Geplaatst 
laten we beginnen bij het begin: het begon allemaal aan het begin van dit jaar(januari), mijn instructrice vroeg me of ik dit jaar weer haar paarden zadelmak wilde maken: natuurlijk wilde ik dat:D er was een merrie die me al vanaf het eerste moment opviel: Geisha. Ze was prachtig: groot, breed, elegant en nog wel meer wat me heel erg aansprak... ik weet niet precies wat het was, maar ik had zn onwijs goed gevoel bij dr... tot het moment dat ik erop zat, ze was heel erg ''paniekerig'' en ben er dan ook een keer afgedonderd... maar ik vond HAAR leuk... en je raad het al: ik wilde HAAR hebben...
Een probleem: mijn ouders
er zat behoorlijke tijddruk op, want er waren al andere mogelijke kopers. ik schatte me kans niet zo groot in, maar alsof het zo moest zijn heeft een juri in deze tijd ook met mijn ouders gepraat, en zei dat ik toe was aan een goed paard om verder mee te komen... dat is de druppel geweest om te ''gaan kijken'' bij Geisha. Ook mijn ouders waren vrij snel om (ze hebben niks met paarden, maar ze zagen dat dit goed zat)... en voor ik het wist werden er al afspraken gemaakt over de koop, mijn geluk kon niet op 
*donderdag*
een van die afspraken was dat ze naar de tandarts ging... heel simpel, hun hebben de tandarts gebeld en een afspraak gemaakt... hij is braaf gekomen en heeft haar wolftandjes getrokken (en moest een paar dagen op rust)... drie dagen later was ze dan officeel van mij
*maandag*
echter bleef het sprookje niet zo mooi als er op de kaft beschreven stond: toen ik het rijden weer op mocht pakken voelde ik al meteen dat het nietmeer ''Geisha'' was, ze was onstabiel, suf en erg vreemd... mijn instructrice was er ook bij en stemde in met wat ik zei. ''het zal wel van de paar dagen rust komen, morgen kijken we wel weer''. het voelde niet lekker bij me maar ik ging gewoon naar huis...
*dinsdag (verjaardag van mn moeder)*
ik ging met volle moed naar mijn paardje, maar het viel behoorlijk tegen... en we hebben dan dus ook de DA erbij laten komen... hij kon alleen later op de dag, ik kon er helaas niet bij zijn, maar mn instructrice wel, en ze zou me meteen iets laten weten als hij geweest was. en dat deed ze: hij had het bloed nagekeken: niks aan de hand. ''het was pijn in haar mond door het trekken van de tand, ze moet aansterken op de wei''. op zn moment neem je dat aan en ben je blij dat alles goed komt...
...maar het was een begin van een periode vol ellende, ze at nietmeer, en iedere dag kwam ik weer vol hoop met een ander emmertje voer/slobber of wat dan ook aan, maar het hielp niet, ze had goede en slechte dagen, meer over het algemeen werd als maar slechter en slechter...
*vrijdag*
toevallig moest de tandarts bij mijn andere paard zijn, en als hij dan toch in de buurt was, kon die meteen even bij Geisha kijken.. hij vond dat eigenlijk niet nodig want voor dat die het gebit van dr had gezien kon hij mij vertellen dat het was omdat de kiezen ongelijk waren door het wisselen..., maar omdat we het graag wilde ging hij toch maar langs en bevestigde wat hij mij van tevoren verteld had. ''ze moet opnieuw leren malen, geef haar voornamelijk harde dingen, dan gaat het het snelste weg''...
dus ik iedere dag met slobber, brok, en een appeltje of worteltje naar die arme Geisha... de hoop zat er nog in, ze at wel... net genoeg om te overleven...
het ging nog altijd met pieken en dalen, maar er moest iets veranderen, want het kon echt niet verder...*begin van de week erna*
omdat we ten einde raad waren en er toch een (andere) DA op stal moest komen, hebben we besloten dat hij ook maar even naar Gijs moest kijken, maar veel opgeleverd heeft het niet... ''het was gevoeligheid''... En dus alweer nam ik aan dat het echt goed kwam..
*donderdag*
Het duurde nu echt te lang... als dit zo door ging gaat ze dood.. dus is DA 1 weer komen kijken. Hij heeft weer alles nagekeken en zag een ontsteking in de mond... dat was de boosdoener, maar ook dat ''kwam goed'', maar sinds die dag ging het echt bergaf...
*maandag*
...''het kwam niet goed'', ik werd gebeld: ze lag in de wei, kon nietmeer zelf opstaan, ze was helemaal verzwakt, ze moet NU naar de kliniek... Het moment van besef was er nog niet bij mij, maar ik ben naar Geisha gefietst, heb mijn ouders gebeld... voor ik het wist zat ik in de kofferbak, ik moest in de gate houden of ze niet ''omviel'' in de trailer, op dat moment ging er vanalles door me heen, maar helder nadenken kon ik niet... ""wat als.." ''het is toch maar een ontsteking'' '''wat gaan ze doen'''.
toen we aankwamen werd een standaard onderzoek gedaan, ze kreeg een stal (aangezien een ''wachtbox'' te gevaarlijk was met het eventueel ''omvallen'') de arst zou er zo aankomen... wij zijn iets gaan drinken en hebben een tijd gewacht, ''de arts is nog bezig met een ander paard, maar komt er zo aan, jullie kunnen wachten, of gaan, dan bellen we later op de avond'', we hebben nog een tiijd gewacht en net op het punt dat we wilde gaan kwam iemand vertellen dat de arts onderweg was en besloten we om te blijven..
de arts heeft eerst de resultaten gekeken en zag alleen een lichte uitdroging ''het is iets van de afgelope dagen''... verder was alles van het standaard onderzoek in orde... hij liep de stal in, pakte haar kaak en maakte een aantal bewegingen ''*knak*knak*knak*... op dat moment verloor ik alle hoop, ik voelde dat ik wit wegtrok door de shock, dat moment, dat gevoel... ik wil het nooitmeer meemaken! "de kaak is gebroken of ontwricht, aan twee kanten" "ze heeft enorm veel pijn, dat merk ik aan haar reactie". de woorden die ik me nog zo goed herinner...
op dat moment was ze te zwak voor foto's om het precies te bekijken... dus hebben ze haar aan een infuus gehangen voor vocht en pijnstilling, dan heeft ze de nacht om aan te sterken, en morgen kijken we dan weer verder... de terugweg naar huis is voor mij een erg vaag moment, ik weet er nietmeer zo veel van... Ik was in shock
*dinsdag*
Ik werd 's ochtends gebeld ''het was niet goed'', waarschijnlijk heeft de breuk de hersens beschadigd of is het hersenvlies ontstoken... door de breuk... ze lag plat van de pijn, ondanks de dosis morfine...
eigenlijk zou ik die dag naar indonesië vertrekken met school voor ontwikkelingshulp, maar omdat ik dan geen rust zou hebben over Geisha heb ik besloten dit niet te doen... en ergens had ik het idee ''wat als het nu wel nog goed zou kunnen komen, wie kiest dan of ze geopereerd word''
we zijn naar de kliniek gereden, en meteen bij haar gaan kijken, ze lag plat, de pijn kon ik aflezen uit haar ogen, het was tijd om haar te laten gaan, zo snel mogelijk... en we hebben haar dan ook meteen door een andere arts vredig laten inslapen...
You only love her when you let her go, and you let her go de pijn die het doet om op deze manier je paard te verliezen is vreselijk, en ik gun het dan ook echt niemand... Over financele schade wil ik het niet hebben, want wat er ook gebeurt, mijn Geisha zal ik nooit terug krijgen
Het is niet eerlijk, het is te vroeg en je had nog een mooie toekomst voor je, helaas heeft het niet zo mogen zijn, je hebt genoeg gelden en je rust verdiend, dag mijn mooie meisje
