdriet hè… en ook nog een hernia :knuffel:

heb je andere diertjes waar je geluk uit kunt halen? Of een lief iemand om je heen?

Jessicauvita schreef:
Dat is wel fijn ! Misschien kan je van te voren een beetje aangeven wat er speelt momenteel, dat ze er toch een beetje rekening mee houden als je zelf even niet zo prettig voelt of een mindere dag heb.

Ja dankje, denk inderdaad dat ik dat wel doe. Al vereist dat wel dat ik het moet delen waar ik niet zo goed in ben…

**Geplaatst**: 25-10-23 21:43

Re: Een tijdje na het verlies - hoe doen jullie het?

Geplaatst: 25-10-23 21:43

Ja lastig hè?! En dan vooral ook nog op een nieuwe plek met nieuwe mensen waar je eigenlijk gewoon je goeie zelf wil laten zien..

Ik heb mijn andere paard nog, wat het tegelijk ook lastig maakt om elke dag in haar stal te zijn. Gelukkig gaat het met haar nu wel beter, ze is een maand van der pad geweest.

En thuis mijn andere hondje, ook die ervaart nu veel stress en heeft een blaasontsteking wat niet over wil gaan dus daar ben ik nog wat mee aan het doktoren, echt sneu

**Geplaatst**: 25-10-23 21:45

Geplaatst: 25-10-23 21:45

Iedereen hier een dikke knuffel en veel sterkte :(:)

Ik heb 6 oktober mijn eerste echte eigen paardje in moeten slapen na amper 2 jaar weer samen zijn... Aan het begin zat ik er niet zo mee, had vooral veel vrede met de beslissing omdat zij gewoon echt op was. Merk nu dat het verdriet een beetje begint te komen. En een beetje flink ook. Mis haar ineens zo erg. Ze heeft mij zo enorm veel geleerd in zo een korte periode.. Goede dingen en minder leuke dingen (vaste klant van de DA...)

Heb een 40 x 60 foto besteld en die is inmiddels binnen. Heb nog een vlechtje die ik in haar manen had gemaakt. Heb alleen 0,0 motivatie om dat op te gaan hangen... Ook geen idee hoe ik dat vlechtje bij de lijst wil doen. Wil er ook niet over nadenken merk ik...

**Geplaatst**: 25-10-23 21:56

Geplaatst: 25-10-23 21:56

Jessicauvita schreef:
Ja lastig hè?! En dan vooral ook nog op een nieuwe plek met nieuwe mensen waar je eigenlijk gewoon je goeie zelf wil laten zien..

Ik heb mijn andere paard nog, wat het tegelijk ook lastig maakt om elke dag in haar stal te zijn. Gelukkig gaat het met haar nu wel beter, ze is een maand van der pad geweest.

En thuis mijn andere hondje, ook die ervaart nu veel stress en heeft een blaasontsteking wat niet over wil gaan dus daar ben ik nog wat mee aan het doktoren, echt sneu

Precies ja! Moet er echt even een weg in vinden.

Ah ik snap je, dat is ook lastig. Toen ik mijn pony in 2019 moest laten inslapen had ik mijn merrie nog. Dat heeft mij toen juist erg geholpen. Maar deze pony had ik 7 jaar — was ook heel naar en heel moeilijk, maar dit is zo anders.

Fijn dat het beter gaat met je andere paardje nu. Ach en je arme hondje… wat een moeilijkheden allemaal… supplement urogeni van puur schijnt heel goed te werken!

Flubberboot schreef:
Iedereen hier een dikke knuffel en veel sterkte

Ik heb 6 oktober mijn eerste echte eigen paardje in moeten slapen na amper 2 jaar weer samen zijn... Aan het begin zat ik er niet zo mee, had vooral veel vrede met de beslissing omdat zij gewoon echt op was. Merk nu dat het verdriet een beetje begint te komen. En een beetje flink ook. Mis haar ineens zo erg. Ze heeft mij zo enorm veel geleerd in zo een korte periode.. Goede dingen en minder leuke dingen (vaste klant van de DA...)

Heb een 40 x 60 foto besteld en die is inmiddels binnen. Heb nog een vlechtje die ik in haar manen had gemaakt. Heb alleen 0,0 motivatie om dat op te gaan hangen... Ook geen idee hoe ik dat vlechtje bij de lijst wil doen. Wil er ook niet over nadenken merk ik...

Ach… gecondoleerd :knuffel:

het haar van mijn paard wat ik heb afgeknipt ligt ook nog op stal hoor. Heb wel een idee wat ik ermee wil, maar inderdaad, wil er even niet over nadenken of zo. Geef jezelf de tijd…

**Geplaatst**: 25-10-23 23:09

Geplaatst: 25-10-23 23:09

Ik heb pas na meer dan anderhalf jaar na inslapen van mijn lieve merrie, het zadel verkocht. Al die hing het in mijn kast in het tuinhuis.
Alle andere spullen heb ik na aantal maanden al gedoneerd aan Stichting Paardenkamp maar het zadel was een ander dingetje. Kostte mij meer tijd om dat te plaatsen en eindelijk weg te doen.

Voor alles is er een tijd vind ik. Gun jezelf die tijd idd zoals anderen ook al opperen.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 26-10-23 07:39

Re: Een tijdje na het verlies - hoe doen jullie het?

Geplaatst door de TopicStarter : 26-10-23 07:39

Mijn zadel hangt ook nog in het tuinhuis.
Ik heb al heel veel spullen weggegeven, aan vriendinnen, maar idd, dat zadel voelt zo anders aan om weg te doen. Haar hoofdstel ook, ik krijg het niet over mijn hart. Misschien komt dat later nog, misschien ook niet.
Ik ga morgen uit eten met vriendinnen, 1 van hen is de eigenaar van de merrie waar ik onlangs mee mocht gaan rijden, en ik heb hier nog een onderlegger liggen die heel mooi gaat staan op haar merrie - daar ben ik dan wel klaar voor, om die weg te geven. Maar mijn barebackpad - hell no.

Ik wens jullie allemaal veel moed en sterkte toe. De pijn wordt ooit iets minder rauw. De mooie herinneringen zullen overheersen. Maar zolang het vooral pijn doet: huil het er lekker uit. Als dat nodig is, moet je dat gewoon doen.

**Geplaatst**: 31-10-23 11:34

Re: Een tijdje na het verlies - hoe doen jullie het?

Geplaatst: 31-10-23 11:34

Goh, hoe zal ik beginnen.
Ik heb 10 maanden geleden mijn mooie Zozo moeten laten gaan. Tijdens een koliekoperatie besloten om haar verder leed te besparen en ze te laten gaan.
Ik heb al eerder contact gehad met LWDaisy, omdat we ongeveer in dezelfde periode ons paard verloren waren, en ook jou verhaal zo herkenbaar was.

Daarna ben ik een beetje op de automatische piloot beland. Met elke dag opnieuw dat zware gewicht op mn schouders van groot gemis, verdriet, mezelf weer moeten uitvinden zonder mn meisje, en toch ook schuldgevoel. Want wat als ik toch had doorgegaan met de operatie, zou ze dan nu hersteld geweest zijn?

Ik was altijd heel erg alert op dingen die koliek kunnen veroorzaken, en als ze dan een koliek krijgt waar je niks aan kunt doen (Gesteeld lipoma) is dat zo vreselijk zuur.
De kansen waren te klein, er moest een stuk darm tussenuit, en zou een lang herstel zijn met zeker en vast de verwachte complicaties.

Wat ben ik kwaad op de wereld geweest. Ook al wist ik dat ik voor haar de beste beslissing had gemaakt om ze te laten gaan, toch had ik zo een schuldgevoel. Waarom had ik ze laten opereren en ze niet gewoon thuis laten inslapen bijvoorbeeld.
Maar dan had ik ook nooit geweten dat ze een gesteeld lipoma had, maar k wist het al in de ochtend toen ik ze vond dat dit echt foute boel was. en ik had toch nog een beetje hoop en wilde kijken of ik ze toch nog redden kon.

Ik kreeg ook op andere vlakken nog heel wat voor de kiezen.
Een jager die doelbewust de kat heeft geschoten en die nu op 3 pootjes door het leven moet en ook mijn oude hond heb ik moeten laten inslapen.

Mijn lijf zei toen STOP. Denken en voelen werden uitgeschakeld, buiten het verdriet van Zozo, dat bleef zo voelbaar aanwezig. Zo een groot gemis, ze was er niet meer om me bij te staan en mn gedachte te verzetten.
Verder op de automatische piloot en randje burnout.

Paar maanden geleden ben ik bij de osteopaat geweest. Deze heeft mij mentaal erg geholpen met supplementen van kruiden en bach bloesems, want mijn lichaam en geest stonden continu aan. En de af knop was kapot , zeg maar.

Deze therapie begin gelukkig zn werk te doen. Ik ben rustiger, al blijft het gemis zo voelbaar, maar ik kan het beter plaatsen en doet lichameijlijk minder pijn.

Paar weken geleden hebben we dan ook een nieuwe pup gekregen. Dat scheelt echt wel veel, want dat brengt weer veel vreugde in mn leven.
Ook rijd ik ondertussen een ander paard bij, maar zal nooit voelen voor haar wat ik voor Zozo voelde.
We hebben zelf ook nog 2 jaarlingen en een ruin van 7 jaar. Ik zorg met plezier voor hen, maar mis toch nog steeds elke dag die ene speciale, die me altijd overal weer doorheen sleurde.

Ik volgde dit topic al even, en was blij te zien dat het voor meer mensen een strijd is om hier doorheen te worstellen. Toch wel fijn om te lezen.

Veel spullen heb ik ook opgeruimd of voor de andere paarden gebruikt. Alleen haar halster en beenbeschermers hangen nog op dezelfde plaats en blijven daar wat mij betreft nog wel een poosje hangen.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 31-10-23 13:38

Geplaatst door de TopicStarter : 31-10-23 13:38

Die auto-piloot herken ik ook heel erg.. Je bent zo ontzettend verdoofd, maar de maatschappij en het leven laten niet toe dat je stil valt, dus ga je op auto-piloot door. En daarbij dan dat schuldgevoel.. Ook al weten we dat we het beste voor ons paard gedaan hebben, het is zeer aanwezig, elke dag opnieuw. Het wat-als is zo slopend..

Met mij gaat het de laatste tijd iets beter. Ik heb er iets meer vrede mee.
Ik mis Daisy nog steeds ontzettend, dat zal ook nooit veranderen - maar het is zo'n verademing om niet heel de dag te moeten vechten tegen dat schuldgevoel, de paniek die daarmee gepaard gaat, .. Er is meer ruimte voor rauw verdriet, dat dan eindelijk een plaats kan krijgen. En dat is bij mij wel gelukt, hoewel ik regelmatig nog een traan laat. Maar er is de laatste tijd veel meer ruimte voor de mooie herinneringen, en dat voelt heel vredig. Het is fijn om ook met een glimlach te kunnen terugblikken op al die mooie jaren, en niet alleen maar met schuldgevoel, paniek en verdriet.

We komen er wel, lieve paardenvrienden.
We zullen onze paarden nooit vergeten, we zullen nooit ophouden met van ze te houden - maar we leren wel met het gemis en het verdriet leven. Er komt ruimte voor de mooie herinneringen.

Dikke knuffel voor iedereen die er eentje kan gebruiken :knuffel:

**Geplaatst**: 01-11-23 08:18

Geplaatst: 01-11-23 08:18

Oohh jij heb ook veel voor je kiezen gekregen in korte periode 3timesmom :(:)

En dat therapie met de supplementen wat helpen .
Je heb gedaan wat je kon , je legt haar leven in de handen van de artsen , meer had je niet kunnen doen.

Voor Rubina was een operatie te laat, in een paar uur tijd is het zo slecht gegaan met haar. Ik heb heel veel schuldgevoelens ook , dat ik niet meteen naar de kliniek ben gereden en de arts zelf liet komen. Dat er niet meteen een arts ter plekke was , en Ook al duurde het 20 minuten nadat de arts weg was dat ik zei , ik ga nu heen! Maar ze heb wel vaker koliek gehad en altijd liep het goed af. Zoveel schuldgevoelens waarom ben ik ff naar huis gegaan tussendoor, liet ik haar alleen , omdat de arts zei dat het een kans van 50/50 was en ik positief bleef , het was al avond en ze was aan het uitrusten in de stal.. ik weet het gewoon niet meer

**Geplaatst**: 01-11-23 08:27

Geplaatst: 01-11-23 08:27

En met mijn hondje 13 september ging het al helemaal verschrikkelijk. Ik breek er vaak door dat het zo gegaan is..
bij ons hebben we geen dierenartsen meer Savonds en in het weekend dus we moeten een stuk rijden als er iets is. Hij kreeg epileptische aanval na aanval, dus met pijn en moeite konden we een dierenarts vinden 40 minuten van huis terecht. Ze wilde ons eerst naar Amsterdam sturen . Maar uitgelegd dat het zo slecht ging met hem dat we niet nog verder wilden rijden.

We kwamen binnen, er werd niet naar gekeken maar meteen gezegd , je komt voor het spuitje hè.
Ik moest vragen of ik mocht zitten met mijn hondje in m’n armen . Ze bracht hem in slaap, en m’n hondje was bang zat te trillen en hield me helemaal vast met z’n pootje. Tegelijkertijd stond zij een heel gesprek tegen m’n vriend aan te klagen dat het zo slecht is dat wij in de stad geen dierenartsen hadden etc etc.. ik kookte van binnen maar voor mijn hondje bleef ik rustig. Ik had hem zo graag een ander afscheid willen geven, dit verdiende hij niet . Ik wist dat het eraan zat te komen , hij was al 17+ en had dan al een arts geregeld die thuis zou komen om in te laten slapen. Maar dat het savonds zo slecht ging hadden we niet verwacht.

**Geplaatst**: 06-11-23 18:14

Re: Een tijdje na het verlies - hoe doen jullie het?

Geplaatst: 06-11-23 18:14

Blij dat ik dit ben tegengekomen. Ik laat eind deze maand mijn paard gaan van 3,5 jaar oud. Hoe gaan jullie met het schuldgevoel om? Ik voel zowel schuldgevoel om het inslapen, waardoor ik moeite heb met tijd spenderen met haar. Maar ook omdat ik me afvraag in hoeverre ik het had kunnen voorkomen. Ik probeer eigenlijk constant mezelf de schuld te geven. Ik probeer in te zien, dat zelfs al heb ik dingen gemist of anders aangepakt, het oké is. Niet alles is direct een fout en je weet nooit hoe het anders zou lopen. Maar mijn emotie ziet dit nog niet zo. Het is mijn schuld dat ze dood moet, en ik verraad haar.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 07-11-23 08:24

Geplaatst door de TopicStarter : 07-11-23 08:24

Raineri schreef:
Blij dat ik dit ben tegengekomen. Ik laat eind deze maand mijn paard gaan van 3,5 jaar oud. Hoe gaan jullie met het schuldgevoel om? Ik voel zowel schuldgevoel om het inslapen, waardoor ik moeite heb met tijd spenderen met haar. Maar ook omdat ik me afvraag in hoeverre ik het had kunnen voorkomen. Ik probeer eigenlijk constant mezelf de schuld te geven. Ik probeer in te zien, dat zelfs al heb ik dingen gemist of anders aangepakt, het oké is. Niet alles is direct een fout en je weet nooit hoe het anders zou lopen. Maar mijn emotie ziet dit nog niet zo. Het is mijn schuld dat ze dood moet, en ik verraad haar.

Ach, alvast heel veel sterkte gewenst!

Het schuldgevoel.. Ik weet het. En ik kan me voorstellen dat dat bij zo'n jonkie nog erger is - ik vond de mijne al te jong, en Daisy was net geen 22 jaar..

Ik heb me ook heel lang heel schuldig gevoeld. Tot op paniekeren af, ik voelde me een moordenaar..
Het enige wat "hielp" wat die gedachtengang kei hard blokkeren, door keer op keer te denken: ik doe (deed) dit voor hààr. Voor hààr welzijn - want ze is op. Daarbij mag je even niet aan de leeftijd denken - op is op, hoe jong of oud ze ook zijn. Ik heb mezelf telkens opnieuw al de mooie, geweldige momenten voorgehouden. Gedacht aan het feit: ik stond er (zo goed als) dagelijks, uitgezonderd ziekte, vakantie. Verder dagelijks, tot zelfs 2x per dag, jarenlang.

Probeer jezelf al die mooie momenten voor te houden.
En al de keren dat je gevochten hebt voor de gezondheid van je paard.
En dan uiteindelijk het verdrietige resultaat - op is op, ongeacht de leeftijd.

Je doet dit voor het welzijn van je paard. En dat is de meest moedige beslissing die je kunt nemen, al helemaal bij zo'n jong dier. Je bent niet egoïstisch, je laat los omdat dat nodig is voor het welzijn van het paard, en dat is het mooiste wat je als eigenaar kan doen voor je dier.

Dikke knuffel en veel moed & sterkte gewenst :knuffel:

**Geplaatst**: 07-11-23 15:27

Geplaatst: 07-11-23 15:27

Ach wat heftig raineri. Heel veel sterkte en ook heel herkenbaar. Wat mij hielp was juist "het gesprek met m'n schuldgevoel aangaan". Vooral de vraag "is het echt waar?" (wat ik denk, dus is het echt mijn schuld, zijn er feiten voor?) en erna het vervangen door een helpende gedachte zoals LWDaisy deed/zegt. Dat was voor mij "ik wilde het niet, het was echt de juiste keuze". Je schuld gevoel komt voort uit liefde en dat je wilde dat het anders was.