Bokt.nl

**Geplaatst**: 27-07-20 11:30

Geplaatst: 27-07-20 11:30

Elias7 schreef:
Heftige verhalen hier van iedereen ik stuur jullie allemaal wat liefde toe.

Vraag voor diegene die volpension staan, hoe doen jullie dat financieel?

(Ik kan momenteel niet werken dus heb weinig te besteden maar voor mijn gezondheid zou het beter zijn om volpension te staan. )

Bedankt, hier heb je ook wat liefde terug

Ik kan er niet over mee praten, want ik heb geen eigen paard. Maar ik heb geen eigen paard, vanwege het feit dat ik niet kan werken en niet de energie heb om ook voor een paard te zorgen.

**Geplaatst**: 27-07-20 13:57

Geplaatst: 27-07-20 13:57

Mijn dochter van 14 is ook chronisch vermoeid. ze heeft een schildklieraandoening en is zeer snel overprikkelt door haar autitsme. Ze is een zeer slechte slaper. ZE staat onder behandeling van een kinderarts. Ze gaat gemiddeld 16 a 18 lesuren naar school per week. Langer houdt ze niet vol. Het schoolniveau is geen probleem. ze haalt hoge cijfers ondanks dat ze helft van de lessen mist. De contacten met haar middelbare school verloopt goed. De school is meewerkend en meedenkend. Naast school is ze eigenlijk niet in staat om activiteiten uit te voeren. Ze probeert bewust haar conditie op peil te houden. nu in de vakantie wandelt of fietst ze dagelijks een uur.
De toekomst? ik vind het zorgelijk. Qua niveau zou ze kunnen gaan studeren, maar hoe moet ze dan ooit stages gaan lopen van 16 a 18 uur per week? Werken? fulltime gaat ze echt niet redden.

**Geplaatst**: 27-07-20 15:06

Geplaatst: 27-07-20 15:06

Nanda schreef:
Mijn dochter van 14 is ook chronisch vermoeid. ze heeft een schildklieraandoening en is zeer snel overprikkelt door haar autitsme. Ze is een zeer slechte slaper. ZE staat onder behandeling van een kinderarts. Ze gaat gemiddeld 16 a 18 lesuren naar school per week. Langer houdt ze niet vol. Het schoolniveau is geen probleem. ze haalt hoge cijfers ondanks dat ze helft van de lessen mist. De contacten met haar middelbare school verloopt goed. De school is meewerkend en meedenkend. Naast school is ze eigenlijk niet in staat om activiteiten uit te voeren. Ze probeert bewust haar conditie op peil te houden. nu in de vakantie wandelt of fietst ze dagelijks een uur.
De toekomst? ik vind het zorgelijk. Qua niveau zou ze kunnen gaan studeren, maar hoe moet ze dan ooit stages gaan lopen van 16 a 18 uur per week? Werken? fulltime gaat ze echt niet redden.

Ik stuur je een pb wat betreft stage en werk voor later.

**Geplaatst**: 27-07-20 17:13

Geplaatst: 27-07-20 17:13

Nanda schreef:
Mijn dochter van 14 is ook chronisch vermoeid. ze heeft een schildklieraandoening en is zeer snel overprikkelt door haar autitsme. Ze is een zeer slechte slaper. ZE staat onder behandeling van een kinderarts. Ze gaat gemiddeld 16 a 18 lesuren naar school per week. Langer houdt ze niet vol. Het schoolniveau is geen probleem. ze haalt hoge cijfers ondanks dat ze helft van de lessen mist. De contacten met haar middelbare school verloopt goed. De school is meewerkend en meedenkend. Naast school is ze eigenlijk niet in staat om activiteiten uit te voeren. Ze probeert bewust haar conditie op peil te houden. nu in de vakantie wandelt of fietst ze dagelijks een uur.
De toekomst? ik vind het zorgelijk. Qua niveau zou ze kunnen gaan studeren, maar hoe moet ze dan ooit stages gaan lopen van 16 a 18 uur per week? Werken? fulltime gaat ze echt niet redden.

Wel ontzettend goed dat zij nu in haar vakantie fietst en wandelt.
Voor velen al een hele opgaaf zichzelf daartoe te zetten

**Geplaatst**: 27-07-20 19:07

Geplaatst: 27-07-20 19:07

Nanda schreef:
Mijn dochter van 14 is ook chronisch vermoeid. ze heeft een schildklieraandoening en is zeer snel overprikkelt door haar autitsme. Ze is een zeer slechte slaper. ZE staat onder behandeling van een kinderarts. Ze gaat gemiddeld 16 a 18 lesuren naar school per week. Langer houdt ze niet vol. Het schoolniveau is geen probleem. ze haalt hoge cijfers ondanks dat ze helft van de lessen mist. De contacten met haar middelbare school verloopt goed. De school is meewerkend en meedenkend. Naast school is ze eigenlijk niet in staat om activiteiten uit te voeren. Ze probeert bewust haar conditie op peil te houden. nu in de vakantie wandelt of fietst ze dagelijks een uur.
De toekomst? ik vind het zorgelijk. Qua niveau zou ze kunnen gaan studeren, maar hoe moet ze dan ooit stages gaan lopen van 16 a 18 uur per week? Werken? fulltime gaat ze echt niet redden.

Ik begrijp je bezorgdheden mbt stage en werk.
Als student zal ze normaal wel recht hebben op aanpassingen. Een mogelijke aanpassing is dat examens meer gespreid zijn in tijd (dus meer tijd tussen de testen), ze haar jaren kan spreiden (langer over de studie doen door niet alle vakken van een jaar op te nemen in hetzelfde jaar), stages over een langere periode gespreid kunnen worden. Natuurlijk heb je dan ook wat goodwill van de onderwijsinstelling nodig, maar het kan dus wel.
Ik heb het ook op die manier gedaan omwille van mijn beperkingen. Ik werk overigens ook niet voltijds. Doorgaans werk ik halftijds, heb in periodes ook wat meer gewerkt. Eenvoudig? Nee dat niet, want helaas worden mensen met een beperking doorgaans niet heel erg aangemoedigd om te gaan werken en is het financieel gezien niet altijd voordeliger om te gaan werken ipv te leven van een uitkering, maar als je gemotiveerd bent en wil werken, dan is het wel mogelijk is mijn ervaring.

**Geplaatst**: 27-07-20 21:26

Geplaatst: 27-07-20 21:26

[***] schreef:
frisian_love schreef:
Een beweegprogramma van de sportschool is juist weer totaal verkeerd uitgepakt.
Het heeft een half jaar geduurd voor ik daar weer van hersteld was.

Die heb ik ook gehad
"Je moet in beweging blijven, je moet je spieren sterker maken, je moet dit en je moet dat". Dus ik dat braaf gedaan, onder begeleiding, ging moeilijk maar dat was normaal want je hebt ook geen conditie & kracht ...

Mij is de regel ingestampt, dat je eerstje bijnieren moet laten controleren. (Speekseltest cortisol, liefst 24 uurs profiel.)

Als je vermoeid bent omdat je cortisol te laag is, is beweging alleen maar een extra belasting.

De cortisol weer op peil krijgen kan goed dmv voedingssupplementen, maar dan moet je wel eerst weten dat dit speelt.

**Geplaatst**: 28-07-20 08:41

Re: Chronisch vermoeid

Geplaatst: 28-07-20 08:41

En als de cortisol te hoog is?
Ik kan met geen mogelijkheid elke dag een stukje wandelen en het uitbouwen al zeker niet.
Zo vaak geprobeerd.
Dat is het eerste wat je moet doen met vermoeidheid, ik denk dat dit wel werkt bij en burn-out of depressie maar bij andere ernstige vermoeidheidsklachten echt niet.

**Geplaatst**: 28-07-20 09:51

Geplaatst: 28-07-20 09:51

Bijzonder. Bij mij werkt beweging juist wel. Daarnaast eet ik op een andere manier dan de gemiddelde mens. Veel groenten, fruit, noten, onbewerkte voeding, geen vlees, geen vis, weinig dierlijke zuivel, wel plantaardige zuivel, zo min mogelijk suiker. Ik zorg dat mijn gewicht gezond blijft, dat mijn spieren krachtig blijven. Ik slaap veel, maar ik doe ook veel. Ik werk 16 uur per week, zwaar fysiek werk, ouderenzorg. Ik heb twee paarden op een eigen plekje, waar ik alles zelf doe samen met mijn man. Ik heb nog een tienerdochter thuis, ga straks weer een paardenopleiding doen, ik heb mantelzorg gedaan bij mijn ouders..... Ja, ik ben vaak bekaf, maar ik wíl niet als een bejaarde leven. Sta ook rustig lekker gek te dansen met mijn vriendinnen in de kamer, héérlijk!! Dat ik daarna moet boeten, so be it.

Ik ben inmiddels bijna 50 jaar, 25/35% afgekeurd, al jaren (daarvoor 75/85%). Ondanks dat ik op moet letten, ben ik happy. En wil ik nog veel doen en bereiken. Ik kan niet leven zonder mijn passies. Zit in mijn karakter blijkbaar. Ik kan mijn paarden niet volpension houden, want een paard met IR, dat trekt de gemiddelde pensionstal niet en we gaan hem niet opsluiten.

Het is waar dat de ene 'patiënt' de andere niet is. We zijn allemaal anders in onze klachten, onze energie, onze veerkracht, onze karakters, onze leeftijden en onze levensindeling.... blijft altijd lastig te vergelijken.

**Geplaatst**: 28-07-20 09:55

Geplaatst: 28-07-20 09:55

Ik eet ook onbewerkt, ik kook dus nooit met zakjes. En suiker gebruik ik ook niet.
Ik eet wel vlees, maar geen kilo's in de week.
Daarnaast beperk ik de koolhydraten, niet dat ik dat merk betreft wel of niet fit, maar anders word ik echt te zwaar.

Hier staan de 2 paarden dan wel aan huis, maar het zware werk doet mijn vriend.

**Geplaatst**: 28-07-20 23:31

Geplaatst: 28-07-20 23:31

_Penotti schreef:
En als de cortisol te hoog is?

Dan ben je waarschijnlijk chronisch overbelast - ook niet ideaal.
(Wat denkbaar het voorstadium is van te laag cortisol, maar 'het experiment/de test geeft de doorslag'.)

Citaat:
Dat is het eerste wat je moet doen met vermoeidheid, ik denk dat dit wel werkt bij en burn-out of depressie maar bij andere ernstige vermoeidheidsklachten echt niet.

Nee.

Het is zinnig om dit behoorlijk te onderzoeken - en het resultaat neem je mee in je planning.

Vermoeidheidsklachten zijn hartstikke reëel, maar kunnen 100 oorzaken hebben.
Het elegantste is uiteraard de oorzaak vinden en herstellen - bij gebrek aan beter is je fysieke 'coping' onderzoeken zinnig.

**Geplaatst**: 29-07-20 08:52

Geplaatst: 29-07-20 08:52

Twiggy2008 schreef:
Bijzonder. Bij mij werkt beweging juist wel. Daarnaast eet ik op een andere manier dan de gemiddelde mens. Veel groenten, fruit, noten, onbewerkte voeding, geen vlees, geen vis, weinig dierlijke zuivel, wel plantaardige zuivel, zo min mogelijk suiker. Ik zorg dat mijn gewicht gezond blijft, dat mijn spieren krachtig blijven. Ik slaap veel, maar ik doe ook veel. Ik werk 16 uur per week, zwaar fysiek werk, ouderenzorg. Ik heb twee paarden op een eigen plekje, waar ik alles zelf doe samen met mijn man. Ik heb nog een tienerdochter thuis, ga straks weer een paardenopleiding doen, ik heb mantelzorg gedaan bij mijn ouders..... Ja, ik ben vaak bekaf, maar ik wíl niet als een bejaarde leven. Sta ook rustig lekker gek te dansen met mijn vriendinnen in de kamer, héérlijk!! Dat ik daarna moet boeten, so be it.

Ik ben inmiddels bijna 50 jaar, 25/35% afgekeurd, al jaren (daarvoor 75/85%). Ondanks dat ik op moet letten, ben ik happy. En wil ik nog veel doen en bereiken. Ik kan niet leven zonder mijn passies. Zit in mijn karakter blijkbaar. Ik kan mijn paarden niet volpension houden, want een paard met IR, dat trekt de gemiddelde pensionstal niet en we gaan hem niet opsluiten.

Het is waar dat de ene 'patiënt' de andere niet is. We zijn allemaal anders in onze klachten, onze energie, onze veerkracht, onze karakters, onze leeftijden en onze levensindeling.... blijft altijd lastig te vergelijken.

Jij staat heel positief in het leven zo te lezen. Dat maakt het ook al beter.
Mij helpt het doelen te hebben. Daar naartoe te werken en al je focus daar op leggen.
Die doelen zijn voor mij het showen van mijn paarden (reining) en dat is dit jaar nog heel niet gebeurt door de Corona crisis en dat is echt lastig geweest.heb mijn eerste show nu in augustus en ik leefde helemaal op toen die bekend werd. Dan kun je weer focussen en dat doet veel ellende aan je lijf vergeten. Het geeft mij energie

**Geplaatst**: 29-07-20 09:19

Geplaatst: 29-07-20 09:19

Janneke2 schreef:
_Penotti schreef:
En als de cortisol te hoog is?

Dan ben je waarschijnlijk chronisch overbelast - ook niet ideaal.
(Wat denkbaar het voorstadium is van te laag cortisol, maar 'het experiment/de test geeft de doorslag'.)
Citaat:
Dat is het eerste wat je moet doen met vermoeidheid, ik denk dat dit wel werkt bij en burn-out of depressie maar bij andere ernstige vermoeidheidsklachten echt niet.

Nee.

Het is zinnig om dit behoorlijk te onderzoeken - en het resultaat neem je mee in je planning.

Vermoeidheidsklachten zijn hartstikke reëel, maar kunnen 100 oorzaken hebben.
Het elegantste is uiteraard de oorzaak vinden en herstellen - bij gebrek aan beter is je fysieke 'coping' onderzoeken zinnig.

Dat is allemaal onderzocht daarom weet ik ook dat hij te hoog is.
Andere dingen te laag omdat het cortisol dat als het ware verdringt.
500 euro of meer verder aan supplementen dat op te heffen maar geen resultaat.

En veel wandelen enz is bij veel mensen simpelweg al overbelasting/ over de grens gaan, iets met blij zijn dat je de gewone dag al doorkomt.

**Geplaatst**: 29-07-20 10:13

Re: Chronisch vermoeid

Geplaatst: 29-07-20 10:13

Hoge cortisol betekent niet zelden een beroerd werkend immuunsysteem.

Iemand een idee over het waarom van het hoge cortisol?
(Grofweg: krijgen de bijnieren de opdracht om zo veel aan te maken, of werken ze 'zelfstandig' te hard?)

**Geplaatst**: 29-07-20 10:16

Re: Chronisch vermoeid

Geplaatst: 29-07-20 10:16

Hier gaf de arts aan door steeds over de grenzen gaan, je lichaam daardoor in de continue stress fase gooien.
Ja dat is wel wat er gebeurd als je toch moet werken maar je lichaam schreeuwt nee.

**Geplaatst**: 29-07-20 10:20

Geplaatst: 29-07-20 10:20

Bij mij zat een groot deel van het probleem in het feit dat ik mijn eigen grenzen altijd veel hoger inschatte dan waar ze eigenlijk lagen. Doordat je al zo lang met pijn leeft leer je de eerste signalen te negeren. En daardoor ben je jezelf dus continu aan het overbelasten waardoor uitbouwen ook niet mogelijk is en het idd steeds moeilijker wordt om je dag door te komen. Het is een vicieuze cirkel waarin je jezelf steeds verder opvreet.

Ik heb heel veel moeite gehad met het weer leren herkennen van die signalen, en erger nog, daar naar handelen! Daar was ik veel te koppig voor en bleef maar denken, ja maar als ik dit al niet kan, waar moet het dan heen in de toekomst?? Uiteindelijk toch maar gedaan met de nodige tegenzin. Ik had echt een schop onder mijn kont nodig van iemand die zei, ja maar kijk nou wat je lichaam je op dit moment verteld. Doe daar nou eens wat mee! Voor mijn gevoel moest ik 30 stappen terug doen. Maar toen ik eenmaal weer kon herkennen waar de grenzen liggen, kon ik tot rust komen, opladen, beter herkennen van welke dingen ik oplaad en waar ik op leeg loop, daar keuzes in maken, en toen kwam er ook een punt dat ik heel langzaam en gestructureerd (veel langzamer dan wat mijn hoofd me eigenlijk nog steeds vertelde wat ik best aan zou moeten kunnen, blijft een aandachtspunt) kon gaan opbouwen. Ondanks dat ik nog steeds niet kan doen wat ik graag zou willen en veel concessies moet maken, heb ik wel weer een lichaam wat functioneel is voor veel dagelijkse dingen. Ik kan weer normaal de trap op lopen, uberhaupt weer rijden, wat in de tuin doen, schoonmaken, werken. Alles gedoseerd, maar toch! Maar dat heeft me wel wat jaren gekost en zonder goede begeleiding had ik dat nooit voor elkaar gekregen.

Om het samen te vatten, bij mij is bewegen dus deel van zowel het probleem als de oplossing

Alles zit hem in het 'hoe'.

**Geplaatst**: 29-07-20 11:08

Geplaatst: 29-07-20 11:08

_Penotti schreef:
Hier gaf de arts aan door steeds over de grenzen gaan, je lichaam daardoor in de continue stress fase gooien.
Ja dat is wel wat er gebeurd als je toch moet werken maar je lichaam schreeuwt nee.

Klopt. Je merkt precies wanneer het te veel is geweest en je tegen je grens aan zit. Ik schaam me niet meer om dan te besluiten een dag helemaal niks te doen zonder uitleg te hoeven geven waarom.
Het helpt ook echt om de weekenden vrij te houden. Zelfs geen afspraken maken. Dan kun je de week weer fris beginnen.

**Geplaatst**: 29-07-20 22:02

Geplaatst: 29-07-20 22:02

_Penotti schreef:
Hier gaf de arts aan door steeds over de grenzen gaan, je lichaam daardoor in de continue stress fase gooien.
Ja dat is wel wat er gebeurd als je toch moet werken maar je lichaam schreeuwt nee.

Dat heet roofbouw - en in principe hoor je daar tegen beschermd te kunnen worden.

**Geplaatst**: 29-07-20 22:17

Re: Chronisch vermoeid

Geplaatst: 29-07-20 22:17

Toch blijkt dat best moeilijk, de rekeningen betalen zichzelf spijtig genoeg niet.

Maar dat is misschien een andere discussie dan het vermoeid zijn, hoewel het voor mij persoonlijk wel samenhangt.

**Geplaatst**: 29-07-20 22:45

Geplaatst: 29-07-20 22:45

Hier vermoeidheid als grootste bijwerking van mijn diagnose MS.
Ben sinds juni 60% afgekeurd en werk nu nog 12 uur in de zorg als persoonlijk begeleider.
Werk 3 dagen ma woe vrij van 4 uur. Na die 4 uur haal ik mijn jongste zoon op bij de oppas en hoop ik dat die ook even wilt slapen zodat ik even kan bijtanken.

Daarnaast is prikkelverwerking niet op orde en nog aantal andere MS klachten. Maar die vermoeidheid vind ik echt het meest storend elke dag. Elke ochtend is het weer een strijd om uit bed te komen met een vermoeid hoofd alsof ik helemaal niet geslapen heb.

Ben God blij dat ik gewoon nog loop en hoop dat ik dat nog lang mag blijven doen. Maar als 32 jarige elke dag te moeten slapen tussen de middag zie ik als een grote belemmering.
En echt sommige dagen gaat het goed en slaap ik niet tussen de middag maar dan lig ik er tegelijk met de kinderen in om half 8.
Luisteren naar mijn lijf en vooral aan toegeven als het nodig is. Heb geprobeerd er tegen te vechten maar dat werkt averechts.

**Geplaatst**: 30-07-20 00:02

Re: Chronisch vermoeid

Geplaatst: 30-07-20 00:02

Zijn er hier ook mensen die chronisch vermoeid zijn/ CVS hebben zonder diagnose?
Dat heb ik dus, en ondanks dat mensen zeggen dat ik het moet accepteren, dat dit het is, lukt het me gewoon niet. Het ontneemt me van mezelf kunnen zijn, van de dingen kunnen doen die ik wil doen(doe bijna niks). Hoe kan ik dat dan accepteren, hoe kan ik ermee leven dat ik bijna niks kan zonder dat ik daadwerkelijk weet waarom? En je hoeft echt niet meer met adviezen aan te komen, ik heb al zoveel geprobeerd, ik kan het niet weer aan om energie en hoop ergens in te leggen om vervolgens teleurgesteld te worden...
Ik word er gewoon zo intens verdrietig van, geen depressief verdriet, maar terecht verdriet. Want het is toch verdorie heel verdrietig dat ik bijna niks kan?

**Geplaatst**: 30-07-20 13:08

Re: Chronisch vermoeid

Geplaatst: 30-07-20 13:08

ik snap dat verdriet heel goed hoor Earth! ik persoonlijk kan nog wel wat, maar niet wat ik echt zou willen.

Waar zit bij jullie de vermoeidheid (misschien rare vraag) ik kan het namelijk op verschillende manieren ervaren. Soms voelt het echt alsof het alleen in mijn hoofd zit, dan voelt mijn hoofd zo zwaar en moe en is concentreren echt een hel, soms is het meer mijn lichaam dat alles zwaar voelt en in extreme geval zelfs ademhalen te vermoeiend voet, maar ook regelmatig dus een combinatie van de 2

**Geplaatst**: 30-07-20 13:13

Re: Chronisch vermoeid

Geplaatst: 30-07-20 13:13

Herkenbaat trust
Ik heb echt die hersenmist.
Maar ook het dat mijn hele lijf zwaar en log is.
Alsof er 100 kilo mijn schouders ligt die ik mee moet slepen.
Soms zelfs te moe om te praten.

**Geplaatst**: 30-07-20 13:42

Re: Chronisch vermoeid

Geplaatst: 30-07-20 13:42

Ja, dat penotti!
En dan valt het soms wel eens zwaar om dan samen te wonen met een vriend die een spierziekte heeft en die dan niet heel gemakkelijk mij wat meer kan ontlasten door b.v. de hele avond drinken te pakken voor ons. Hij staat gewoon heel moeilijk op en loopt zonder iets in zijn handen al onstabiel

**Geplaatst**: 30-07-20 13:56

Re: Chronisch vermoeid

Geplaatst: 30-07-20 13:56

Ik krijg zwaar hoofd, hoofdpijn, koud, raak geirriteerd van elk geluidje en kan slecht tegen lucht.
Spierpijn ook.
Dus euhhh mijn lijf kapt er dan gewoon mee :')

**Geplaatst**: 30-07-20 14:53

Re: Chronisch vermoeid

Geplaatst: 30-07-20 14:53

Mijn situatie is weer net anders. Eigenlijk sinds ik werk is het me te veel. En dat zeg ik nu, achteraf, op 33jarige leeftijd. Ik heb me al die tijd overbelast. Ik moest me niet zo aanstellen en lui zijn.

Tot ik bijna 3 jaar geleden steeds vermoeider werd, wazig ging zien, mijn geheugen achteruit ging, ik steeds meer pijn had, mijn concentratie verslechterde en ik steeds vaker niet uit mijn woorden kwam. Bij de internist werd er van alles uitgesloten. Lichamelijk lijkt er niks aan de hand te zijn. De klachten werden echter nog steeds erger. Tot ik niet meer veilig naar mijn werk kon met de auto. Toen heb ik me ziek gemeld.

Na alle lichamelijke onderzoeken en nadat ik meer over autisme leerde heb ik een diagnostisch onderzoek aangevraagd. In december kreeg ik mijn diagnose. Autisme. Die verklaard heel erg veel. Maar voor mijn gevoel nog niet alles. De pijn in m'n in lijf... En dus heb ik nu een verwijzing naar de reumatoloog. Maar ik durf niet goed. Ik ben moe van de onderzoeken en het me een aansteller voelen.

Ik ben nu 1,5 jaar 'thuis'. Ik reïntegreren wel al ruim een half jaar maar daar zit weinig echte vooruitgang in. Ook solliciteren op andere banen heeft nog geen effect.

In september moet ik de WIA aan gaan vragen en in december mag mijn werkgever me ontslaan. Ik vind alle onzekerheid best wel belastend.

Volgens mijn bedrijfsarts is er op de lange termijn geen belemmering voor fulltime werken. Ik heb echter nog nooit fulltime kunnen werken! De 22 uur die ik nu op contract heb zou ik al fantastisch vinden.

Wat betreft het UWV: ze kijken niet naar hoe ziek je bent maar naar hoe veel inkomen je verliest. Vandaar dat iemand met 'mildere' klachten voor een groter deel afgekeurd kan worden dan iemand die amper door zijn eigen huis kan lopen.

Wat betreft paarden en paardrijden; door deze hele vermoeidheid lukt het me amper om mijn paarden te zien. Gelukkig staan ze goed verzorgd. Binnenkort komen ze bij huis te staan. Ik heb goede hoop dat het voor mij positief uitpakt. Niet meer in de auto en pauze houden tussen verzorging en trainen. Het rond de paarden zijn is voor mijn mentale gezondheid echt heel goed en ook lichamelijk was ik er beter aan toe toen ik nog veel trainde. Dus ik hoop dat ook dat een beetje terug komt. Ik heb grootse dromen met de jongste aanwinst (endurance).