Bokt.nl

**Geplaatst**: 28-01-21 20:45

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 28-01-21 20:45

Besef wel dat als jij in dat cirkeltje blijft draaien dat er ook geen verandering gaat komen. Het is maar door mensen kansen te geven en andere inzichten te leren kennen dat je hopelijk een manier gaat vinden die wel helpt. Borderline is echt heftig qua emoties en deze kunnen ook zo maar omslaan in extremen op enkele seconden. Ik vind het echt al top dat jij zo veel bewust voelt van emoties. Maar laat jou helpen, echt. Dit moet je niet alleen (willen) doen.

**Geplaatst**: 28-01-21 23:11

Geplaatst: 28-01-21 23:11

Kaatastrof schreef:
Maar dat is het ding, ik weet niet hoe de begeleiding me kan helpen aangezien ik zelf ook niet weet wat helpt voor mezelf..

.... als gezegd : ik zie mij nog bij huisarts F. zitten.
Zij: "Wat kan ik voor je doen...?"
Ik compleet met de mond vol tanden - 'ik weet toch niet welk poedertje of pilletje mij kan helpen....?'

Gesteld dat je geen 'hoge druk ketel' bent, verzin een vraag en stel die aan de verschillende 'stafleden'. Hopelijk is er iemand met een bruikbaar idee.

... en in termen van 'zorg dat de druk niet te hoog oploopt', wellicht helpt wandelen (... ik noem maar iets...) niet op intense rot momenten, maar wel tegen kleine dingetjes. En wellicht voorkomt dat "stapeling".

**Geplaatst**: 29-01-21 00:11

Geplaatst: 29-01-21 00:11

Kaatastrof schreef:
Maar dat is het ding, ik weet niet hoe de begeleiding me kan helpen aangezien ik zelf ook niet weet wat helpt voor mezelf..

Ik begrijp dat het zo voor je aanvoelt.
Denk niet te groot. Je moet niet kunnen zeggen welke activiteit zou maken dat je je weer super goed voelt. Waar het wel om gaat is dat je om te beginnen opmerkt hoe je je voelt en wat dat zegt over welke behoefte niet vervuld is. Bijvoorbeeld: je voelt angst, je hebt nood aan veiligheid. Hoe die veiligheid invulling krijgt, kan verschillen van moment tot moment en het zal dus een zoektocht zijn om concreter te kunnen zijn in wat je nodig hebt, maar dat is iets wat je verder samen met begeleiding kan exploreren. Door te delen welk gevoel je hebt en welke behoefte je hebt / niet vervuld is, geef je ruimte om begeleiding toe te laten en samen op zoek te gaan naar wat voor jou helpend is.
Delen hoe je je voelt (en welke behoefte niet vervuld is), is een eerste, maar wel heel belangrijke stap. Het maakt dat je begeleiding toelaat. Zeg je “ik weet niet wat mij helpt”, dan sluit je eigenlijk al de deur voor begeleiding / hulp en kan je je inderdaad behoorlijk eenzaam gaan voelen en het gevoel krijgen dat je er alleen voor staat, terwijl anderen je wel willen helpen.
En als het ook maar een heel klein beetje helpt / verlichting geeft of escalatie voorkomt, dan is dat al een stap vooruit.
Daarnaast kan ook het uitspreken van je gevoel en merken dat je gehoord en gezien / serieus genomen wordt al een hoop verlichting brengen.

Je schrijft dat je het altijd alleen hebt moeten doen. Dat is nu een beschermingsmexhanisme geworden. Je houdt anderen op afstand en probeert het zelf op te lossen. Je criticus kan dan dingen gaan zeggen als dat je zelf al niet weet wat je nodig hebt, dus dat je ook niet kan aangeven hoe anderen je kunnen helpen. Dat beschermingsmechanisme elke criticus voorkomen op die manier dat je contact maakt met je gevoel, met je kinddeel en wat dat nodig heeft. Dat beschermingsmechanisme heeft ooit zijn functie gehad, heb je ooit nodig gehad, maar nu heeft het zijn werk gedaan en mag hij stoppen met werken zodat er weer verbinding komt tussen je gezonde volwassene en je kleine kind.
Het is een zoektocht en uitproberen. Soms zal je actie helpen, soms ook niet, maar als je dan alles bij elkaar legt krijg je wel een heleboel info over wat voor jou helpt op welk moment en wat je vooral niet moet doen. Dus durf de sprong te wagen en experimenteer. De juiste context om te experimenteren is er nu. Probeer daar gebruik van te maken.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 29-01-21 11:13

Geplaatst door de TopicStarter : 29-01-21 11:13

Ik besef zeker en vast dat hoe het nu gaat, er inderdaad geen verandering komt. Maar uit de cirkel komen is aardsmoeilijk. Zeker als het extreme gedrag al maanden aansleept waarvan de bron iets is dat al jaren niet verwerkt is geweest. Ik heb mijn automutilerend gedrag wel eens vergeleken met dat van dieren. Denk maar aan een paard die luchtzuigt: je haalt dat dier uit zijn slechte omgeving, voldoet aan alle eisen op vlak van welzijn en toch zullen ze nog (af en toe) luchtzuigen. Zo'n dingen hebben echt tijd nodig en in bepaalde ernstige gevallen durft het gedrag zeker nog de kop op steken. Ik geef toe dat ik de hulp durf weg te duwen, zo ook gisteren toen de ergotherapeute van de PMT merkte dat het niet oké was en contact met me begon te zoeken. Echter heb ik niet zo'n heel goede band met haar en wou het koppige kind in mij dus ook echt niet met haar in gesprek gaan. Ik had er gewoon echt geen zin in, want het is altijd hetzelfde liedje: 'Hoe is je spanningsniveau nu tegenover toen je hier aankwam?'. Die vraag ben ik zo moe als koude pap geworden. Ik vind dat te abstract; ik kan er moeilijk een cijfer op plakken en het feit dat de vraag gesteld wordt en ik erover moet nadenken geeft mij jùist weer spanning. Misschien moet ik dat nog eens aangeven, maar als we alles gaan uitsluiten dat me meer spanning geeft blijft er niets meer over.

Het ding is dat de staf ook weet dat ik regelmatig stoom zou moeten afblazen maar zij hebben ook niet echt een idee wat kan helpen, hieronder even een oplijsting van wat ik al geprobeerd heb:
- Aangeven dat het niet gaat, hierover in gesprek gaan met een verpleger (al dan niet met medicatie om te kalmeren tot gevolg)
- Verpleger die bij me bleef, die uit haar boek voorlas
- Meditatie
- Yoga
- Inline skaten
- Wandelen
- Dansen/zingen
- In de leefzaal zitten met mensen rondom me
- Tekenen
- Gamen

Eens ik in die slechte mindset zit en me echt poedersuiker voel, ben ik gewoon heel onbereikbaar. Ik kan me dan niet meer open stellen voor een ander. Het is nog maar één keer gelukt dat de medebewoners me er uit hebben gekregen en dat was door dat ze heel stom bij me zijn gebleven en gek deden rondom mij waardoor ik mijzelf echt niet meer kon onderdrukken omdat de situatie gewoon zo ronduit debiel was dat het grappig werd. Een gelijkaardige situatie vond plaats toen mijn vriend hier nog was. Als hij merkte dat ik begon te dissociëren begon hij thumbwars met mij te spelen. Ik focuste mij dan op het spel en zo geraakte ik er uit. Maar hij is een uitzondering op de regel. Hij brengt mij rust, hij zou er mij altijd uit krijgen. Maar hij is hier niet meer. En ik wil ook niet afhankelijk worden van één persoon want ik bind me te veel en uiteindelijk leidt dat alleen maar tot pijn in de toekomst. Het gevoel dat bij mij het meeste terugkomt in crisismomenten is enorme eenzaamheid. Je zou dan denken - ga dan lekker in de groep zitten. Dat doe ik soms, maar zelf met mensen rondom mij voel ik me dan eenzaam. Er zou dan eigenlijk iemand constant bij me moeten blijven zitten in mijn kamer (en gewoon aanwezigheid is onvoldoende, althans slapen telt niet) maar dat is niet realistisch. Ik kan dus tegen de eenzaamheid toenadering zoeken bij de verpleging of bewoners, maar van zodra ik terug naar mijn kamer ga is het mis. Ik zou dan in theorie altijd naar de isolatiekamer kunnen gaan - daar kan ik niets doen. Maar is dat een oplossing? In mijn ogen niet, want van zodra ik dan weer een nacht in mijn kamer mag slapen is de kans groot dat ik gewoon weer herval.

Ik wil je wel bedanken voor je heldere uitleg Pateeke. Hetgene wat je schrijft herken ik ook wel uit de therapiesessies en is inderdaad hetgene wat we willen bereiken. Ik ben bereid om te experimenteren, maar mijn creativiteit is te eng. Ik weet niet welke opties ik nog heb en daardoor raak ik hopeloos. Ik heb gisteren weer echt een slechte dag gehad, eergisteren zelf terug suicidale gedachten ondanks het feit dat toen mijn vriend op bezoek is gekomen. Het is gewoon niet logisch meer. Mijn pessimisme is zo overheersend, alsof ik het geluk niet wil of kan toelaten.

Het is vandaag mijn verjaardag en gisterennacht hebben verschillende bewoners kaartjes voor me geschreven en gegeven. Ik had traantjes van ontroering.. Vanochtend zaten de verpleegsters te zingen aan mijn bed bij het nemen van mijn temperatuur en zelf het keukenpersoneel heeft me een gelukkige verjaardag gewenst. Heel lief.

Morgen ga ik naar huis om het te vieren en komt mijn vriend ook voor het eerst mee naar huis, dus allemaal erg spannend. Ik ga voor het eerst ook een weekend overnachten thuis. Dat is sinds 12 november geleden dus ik hoop dat het lukt..

**Geplaatst**: 29-01-21 11:32

Geplaatst: 29-01-21 11:32

Fijne verjaardag Kaat! En mooi dat je die ontroering kunt voelen, want dat is voor depressieve mensen niet vanzelfsprekend.

Eén vraag komt in me op: zijn de mensen in jouw inrichting - zowel je medebewoners als het personeel - wel jouw soort mensen? Je zegt dat je je eenzaam voelt, zelfs in hun gezelschap. Dat wijst erop dat het je aan aansluiting ontbreekt. Zoiets kan ik me ook voorstellen. Je wordt vanwege een bepaalde diagnose ergens opgenomen. Dan ben je samen met mensen die ongeveer hetzelfde hebben, maar niet per se heel erg op je lijken. Zou je je in andere groepen minder eenzaam voelen?

Edit: van mij dan ook nog een virtueel verjaardagskaartje. Een Russisch popliedje over een verjaardag. Misschien niets voor jou (veel te blij), maar goed bedoeld in ieder geval.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 29-01-21 11:38

Geplaatst door de TopicStarter : 29-01-21 11:38

Bedankt musiqolog. Wel het ding is dat ik geen klassieke depressie (meer) heb hé. En aangezien ik geen antidepressiva meer neem, is het gevoel wel weer meer teruggekomen. Voor mijn opname had het me wellicht weinig gedaan maar ik heb sinds dien wel al vooruitgang geboekt.

De mensen hier hebben allemaal héél andere problematieken aangezien dit een opname/crisisafdeling is. We verschillen dus niet alleen qua diagnose, maar ook qua leeftijden etc. Zo zitten er hier ook mensen met een verslavingsproblematiek, mensen die wegens omstandigheden niet naar huis kunnen etc. In Gent ga ik wel naar een specifieke afdeling voor persoonlijkheidsproblematieken. Ik wou daar heel graag in de jongerengroep terecht komen van 17 - 23 jaar, maar wegens mijn automutilerend gedrag mag dat niet.

Enne het liedje is zeker geapprecieerd hoor. Ik heb een vrij goede dag vandaag, heb me ook helemaal netjes gekleed en opgemaakt voor de gelegenheid. Zoals ik het hier tegen mijn begeleider zo mooi verwoordde 'Om de miserie te vergeten :')

'

**Geplaatst**: 29-01-21 11:41

Geplaatst: 29-01-21 11:41

Gefeliciteerd Kaat met je verjaardag!

**Geplaatst**: 29-01-21 11:46

Geplaatst: 29-01-21 11:46

Mag ik vragen wat jij verwacht van jou opname Kaat? Ben jij er klaar voor om jou je te laten helpen? Want als je koppig nee durft te zeggen en dingen niet gaat willen gaat de therapie ook verre van voldoende helpen. Daarmee wil ik niet zeggen dat je niet geholpen wilt worden. Dat is iets anders. Ik vraag mij enkel af of jij er klaar voor bent voor dit hele traject.

Het is verder vrij normaal dat je in het begin meer spanning ontwikkeld. Het trauma moet verwerkt worden en dit zorgt er voor dat alle emotie’s die je jaren lang hebt weggestoken in 1 klap omhoog komen. Ik zou meer spanning na de therapie dus niet als iets negatiefs bekijken. Het betekend juist dat je aan iets aan het werken bent. Dat is goed.

Het punt omgaan met die spanning is natuurlijk iets anders. Ik zou juist wel voor de isoleercel kiezen, maar ik zou duidelijke tijden afspraken en met een stappenplan proberen te werken. Natuurlijk heb je er geen bal aan als je daar even wordt gezegd voor enkele uren. Het is ook gewoon een fysieke verslaving. Net zoals roken ook fysiek en mentaal is. Het is een gewoonte maar ook jou lichaam hunkert er naar. Isolatie kan de lichamelijke verslaving al een heel stuk verminderen. Ik zou proberen om de isolatie te combineren met andere optie’s om de stress te verminderen. Denk bv aan een voetbal die je heel de cel doorschopt. Of een knuffel die je uit elkaar scheurt etc. Het lijkt stom, maar de fysieke verslaving krijgt op dat moment niet wat het wil en uiteindelijk neemt deze af. Maar dat is wel heel erg zwaar en ik snap dat jou emmer al helemaal vol zit :(:)

Gelukkige verjaardag overigens en geniet van jou vriend en het weekend!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 29-01-21 11:56

Geplaatst door de TopicStarter : 29-01-21 11:56

Wat ik verwacht van mijn opname is een vraag die hier reeds gesteld is geweest door de staf alleen is dit dus geen gespecialiseerde afdeling en zijn de middelen beperkt. De psycholoog had mij dus gevraagd wat ik wou bereiken in Karus (Gent) en daarvoor heb ik het volgende opgeschreven:
- Op een gezonde manier uiten van emoties (stoppen met zelfdestructie, eerlijkheid maw gevoelens niet meer weglachen, kunnen uiten van emoties op de juiste moment)
- Assertiviteit
- Zelfvertrouwen en zelfliefde ontwikkelen
- Eigenheid ontwikkelen (ontdekken wie ik werkelijk ben)
- Leren aangeven op voorhand wanneer het niet lukt, niet alles steeds zelf willen oplossen
- Behouden van goede (vrienschaps)relaties
- Participatie groepsactiviteiten (gevoel van samenhorigheid ontwikkelen)
- Leren omgaan met stress

Wat ik voornamelijk hier wil bereiken is het stoppen met automutileren maar dan moet de bron ervan ook aangepakt worden wat dus overlapt met de werkpunten die ik hierboven benoem. Alleen zijn de tools hier dus beperkt (en dat zijn niet mijn woorden, maar woorden van de staf). De hoofdreden hierachter is omdat ik in Gent binnen de 3 weken moet stoppen, anders kan het traject niet verder gezet worden. Ik heb in principe dus nog tijd tot april..

Waarom ik de isoleercel zo verafschuw is omdat ik er paranoia word; camera's op je gericht, verplicht moeten uitdoen van kledij, niets van bezigheid - dat idee met de bal mag dus ook niet, je mag NIETS meenemen in de isoleercel en dat het een leugen is dat je er maar een paar uurtjes in mag zitten. Je moet altijd wachten op de goedkeuring van een dokter (aka psychiater) voor je eruit mag. Als dat toevallig 's avonds is - wat in mijn geval vaak zo is - is dat vaak de hele nacht door + nog wachten tot wanneer de artsen toekomen. Dat is helaas pas tegen 9u15. Als je dan geen oog dicht doet door het feit dat je in die kille, grote kamer ligt met niets om handen dan is dat echt pure ellende. De isoleercellen hier zijn echt nog verouderd dus het is echt een rotplek om in te zitten. En helaas heb ik er door voorbije ervaringen gewoon een slechte wansmaak aan overgehouden..

**Geplaatst**: 29-01-21 12:03

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 29-01-21 12:03

Ok, spijtig dat het rond de isoleercellen zo slecht geregeld is. Daar kunnen zij echt nog flink in verbeteren. Ik snap dat Gent een termijn wil plakken maar 3 weken is wel erg kort. Vooral dat het traject dan ook direct stopt doet mij schrikken. Dit weerspiegeld echt de problematiek van de psychiatrie hier. Je blijft echt vaak in de kou staan...

Met wie ga je rijden dit weekend? Tinky of Boris?

**Geplaatst door de TopicStarter** : 29-01-21 12:08

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst door de TopicStarter : 29-01-21 12:08

Ik kan het nog eens bespreken ivm isoleercel maar communicatie verloopt hier niet altijd even vlot onderling. Ze beseffen hier ook dat de isoleercel flink verouderd is en er liggen plannen voor renovatie op tafel om het aangenamer te maken maar daar ben ik nu niet zo veel mee uiteraard.

In hoeverre Gent zich trouwens echt bindt aan die termijn weet ik eigenlijk niet. Stel dat je je na die 3 weken plots eens zou snijden, is dat dan ook meteen buiten? Ik weet niet waar de nuance ligt. Het kan ook zijn dat de psychiater me dat gewoon verteld heeft om me een beetje bang te maken en aan te zetten om te stoppen. Geen idee. Maar ik geloof wel dat ze daar zo streng zijn, ik denk dat dat in bepaalde mate wel nodig is.

Als ik zou rijden is het met Tinky. Met Boris is er nog veel werk aan de winkel en ik heb nog geen zadel waar ik fijn in rijd, met barebackpad durf ik niet, zeker niet nu het zo lang geleden is.

Hij schrikt nogal snel en ik heb al maanden lang niet meer met hem kunnen werken. Moest ik kunnen had ik al lang wat grondwerk gedaan aangezien we daar echt van kunnen genieten maar alles is nu echt een blubberbende hier..

**Geplaatst**: 29-01-21 13:13

Geplaatst: 29-01-21 13:13

Kaatastrof schreef:
Eens ik in die slechte mindset zit en me echt poedersuiker voel, ben ik gewoon heel onbereikbaar. Ik kan me dan niet meer open stellen voor een ander. Het is nog maar één keer gelukt dat de medebewoners me er uit hebben gekregen en dat was door dat ze heel stom bij me zijn gebleven en gek deden rondom mij waardoor ik mijzelf echt niet meer kon onderdrukken omdat de situatie gewoon zo ronduit debiel was dat het grappig werd. Een gelijkaardige situatie vond plaats toen mijn vriend hier nog was. Als hij merkte dat ik begon te dissociëren begon hij thumbwars met mij te spelen. Ik focuste mij dan op het spel en zo geraakte ik er uit. Maar hij is een uitzondering op de regel. Hij brengt mij rust, hij zou er mij altijd uit krijgen. Maar hij is hier niet meer. En ik wil ook niet afhankelijk worden van één persoon want ik bind me te veel en uiteindelijk leidt dat alleen maar tot pijn in de toekomst. Het gevoel dat bij mij het meeste terugkomt in crisismomenten is enorme eenzaamheid. Je zou dan denken - ga dan lekker in de groep zitten. Dat doe ik soms, maar zelf met mensen rondom mij voel ik me dan eenzaam. Er zou dan eigenlijk iemand constant bij me moeten blijven zitten in mijn kamer (en gewoon aanwezigheid is onvoldoende, althans slapen telt niet) maar dat is niet realistisch. Ik kan dus tegen de eenzaamheid toenadering zoeken bij de verpleging of bewoners, maar van zodra ik terug naar mijn kamer ga is het mis. Ik zou dan in theorie altijd naar de isolatiekamer kunnen gaan - daar kan ik niets doen. Maar is dat een oplossing? In mijn ogen niet, want van zodra ik dan weer een nacht in mijn kamer mag slapen is de kans groot dat ik gewoon weer herval.

Hier geef je heel veel bruikbare informatie mee die handvaten kan bieden...
Je voelt op crisismomenten vaak eenzaamheid. Louter aanwezigheid van anderen is onvoldoende om dat gevoel aan te pakken, tegemoet te komen aan je behoefte. En dat is ook logisch want aanwezigheid van anderen impliceert nog geen verbinding, contact. Net die verbinding of dat contact kunnen maken dat je gevoel van eenzaamheid vermindert. Je vriend slaagt erin contact met je te maken, te verbinden waardoor je dissociatie afneemt / stopt. Activiteiten die je alleen doet of waarin je niet actief moet participeren (bv. tekenen, skaten, naar een verhaal luisteren,... ), zullen dan inderdaad niet helpen, want er is dan nog steeds geen verbinding, je kan je in je eigen wereld blijven terugtrekken. Voor situaties waarin je je eenzaam voelt en uit contact gaat, zou ik dus op zoek gaan naar manieren om de verbinding met andere mensen aan te kunnen gaan.

Je zou je dissociaties ook verder kunnen onderzoeken met de staf. Bijvoorbeeld: wat zien anderen als je dissocieert? Wat zijn de eerste tekenen? Hoe kan je het sneller gaan opmerken? Wat zijn triggers voor een dissociatie? Als jullie erin slagen daar meer zicht op te krijgen, wordt het waarschijnlijk ook gemakkelijker om escalatie te voorkomen.

Verder: beschouw het niet te algemeen. Hiermee bedoel ik: Spanningsopbouw en crisismomenten kunnen bij verschillende emoties voorkomen. Wat je nodig hebt als je angstig bent is niet hetzelfde als wat je nodig hebt wanneer je boos bent. In die zin zijn een aantal veiligheidsplannen vaak te algemeen, te eng en bieden ze te weinig ruimte voor handvaten. Je zou meer per emotie zo'n plan kunnen opbouwen: hoe bouwt angst zich op? Hoe bouwt boosheid zich op? Wat kan je doen in de verschillende fasen van angst? Wat kan je doen in de verschillende fasen van boosheid? etc. Dat gaat het gemakkelijker maken om op een moeilijk moment iets te vinden wat helpt...

Trouwens: nog gefeliciteerd met je verjaardag!

**Geplaatst**: 29-01-21 13:34

Geplaatst: 29-01-21 13:34

Hoi kaat,

$*\o/*$ hartelijk gefeliciteerd met je verjaardag en heb een prachtige dag...!

Kaatastrof schreef:
Ik besef zeker en vast dat hoe het nu gaat, er inderdaad geen verandering komt. Maar uit de cirkel komen is aardsmoeilijk. Zeker als het extreme gedrag al maanden aansleept waarvan de bron iets is dat al jaren niet verwerkt is geweest.

Je schreef een keer 'dat het tien jaar geleden begon'.
Nu zou dat natuurlijk kunnen betekenen 'toen sneed ik voor het eerst'. Maar ik vroeg me af of er tien jaar geleden niet veel meer begonnen was...
En onverwerkte ellende kan voor bakken ellende zorgen.
We leven in 2021 en er kan heel veel. Het gevolg van een trauma hoef je niet je halve of hele leven mee te slepen, verwerken is het parool.
Niet altijd makkelijk, maar anno 2021 goed te doen en het voorkomt nieuwe ellende.

Citaat:
Zo'n dingen hebben echt tijd nodig en in bepaalde ernstige gevallen durft het gedrag zeker nog de kop op steken. Ik geef toe dat ik de hulp durf weg te duwen, zo ook gisteren toen de ergotherapeute van de PMT merkte dat het niet oké was en contact met me begon te zoeken. Echter heb ik niet zo'n heel goede band met haar en wou het koppige kind in mij dus ook echt niet met haar in gesprek gaan. Ik had er gewoon echt geen zin in, want het is altijd hetzelfde liedje: 'Hoe is je spanningsniveau nu tegenover toen je hier aankwam?'. Die vraag ben ik zo moe als koude pap geworden. Ik vind dat te abstract; ik kan er moeilijk een cijfer op plakken en het feit dat de vraag gesteld wordt en ik erover moet nadenken geeft mij jùist weer spanning. Misschien moet ik dat nog eens aangeven, maar als we alles gaan uitsluiten dat me meer spanning geeft blijft er niets meer over.

...ik zie weer huisarts F. tegenover mij, die aan mij vraagt wat ze kan doen.
En dat ik daar dus geen raad mee wist - ik weet toch niet welke pil of poeder of ...? Daarvoor kom ik dus bij haar, en dan wordt het omgedraaid. -O-

Enne: ik houd van koppige kinderen! Als je geen zin hebt in praten met haar, nou - dan heb je geen zin.
'Ze zit er om jou te helpen', ja, inderdaad - niet als een examen opdracht dat je met je pokkehumeur ook nog eens met een onmogelijk iemand moet zien te communiceren.

Als emdr fan ben ik gewend aan 'hoe rot voelt het nu op een schaal van nul tot tien?', maar die vraag gaat over het hier en nu en is een hulpmiddel, verder niets.
Vergelijken van 'toen en nu' terug-ge-abstraheerd (nu weer even doorademen :')

) je word als mens met een pokkehumeur direct weggehaald uit het hier en nu....
(Not to mention dat het woord spanning ook een soort abstractie is, je kunt boos zijn, bang, verdrietig en dat in allerlei varianten, "kleurcombinaties" en noem maar op.

...en sommige mensen krijgen idd vreselijke stress van een onduidelijke vraag, en gaan dan verduidelijking zoeken (want de vraagstelling was onhelder) - terwijl degene die die vraag stelde vaak niet eens snapt wélke onduidelijkheid er nou in zit.
Dan krijg je rare gesprekken, ruzies liggen op de loer - terwijl wat er nou eigenlijk speelde totaal niet meer ter zake komt.

Citaat:
Eens ik in die slechte mindset zit en me echt poedersuiker voel, ben ik gewoon heel onbereikbaar. Ik kan me dan niet meer open stellen voor een ander. Het is nog maar één keer gelukt dat de medebewoners me er uit hebben gekregen en dat was door dat ze heel stom bij me zijn gebleven en gek deden rondom mij waardoor ik mijzelf echt niet meer kon onderdrukken omdat de situatie gewoon zo ronduit debiel was dat het grappig werd. Een gelijkaardige situatie vond plaats toen mijn vriend hier nog was. Als hij merkte dat ik begon te dissociëren begon hij thumbwars met mij te spelen. Ik focuste mij dan op het spel en zo geraakte ik er uit.

Hmmm, humor helpt dus.

Aan de andere kant vind ik niet 'dat dissociatie niet mag' en dat je er dus uit moet.
Dissociatie is een bescherming.
De focus zou ook kunnen liggen op 'wat was de trigger', wat ging er mis, waartegen wilde jouw lichaam dat je beschermd wordt - en dan traumaverwerking of op een andere manier zien dat het wordt opgelost.

Citaat:
Maar hij is een uitzondering op de regel. Hij brengt mij rust, hij zou er mij altijd uit krijgen. Maar hij is hier niet meer. En ik wil ook niet afhankelijk worden van één persoon want ik bind me te veel en uiteindelijk leidt dat alleen maar tot pijn in de toekomst.

Afhankelijkheid moet je idd niet willen.

Citaat:
Het gevoel dat bij mij het meeste terugkomt in crisismomenten is enorme eenzaamheid. Je zou dan denken - ga dan lekker in de groep zitten. Dat doe ik soms, maar zelf met mensen rondom mij voel ik me dan eenzaam. Er zou dan eigenlijk iemand constant bij me moeten blijven zitten in mijn kamer (en gewoon aanwezigheid is onvoldoende, althans slapen telt niet) maar dat is niet realistisch. Ik kan dus tegen de eenzaamheid toenadering zoeken bij de verpleging of bewoners, maar van zodra ik terug naar mijn kamer ga is het mis.

Citaat:
Ik zou dan in theorie altijd naar de isolatiekamer kunnen gaan - daar kan ik niets doen. Maar is dat een oplossing? In mijn ogen niet, want van zodra ik dan weer een nacht in mijn kamer mag slapen is de kans groot dat ik gewoon weer herval.

Ja kom zeg,

"wie is hier nou gek?"
Jij voelt je eenzaam en dan zou de isoleercel helpen...?
Dat lijkt me de laatste plek waar je wil zijn.
(Compleet overprikkelde mensen willen er nog wel eens uit vrije wil heen, maar verder niet.)

Citaat:
Ik wil je wel bedanken voor je heldere uitleg Pateeke. Hetgene wat je schrijft herken ik ook wel uit de therapiesessies en is inderdaad hetgene wat we willen bereiken. Ik ben bereid om te experimenteren, maar mijn creativiteit is te eng. Ik weet niet welke opties ik nog heb en daardoor raak ik hopeloos. Ik heb gisteren weer echt een slechte dag gehad, eergisteren zelf terug suicidale gedachten ondanks het feit dat toen mijn vriend op bezoek is gekomen. Het is gewoon niet logisch meer. Mijn pessimisme is zo overheersend, alsof ik het geluk niet wil of kan toelaten.

Wat schreef Blaise Pascal ook al weer? 'Het hart heeft haar redenen die de rede niet kent.'
Deb Debra heeft het over de polyvagale 'ladder', als je situatie X beleeft terwijl je bovenaan de ladder zit, je makkelijk met mensen contact maakt, dat is ding 1.
Diezelfde situatie als je onderaan de ladder bent in dissociatie beleef je totaal anders.
...en dezelfde situatie als je zogezegd halverwege de ladder bent, in flight/ flight is weer anders.

(Net zoiets als tien mensen naar dezelfde film laten kijken, je krijgt tien verschillende verhalen. Alleen zitten deze verschillen in jezelf.)

En wellicht is 'geluk toelaten' op één of andere manier verweven met pijn...?

Citaat:
Het is vandaag mijn verjaardag en gisterennacht hebben verschillende bewoners kaartjes voor me geschreven en gegeven. Ik had traantjes van ontroering.. Vanochtend zaten de verpleegsters te zingen aan mijn bed bij het nemen van mijn temperatuur en zelf het keukenpersoneel heeft me een gelukkige verjaardag gewenst. Heel lief. Morgen ga ik naar huis om het te vieren en komt mijn vriend ook voor het eerst mee naar huis, dus allemaal erg spannend. Ik ga voor het eerst ook een weekend overnachten thuis. Dat is sinds 12 november geleden dus ik hoop dat het lukt..

$*\%/*$

**Geplaatst**: 29-01-21 13:36

Geplaatst: 29-01-21 13:36

Kaat proficiat meid en fijn dat je vandaag goede zin hebt!

**Geplaatst**: 29-01-21 13:38

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 29-01-21 13:38

Gefeliciteerd!! $*\o/*$

**Geplaatst**: 29-01-21 14:00

Geplaatst: 29-01-21 14:00

Van harte gefeliciteerd met je verjaardag! $*\o/*$ $*\o/*$

Als mede borderliner herken ik veel van wat je schrijft. De rollercoaster van emoties, van 0 naar 100 om een kleinigheidje, het vastklampen aan een persoon, de afhankelijkheid van andere mensen. En ik weet ook dat het fijn voelt om in je zwarte depressieve holletje te zitten. Het voelt fijn om jezelf pijn te doen en dat is heel conflicterend :(:)

Maar dat is precies wat een depressie met je doet, die voedt zich aan negativiteit en groeit daar van.
Wat ik hier vooral lees is de slachtofferrol die je aanneemt wbt je borderline. "Ik kan er niks aan doen, andere mensen triggeren mij, situaties triggeren mij, sport of pijn triggert mij". Het lijkt alsof je alleen kunt genezen als iedereen om jou heen precies doet wat jij van ze wil. Maar zo werkt het natuurlijk niet in de echte wereld.
Wat mijn advies zou zijn naar persoonlijke ervaring, is dat je moet ophouden met die slachtofferrol te spelen, en je te beseffen dat jou acties in jóuw hoofd zitten, en dat je je daar dus ook tegen kunt verzetten. Het is een keuze om toe te geven aan je drang. Heel simpel gezegd komt alles in deze wereld terug op 1 keuze: je doet iets wel, of je doet iets niet. Zo simpel is het. Je gaat wel sporten, je gaat niet sporten, je eet wel die chocola, je eet niet die chocola, je pakt wel die fles wijn, je pakt niet die fles wijn etc. Leer discipline op te bouwen in je handelingen en te herkennen wanneer je op het punt staat om te slaan. In plaats van te flippen, doe eens: helemaal niets. Want je hóeft niet te reageren op wat er in je hoofd gezegd wordt.
Verder wil ik je graag de tip geven het youtubekanaal van Dr. Daniel Fox te bekijken. Hij is een specialist op het gebied van BPD en heeft mij heel veel inzicht gegeven in waarom wij reageren zoals we doen. Door te begrijpen waar je reacties op situaties vandaan komen, kun je hier op voorbereid zijn en handelen om de stress tegen te gaan.

Geniet van je verjaardag!

**Geplaatst**: 29-01-21 15:45

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 29-01-21 15:45

Dappere post topsylover en ik vind hem heel waardevol!!

**Geplaatst**: 29-01-21 15:48

Geplaatst: 29-01-21 15:48

TS,
Misschien kun je hier wat mee, misschien ook niet.
Misschien mag ik je een ander beeld aanreiken wat betreft niet van jezelf houden; een ander beeld van dat "je-zelf".

De kern van ieder mens is Liefde, ook die van jou.
Je hoeft niet van jezelf te leren houden, want je bent gemaakt van Liefde.
Er zijn alleen delen rondom die kern die jouw daar vandaan houden, die je vertellen over pijn. Alsof ze steeds een doek over het Licht van liefde heen willen leggen. Maar het Licht in jou bén jij.

**Geplaatst**: 29-01-21 19:32

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 29-01-21 19:32

Gefeliciteerd met je verjaardag $*\o/*$

**Geplaatst**: 29-01-21 22:25

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 29-01-21 22:25

Gelukkige verjaardag kaat

knuffel!

**Geplaatst**: 29-01-21 23:21

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 29-01-21 23:21

Van harte gefeliciteerd met je verjaardag! $**\O/**$

**Geplaatst**: 29-01-21 23:26

Geplaatst: 29-01-21 23:26

Half off topic: de reddingsdriehoek. Prachtig spul.
(Officieel heet het de carpmann drama driehoek van transactionele analyse.)
Maar ik heb het geleerd in de vrouwen hulpverlening en daar noemden we het reddingsdriehoek. (Vrouwen willen nog wel eens redders wezen...)
Er zijn dus drie posities: redder, vervolger en 'slachtoffer'. Wat mij betreft mag het woord 'slachtoffer' in de schema's worden herzien, trouwens. Ik voel meer voor een term als 'zielepiet'.
Met een beeld van een of andere netflex serie: die prototypische dikke schoonmoeder die de hele dag op de bank hangt - en er van geniet dat iedereen voor haar vliegt. Zou iemand het durven om kritiek te hebben, dan haalt ze een hartkwaal uit de kast. (En o, wee! Dadelijk heeft zij een hartaanval en dan heb jij het gedaan!! Jij, met je "eeuwige" kritiek! )
Zo iemand is geen slachtoffer, maar een zielepiet.

Het gewone woord slachtoffer verwijst wat mij betreft naar zoiets als een verkeersongeval. Je loopt gewoon op straat, of steekt met groen licht over - en een idioot geeft gas en het is "boem" en jij zit met de gebakken peren.

Ofwel: het gaat in de hele dramadriehoek over macht en keuzes maken.
Die vreselijke schoonmoeder die op die bank hangt kiest ervoor om te doen alsof ze niets kan (en lacht stiekem in haar vuistje dat iedereen vliegt).
En wie de wanbof heeft om door een dronken idioot van de zebra gereden te worden heeft zelf niet gekozen voor de ellende. Dat je een x aantal weken 'niets kan', plat moet liggen etc., is gewoon een feit.

Uiteraard: hoe je als mens op gegeven moment omgaat met de ellende die er helaas is, daarin heb je doorgaans wel keuze - en ben je dus verantwoordelijk.

De redder is degene die om wat voor reden dan ook er van uitgaat 'dat de ander niets kan'.
Zoals moeders, zeker onder tijdsdruk, kunnen zeggen: kind, kom maar hier, dan doe ik het wel.
...feit 1 is, dat het dan sneller gaat. Maar tja, feit 2: zo leert je kind nooit zelf veters strikken, water opzetten, etc etc.

En een boze, uitgeputte redder wil nog wel eens vervolger worden. "Stommeling, jij kunt nog niet eens je veters strikken...!"
Helaas is het vaak niet aan de orde dat een kind dan rustig terugzegt: 'Ja, mam, dat klopt, want jij doet dat altijd...'
Maar het verwijt is wel oneerlijk en roept dus gedoe op.
Kind kan boos worden (terecht) en gaan vervolgen (wat in principe niet terecht is- en als je weet 'hoe dat moet' niet nodig)
verdriet is ook terecht maar kan in de reddingsdriehoek pruilen worden (ik ben zie-lug - dat wordt zielepiet...)
en met name meisjes willen zich nog wel eens schuldig voelen (ach, die arme mama, oej wat heb ik haar boos gemaakt) en dan gaat het kind redden- voortaan heeel erg lief voor mama zijn.

Uiteraard speelt dit ook tussen volwassenen.
En de schone kunst is om juist buiten het gebeuren van de reddingsdriehoek te blijven.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 30-01-21 16:09

Geplaatst door de TopicStarter : 30-01-21 16:09

Hoi iedereen. Ik wil jullie allemaal HEEL erg bedanken voor de verjaardagswensen en uiteraard ook de wijze woorden. Ook diegenen die mij een PB hebben gestuurd. Ik zou heel graag uitgebreid willen reageren op alle comments en berichtjes maar heb daar gezien de huidige omstandigheden even geen puf voor.

Ik heb namelijk helaas niet zo fijn nieuws. Ik mag niet naar huis van mijn ouders omdat ik wellicht terug in quarantaine moet. Ik heb sinds gisteren last van gezwollen lymfeklieren aan de linkerkant van mijn kaak die ook vrij pijnlijk zijn. Nu heb ik wel een verband gevonden met een huidcreme die ik moest gebruiken van de allergoloog, dus het hoeft allemaal niet heel veel te betekenen, maar ik voelde me fysiek ook echt heel erg slecht vanochtend. Ik was hondsmisselijk waardoor ik van de badkamer niet de gang op durfde te wandelen om de verpleging te verwittigen. Uiteindelijk een medebewoner gevraagd om ze te gaan halen en ze hebben meteen mijn parameters genomen. Die zijn gewoon oké. Ik heb daarna de dokter/psychiater nog gezien en er is onderling overleg geweest met de internist ivm de mogelijke oorzaak (toen had ik het verband nog niet gelegd met de tacrolimus die ik topicaal aanbreng, daar ben ik dankzij mijn kamergenote achter gekomen..) en ibuprofen + domperidon gehad. Ik had geen koorts ondanks ik wel zat te rillen als een rietje en de hele tijd vapeurs had, maar dat kon ook zijn omdat ik regelrecht uit bad kwam en mijn haar nog nat was. Sinds de medicatie voel ik me gelukkig niet meer zo hondsberoerd, maar ik kreeg dan telefoon van mijn vriend dat de overheid hem opgelegd heeft in quarantaine te gaan wegens gezinsleden van hem positief getest hebben op COVID-19.. Ik wist dit niet en heb hem nog recent gezien. Hij is helemaal oké, maar toch moeten we voorzichtig zijn. Ik voel me er wel rot bij want gisteren heb ik zo veel knuffels en kussen ontvangen van de medebewoners voor mijn verjaardag. Voelt als een vergiftigd geschenk..
EDIT: Oké, ze zijn me net komen zeggen dat ik niet in quarantaine moet maar ik heb voor mezelf besloten dat ik dit weekend wel zo veel mogelijk op mijn kamer blijf gewoon uit voorzorg. Ze hebben me sowieso wel gevraagd voldoende afstand te houden en mondmasker aan te doen.

Daarnaast is mijn menstruele cyclus helemaal verstoord want ik heb deze maand al gemenstrueerd (heel kort wel, slechts 3 dagen) en sinds gisteren zijn ze weer gestart.. Met andere woorden is mijn lijf weer aan het crashen onder de stress..

Als ik dan toch voorzichtig positief mag zijn is dat ik gisteren het zwaarste gesprek tot nu toe heb gehad bij de psychiater, maar wel de meest vruchtbare. In die kamer heb ik gevoeld dat ik écht ziek ben. Dat ik er écht niets aan kan doen. Nee, ik speel dus niet zo maar slachtoffer. Ik heb op die moment gewoon écht geen controle meer. Dat heeft de psychiater nu eens zelf onder ogen konden zien. En het 'grappige' is dat we het heel simpel hebben kunnen uitlokken door mij gewoon te laten stoppen met.. jawel, prutsen. Hij verplichtte mij om stil te zitten. Dus hield ik de tafel vast en probeerde elk vezeltje in mijn lijf - ondanks de gigantische stress - stil te houden. Maar ook daarin heb ik geen controle meer. Sinds ik Setraline heb gekregen kamp ik nog met tremor onder grote druk en die kwam toen ook duidelijk naar omhoog. Daarnaast vertoonde ik verschrikkelijk duaal gedrag en werd ik zo gefrustreerd op mijn eigen gedrag omdat ik ze simpelweg niet onder controle had. Ik kan jullie alleen maar een vage beschrijving geven van hoe het er aan toe gaat, maar ik denk niet dat het te begrijpen valt als je zelf niet zoiets hebt meegemaakt of gezien hebt. De psychiater vroeg nog of ik ging automutileren die avond, gezien de grote spanning die ik ervaarde. Ik heb toen ja gezegd, omdat nee te finaal is en ik me zelf niet wou voorliegen. Ja was een veiliger antwoord. Echter heb ik gisteren niet geautomutileerd aangezien ik mijn vriend nog lang gesproken heb aan de telefoon en zijn woorden mij tot rust hebben gebracht.

**Geplaatst**: 30-01-21 18:59

Re: Depressief zijn in een lockdown

Geplaatst: 30-01-21 18:59

Hè wat naar dat je gezondheid zo tegenzit, en je nu ook niet naar huis kunt.
Maar wat fijn dat je een vruchtbaar gesprek gehad hebt, en dat je ondanks alles toch een lichtpuntje kunt benoemen

**Geplaatst**: 30-01-21 21:53

Geplaatst: 30-01-21 21:53

Dammie schreef:
Hè wat naar dat je gezondheid zo tegenzit, en je nu ook niet naar huis kunt.
Maar wat fijn dat je een vruchtbaar gesprek gehad hebt, en dat je ondanks alles toch een lichtpuntje kunt benoemen

Dit.... en dat je vriend je kan gerust stellen. Hij heeft een positief invloed op jou! Word ik blij van

Dikke knuffel...je hebt nog een hobbelige weg te gaan maar tpuntje van de berg ga je zeker halen! En idd ge kunt er niets aan doen!! :(:)

anders hadden ze jou daar niet gehouden hoor! Maar je bent aant herstellen e... :(:)