Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 29-05-06 20:42

Na 2 jaar nog rouwen ???

Geplaatst door de TopicStarter : 29-05-06 20:42

Hoi,

ongeveer deze periode, 2 jaar geleden is mijn tante overleden aan een hersenbloeding. Van de ene op de andere dag was ze er niet meer. Dit is een heel ingrijpende verandering voor iedereen van onze familie geweest. Ze was 41 jaar en had een man en 2 kindjes (13 en 10 jaar).
Ik kwam bijzonder goed overeen met haar. Beter als met mijn moeder zelfs. Soms kan ik savonds in bed nog urenlang liggen wenen om haar. Ik mis ze nog zo ontzettend veel, veel meer dan iedereen zou kunnen denken.
Ben deze week zo wat down geweest, onderandere hierom, omdat het juist 2 jaar geleden is... Maar de week waarin dit gebeurt is was zo'n nachtmerrie. Ik ga het hele verhaal niet opschrijven want dat is veel te lang. En dan zit ik hier toch met tranen in mijn ogen.

Iedereen vroeg deze week wat er scheelde, maar ik wou het eigenlijk niet zeggen. Ik voel me dan zo belachelijk, om iets dat al 2 jaar geleden is gebeurt...

Is het normaal dat je na 2 jaar nog zo veel verdriet hebt? Omdat iedereen zegt dat na 2 jaar de rouw zou moeten over zijn...

Voel mij dan zo belachelijk om te zeggen wat er scheelt, omdat ik dan denk, van jah, wat gaan ze nu wel niet denken, om iets dat 2 jaar geleden is gebeurt, ook al weten ze niet hoe erg het allemaal was, en welke beelden ik allemaal niet gezien heb. Bv. mijn nonkel die eens bij ons binnenkomt, ogen zo rood als iets, echt vol van verdriet, iemand met zoveel verdriet heb ik nog nooit gezien. Of de reacties van mijn nichtjes toen ze hoorden dat hun moeder gestorven is. Of de begrafenis. En noem maar op...

**Geplaatst**: 29-05-06 20:45

Re:

Geplaatst: 29-05-06 20:45

Ieder gaat het rouwproces op een andere manier aan.
Misschien is het verstandig om er eens over te praten met iemand?

**Geplaatst**: 29-05-06 20:47

Re:

Geplaatst: 29-05-06 20:47

Rouw kent geen uitgestippelde weg, dat is voor iedereen zo anders.

daarnaast zal je periodes kennen waarin je gevoelens zich met elkaar afwisselen, boosheid (onmacht), verdriet, berusting, en weer opnieuw.

Niets raars aan. Niemand die zegt hoelang zoiets moet mag of kan duren. Dat is iets wat jijzelf bepaald.

Helaas verwachten de mensen om ons heen inderdaad dat we na een paar maanden ophouden met snotteren. Maar zo werkt het niet.

Schaam je niet voor je verdriet, gevoelens zijn oprecht, van wegstoppen komt alleen maar narigheid.

Als je het echt niet kwijtkan, schrijf het dan op. Schrijf brieven die je aan je tante richt ofzo. Je hoeft er verder niets mee te doen. Maar opschrijven lucht op en ordent je gedachten

Sterkte

**Geplaatst**: 29-05-06 20:50

Re: Na 2 jaar nog rouwen ???

Geplaatst: 29-05-06 20:50

Ik heb dit ook nog vaak hoor. Bij oma is december 2001 overleden en vaak dwaal je ineens af in je gadachte naar toen. Ik mis haar ook zo erg omdat ik daar iedere dag kwam, haar iedere dag hielp in huis en omdat ik haar zo heb af zien takelen en haar heb zien lijden. Iedere dag kwam ik haar steunkousen uit doen enz. En dan is de klap zo groot. Mijn andere oma heb ik in mei 2004 verloren, daar kwam ik minder vaak vanwege de afstand, maar je mist het gewoon dat je niet meer kan zeggen: ik ga even naar oma.
Soms lig je voordat je in slaap valt helemaal te denken aan ze en dan rollen de tranen nog weleens over je gezicht dat die tijd nooit meer terug kan komen. Ik vind er op zich niks raars aan, iedereen heeft dat denk ik weleens

Veel sterkte ermee iig.

**Geplaatst**: 29-05-06 20:52

Re:

Geplaatst: 29-05-06 20:52

Het lijkt mij juist een mooi idee dat er nog mensen aan mij denken als ik dood zou zijn. Het lijkt me juist vreselijk dat er niemand meer om mij rouwt dan. Jij hield veel van haar, ze betekende veel voor je, daarom is het moeilijk te verwerken, de periode rond iemands overlijden zul je altijd blijven herinneren. Rouwen mag altijd.

**Geplaatst**: 29-05-06 22:01

Re:

Geplaatst: 29-05-06 22:01

Het is absoluut niet raar dat je nog veel aan je tante denkt en ook nog verdriet om haar hebt.

Een hele goede kennis van mij is bijna een jaar geleden overleden (is allemaal ook heel snel gegaan) en ik denk ook nog vaak aan haar, dan kan ik ook zo wel weer janken en ik schaam me er ook niet voor. Iemand verliezen die je dierbaar is is nogal wat.

Ik zou je verdriet gewoon blijven uiten, dat mag best en is helemaal niet raar. Ik had het laatst met iemand erover die een dierbaar iemand 15 jaar terug verloren was en we zaten toen samen weer te huilen. Dat geeft niks, het hoort bij het verwerken.

Heel veel sterkte in ieder geval

**Geplaatst**: 29-05-06 22:27

Re:

Geplaatst: 29-05-06 22:27

Mijn tante is vorig jaar opeens overleden. Daar schrik je erg van. Mede door haar overlijden & dat mijn verstandskiezen er uit zijn gegaan, ben ik iets van 10 kg afgevallen. Erg veel.

Maar rouw is gewoon heel iets persoonlijks, en je kunt er geen regels voor bedenken...

**Geplaatst**: 30-05-06 09:39

Re:

Geplaatst: 30-05-06 09:39

De vader van mn beste vriendinnetje vroeger altijd is bijna 2 maanden geleden en is ook helemaal niet lang.Maar heb wel het gevoel dat iedereen denkt van komop,is al lang genoeg geleden ofzo.

Heb het er elke dag nog heel erg moeilijk mee...En denk dat het voorlopig zo blijft maar dat vind ik niet erg.Uiteindelijk moet het gevoel er toch uit ookals ik nog steeds verdrietig ben erom..

**Geplaatst**: 30-05-06 09:53

Re:

Geplaatst: 30-05-06 09:53

2 jaar is nog zo kort geleden..
Allereerst sterkte en heel dikke knuf

M'n oom is in 2002 overleden, nu bijna 4 jaar terug.
Hij was een tweede vader voor me, mijn beste maatje.
Ik heb zijn verlies nooit verwerkt, wel geaccepteerd.
Ik denk elke dag aan hem.
Een stukje van hem is hier in huis, een beetje van zijn as.
Ik heb zijn rouwkaartje op mijn kamer staan.
Elke dag zie ik hem en denk ik aan hem..
Het is nog steeds moeilijk.
Slechts heel weinig mensen weten van mijn ooms dood, omdat hij een poos geleden gestorven is.
Dat was in een heel ander tijdperk, ik heb een totaal ander leven nu.
Ik ben een totaal ander persoon.
Maar je vraagt je af.. Hoe zou het zijn als hij nog leefde?

Het verwerken is een kwestie van jaren.
Het is absoluut niet erg als je vaak om je tante huilt, meid.
Het hoort erbij.
Een heel dikke knuffel en mijn pb-box staat altijd open.

**Geplaatst**: 30-05-06 20:31

Re: Na 2 jaar nog rouwen ???

Geplaatst: 30-05-06 20:31

Rouwen mag zolang als je zelf wilt..
toen mijn oma vorig jaar overleed [gevolgen van kk]
was ik in het begin niet verdrietig of watdan ook
pas 1 dag voor de begravenis en toen pas die dagen erna
en ik heb er nog wel is last van ja..

mijn broertje is 6 jaar geleden overleden en daar
heeft mijn moeder het nog steeds moeilijk mee
ik af en toe nog niet zo veel meer..

Je hart luchten bij mensen helpt echt
of schrijf het op of weet ik het wat het helpt!!
ben er achter gekome..

XxX

**Geplaatst**: 30-05-06 23:41

Re: Na 2 jaar nog rouwen ???

Geplaatst: 30-05-06 23:41

rouwen kent geen tijd en je moet je er zeker ook niet voor schamen.
Iederen rouwt op een andere manier.
Mijn oma is dit jaar Juli 3 jaar geleden overleden,af en toe heb k het er nog moeilijk mee,want mijn oma heeft echt de laatste paar jaar gevochten voor haar leven.
k vind dat ze de rust heb verdiend maar iets in mij blijf zeggen dat ze er nog had moeten zijn.
Ik ben zelfs nog niet in de periode dat ik bloemen op het kerhof voor haar zou gaan neerleggen omdat ik dat op een of andere manier niet durf en een echte afsluiting vind,wat ik dus niet wil.

Met mijn verhaal probeer ik te zeggen,ieder mens is verschillend en iedereen rouwt op zijn eigen manier en er zit geen tijd aan rouwen vast.

Veel sterkte iniedergeval

**Geplaatst door de TopicStarter** : 31-05-06 14:00

Re:

Geplaatst door de TopicStarter : 31-05-06 14:00

Ik heb onlangs nog al mijn moed bijeen geraapt en op haar graf bloemen gaan zetten. Dit is ongeveer een weekje geleden en ik moet zeggen, vroeger wou ik gewoon niet naar het graf. Ik stortte toch maar in tranen uit. Deze keer ging het beter, al heb ik wel op mijn lip moeten bijten om niet beginnen te wenen.

**Geplaatst**: 31-05-06 14:31

Re:

Geplaatst: 31-05-06 14:31

Het is verschrikkelijk om van dichtbij mee te maken hoe verdrietig mensen zijn na zo'n verlies. Vorig jaar november belde mijn tante in blinde paniek op dat mijn oom was overleden, ze heeft 2 zoontjes van 4 en 6. Op de begrafenis heb ik haar oudste zoontje aan de hand genomen, we liepen vlak achter de auto met de kist. Het idee, om zo achter je overleden liefde van je leven aan te lopen, of je vader in zijn geval, naar zijn laatste rustplaats..
Als iemand die dicht bij je staat overlijd, heefft dat een enorme inpact op je leven. Dat je er nar 2 jaar niet overheen bent is volkomen normaal, ik zou verbaasder zijn als je hem al 'vergeten' was. Neem de tijd voor jezelf om het te accepteren, en geef bij hechte vrienden aan wat er is. Als ze je echte vrienden zijn zullen ze je begrijpen en steunen. Ik wens je veel sterkte in ieder geval