Geplaatst Larix van de Rijsdrecht - Lair
23 april 1996 - 04 april 2022
Maandag 4 april heb ik helaas mijn allerbeste vriendje Lair laten gaan. Ik mis hem ontzettend. Hij was zo ontzettend leuk en lief. Ik heb nog nooit zo'n eigenzinnige en intelligente pony gekend. Larix is bijna 26 jaar geworden.
9 jaar is dit kleine monstertje bij mij geweest. Toen hij kwam, was hij echt niet makkelijk. Hij had nogal last van loszittende achterbeentjes en ook zijn tanden werden regelmatig geslepen, het liefst aan mensenvingers. Later kreeg ik van een bokker te horen dat je ergens als jonge pony de handel in was gegaan. Waar je allemaal bent geweest, dat weet ik niet, maar ik weet wel dat je op je 16e pas weer bij eigenaren bent gekomen, inclusief je eigenaardigheidjes.
Ik heb ontzettend van je genoten. We hebben samen heel veel gewerkt en we werden beste maatjes. Ik kocht je graag om met lekkers, bedoel, je bent wel een shetlander. Je hebt superveel geleerd en uiteindelijk liep je gewoon los mee in het bos. Ik was zo trots op je!
We kregen een hele bijzondere band. Bij andere paarden heb ik toch een paard-baas relatie maar bij ons, stonden we veel meer naast elkaar. Veel ging ook in een soort van overleg. Jij hielp mij altijd en ik was er altijd voor jou. Vrienden voor het leven.
Maar helaas is het leven niet oneindig en kreeg je steeds meer kwaaltjes. Je had veel last van PPID, deed het niet meer goed op de medicatie, je artrose werd steeds erger en ook je gebit was af.
Maar dat geeft niet, ik vloog meermaals per dag naar jou toe om je eten te geven. Slobbertjes klaarmaken deed ik met veel liefde en jij at ze met veel plezier op. Het eten zat altijd in je oren, in je neusgaten en er zat ook nog iets in je mond. Het was zo aandoenlijk om te zien.
Maar niet alles gaat zoals je zou willen dat het gaat. Ik heb samen met de dierenarts alles gedaan voor je, maar het ging gewoon niet meer. En terwijl ik dit typ, komen de tranen weer. Ik had je zo graag het oneindige leven gegeven. Samen nog een zomer uren door de bossen struinen. Picknicktas mee en lekker gaan samen, maar het ging niet meer. Je kreeg de zoveelste koliekaanval en je lijf raakte steeds verder op. Ook kreeg je weer een rare epileptische aanval. Ik wist niet meer wat ik voor je kon doen.
Ik heb je een weekje op pijnstillers gezet en toen ik zag hoe je opknapte, wist ik wat de juiste keuze was. Je was vrolijk, had weer je hyperactieve buien, je at weer en maakte weer contact met je omgeving. Je was weer hier op aarde. En dan heb je nog maar een keuze. Donderdag heb ik de dierenarts gebeld en een afspraak gemaakt voor maandag.
We hebben mooie foto's van jou gemaakt. We hebben je volgestopt met alles wat je eigenlijk niet mocht, hebben uren geknuffeld en genoten van je laatste dagen. Maar wat mis ik je lieve Lair. Je bent mijn wonderpony, je was zo bijzonder, zo je eigen gekke zelf.
Dag lievie, I'll see you on the other side of the rainbow
23 april 1996 - 04 april 2022
Maandag 4 april heb ik helaas mijn allerbeste vriendje Lair laten gaan. Ik mis hem ontzettend. Hij was zo ontzettend leuk en lief. Ik heb nog nooit zo'n eigenzinnige en intelligente pony gekend. Larix is bijna 26 jaar geworden.
9 jaar is dit kleine monstertje bij mij geweest. Toen hij kwam, was hij echt niet makkelijk. Hij had nogal last van loszittende achterbeentjes en ook zijn tanden werden regelmatig geslepen, het liefst aan mensenvingers. Later kreeg ik van een bokker te horen dat je ergens als jonge pony de handel in was gegaan. Waar je allemaal bent geweest, dat weet ik niet, maar ik weet wel dat je op je 16e pas weer bij eigenaren bent gekomen, inclusief je eigenaardigheidjes.
Ik heb ontzettend van je genoten. We hebben samen heel veel gewerkt en we werden beste maatjes. Ik kocht je graag om met lekkers, bedoel, je bent wel een shetlander. Je hebt superveel geleerd en uiteindelijk liep je gewoon los mee in het bos. Ik was zo trots op je!
We kregen een hele bijzondere band. Bij andere paarden heb ik toch een paard-baas relatie maar bij ons, stonden we veel meer naast elkaar. Veel ging ook in een soort van overleg. Jij hielp mij altijd en ik was er altijd voor jou. Vrienden voor het leven.
Maar helaas is het leven niet oneindig en kreeg je steeds meer kwaaltjes. Je had veel last van PPID, deed het niet meer goed op de medicatie, je artrose werd steeds erger en ook je gebit was af.
Maar dat geeft niet, ik vloog meermaals per dag naar jou toe om je eten te geven. Slobbertjes klaarmaken deed ik met veel liefde en jij at ze met veel plezier op. Het eten zat altijd in je oren, in je neusgaten en er zat ook nog iets in je mond. Het was zo aandoenlijk om te zien.
Maar niet alles gaat zoals je zou willen dat het gaat. Ik heb samen met de dierenarts alles gedaan voor je, maar het ging gewoon niet meer. En terwijl ik dit typ, komen de tranen weer. Ik had je zo graag het oneindige leven gegeven. Samen nog een zomer uren door de bossen struinen. Picknicktas mee en lekker gaan samen, maar het ging niet meer. Je kreeg de zoveelste koliekaanval en je lijf raakte steeds verder op. Ook kreeg je weer een rare epileptische aanval. Ik wist niet meer wat ik voor je kon doen.
Ik heb je een weekje op pijnstillers gezet en toen ik zag hoe je opknapte, wist ik wat de juiste keuze was. Je was vrolijk, had weer je hyperactieve buien, je at weer en maakte weer contact met je omgeving. Je was weer hier op aarde. En dan heb je nog maar een keuze. Donderdag heb ik de dierenarts gebeld en een afspraak gemaakt voor maandag.
We hebben mooie foto's van jou gemaakt. We hebben je volgestopt met alles wat je eigenlijk niet mocht, hebben uren geknuffeld en genoten van je laatste dagen. Maar wat mis ik je lieve Lair. Je bent mijn wonderpony, je was zo bijzonder, zo je eigen gekke zelf.
Dag lievie, I'll see you on the other side of the rainbow
Heel veel sterkte! 
