Lukasje schreef:Wat een nachtmerrie, wat een drama! Jeetje hoe verwerk je dat? Echt afschuwelijk je paard zo te verliezen. Heel veel sterkte!
Mijn verwerkingsproces is denk ik heel anders dan die van anderen...
Door mijn autisme kan ik alleen maar emoties bij dieren neerleggen en voornamelijk bij paarden.
Dit is ook de reden dat mijn moeder met mijn behandelaren heeft besloten dat er meteen een ander paard moest komen.
Maandag komt mijn nieuwe paard.
Ik ben niet blij, het liefst kruip ik in bed en kom er niet meer uit. Maar ik weet dat ik alleen bij paarden mezelf kan zijn en ik denk dat dit paard mij heel goed kan steunen in het enorme verdriet om Dextro.
Iets waar ik toch iedere dag voor naar buiten moet en voor moet zorgen.
Niemand vervangt mijn allerbeste vriendje, maar dit nieuwe paard zal ook alle liefde krijgen die hij verdient.
Veel mensen zullen hier een oordeel over hebben en ik heb al enorm veel hatelijke reacties gekregen.
Het is niet mijn keus, maar de keus van mijn moeder en de behandelaren.
En ik ben ook wel 'blij' dat ze die keus gemaakt hebben, want dan blijf ik in een ritme en zak ik niet dieper weg in mijn depressie.
Ik denk dat de emoties pas echt kunnen komen als het nieuwe paard er is. Een vacht die mijn tranen opvangt, een luisterend oor die nooit wat door zal vertellen.
Het is echt ongelooflijk dubbel en het gaat allemaal heel snel.
Maar de laatste woorden die ik tegen Dextro zei waren: 'Ik ga door voor jou! Ik zal blijven vechten.
En vecht,
'Vecht nu het moet
Vecht tot je valt
En alleen maar wilt slapen
En droom
Droom van een dag
Van een dag die nog gaat komen
Ook al zie je hem nu niet'
Dit is wat ik hem vertelde.
Het nummer 'laat gaan' van Sjors van der Panne en Duncan Laurence was echt mijn nummer samen met Dextro.
Ik heb hem nog geluisterd toen hij net ingeslapen was en ik bij hem was gaan liggen.