Bokt.nl

wouterpaard schreef:

Ik vraag mij af of de hele particiaptiewet/ wmo iets te maken heeft met tekort sociale huur. (Wellicht een klein aandeel maar toch)

Ik werk met jongeren (licht verstandelijk beperkt) met wmo indicatie. Loopt deze indicatie af stromen ze via woonurgentie door. Ik werk in de stad Groningen waar anderen dus 10 jaar ingeschreven staan gaan deze jongeren allemaal voor.

Aangezien de indicaties lastig te krijgen zijn andere woonvoorzieningen er nauwelijks zijn moeten ze wel doorstromen met woonurgentie.

Ik snap ook dat mensen doorstroom tegenhouden nu. Ik woon alleen op 160m2 zou best kleiner willen en heb forse overwaarde maar zelfs daarmee is een andere woonruimte duurder dus blijf ik zitten.

Winged schreef:

Vind het zo typerend dat er velen tot begin jaren '80 zijn 'dan had je maar moeten sparen'. Kom ik aan, bouwjaar '88. Jongste van 3 zussen. Beide zussen beiden een relatie, voor crisissen afgestudeerd en beide een goede baan. Ik, afgestudeerd in 2011. Midden in een crisis. Kon vanuit Drenthe na 3 maanden werk zoeken uiteindelijk werk vinden in Doetinchem. Met beide handen aangegrepen want werk. Wel met doelstelling om terug te gaan naar het noorden. Relatie ging kapot, inschrijven voor sociale huur in 't noorden ging hem niet worden want ik zat in de Achterhoek.
Na 2 jaar eindelijk werk kunnen krijgen in het noorden. Dus terugverhuizen, ingeschreven voor huur, na een paar maanden een particulier huurappartementje kunnen krijgen. Zussen ondertussen beiden een ruime woonboerderij verder. Mijn geld was inmiddels wat verdampt door het particuliere huren en blijven verhuizen .
Maargoed, 5 jaar geleden eindelijk sociale huur in, wat baanwissels want werk in de journalistiek is ook niet alles. Wel door de lagere huur lekker kunnen doorsparen. Maar ja, toen was ik ook al 27/28.
Inmiddels net afgelopen oktober mét een hoop spaargeld kunnen kopen.

Ondertussen zagen mijn zussen eindelijk dat ik er echt heel hard voor heb moeten werken in mijn eentje. Zij gaven ook al aan dat zij beiden echt heel veel geluk hebben gehad. En dan schelen we maar een paar jaar. Situatie voor hen en voor mij is niet met elkaar te vergelijken. Het 'ach, dan had je maar moeten gaan sparen toen je 18 was': Ik werkte vanaf mijn 14de. Tijdens mijn studie werkte ik 15 uur per week. Dat gespaarde geld is voor een groot deel opgegaan aan wonen.

plutolover schreef:

dat vind ik zo makkelijk gedacht had je maar moeten sparen. Sommige mensen zitten in situaties of hebben een salaris waar sparen gewoon lastig is bijv kost moeten betalen bij ouders en dan nog een studieschuld hebben enz,

chanicha schreef:

Kort door de bocht is dit wel in grote lijnen het probleem. Als jij op je 18de jezelf meteen inschrijft, en je zuur verdiende centjes opspaart kan je op je 25ste best een leuk bedragje bij elkaar sparen.


Dit is kort door de bocht!
Mijn kleinzoon is 18 en zit nog op school net zoals zovelen dus gaat die vlieger al niet op!
Daarbij moeten ze al een hoop aanbetalen op een huis en dan nog hetgeen wat er overboden wordt, kortom bijna onmogelijk.

Prairy schreef:

Vroeger was het normaal dat je trouwde, samen een huis kocht en de rest van je leven bij elkaar bleef.

Nu gaan veel mensen alleen wonen, uit elkaar en in totaal zijn er gewoon veel meer mensen, met heel veel wensen (eisen?). Dan is het toch niet zo raar dat er te weinig woningen zijn? Dan kun je investeerders wel de schuld gaan geven of de overheid, maar wat heb je daar aan? Nog steeds geen huis.

Je zou ook kunnen gaan denken om je krachten te bundelen en samen met iemand de woonlasten delen voor een bepaalde periode, antikraakwonen, tijdelijke huur, of je uitgaven eens goed onder de loep nemen, zoeken naar manieren om je inkomsten te verhogen, of andere mogelijkheden om te wonen onderzoeken. Of minder hoge eisen stellen (bijvoorbeeld niet een huis dat al helemaal af is, of maximaal 10 minuten van een grote stad af of of of). Of gut, eens in het buitenland of een andere provincie gaan kijken. Wie weet wat je ontdekt. Eerst dus kijken wat je zelf zou kunnen doen ipv de schuld en oplossing bij een ander te leggen.

En dit is een algemeen bericht, niet gericht op TS, maar gewoon iets wat me al langer stoort aan Nederland(ers), de slachtoffer houding

Eleeke schreef:

Prairy schreef:

Vroeger was het normaal dat je trouwde, samen een huis kocht en de rest van je leven bij elkaar bleef.

Nu gaan veel mensen alleen wonen, uit elkaar en in totaal zijn er gewoon veel meer mensen, met heel veel wensen (eisen?). Dan is het toch niet zo raar dat er te weinig woningen zijn? Dan kun je investeerders wel de schuld gaan geven of de overheid, maar wat heb je daar aan? Nog steeds geen huis.

Je zou ook kunnen gaan denken om je krachten te bundelen en samen met iemand de woonlasten delen voor een bepaalde periode, antikraakwonen, tijdelijke huur, of je uitgaven eens goed onder de loep nemen, zoeken naar manieren om je inkomsten te verhogen, of andere mogelijkheden om te wonen onderzoeken. Of minder hoge eisen stellen (bijvoorbeeld niet een huis dat al helemaal af is, of maximaal 10 minuten van een grote stad af of of of). Of gut, eens in het buitenland of een andere provincie gaan kijken. Wie weet wat je ontdekt. Eerst dus kijken wat je zelf zou kunnen doen ipv de schuld en oplossing bij een ander te leggen.

En dit is een algemeen bericht, niet gericht op TS, maar gewoon iets wat me al langer stoort aan Nederland(ers), de slachtoffer houding

Kom maar op met de oplossing, want wij hebben hem niet :

dochter 25 docent in het bassisonderwijs , fulltime -> Amsterdam
Meer werken : hoe dan, ze werkt al ruim fulltime met best een redelijk starterssalaris

samen met iemand anders huren : top idee , maar ook dan vind je geen huis met meer dan 1 slaapkamer voor onder de 1500 Euro per maand ( en dan moet je samen 6x de huur verdienen in je eentje 4x )
Wij willen haar dure huurhuis best (deels ) betalen. helaas borg staan mag niet
Met geld van je ouders samen kopen , staan we ook voor open : Nog steeds geen huis ( onder de 3 ton )
Er is een voorrangsregeling voor onderwijzers in Amsterdam : dan krijg je als ze iets hebben 1x een huis aangeboden ( ergens in een periode van jaren )

We hebben tot nu toe 1 oplossing bedacht : Mijn man en ik gaan officieel uitelkaar, ik ga op mijn naam een huis van 1500 per maand huren. Daar mag dochter ( dan in wonen , en ik woon stiekem gewoon bij mijn man en jongere kinderen )
Of een Garagebox kopen ( rond de 2 ton ) en daar in gaan wonen.

afin ze woont na haar studie ( in Arnhem ) maar weer bij ons, maar dat is best sneu als je bijna 26 bent en wat privacy wil.
En dan hebben wij dus gewoon best genoeg geld. Moet je nagaan hoe dat is als je dat niet hebt.

Mdrf schreef:

Toen ik afstudeerde telde mijn studieschuld niet mee en had ik zonder problemen een hypotheek kunnen krijgen en betalen. Maar nu, als alleenstaande, is dat niet meer mogelijk. Want ook al betaal ik braaf mijn studieschuld af en kan ik een flinke huur betalen, de overheid is van mening dat ik vrijwel geen hypotheek meer kan krijgen.
Anders had ik paar jaar terug een huis kunnen kopen, maar nu met de geflipte huizenmarkt is dat niet meer mogelijk.

Eleeke schreef:

Prairy schreef:

Vroeger was het normaal dat je trouwde, samen een huis kocht en de rest van je leven bij elkaar bleef.

Nu gaan veel mensen alleen wonen, uit elkaar en in totaal zijn er gewoon veel meer mensen, met heel veel wensen (eisen?). Dan is het toch niet zo raar dat er te weinig woningen zijn? Dan kun je investeerders wel de schuld gaan geven of de overheid, maar wat heb je daar aan? Nog steeds geen huis.

Je zou ook kunnen gaan denken om je krachten te bundelen en samen met iemand de woonlasten delen voor een bepaalde periode, antikraakwonen, tijdelijke huur, of je uitgaven eens goed onder de loep nemen, zoeken naar manieren om je inkomsten te verhogen, of andere mogelijkheden om te wonen onderzoeken. Of minder hoge eisen stellen (bijvoorbeeld niet een huis dat al helemaal af is, of maximaal 10 minuten van een grote stad af of of of). Of gut, eens in het buitenland of een andere provincie gaan kijken. Wie weet wat je ontdekt. Eerst dus kijken wat je zelf zou kunnen doen ipv de schuld en oplossing bij een ander te leggen.

En dit is een algemeen bericht, niet gericht op TS, maar gewoon iets wat me al langer stoort aan Nederland(ers), de slachtoffer houding

Kom maar op met de oplossing, want wij hebben hem niet :

dochter 25 docent in het bassisonderwijs , fulltime -> Amsterdam
Meer werken : hoe dan, ze werkt al ruim fulltime met best een redelijk starterssalaris

samen met iemand anders huren : top idee , maar ook dan vind je geen huis met meer dan 1 slaapkamer voor onder de 1500 Euro per maand ( en dan moet je samen 6x de huur verdienen in je eentje 4x )
Wij willen haar dure huurhuis best (deels ) betalen. helaas borg staan mag niet
Met geld van je ouders samen kopen , staan we ook voor open : Nog steeds geen huis ( onder de 3 ton )
Er is een voorrangsregeling voor onderwijzers in Amsterdam : dan krijg je als ze iets hebben 1x een huis aangeboden ( ergens in een periode van jaren )

We hebben tot nu toe 1 oplossing bedacht : Mijn man en ik gaan officieel uitelkaar, ik ga op mijn naam een huis van 1500 per maand huren. Daar mag dochter ( dan in wonen , en ik woon stiekem gewoon bij mijn man en jongere kinderen )
Of een Garagebox kopen ( rond de 2 ton ) en daar in gaan wonen.

afin ze woont na haar studie ( in Arnhem ) maar weer bij ons, maar dat is best sneu als je bijna 26 bent en wat privacy wil.
En dan hebben wij dus gewoon best genoeg geld. Moet je nagaan hoe dat is als je dat niet hebt.

fohadie schreef:

Nu houden we een sociale huurwoning bezet waar ik me best schuldig over voel. Maar of ik nu €400 per maand betaal voor 45m2 of minstens €1200 als ik particulier moet huren is wel een verschil!

Prairy schreef:

Onali, want in andere regio's is er geen werk te krijgen? Zijn er geen scholen? Ziekenhuizen? Andere werkgelegenheid?