Moderators: Neonlight, balance, C_arola, Sica
Slmt9 schreef:Rouwen doet zo zeer. Het missen van. Het nooit meer compleet zijn. De confrontaties met alle eerste keren zoals je zelf ook omschrijft. Het doet zo zeer.
Het scherpste van de pijn zal minder worden. Maar niemand weet wanneer.
4 jaar na dato en ik kan nog niet zonder pijn in mijn hart naar de foto’s kijken. Ik kijk er liever niet naar. Ik denk er liever niet aan.
De enige manier is er door heen, zeggen ze, maar hóe ga je er in vredesnaam door heen?
Ik heb oprecht wel eens overwogen om EMDR therapie hiervoor te volgen. Ik kan je dus absoluut niet helpen met het rouwen en heb ook geen tips. Sterker nog, ik hoop tips uit jouw topic te halen
3timesmom schreef:Ik weet precies hoe het voelt. Mijn paard is ook nog maar pas overleden.
S ochtends opstaan en niet weten hoe je dag door te komen.
Ik heb kinderen, die er voor zorgen dat je aandacht wordt afgeleid. En ook nog meerdere paarden de verzorgt moeten worden, al heb ik met geen enkele zo een band als ik had met haar.
Dus ik moet wel doorgaan. En dat zorgt er een beetje voor dat ik het allemaal weet te redden.
Misschien helpt het je om een beetje afleiding te zoeken op 1 of andere manier.
En het heeft echt veel tijd nodig, want niet alleen je maatje is weg, maar ook vaak alle gewoontes er omheen. Het lijkt of je jezelf opnieuw moet uitvinden.
Sterkte
Melzazu schreef:Jeee ik lees net je eerste post en tranen rollen gewoon over mijn wangen. Wat schrijf je mooi en wat spreekt er veel liefde uit voor jouw Daisy.
Geen idee hoe je dit te boven komt. Enige wat ik kan doen is je veel sterkte wensen en schrijf het hier maar lekker van je af.
LWDaisy schreef:3timesmom schreef:Ik weet precies hoe het voelt. Mijn paard is ook nog maar pas overleden.
S ochtends opstaan en niet weten hoe je dag door te komen.
Ik heb kinderen, die er voor zorgen dat je aandacht wordt afgeleid. En ook nog meerdere paarden de verzorgt moeten worden, al heb ik met geen enkele zo een band als ik had met haar.
Dus ik moet wel doorgaan. En dat zorgt er een beetje voor dat ik het allemaal weet te redden.
Misschien helpt het je om een beetje afleiding te zoeken op 1 of andere manier.
En het heeft echt veel tijd nodig, want niet alleen je maatje is weg, maar ook vaak alle gewoontes er omheen. Het lijkt of je jezelf opnieuw moet uitvinden.
Sterkte
Ik ben sinds dinsdag weer aan de slag gegaan, en hoewel het allemaal op automatische piloot is, ben ik dankbaar voor de afleiding. Voor de routine.
Want al mijn andere routine is echt weg. Vooral de rit naar huis is aartsmoeilijk, ik voelde mezelf gisteren letterlijk verschrompelen in de auto, ik was uiteindelijk zo klein dat ik nog amper iets in de achteruitkijkspiegel kon zien.
Gisteren was een hele zware. Ik weet niet waarom. Maar het was een zware dag.
Ik was héél blij toen mijn vriend thuis kwam, die vent is zo'n oppepper, zonder dat hij daar moeite voor moet doen. Hij heeft het Peter-Pan-syndroom en ADHD in het kwadraat, dus straalt altijd ontzettend veel energie uit. Soms is hij "too much", op de dagen dat je tegen hoofdpijn aanzit is hij best vermoeiend, maar op dagen zoals nu.. Hij is een wandelende batterij, waar ik me ten allen tijde aan kan opladen.
Mijn katten doen dat ook. Die voelen héél goed aan wanneer het me te veel wordt, en planten hun kleine lijfjes dan bovenop me, dwingen me om te blijven zitten/liggen, en laden me weer op. Het is zo fijn om thuis te komen bij hen, want zij zijn zowat de enigen die mij uit mijn zetel krijgen en maken dat ik het verdriet even aan de kant zet om voor hen te zorgen.
Ik heb me opnieuw ingeschreven voor een opleiding waar ik mijn twijfels aan heb, maar het zal een welkome afleiding zijn. Er is heel veel over het onderwerp dat ik nog niet weet, en ik denk dat het zal fijn zijn om mijn hersenen aan het werk te zetten.
Ik, de ultieme loner, degene die altijd om me-time schreeuwt, heeft er nu te veel van. Ik weet niet wat ik er mee aanmoet. Ik loop de muren op, zo in mijn eentje. Het verdriet en gemis zijn zo groot..