Inmiddels weer een half jaar verder. In de scan in maart is geconstateerd dat er flinke hersenschade is, dit zal naar verwachting nooit meer herstellen. Sinds mijn laatste update is het niet meer verslechterd, maar ook zeker niet verbeterd. Wat betekent dat dit is wat het is.
Inmiddels zijn we bezig met een traject waarin hij voor 100% afgekeurd zal worden. Dit geeft een stukje rust (vooral op financieel gebied), maar ook veel frustraties en verdriet. Pap is pas 45, en had nog een heel leven voor hem. Wat nu plotseling weggenomen en compleet uitzichtloos is.
Gelukkig is de juiste hulp in gang gezet. Zo heeft hij een begeleider die minimaal 1x per week langs komt en die ook mee gaat naar alle afspraken. Zij zorgt ervoor dat alles gebeurt met zo min mogelijk prikkels en dat hij zo min mogelijk energie hoeft te gebruiken. Ook komt er af en toe een vrijwilliger langs die wel eens wat leuks met hem gaat doen.
Ook huishoudelijke hulp wordt nu in gang gezet zodat mam ook wat ademruimte gaat krijgen.
Hoe moeilijk het ook is, langzaam beginnen we allemaal te accepteren dat dit is wat het is. We zijn allang blij dat pap er nog is, en ondanks dit hele klotegedoe zijn wel wel juist closer geworden met elkaar. En dat is heel fijn
Laatst bijgewerkt door Pepperrr op 22-06-23 19:07, in het totaal 1 keer bewerkt