Geplaatst Ons boek is nu echt uit.
Lief en leed met elkaar gedeeld en bijna beide onze halve levens samen mogen spenderen...
Nørlunds Nikita
06-05-1996 - 04-01-2023
Lief en leed met elkaar gedeeld en bijna beide onze halve levens samen mogen spenderen...
Nørlunds Nikita
06-05-1996 - 04-01-2023
Ons verhaal begon in 2010, ik als een broekie van 13 en jij 14. Ik werd gevraagd of ik jou wilde rijden, en dat wilde ik wel in ruil dat ik jouw dochter mocht gaan poetsen. Prioriteiten he
. En dat rijden met jou dat was vooral heel veel uitdaging. Alles vond je eng: nieuwe mensen, mensen die je wilde aanraken, je was kopschuw, je vond dekens eng, zadels, hoofdstellen met bit, en zo ging de lijst maar door. Langzaam maar zeker ontstond er toch stiekem een band tussen ons, al vond ik je dochter stiekem nog steeds het leukst. 
Na een tijdje ging het tussen ons best wel aardig, en was ik jouw 'hoofdruiter' geworden en dat hielp. Je stelde je steeds meer open voor mij, en je werd een paard dat ik door- en door ging vertrouwen. Ondanks al je problemen van het verleden en je handleiding die langer was dan 30 A4'tjes. We vonden een gezamelijke liefde in buiten rijden. In alle jaren dat ik buiten reed (ook voor werk) had ik nog nooit zo'n fijn paard onder me gehad: je genoot en was perfect aan de hulpen. Zodra we het erf afgingen, vielen jouw oortjes er nog net niet af van plezier.
Na een aantal jaar verhuisden wij naar een nieuwe stal en dat bracht redelijk veel verandering met zich mee. Jouw dochter werd verkocht en ik wist zeker dat ik jou niet kwijt wilde. Je was immers mijn perfecte paard, toch? Ik besloot je mee te nemen op de voor mij ultieme test. Je kon niet in een trailer, en ik wilde weten hoe je het op het strand en ver op pad met mij deed. Zo reden we in de zomer met mijn beste vriend en jouw paardenvriendje vanuit Amsterdam naar Heemskerk en daarna naar Castricum. Of je de test van het strand had voldaan, dat laten we maar in het midden. Ik had nog nooit op een paard gezeten dat zo hard de duinen weer in rende
. Maar ach, we hadden enorm veel plezier, en je paste je in elke omgeving fantastisch aan. Zo geschiedde het dat ik op 15-07-15 met jou weer thuis kwam en die dag jouw eigenaar opbelde om jou over te kopen. Ik beloofde bij deze aan jou dat je hoe dan ook bij mij zou blijven tot je dood. 
Ondanks dat ik eigenlijk al jaren jou verzorgde, had ik nu opeens alle regie in handen. Best spannend, ik net 18 en jij inmiddels 19. Het kriebelde al een tijdje om wedstrijden met jou te rijden. Hoewel dressuur in eerste instantie mijn liefde was, was er een grotere liefde aan mij aan het knagen. Ik vond endurance enorm gaaf, maar wist niet hoe ik daarmee moest begonnen. Behalve dat we toch jouw trailerprobleem moesten gaan aanpakken. We vonden een fantastische trailer, maar helaas bleek al snel dat je duidelijk wel iets had meegemaakt met de trailer. Je had zoveel angst.
Met alle trailertrainingen is ook een nieuwe taak van jou ontpopt: gezinspony. Ik deed alle trainingen met mijn vader, en zo gingen we met z'n drietjes steeds een stapje verder. Eerst honderden keren de trailer op, daarna nog honderden keren de stang erachter, om een keertje de klep dicht te doen. De eerste keer rijden met jou in de trailer stond ik bij je om je gerust te stellen. Daar gingen we, wel geteld 10 meter op het erf, en je deed het zo verschrikkelijk goed voor ons, maar je had zoveel angst. Door de jaren heen was onze band zo goed geworden, en dit is een van de dingen waarvan ik weet dat je het voor mij hebt gedaan. De meters rijden werden minuutjes rijden en van minuutjes rijden, gingen we naar rondjes op de A10 rijden om jou trailermak te maken. Daarmee konden we mijn (en hopelijk ook jouw!) droom verwezenlijken! De eerste test was om naar het Open Nederlands Connemara Kampioenschap (ONCK) te gaan. Wat heerlijk om mijn eigen paard daarmee toe te nemen, en jij vond het fantastisch tussen alle andere paarden. Helaas ging je die avond niet mee naar huis en hebben we je tussen de dure dressuurpaarden achter moeten laten
. Gelukkig met onze trainster wilde je de dag erna wel mee. Test nummer 2 was de ride & run, dit keer echt buitenrijden! Maar ook hierna wilde je niet mee naar huis. Op dit moment hoopten we dat het gewoon aan Ermelo zou liggen 
Op het ONCK
We besloten te verhuizen naar een stal dichterbij het natuurgebied in de buurt zodat we meer konden buiten rijden. Je bloeide op. Hypofocus kwam langs om prachtige foto's van ons te maken, die ik enorm koester. We oefenden en oefenden maar door met de trailer tot ik zeker genoeg was dat je met ons weer mee naar huis ging. We trainden thuis om te kunnen starten met endurance wedstrijden, en zodra het even kon, gingen we naar de veluwe.
Op de veluwe kwam je tot tust. Zodra je de trailer uitkwam en het bos rook, gingen je oortjes erop en ging jij in diesel-stand. Uren konden we zwerven in de bossen en hei rondom Ermelo, Epe, Garderen en Kootwijk. En zo startte we opeens een heel jaar endurance
. Met soms wat ups en downs qua trailer, maar de wedstrijden liep je fantastisch. Aan het einde van het jaar mochten we klasse 2 starten, en zo gingen de winter in.
Endurance Wassenaar
Al hadden we heel wat plannen voor 2018, we deden het rustig aan, maar ergens in de winter vond ik je niet helemaal meer happy. Ergens in je lichaam voelde je niet goed, maar niemand zag echt iets aan je. We besloten naar de kliniek te gaan voor kreupelheidsonderzoek, en we waren duidelijk aan het goede adres. Zodra je de trailer afstapte, zei onze dierenarts: ja ik denk dat ik het al weet. Het bleek een peesblessure LV te zijn, hoe je eraan kwam was niet echt duidelijk. Waarschijnlijk dikke pech, maar het viel allemaal wel mee. Ik was toch een beetje zenuwachtig met jouw leeftijd (inmiddels 22), maar met een beetje rust en TLC zou het goed komen.
Tot je 4 dagen later eventjes alleen in de paddock stond, je kwam eruit op drie benen en wilde je 4e niet meer gebruiken. De dierenarts hoopte op een hoefzweer, maar je pees was zo dik geworden dat er nauwelijks nog een overgang was van je kogel tot aan de pijp. Na een weekend van je hoef weken en hopen op ander nieuws kwam de dierenarts die jou nog geen 7 dagen geleden op de kliniek had gezien. De prognose was rondom bagger, de peesblessure was enorm en je stond nog steeds op drie benen. Binnen 24 uur moest het anders, anders was het klaar was het verdict. En in tegenstelling tot wat iedereen dacht, knokte jij er doorheen.
De eerste maanden van 2018 waren voor jou vooral rust, rust, rust. Zodra je drie stappen kon zetten, mocht je van mij in de paddock. Je was altijd voorzichtig met jezelf en ook nu deed je niet meer dan je op dat moment even kon. Zodra je wat verder kon strompelen, mocht je op je eigen postzegel in de grote paddock tussen je vriendjes en dat deed je goed. Zo geschiedde het dat we besloten je op het land te zetten en hopen dat de genezing zo liep dat jij de rest van je leven als een mooie dure grasmaaier mocht doorbrengen
. Een half jaar na de eerste scan gingen we naar de kliniek, en tot iedereens verbazing mochten we opeens weer gaan opbouwen. Opbouwen? De dure grasmaaier mag gewoon stapritjes maken 
. Je was zo fantastisch in je hele herstel. Op de dagen dat het goed ging, kwam je aandraven of aan galopperen op het land. Op de dagen dat je pees zacht was dan kwam je heel rustig aanstappen, en zo gingen we je herstel voor actief pensioen tegemoet. Het zou je dan ook niet verbazen dat zodra het kon, gingen we gewoon 'even' een half uurtje stappen in Kootwijk. De rust en de natuur vinden en genieten van elkaar.
De paden op...
In 2019 konden we heerlijk genieten van een actief pensioen. Alsnog lekker buiten rijden en genieten van elkaar. Ook had je inmiddels de harten gestolen van je twee lieve verzorgsters en mijn moeder. Je genoot van alle aandacht en was zo'n sociaal paard geworden.
Bridget de Haan maakte deze mooie foto van ons en mijn moeder
2019 en 2020 zijn gevuld met oortjes foto's, vanaf het begin kon jij het niet op als je naar buiten mocht. Genieten met een dikke hoofdletter G, dat was buiten rijden voor ons. Als we niet konden rijden, dan gingen we wel wandelen en dat was ook oké. Helaas ging je in 2020 wel weer een beetje meer kwakkelen en ik was bang dat je oude peesblessure weer opspeelde. Uiteindelijk bleek dat niet het geval en besloten we je rondom op de foto te zetten. Uit de foto's kwam vooral naar vorig dat je qua botten helemaal geen 24 leek, je had verwaarloosbaar artrose. Helaas waren de scans van je achterbenen minder. Je achterste pezen waren op, gewoon ouderdom, maar wel genoeg op om te zeggen: je actief pensioen is over. Je werd niet meer gereden, en je kleine ommetjes om waren niet meer groot genoeg voor jou. Je werd chagrijnig en boos, iets wat je nog nooit was geweest, zelfs niet met je ernstige peesblessure. Ik hakte de knoop door en besloot een echte pensioenstal voor je te zoeken.
Bij de eerste stal was het raak... We reden de afslag af en het bleek de afslag te zijn die we altijd namen voor al onze trainingen in Kootwijk. Een match made in heaven? We kwamen terecht op de Wildtshof, en wat hebben de tranen gevloeid tijdens het eerste bezoek. Een paddock paradise met 15 vriendinnen stond op jou te wachten, met genoeg eten, aandacht, vriendjes en vriendinnetjes, weide en alle kunde van de mensen daar. We besloten halverwege al dat dit jouw laatste stal zou worden. Je moest enkel nog een laatste hindernis nemen: een trailerrit. Ondanks het vele trainen en de kilo's geduld, was je een jaar daarvoor geschrokken op de trailer tijdens het oefenen. Je kwam onder de stang terecht thv je schoft en we kregen je in eerste instantie er niet uit. Gelukkig had je je schoft niet gebroken, maar je vertrouwen in de trailer was wel kwijt. Ik vroeg mijn oude trailertrainster of zij je wilde opladen. Het maakte niet meer uit of het helemaal goed zou gaan, je hoefde nog maar een keer erin.
Vlak voordat je ging, deden we een laatste fotoshoot met mijn beste vriendin en jouw maatje. Wederom foto's die ik enorm koester, gemaakt door Nikki de Kerf.
En daar gingen we in februari 2021 beginnen aan jouw laatste avontuur. Wat had ik er moeilijk mee dat ik niet meer elke dag bij je langs kon gaan, in een keer zorgden er andere mensen voor jou. Maar wat was ik blij met het team van de Wildtshof. Ze deden alles eraan om jou zo goed mogelijk in de groep te leiden, je op gewicht te houden en alle kleine zorgen over te nemen
. Ik ben zo onwijs blij dat ik de knoop heb doorgehad om je daarheen te brengen. Van een chagrijnig paard veranderde je weer in jezelf: happy en sociaal, met je eigen speciale plekje in de kudde. 
Je ging fijn mee in de kudde en we konden fijne stapritjes en wandelingen maken in de omgeving. De omgeving waar je zo tot rust kwam.
Heerlijk in de kudde, paard zijn en niks anders
Half december sprong ik nog even op je. Even voelen hoe dat ook alweer voelde en alsof ik wist dat het de laatste keer zou zijn, heb ik keihard jankend op je gezeten. Er was niks veranderd in jou: je oortjes nog steeds strak naar voren en doorstappend alsof je aan je training ging beginnen. Maar je lichaam was zo oud geworden en ik wist dat ik je zou missen zou als je er niet meer zou zijn.
Eind december, je favoriete truukje voor eten: kusjes geven
En toen dat telefoontje, je had koliek. Erheen reizen met haast had geen zin meer, het was inmiddels anderhalf uur enkele reis om jou te bezoeken. Ik probeerde het alsnog iedere week te doen. In telefonisch overleg onderweg naar jou besloten jou te laten gaan. Ik vind het zo erg dat ik er niet bij kon zijn, ik had je beloofd dat je bij me zou blijven tot je dood. Gelukkig was iemand van de Wildtshof erbij en het is me een grote troost dat ik wist dat je ze liefdevol zouden begeleiden. Speciaal werd het zeker, de stalkat en hond waren bij je zijde. Een vogel kwetterde de hele tijd totdat jij er niet meer was, en daarna was de vogel stil. Na een tijdje ging de vogel weg en ik hoop alleen maar dat jij vrij was op dat moment. Dat je voor eeuwig voor een stukje op de Wildtshof bent en in de bossen en heide van de veluwe. Daar waar je echt thuis hoorde
.Ons boek is uit. Morgen mag ik je as ophalen en kom je eens bij mij thuis. Een deel van de as zullen we in ieder geval uitstrooien bij de Wildtshof. Ik mis je verschrikkelijk en iedereen om mij heen ook. De taak als gezinspony heb je uiteindelijk toch vrij serieus genomen, want iedereen is verknocht aan je geraakt. De helft van onze levens hebben we mogen delen met elkaar en dan vergroei je toch een beetje aan elkaar. Ik ben opeens na bijna 20 jaar paardloos, maar ik ben zo blij dat ik jou heb mogen kennen, en met jou heb mogen opgroeien.
Mijn witgoud, mijn pollewop, mijn mooie Kiet
Een prachtige leeftijd, maar ik had graag langer met je gehad.
Ik hoop dat je het fijn hebt nu, pijnvrij bent en ergens in de bossen staat met gras onder je voeten.
Ik hou van je
If you tell me you're leaving, I'll make it easy
It'll be okay
If we can't stop the bleeding, we don't have to fix it
We don't have to stay
I will love you either way
