In 1994, toen ikzelf nog in de maak was, kochten mijn ouders voor mijn twaalf jaar oudere zus een prachtig, maar oh zo koppig hengstenveulen. Falke was zijn naam, als vader Piter 312 en als ik ooggetuigen mag geloven een echte kwelgeest als hengst, die het bloed van onder je nagels haalde... Al van jongsaf ging ik mee naar de manege met m'n zus, en ook als zij wedstrijden had met Falke was ik standaard van de partij. Ik moest als ukkie absolúut niet van paardrijden weten. Enkele pogingen van mijn ouders om me op een manegepony te zetten mislukten, met gigantische krijsbuien en doodsangsten van mijn kant. Maar als ik lekker samen met m'n zus op die grote zwarte reus kon zitten, ja, dan voelde ik me de koning te rijk. Toen ik op m'n 9de écht leerde rijden moest hij er ook aan geloven. Voor de dressuur was hij niet geschikt maar we trokken lekker het bos in of gingen lekker poetsen.
13 november werd Falke verkocht. Heel smerig, achter mijn rug om en zonder enige kans tot afscheid nemen. Ik was laaiend en droevig tegelijk, vastberaden om hem terug te vinden. Met slechts enkele aanknopingspunten opende ik dit topic : Joycebunny @ [OV] [PG] 16 jarige friese ruin Falke (België) En zo vond ik een dikke week geleden Falke's eigenaresse terug. Helaas las ze gisteren mijn berichtje pas en moest ze meedelen dat ze hem diezelfde dag tot haar grote spijt heeft moeten inslapen. Falke had artrose en daar bovenop nog een huidziekte. Het was beter zo... Ik heb intussen overigens heen en weer gemaild met de eigenaresse. Zij heeft hem 3 jaar geleden gekocht van de persoon waaraan 'wij' hem in 2009 hebben verkocht. Hij zou volledig verwaarloosd en graatmager zijn geweest en zij heeft hem er weer bovenop geholpen en aan de passie waarmee zij over hem praat kan ik afleiden dat ze hem die 3 jaar met hart en ziel heeft verzorgd.
Het voelt vreselijk dat nu ik hem eindelijk heb gevonden, hij er niet meer is... Maar ik weet op z'n minst dat hij zijn laatste paar momenten liefdevol en gelukkig heeft mogen doorbrengen. En dat verdiende hij.
Ik zal hem altijd herinneren als een paard uit de duizend. Echt uniek. Het was soms een lompe grapjas, maar hij zou nooit een vlieg hebben kwaad gedaan. Een grote knuffelbeer met een hartje van goud. Zonder jou was ik nooit de persoon geworden die ik nu ben. Bedankt lieve kerel, en slaapzacht
Prachtige foto! Fijn dat je hem weer gevonden hebt en hij zijn laatste jaren nog met veel plezier kon doorbrengen. Het zal wel even slikken zijn dat hij er niet meer is, sterkte.