Geplaatst Mijn droomveulen, mijn prinses, mijn beste vriendin, mijn toekomst, mijn alles ♡
In 2012 kocht ik jouw mamma, Caily. Al vanaf het eerste moment dat ik Caily op marktplaats zag wist ik het, zij hoorde bij mij! Zo mooi, zo lief. En een ervaren fokmerrie! Altijd een zorgeloze dracht, bevallingen uit een boekje en geweldige moeder. Altijd heb ik meer met jonge paarden opleiden gehad dan met echt rijden. Wat zou het geweldig zijn mijn eigen veulen te fokken.
Maar dan moesten we natuurlijk wel een hengst kiezen. Gelukkig was ook die keuze niet moeilijk. Collin van de Gorterstraat, een hengst die al vanaf dat ik wist wat een Tinker was, mij bij is gebleven. Hij gaf geweldige nakomelingen met veelal een karakter dat bij mij paste, en hij kon Caily ook nog eens mooi verbeteren. Zodoende begon in 2013 de droom langzaam vorm te krijgen.
https://www.youtube.com/watch?v=X7mthz_eD-0
Net als altijd was Caily in een keer drachtig. Al op 14 dagen werd ze gescant, ik kon niet wachten! Zeker omdat de dag daarna de stamboekkeuring was. Als 13-jarige mocht Caily onverwacht een sterpredikaat in ontvangst nemen, wat was ik trots! En toen begon het lange wachten... Ik ben een echt merriemens, en in mijn ogen hoort een Tinker bont, dus een zwartbonte merrie wilde ik zo graag. En dan natuurlijk met die prachtige zwarte staart, zoals beide ouders die hadden!
Na een dracht van 324 dagen, 2 juni 2014 om 01:20 werd jij geboren. Een prachtig zwartbont merrieveulen, Amazing Lady Dolores. Ofwel gewoon Lola. Het enige wat aan je ontbrak was die zwarte staart. Stiekem ook wel erg geinig, je moest gewoon even laten weten dat jij gewoon jij was, en dat je toch precies deed waar je zelf zin in had. Al vanaf dag 1 was ik zo gek met je... Niet alleen prachtig om te zien, maar ook dat heerlijke brutale karakter.
Vanaf dag 1 liep je ook keurig mee aan het halstertje, of nou ja, keurig. Bizar hoeveel karakter er al in zo'n klein meisje zit. (En wat herkenbaar dat ze nooit een steek veranderd is)
Maar je lag ook vaak genoeg heerlijk bij me te slapen
https://www.youtube.com/watch?v=9e1_OjNvmrY
Vlak voordat jij geboren werd ging ik kijken voor een andere woning. Van een studentenkamer naar een appartement in een boerderij. Met meer dan voldoende plek om jou en Caily mee nemen! Wat een geweldige tijd. De merrie van mijn dromen, met het veulen van m'n dromen. Gewoon in de achtertuin! En wat heb ik je een maffe dingen geleerd. En wat vond je dat geweldig!
Helaas werd onze roze wolk toen jij 4,5 maanden oud was bruut opgeschut. Lieve Caily had koliek, een entrapment, dus naar de kliniek. Omdat Caily het afspenen al vier keer eerder had mee gemaakt, jij al groot en sterk was, en een lieve oppasmamma had, besloten we thuis te laten. Na drie dagen vol spanning mocht Caily gelukkig weer mee naar huis, maar vanwege haar herstel en nieuwe dracht, besloten we dat het afspenen definitief was. Een nieuw tijdperk brak aan. Mijn prinses kon ik echt niet missen, dus je bleef lekker thuis en kreeg twee opfokmaatjes erbij. Je groeide, je speelde, je was geweldig! En onze band groeide net zo hard mee!
April 2015 besloot ik dat pensionstalling en opfok niks voor mij was. Alleen jij, Caily en trainingsTinker Bo zouden blijven. Een ge-wel-dig trio. Zo lief en verdraagzaam onderling.
https://scontent-ams3-1.xx.fbcdn.net/v/ ... e=590C4A3D
En wat werd je prachtig, nu de wintervacht eraf ging. Mijn altijd blije gup!
Caily was opnieuw drachtig. Zou het weer zo'n prachtig veulen worden? Dagen verstreken, dag 324 was al geweest. Op 2 juni was je officieel geen veulentje meer. Schijnbaar had Caily daar op gewacht, want in de nacht van 3 juni werd Amazing Sir Kyano geboren. Een prachtig hengstveulen. Ik heb jou nog nooit met zulke grote ogen zien kijken, wat liep daar nou bij mamma? Maar je ontfermde je als een echte grote zus over hem. En wat heb je dat iewat bange veulen veel dingen geleerd!
https://scontent-ams3-1.xx.fbcdn.net/v/ ... e=5919B585
Omdat Kyano een hengstje was, besloot ik hem te verkopen. En ook Caily kreeg een nieuw thuis. Qua ambities pasten we niet bij elkaar. Ik had jou, haar geweldige dochter. Caily ging een minder ambitieus stel heel gelukkig maken. Rond oktober kwam een vriendin afscheidsfoto's maken. Wat was ik trots op mijn Tinkerfamilie. En wat was ik blij dat jij er was om me op te vrolijken.
https://scontent-ams3-1.xx.fbcdn.net/v/ ... e=5905FFE3
De winter kwam, je bleef groeien. En we deden samen zo verschrikkelijk veel leuke dingen. Voor een ander misschien niet interessant, maar alles wat wij samen deden was geweldig! Een van de leukste dingen met paard vind ik lekker spetteren in het water! Gelukkig ben jij dat helemaal met me eens!
Kyra, een paardje wat ik van veulen af aan had verzorgd en opgeleid, zou te koop komen. Veel twijfelen en denken, maar zij had toch wel de power die jij en ik ook hadden, ze zou hier perfect passen. Dus zodoende kreeg je een nieuwe vriendin erbij. Dacht ik, maar met Bo aan je zijde voelde je je vooral heel groot en sterk, en moest je niks hebben van die vreemdeling. Maar gelukkig groeiden jullie langzaam maar zeker naar elkaar. Mijn droomveulen en mijn verzorgpaardje wat ik nu de mijne mocht noemen, wat was ik gelukkig!
https://scontent-ams3-1.xx.fbcdn.net/v/ ... e=5904FDC7
In februari 2016 kreeg ik de kans om te verhuizen naar een woning vlakbij mijn werk, geen ellendige nachtelijke fietstocht door the middle of nowhere vanuit mijn werk. Ondanks dat de training van Bo hiermee ten einde kwam, besloot ik ervoor te gaan. Dus jullie, beide zonder noemswaardige ervaring met de trailer, gingen de trailer op, op weg naar een nieuw thuis! Je liep zo in een keer door, gaf met je nog geen 2 jaar oud Kyra even het goede voorbeeld. Wat een band, wat een vertrouwen. Zo'n geweldig gevoel!
Nu ik nog maar twee paarden had, had ik tijd te over. En jij wilde zo graag wat doen! Omdat Kyra niet goed alleen thuis kon blijven, en je voor echt werk in de bak nog veel te jong was, besloot ik je (bitloos) wat aan de lange teugels te laten wennen. Wennen? Hoezo wennen? Onze communicatie was inmiddels zo verfijnd, en jij zo werkwillig dat stap, draf, halthouden en sturen gewoon gelijk goed ging. Mijn prinses, zo trots! Mijn zelf gefokte dame doet het zo goed!
https://scontent-ams3-1.xx.fbcdn.net/v/ ... e=590276B3
Een van de dingen die jou kenmerkt, net zo gek als dat ik op je ben, zo lovend was je over jezelf. In welke ruit je jezelf ook zag, brullen alsof je leven er vanaf hing. Wat een lol, mal paard.
Helaas bleek de plek bij huis niet helemaal zo mooi als dat het leek. Daarom verhuisden jij en Kyra mei 2016 naar een idyllisch stekje 25 min verderop. Een domper dat jullie niet meer bij huis stonden, maar ons eigen plekje was zo mooi, zo fijn, dat was de afstand zeker waard! Omdat het "maar" 8 km was, besloten we jullie te voet te verhuizen. Maar lopen was nou niet echt mijn ding, dus pakte ik de fiets. Inmiddels had je daar een paar keer naast gelopen, dat vond je geweldig! Eindelijk iets meer tempo, haha. Dit stuk was langs de weg, bruggen over, tunneltje door, snelweg over. Jij deed het allemaal zo! Kyra was dan wel 5 jaar ouder, jij moest haar het goede voorbeeld geven, keer op keer!
https://scontent-ams3-1.xx.fbcdn.net/v/ ... e=590E50E8
De zomer kwam, de tijd van lange ritten. Met Kyra natuurlijk. Al was jij het er absoluut niet mee eens dat ze mee ging. Vaak was het een hele kunst om om jou heen te werken tijdens het opzadelen. Terwijl het alleen thuis blijven je zo goed af ging.
https://scontent-ams3-1.xx.fbcdn.net/v/ ... e=59068718
2 juni was je officieel 2 jaar. Dat moesten we natuurlijk vieren, met ballonnen! Al van jongs af aan kon jij daar wel leuke dingen mee, hihi.
Gelukkig was Kyra niet de enige die mee op pad mocht. We zaten in een omgeving vol met water, helemaal geweldig!
Eind juni deden we een fotoshoot
https://scontent-ams3-1.xx.fbcdn.net/v/ ... e=58FE2A85
Al was je het daar niet helemaal mee eens
https://scontent-ams3-1.xx.fbcdn.net/v/ ... e=591A9494
Ook mocht je vrij springen! Dat was ook erg leuk, bloedfanatiek was je, al wist je de hindernis niet altijd te vinden
(liep goed af, de boel viel om maar ze bleef niet haken)
En zo deden we tal van leuke dingen. Een paar keer ging je mee als handpaard, maar al snel was je daar zat van. Beetje stom naast vrouwtje en Kyra sjokken, nee niks voor jou. Een stakend paard was het gevolg. Wanhopig omdat ik zo graag met jullie beiden op stap wilde, probeerde ik eens iets anders, ooit gezien in Amerika. En dat werkte! Als jij voorop mocht was het goed. Over controle geen zorgen, soms was je ondeugend, maar je wist het verdomd goed wanneer er geen ruimte was voor grapjes.
Inmiddels was het alweer december 2016. Caily bleek het niet zo goed te doen op de plek waar ze nu was. Ik kreeg de kans haar terug te nemen. Die greep ik natuurlijk met beide handen aan! Want stiekem miste ik lieve Caily heel erg! Toen Caily kwam herkende jij haar direct. De manier waarop je hinnikte en druk heen en weer liep. Ja, je mamma was er weer. Bizar ook dat hoe groot en sterk je inmiddels ook was, Kyra elke dag de les las, maar voor Caily vanaf de eerste seconde weer respect had.
https://scontent-ams3-1.xx.fbcdn.net/v/ ... e=5906065C
Wat was ik gelukkig... altijd had ik wat met trio's paarden, zelfs vroeger op de manege hadden ze drie Tinkers. Mijn droom was compleet. Op naar vele jaren geluk. Lola was inmiddels alweer 2,5 geweest. De dag dat ze 3 zou worden was al geblokt in mijn agenda. Want hoe cliché het ook klinkt, dat moest de dag zijn dat ik voor het eerst op haar rug zou klimmen. Mijn kleine prinses werd langzaam maar zeker een groot paard!
De sneeuw in januari maakte het feest compleet! Niet alleen ik was Blij, ook Lola vond het geweldig!
https://scontent-ams3-1.xx.fbcdn.net/v/ ... e=590B1EA1
https://scontent-ams3-1.xx.fbcdn.net/v/ ... e=594BDBA4
Twee weken geleden, dinsdagochtend. Lola was niet fit, koliekerig. Even aankijken maar. Vlak voor ik ging werken 's middags nog even water brengen. Nee, dit was niet goed. Dierenarts gebeld, werk gebeld. De dierenarts heeft Lola goed geholpen en aan het einde van de middag hebben we nog een stuk gewandeld met bijrijdster en alledrie de paarden. Maar 's avonds was het weer mis... En woensdag weer. De nacht van woensdag op donderdag was hels, mijn prinses had zoveel pijn. Ik was dan ook niet verbaasd toen de dierenarts donderdagochtend zei, ga maar naar de kliniek. Natuurlijk gelijk rond gebeld en binnen no time was het geregeld. Lola had verstopping van colon descendens (laatste gedeelte dikke darm). Ik moest alvast gaan nadenken over operatie. Vrijdagochtend werd ik gebeld, ik moest beslissen of ik wilde opereren. Een lang gesprek, zowel zonder als met operatie zou ze 30 - 40% kans hebben. Ik was al bijna onderweg naar de kliniek dus in overleg met de arts besloten dat ik zou beslissen als ik haar had gezien. Op de kliniek een hele fijne uitleg gehad wat de voors en tegens waren. Het bleek dat de kansen zo laag waren bij operatie omdat dit gedeelte heel slecht operabel is, haar kansen zouden gelijk zijn aan behandelen zonder operatie, terwijl pijn, duur van herstel en kans op complicaties groter waren. Daarom besloot ik door te gaan zonder operatie. Ik moest er rekening mee houden dat als het niet goed ging, het zondagavond gebeurd zou zijn... Dapper gingen we samen het gevecht aan. Ik mocht bij hele lieve mensen niet ver van de kliniek logeren. Dagelijks meerdere keren infuus, onstpanners, pijnstilling en morfine, want nog steeds had Lola veel pijn.
Een echte doorbraak kwam er niet, er kwam af en toe een beetje mest, maar niet genoeg om echt opgelucht door te zijn. Maandag had Lola een goede dag, 's ochtends haalde ze weer kattenkwaad uit op stal, 's middags tijdens het infuus een mooie hoop mest, en ze wilde ook zelf mee naar buiten om te wandelen, terwijl ik haar de dagen hiervoor echt naar buiten moest overtuigen. Ondanks dat er mensen stiekem een dansje deden, bleef ik terug houdend, een zwaluw maakt geen zomer. Pas als de bloeduitslagen de volgende ochtend goed zouden zijn, zou ik beginnen te juichen. Dinsdagochtend werd ik net als elke ochtend gebeld. Helaas met het nieuws dat het mis was, haar bloed ging achteruit maar bovenal had ze hoge koorts en kwam de pijn door de morfine heen. Snel naar de kliniek dus! Inmiddels was ik al flink over mn toeren, ik wist wat er komen ging. Lola heeft me zo proberen te trootsten, zoveel kusjes op mijn tranen, snoepjes en worteltjes schooien, eten was haar leven en inmiddels had ze al een week nagenoeg niks mogen hebben. Maar toen ik rustig werd, draaide ze om. Ze had pijn, worteltjes hoefde ze niet meer. Ze kon amper op haar benen staan. Toen ze ging liggen ben ik dicht tegen haar aan gekropen, net als vroeger, net als in de zomer, nog even alleen wij.
https://scontent-ams3-1.xx.fbcdn.net/v/ ... e=5910630F
Maar de keuze was onvermijdelijk. Ik moest haar loslaten, het was uitzichtloos. De arts kwam haar verdoven, daarna moesten we lopen naar de plek waar ze haar rust zou krijgen. Dat ging natuurlijk niet. Ik haar hoofd stevig beet, twee mensen achter haar. Zo zijn we er gekomen. De arts moest nog even de deur van het slot doen. Terwijl we stonden te wachten had ik het touw over Lola haar hals gelegd, ze zou heus nergens heen. Maar hoe moeilijk ze net vooruit ging, zo stoer deed ze uit zichzelf nog twee passen naar voren de goede richting op. Duidelijker kon het voor mij niet zijn, ik had de goede keuze gemaakt. Gelukkig is ze rustig van ons weg gegaan, ze was op, vechten ging niet meer.
Mijn lieve Lola, mijn prinses, ons avontuur was nog zo jong, onze band zo hecht. Ik fokte jou met het doel je geweldige moeder op te volgen. Inmiddels betekende je veel meer dan je moeder. En nu sta ik hier, met enkel een prachtige pluk manen en een leeg halster. Vol wanhoop, jouw lieve mamma die mijn tranen weg moet kussen. Nooit zal een paard zo speciaal zijn, zo'n intense band, mijn soulmate. Maar ook mijn eerste zelf gefokte veulen, uit de combinatie van mijn droommerrie en droomhengst. Wat kan het leven gemeen zijn...
