Bokt.nl

Ik ben er ook weer bij! Ik was gelijk weer helemaal gegrepen door het verhaal ondanks de pauze tussen het einde van deel een en het begin van dit deel. Ik ben super benieuwd hoe dit verder gaat lopen allemaal

**Geplaatst**: 02-11-20 17:19

Re: [VER]Gebroken

Geplaatst: 02-11-20 17:19

Hele dikke zwarte stip

dit moet ik volgen

**Geplaatst**: 02-11-20 17:24

Geplaatst: 02-11-20 17:24

Het knappe is .... de wereld / het leven van Nina (en jou wsl ook) is zo anders dan mijn leventje. En toch zit ik weer enorm in het verhaal!

**Geplaatst**: 02-11-20 17:50

Re: [VER]Gebroken

Geplaatst: 02-11-20 17:50

**Geplaatst**: 02-11-20 17:52

Geplaatst: 02-11-20 17:52

Ben ook weer van de partij

**Geplaatst**: 02-11-20 18:04

Re: [VER]Gebroken

Geplaatst: 02-11-20 18:04

jaaaa, ik zit er gelijk weer in. ben zo benieuwd wat er allemaal gaat komen.

**Geplaatst**: 02-11-20 18:42

Re: [VER]Gebroken

Geplaatst: 02-11-20 18:42

En weer kijk ik meerdere keren per dag of er al weer een nieuw stuk is

**Geplaatst**: 02-11-20 18:53

Re: [VER]Gebroken

Geplaatst: 02-11-20 18:53

Leuk!! Ik volg ook weer

**Geplaatst**: 02-11-20 19:07

Geplaatst: 02-11-20 19:07

bamisalami schreef:
En weer kijk ik meerdere keren per dag of er al weer een nieuw stuk is

Haha, dat je dan hoopvol klikt omdat de titel-link weer verkleurt is :Y)

**Geplaatst**: 02-11-20 19:09

Re: [VER]Gebroken

Geplaatst: 02-11-20 19:09

Jaaaa ik lees ook weer! $*\%/*$ $*\%/*$ $*\%/*$

Meteen fantastisch pakkend weer geschreven dat eerste hoofdstuk, zelfs voor mensen die wellicht nu pas aan het verhaal beginnen!

**Geplaatst**: 02-11-20 19:46

Re: [VER]Gebroken

Geplaatst: 02-11-20 19:46

Jaaa je bent er weer! Goed geschreven!!!

**Geplaatst**: 02-11-20 20:27

Geplaatst: 02-11-20 20:27

Benthhh schreef:
bamisalami schreef:
En weer kijk ik meerdere keren per dag of er al weer een nieuw stuk is

Haha, dat je dan hoopvol klikt omdat de titel-link weer verkleurt is

Haha zo herkenbaar dit

**Geplaatst**: 03-11-20 12:32

Re: [VER]Gebroken

Geplaatst: 03-11-20 12:32

Ohh het gaat gewoon verder!

Heel gaaf stuk weer! Ik volg zeker weer!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 03-11-20 14:28

Geplaatst door de TopicStarter : 03-11-20 14:28

Superleuk! Onwijs bedankt!

2.
11 oktober 2019

Tijd is iets wat zich op de achtergrond af moet spelen, iets waar je niet direct mee bezig bent - een gegeven. Maar als je in bed ligt en niet kunt slapen, wordt de tijd een ding die je werkelijk kunt vervloeken.

Onrustig draai ik me van de ene- op de andere zij. Hoewel ik me voorneem om niet op mijn telefoon te kijken, doe ik dat tekens weer, ondanks dat de hele wereld al geruime tijd in een diepe slaap gehuld lijkt en zelfs het Internet stil lijkt te staan. De laatste keer dat Prem online was, is nog altijd 21h13 – de zelfde tijd als zijn laatste bericht aan mij. Ik heb geen idee hoe, maar achteraf val ik in een ondiepe slaap.

Om 6h07 word ik ruw gewerkt door mijn telefoon. Dat kan de wekker niet al zijn, toch? Ik hoef pas om 9 uur bij de kapper te zijn en ondanks dat ik normaal wel zorg dat ik er dan een beetje oké uitzie (je moet toch enkele uren naar jezelf kijken en in mijn geval doe ik dat zeer kritisch), kan het me vandaag allemaal niet schelen.
Vanaf nu ga ik het toch allemaal anders aanpakken: beter op mezelf letten, gezonder eten: even wat aandacht voor mezelf. Vandaag is een dieptepunt in vele opzichten. Dus straks nog maar even mijn onderkinnen tellen in de spiegel van de kapper.

Nadat ik mijn telefoon gelokaliseerd heb onder de dekens, zie ik dat het Prem is.
“Wat mis ik jou nu. Hoe gaat het? Kom jij vandaag?”.
Wat een slap bericht. Ik hoop toch niet dat hij echt denkt dat ik kom. Ik gooi mijn telefoon over mijn schouder en draai me nog een keer om. Ik heb wel wat beters te laten doen dan me te laten schofferen. Hij zou het misschien niet zeggen, maar ik heb toch ook nog een beetje eigenwaarde.

Voordat ik ging slapen gisteren, heb ik Nienke nog even snel op de hoogte gebracht. Ze was heel duidelijk, maar ze heeft dan ook al zo vaak aangegeven dat, als ze mij was, ze het al op een lopen gezet zou hebben.
“Als Prem het erg had gevonden, had hij er wel wat aan gedaan” zei ze gisteren naar alle eerlijkheid. En dat waardeer is - Nienke is niet voor niets mijn beste vriendin. Ze vond dat ik het nog lang vol had gehouden. “Ik zou mooi niet naar die oratie gaan. Of met je zus en echt zwaar misdragen”. Maar mijn besluit staat vast. En ik heb mijn zus toch ook al afgezegd. Hij kan de pot op met zijn sh*tshow.

Als ik om 8h10 bezig met om al mijn zaken bij elkaar te rapen – het lijkt nog het meest op een dans door het huis als poging om met sleutels, portemonnee en tas het inmiddels tot overhoop gehaald huis te verlaten, inclusief twee schoenen die bij elkaar passen - gaat mijn telefoon. Mijn hart maakt een sprong. Het is Prem. Vastberaden druk ik hem weg. Hij had gisteren zo heldhaftig moeten zijn. Nu is het te laat.

In de auto richt ik me tot de kappersgod en doe ik een schietgebedje om te bidden dat het niet druk is in de zaak. En vooral dat de eigenaresse van de kapperszaak, Nancy, er niet is – die gaat met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid vragen stellen. En haar kan ik niet afwimpelen met een ‘daar wil ik nu even niet liever niet over praten’. De weg naar de kapper ken ik op mijn duimpje; het is een weg die ik in mijn dromen nog vaak rij. De abortuskliniek is op nog geen 20 meter afstand van de kapper. Ik kan er niets aan doen, maar nog altijd fantaseer ik hoe mijn leven er uit zou zien als ik juist op die weg een andere afslag genomen had.

“NINA!” begroet Nancy – het zit niet mee - me even later met open armen. Haar lange, dikke haar is nog blonder dan de vorige keer en haar gezicht straalt; ze bruist van de energie. Er was een tijd dat ik me met haar kon identificeren, maar die tijd lijkt ver weg.
“Ik heb ZO’N zin om je helemaal mooi te maken voor de grote dag!” kirt ze. Nancy is begonnen als thuiskapper maar inmiddels is ze zo succesvol dat ze het bijgebouw bij de prachtige, statige villa in Haarlem omgebouwd heeft tot kapperszaak. Het straalt door de witte elementen een en al luxe uit en het ontbreekt aan niets; zelfs de Champagne vloeit doorgaans rijkelijk.
Eén ding weet je zeker als je hier komt: het uiteindelijke bedrag wat je moet betalen, valt altijd hoger uit dan je denkt.

Ook aan Nancy lijkt het aan niets te ontbreken; bezoekjes aan de botoxdokter horen bij haar maandelijkse routine en ze meent het vak uitsluitend uit te kunnen voeren op Balenciaga-schoenen. Dit wordt een ramp, denk ik. Ik lach als een boer met kiespijn. Waarom onthouden kappers toch altijd alles?

“En, wat ga je straks aandoen naar de oratie?” vraagt Nancy me enthousiast als ik plaats heb genomen in de stoel en ze van het bovenste haar een strakke knot op mijn hoofd draait die ze vastzet met een venijnig klemmetje. Ik sta in de kapsalon bekend om mijn kan-me-niet-schelen outfits. ‘Raar meisje’ oordelen medeklanten, maar voor Nancy heeft het iets fascinerends.
“Ik ga niet” zeg ik zelfverzekerd “het is uit. Sorry, ik wil er liever niet over praten”.
“Hè?” roept Nancy uit “oké sorry, ik begrijp het. Het maakt niet uit” zegt ze teleurgesteld, en wel op zo’n toon dat het daar wel degelijk uitmaakt. Zwijgend vervolgt ze haar bezigheden. Ik haal mijn schouders op.
“Vertel jij maar eens hoe het met jou gaat” zeg ik. “Jij hebt vast leukere dingen te vertellen”.

“Ik ga scheiden” antwoordt ze op serieuze toon. Nu is het mijn beurt om mijn verbazing te uiten.
“Hè?” roep ik. In alles wat er de afgelopen 8 jaar tussen ons besproken is, speelt liefde een prominente rol. En dit is wel het laatste wat ik verwachtte. Nancy, selfmade succesvol met haar eigen kapsalon mét personeel, een ‘bijbaan’ als stewardess ‘voor de leuk’ en Remco, succesvol piloot bij de KLM met een dito salaris en een glimlach waar heel wat kapsalonklantjes van gaan giechelen: een match made in heaven. Althans, dat dacht ik.
“Jullie waren altijd zo leuk samen! Je kwam altijd zo blij en verliefd over” stamel ik.
“Dat is slechts de buitenkant, Nien” zegt Nancy en ik zie haar gezicht betrekken. “Als ik alleen met hem was, kwam de ware aard naar boven. Ik kon niets goed doen. Zijn humeur kon van het ene op het andere moment omslaan met een ongekende woedeaanval tot gevolg. Het was vreselijk”.
Nancy pinkt een traantje weg. En hoe meer ze vertelt, hoe meer ik me met haar kan identificeren.

Inmiddels gaat mijn telefoon over; hij ligt voor me.
“Moet je hem niet oppakken?” vraagt Nancy nieuwsgierig, maar ik schud mijn hoofd. Tegen al mijn principes in besluit ik mijn verhaal te delen (er zijn verder toch nog geen klanten) en als ik uitgepraat ben, stromen niet alleen bij mij de tranen over de wangen.
“Ik heb dit niet verdiend. Ik was alleen goed voor zijn eigen plezier. Hij is nooit serieus met mij geweest”.
“Ik heb een aantal jaar terug ook een abortus meegemaakt” vertelt Nancy. “Ik ben daarna nooit meer zwanger kunnen raken”. Het zijn niet de woorden die ik op dit moment wil horen. Daarbij heeft Nancy al twee oudere kinderen uit een eerdere relatie.
De stilte die volgt, is zeldzaam voor in een kapsalon. Alleen de hippe loungemuziek gaat onverstoorbaar verder.

“Suzanne gaat straks verder met je haar”, zegt Nancy - op opeens opgewekte toon - als ze haar collega de deur met een zwaai opent. “Er komt straks nog een klantje voor mij”. Ik vind het allemaal prima. Het is inmiddels 11h35 en ik hoef verder nergens heen. Weer trilt mijn telefoon.
“Hoe gaat t?” appt Prem.

Ik vraag me ook af of hij me nu appt omdat hij spijt heeft of omdat hij wil weten of ik kom. Ik gok het laatste. Hoe langer ik erover nadenk, hoe blijer ik word dat het mijn pakkie aan niet meer is. Ik heb geen zin meer om 6X na te denken over wat ik doe/ zeg/ draag/ plaats. Hopelijk heeft hij er wat van geleerd voor een volgende relatie.

Terwijl Suzanne hardhandig door mijn haar borstelt – en ik me in moet houden om niet te roepen dat ze voorzichtig moet doen – intussen er op los kletst met Nancy en haar nieuwe klant, check ik snel het nieuws. Volgens Prem zou zijn oratie groot nieuws worden en door alle media opgepakt gaan worden. Tot nu toe staat er nog niets over op. Maar het is natuurlijk nog niet begonnen. Om 16h start de show. En het is om precies 14h dat hij zijn laatste poging doet. Ik heb geen eens zin meer om hem weg te drukken dus ik laat hem bellen. Ik wist niet dat een telefoon zo lang over kon gaan.

Mijn haar voelt, door de hoeveelheid lak die erin gespoten is, niet meer als 'mijn' haar, als ik de salon uit stap. Ik ga het straks als eerste borstelen en in mijn eigen model brengen. Maar eerst moet ik wat eten, want ik scheur van de honger. Ik had me voorgenomen gezond te gaan eten, maar morgen is weer een dag. Vandaag ben ik zielig en mag ik even mezelf verwennen en dus rij ik linea directa naar de dichtstbijzijnde Jumbo en gooi ik alles in mijn mandje waar ik op dat moment ook maar een beetje trek in heb. Zelfs de caissière lijkt me met enige medelijden aan te kijken terwijl ze mijn zakken pepernoten, oude kaas, chocolade en kaasnacho’s langs de scanner haalt.

Als ik mijn telefoon pak om af te rekenen, zie ik dat ik weer een bericht ontvangen heb. Ik ben populair vandaag, denk ik met enige ironie. Het is een onbekend nummer.
“Hoi Nina, kom je zo? Ik wacht op je”. Even staat mijn hart stil. Het is Prem’s buurman.

to be continued

Laatst bijgewerkt door astridastrid op 03-11-20 14:54, in het totaal 1 keer bewerkt