Lieve Marin.
Als 6 jarig meisje leerde ik je kennen.
Je leek zo groot. Maar schijn bedriegt. Je was zo lief, en welwillend. Bakken vol geduld.
Op jou heb ik leren rijden. Door jou heb ik van paarden leren houden.
Nooit een stap fout gedaan, als ik bijna viel, wist je niet hoe snel je stil moest staan. Nooit een bokje, nooit een gemene reactie als ik je per ongeluk pijn deed. Ik werd ouder, en kon niet meer op je rijden door privé omstandigheden. Ik heb je nog een aantal keer op kunnen zoeken.
Dit was ik aankomende zomervakantie weer van plan.
Ik wist van niets, zoals altijd deed ik de stal een mailtje of je er nog stond, hoe het met je ging.
En daar kwam de klap.
'Beste Naomi,
helaas moeten we je vertellen dat Marin vorig jaar is overleden.''
Vreselijk, ik heb wel een uur gehuild.
Mijn goud glimmende lieveling. De reden waarom ik van paarden houd. Het lieve paardje, waar ik zoveel van houd.
Lieve Marin, weet wel dat ik van je houd, en ik hoop dat je vanuit de hemel nog even naar beneden kijkt. Ik ben je dankbaar voor alles wat ik van je heb mogen leren.
Ik hoop dat je het goed hebt nu.