Bokt.nl

**Geplaatst**: 29-01-20 18:57

Geplaatst: 29-01-20 18:57

Balen hoor, zo'n dag!
En : noteer een paar triggers voor emdr.
Zoals die pully en het rot€¥¥™¿>|¶§¶¢€gevoel in je schouder, het gedrag/ het negeren van je collega 's en die akelige tekst over 'hullie worden jou moe'.

En in hoeverre is het hier de bedoeling dat je zo intens over de pijngrens heen gaat?

**Geplaatst door de TopicStarter** : 02-02-20 11:35

Geplaatst door de TopicStarter : 02-02-20 11:35

Dankjewel Kiwiwitje

_San87_ schreef:
Ach joh wat een pech heb je . En die vrouw, wacht dacht ze ten tijde van het ongeluk, helemaal gek.

Ik hoop dat je therapie wat voor je doet, therapie is altijd met vallen en opstaan, hopelijk laat je je niet uit het veld slaan en kom je er langzaam maar zeker bovenop. Heb je in je omgeving wel mensen die je steunen? Of waar je iig mee kunt praten?

Ik vind het knap van je dat je er zo sterk mee omgaat. Heel veel succes gewenst .

On a sidenote, volgens mij heb ik ooit eens jouw paard getekend ?

Voor mijn gevoel heeft deze persoon gedacht om een scene na te maken. Mijn auto stond schuin van die van de persoon af en degene heeft hem recht achter de eigen auto gezet en begon daarna ook continu te herhalen dat degene die achterop klapt altijd fout is. Mijn schade zat echter rechts aan de zijkant. Ik ben blij dat we nog foto's hebben kunnen maken anders was dit nog een lastig verhaal geweest.
Toch blijf er een heel boos gevoel in mij zitten .. wáárom is ze aan mijn arm gaan trekken!?

Mijn moeder & een stalgenootje zijn onder andere twee personen waar ik goed mee kan praten. Vooral mijn stalgenootje begrijpt welke pijn ik heb en hoe het is om daar mee te leven. Voor andere is het meer het 'proberen'. Op mijn werk blijft de onbegrip wel een beetje hangen.

Dankjewel & klopt, je hebt een passe partout van mijn merrie getekend. Die moet nog steeds een lijst krijgen haha.

Janneke2 schreef:
Balen hoor, zo'n dag!
En : noteer een paar triggers voor emdr.
Zoals die pully en het rot€¥¥™¿>|¶§¶¢€gevoel in je schouder, het gedrag/ het negeren van je collega 's en die akelige tekst over 'hullie worden jou moe'.

En in hoeverre is het hier de bedoeling dat je zo intens over de pijngrens heen gaat?

De EMDR gaat eerst focussen op het ongeluk zelf. Dat is in stukjes geknipt dus ook het stukje 'persoon trekt aan arm' is een onderdeel. De tekst was meer als een voorbeeld, dat beschrijft goed mijn gevoel.

Het is absoluut niet de bedoeling dat je intens je pijngrens over gaat. De emoties komen ook niet alleen maar van de pijn. En ze moeten wel iets aanbieden om te zien wat de reactie is.

Ik heb afgelopen vrijdag wel gewerkt, ondanks de rotweek. In plaats van twee uurtjes webshop heb ik echt twee uurtjes op de werkvloer gestaan. Veel mensen weer gesproken die mij 'kwijt' waren, heel lief. Ook iemand gesproken met een whiplash die daar al bijna 22 jaar mee loopt. Die zei dat het 'accepteren van de pijn' voor verbetering kan zorgen. Na twee uurtjes was ik wel kapot en had ik veel pijn en ben ik naar huis gegaan. Eén van mijn collega's maakte de opmerking, 'Hee jij ook weer helemaal back in bussiness', en dan zou ik het liefst mijn hoofd tegen een muur aan willen slaan van; je.snapt.het.echt.niet!!!!!

Morgen gaan we weer een pittig weekje tegemoet.

Laatst bijgewerkt door Dani op 12-02-20 20:18, in het totaal 1 keer bewerkt
Reden: Bericht op verzoek aangepast.

**Geplaatst**: 02-02-20 11:47

Re: 353 dagen met pijn, op naar een verbetering?

Geplaatst: 02-02-20 11:47

Echt even een hele, hele dikke knuffel!
Dat het niet snappen op werk heb ik ook, directie zegt alles te snappen, maar puntje bij paaltje komt er een mail dat ze alles in twijfel trekken wat ik doe, en als ik vraag wat ze bedoelen krijg ik geen antwoord. Ze hebben mn Facebook nageplozen, waar niks op te zien is als een ritje op Gerina, wat aangeraden is en wat speelgoed te koop omdat ik ruimte thuis en in mn hoofd wil, ook in overleg therapeute. Wordt er zo moe van! Werk je aan jezelf, is het nog niet goed!

Verder, confrontatie met je gevoelens is idd verwerking, neem je moment om boos/verdrietig/teleurgesteld etc te zijn, je doet het echt heel goed!

Blijf je pijn wel aangeven, ga daar niet doorheen!
Ik weet zo 123 niet of je pijnstillers gebruikt(e) maar kwam gisteren een stukje over Palmitoylethanolamide (PEA) tegen, een lichaamseigen stof die goed zou moeten werken, ik wil dat op den duur ook gaan proberen.

**Geplaatst**: 02-02-20 20:51

Re: 353 dagen met pijn, op naar een verbetering?

Geplaatst: 02-02-20 20:51

Vanochtend begonnen te lezen met je verhaal en nu kwam ik op Facebook dit verhaal tegen: https://eva.eo.nl/artikel/2019/08/daphn ... eluk-kreeg
Geen idee of je er uiteindelijk wat aan hebt en of het vergelijkbaar is, maar wie weet! Het gaat over een vrij met onverklaarbare whiplash achtige klachten waarbij er uiteindelijk tóch een diagnose gesteld kan worden.

**Geplaatst**: 02-02-20 21:11

Re: 353 dagen met pijn, op naar een verbetering?

Geplaatst: 02-02-20 21:11

Heb je op dit moment alleen maar de cardio training en verder nog geen andere therapieën ?
Dat is toch niet handig ? Juist een combi van het lichamelijke stuk en psychische stuk lijkt mij het belangrijkst.
Zelf zou ik bv ook in discussie gaan over dat tussendoor rusten. Heb zelf ook revalidatie gehad maar is daar altijd makkelijk gezegd afwisseling tussen belasting en rust .
Ja klinkt leuk maar geen 1 werkgever zit te wachten als je om de haverklap moet gaan rusten.
Ze moeten je leren hoe je dingen in je dagelijks leven kan toepassen met de drukte van alledag.
Geef gewoon je gevoel aan. Ze moeten je daar helpen .
Qua werk is het een idee om nog eenmaal te delen waar je nu mee bezig bent ? Dus de revalidatie en hoeveel het je allemaal doet en hoe graag je weer gewoon wilt werken.

(En als je twijfels blijft houden over je schouder misschien toch nog een 3e opinie in de maartenskliniek daar zitten wel echte schouder specialisten komen mensen uit heel Nederland)

**Geplaatst door de TopicStarter** : 02-02-20 23:27

Geplaatst door de TopicStarter : 02-02-20 23:27

Joanne1987 schreef:
Echt even een hele, hele dikke knuffel!
Dat het niet snappen op werk heb ik ook, directie zegt alles te snappen, maar puntje bij paaltje komt er een mail dat ze alles in twijfel trekken wat ik doe, en als ik vraag wat ze bedoelen krijg ik geen antwoord. Ze hebben mn Facebook nageplozen, waar niks op te zien is als een ritje op Gerina, wat aangeraden is en wat speelgoed te koop omdat ik ruimte thuis en in mn hoofd wil, ook in overleg therapeute. Wordt er zo moe van! Werk je aan jezelf, is het nog niet goed!

Verder, confrontatie met je gevoelens is idd verwerking, neem je moment om boos/verdrietig/teleurgesteld etc te zijn, je doet het echt heel goed!

Blijf je pijn wel aangeven, ga daar niet doorheen!
Ik weet zo 123 niet of je pijnstillers gebruikt(e) maar kwam gisteren een stukje over Palmitoylethanolamide (PEA) tegen, een lichaamseigen stof die goed zou moeten werken, ik wil dat op den duur ook gaan proberen.

Dankjewel!
Mijn werkgever lijkt het nog het meest te snappen van allemaal en dat is toch uiteindelijk degene waar ik het meest mee moet dealen. Dus dat is wel heel fijn. Maar het doet me verdriet dat juist de mensen waar je een groot deel van je tijd mee samenleeft je zo kunnen laten 'stikken'. Maar goed. Dit is natuurlijk niet iets wat niemand herkent. Ik heb er bewust voor gekozen om niemand meer op Facebook & Instagram te hebben en dit heb ik sinds begin 2019, eigenlijk nog net voor het ongeluk.
Wel is iedere afspraak die me wordt 'opgelegd' nog een druppel teveel in de emmer. Dat is heel gek. Ik wil graag maar als ik dan ineens mijn revalidatie moet gaan aanpassen voor dat, raak ik in een soort paniek. Maar goed de tekst in de brief zal daar ook wel aan meespelen, 'Als je niet komt opdagen kan dat voor het opschorten van je salaris zorgen'. . . .

Ik heb voorheen pregabaline voorgeschreven gekregen en ik heb hier zó slecht op gereageerd dat ik eigenlijk niets meer in wil nemen. Sowieso is het slikken van pillen een ramp. Ik wil eigenlijk gewoon zonder kunnen. Ik hoop dat het voor jou wel iets mag betekenen!

Ik blijf het zeker bespreekbaar maken & uitleggen. Ik heb binnenkort ook een afspraak met een andere psycholoog die meer op dat gebied verder gaat werken.

CRos95 schreef:
Vanochtend begonnen te lezen met je verhaal en nu kwam ik op Facebook dit verhaal tegen: https://eva.eo.nl/artikel/2019/08/daphn ... eluk-kreeg
Geen idee of je er uiteindelijk wat aan hebt en of het vergelijkbaar is, maar wie weet! Het gaat over een vrij met onverklaarbare whiplash achtige klachten waarbij er uiteindelijk tóch een diagnose gesteld kan worden.

Bedankt voor het delen van je bericht! Een heftig artikel zo te lezen. Wel een beetje omgekeerd hoe het bij mij is gegaan. Ik heb eerst alle onderzoeken gehad (ook een MRI) voordat ik pas naar een revalidatie mocht. Voor mijn gevoel zit er inderdaad nog steeds iets niet goed. De spier aan de linkerzijde van mijn nek voel ik de hele dag door, dat ding is zo aangespannen dat is niet normaal. Mijn hoofd voelt ook met regelmaat heel zwaar en daarom hebben ze geadviseerd om na iedere 50minuten activiteit even volledig rust te pakken zodat het kan ontspannen en herstellen. Ik herken echt veel in het artikel, al weet ik niet of ze bij mij ooit een oorzaak gevonden krijgen.. het is natuurlijk niet veroorzaakt door een klap.

genja schreef:
Heb je op dit moment alleen maar de cardio training en verder nog geen andere therapieën ?
Dat is toch niet handig ? Juist een combi van het lichamelijke stuk en psychische stuk lijkt mij het belangrijkst.
Zelf zou ik bv ook in discussie gaan over dat tussendoor rusten. Heb zelf ook revalidatie gehad maar is daar altijd makkelijk gezegd afwisseling tussen belasting en rust .
Ja klinkt leuk maar geen 1 werkgever zit te wachten als je om de haverklap moet gaan rusten.
Ze moeten je leren hoe je dingen in je dagelijks leven kan toepassen met de drukte van alledag.
Geef gewoon je gevoel aan. Ze moeten je daar helpen .
Qua werk is het een idee om nog eenmaal te delen waar je nu mee bezig bent ? Dus de revalidatie en hoeveel het je allemaal doet en hoe graag je weer gewoon wilt werken.

(En als je twijfels blijft houden over je schouder misschien toch nog een 3e opinie in de maartenskliniek daar zitten wel echte schouder specialisten komen mensen uit heel Nederland)

Nee hoor, ik heb meerdere 'trajecten' die lopen. Ik ben twee tot drie dagen per week in de kliniek waarvan twee dagen in ieder geval bestaan uit cardio. Aankomende week heb ik op een dinsdag EMDR bij een psycholoog, periode later heb ik een andere psycholoog die gaat werken aan onder andere het gevoel dat me dit is aangedaan bijvoorbeeld. Bij de cardio is een manueel therapeut aanwezig. Naast de cardio trainingen krijgt iedereen dus doelgerichte oefeningen die op lichamelijk gebied positieve effecten moeten brengen.

Wat bedoel je met in discussie gaan over het tussendoor rusten?
Geen enkele werkgever zit momenteel op mij te wachten. Voor mij ziet mijn toekomst, als 26jarige, er heel troebel uit. Ik verga van de pijn na twee uur in de week, laat staan als dat straks weer 40 uur is. Financieel gezien kan ik niet minder werken want dan raak ik alles kwijt en dan raak ik ook mezelf kwijt.

Ze moeten mij nu eerst leren om aan mezelf te denken & aan mijn eigen lichaam en grenzen. Ik weet wel hoe ik moet door gaan met de drukte van alledag

Dat werkt niet, daarom zit ik nu hier haha. Ze geven heel duidelijk aan dat we eerst naar herstel moeten werken en daarna weer kunnen uitbreiden en daar zit wat in. Maar mijn gevoel staat niet ineens uit en mijn kijken in de toekomst ook niet. Maar oké, we zitten op week drie van de 17, ik mag nog niets zeggen.

Ik heb niet meer de behoefte om het nogmaals aan mijn collega's aan te kaarten. Ze snappen het niet, ze willen het niet snappen, en ik heb er ook geen zin meer in. Het getrek en 'gesmeek' kost me teveel moeite & energie. Het doet me ook nog teveel. Als ik zeg dat ik naar huis ga krijg ik te horen, 'Ooh lekker'.

Ooh ik geniet zo van het thuis zitten ......

Ik blijf herhalen. Als ik dit mezelf zou aan doen dan had ik het toch wel véél beter ingecalculeerd. Lekker paardrijden, lekker sporten met de honden, heerlijk lange dagen uitslapen en ga zo maar door. Helaas. Niets van dat alles. Alleen maar pijn, regelmatig in strijd met mezelf, om ieder wisse wasje met een brok in je keel zitten/janken, veel energie kwijt aan het traject, voor iedereen het goed willen doen … en ga zo maar door.

Maar goed. We gaan er morgen weer fris tegen aan. +:)+

**Geplaatst**: 03-02-20 13:22

Geplaatst: 03-02-20 13:22

xDenies schreef:
Dankjewel Kiwiwitje

_San87_ schreef:
Ach joh wat een pech heb je . En die vrouw, wacht dacht ze ten tijde van het ongeluk, helemaal gek.

Ik hoop dat je therapie wat voor je doet, therapie is altijd met vallen en opstaan, hopelijk laat je je niet uit het veld slaan en kom je er langzaam maar zeker bovenop. Heb je in je omgeving wel mensen die je steunen? Of waar je iig mee kunt praten?

Ik vind het knap van je dat je er zo sterk mee omgaat. Heel veel succes gewenst .

On a sidenote, volgens mij heb ik ooit eens jouw paard getekend ?

Voor mijn gevoel heeft deze persoon gedacht om een scene na te maken. Mijn auto stond schuin van die van de persoon af en degene heeft hem recht achter de eigen auto gezet en begon daarna ook continu te herhalen dat degene die achterop klapt altijd fout is. Mijn schade zat echter rechts aan de zijkant. Ik ben blij dat we nog foto's hebben kunnen maken anders was dit nog een lastig verhaal geweest.
Toch blijf er een heel boos gevoel in mij zitten .. wáárom is ze aan mijn arm gaan trekken!?

Mijn moeder & een stalgenootje zijn onder andere twee personen waar ik goed mee kan praten. Vooral mijn stalgenootje begrijpt welke pijn ik heb en hoe het is om daar mee te leven. Voor andere is het meer het 'proberen'. Op mijn werk blijft de onbegrip wel een beetje hangen.

Dankjewel & klopt, je hebt een passe partout van mijn merrie getekend. Die moet nog steeds een lijst krijgen haha.

Janneke2 schreef:
Balen hoor, zo'n dag!
En : noteer een paar triggers voor emdr.
Zoals die pully en het rot€¥¥™¿>|¶§¶¢€gevoel in je schouder, het gedrag/ het negeren van je collega 's en die akelige tekst over 'hullie worden jou moe'.

En in hoeverre is het hier de bedoeling dat je zo intens over de pijngrens heen gaat?

De EMDR gaat eerst focussen op het ongeluk zelf. Dat is in stukjes geknipt dus ook het stukje 'persoon trekt aan arm' is een onderdeel. De tekst was meer als een voorbeeld, dat beschrijft goed mijn gevoel.

Het is absoluut niet de bedoeling dat je intens je pijngrens over gaat. De emoties komen ook niet alleen maar van de pijn. En ze moeten wel iets aanbieden om te zien wat de reactie is.

Ik heb afgelopen vrijdag wel gewerkt, ondanks de rotweek. In plaats van twee uurtjes webshop heb ik echt twee uurtjes op de werkvloer gestaan. Veel mensen weer gesproken die mij 'kwijt' waren, heel lief. Ook iemand gesproken met een whiplash die daar al bijna 22 jaar mee loopt. Die zei dat het 'accepteren van de pijn' voor verbetering kan zorgen. Na twee uurtjes was ik wel kapot en had ik veel pijn en ben ik naar huis gegaan. Eén van mijn collega's maakte de opmerking, 'Hee jij ook weer helemaal back in bussiness', en dan zou ik het liefst mijn hoofd tegen een muur aan willen slaan van; je.snapt.het.echt.niet!!!!!

Gister ging ik naar stal met het idee, 'rijden gaat niet lukken'. Toen ik op stal was had ik toch het gevoel dat dit wel ging en dus heeft mijn moeder het zadel er op gelegd en ben ik lekker gaan rijden. Of nouja gewoon wat rondjes door de bak Uiteindelijk ook een galopje meegepakt en daarna schreeuwde mijn schouder het uit dus moest ik stoppen. Blije pony, en ik op zich ook wel. In de auto op de terugweg wel echt een zere brandende schouderkop. Maarja ...

[ [url=m/yZZw65.jpg]Afbeelding[/url] ]

Soms moet ik de pijn even voor lief nemen om aan de andere kant te kunnen genieten. Zoals van de week toen ik te moe was om de honden los van elkaar te wandelen. Dan maar samen. Dat is geen pretje voor mijn linkerarm maar het is even doorbijten. Toch is het wel geweldig om samen met ze te wandelen & dat mis ik echt! Broer & zus

[ [url=m/H49Ild.jpg]Afbeelding[/url] ]

Morgen gaan we weer een pittig weekje tegemoet.

Zoals ik het lees heeft die persoon vooral geprobeerd de scene aan te passen om zelf beter uit de verf te komen en dus onder aansprakelijkheid uit te komen of zo. Echt ontzettend dom en ik kan me zo voorstellen dat ze door haar actie jouw klachten erger heeft gemaakt.

Je moet na een ongeluk echt nooit aan mensen gaan lopen trekken. In het ergste geval was je verlamd geraakt, zeg. Pfff.

Wel fijn dat je twee mensen hebt waar je goed mee kunt praten, dat is wel echt belangrijk.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 03-02-20 18:23

Geplaatst door de TopicStarter : 03-02-20 18:23

Week drie, dag twee. ~ 03-02-2020

Vandaag was het weer kliniekdag. Nadat ik mijn hartslagmeter om had gedaan was goed te zien dat ik me vandaag wat beter voelde. Naast dat ik zaterdag een stukje heb gereden ben ik gister nog naar mijn oma geweest met de pup. Dat is een rot weg om te rijden maar ik heb het wel gedaan. Ik was er niet meer moe van en heb ook goed geslapen vannacht. Dat betaalde zich dus terug.

Het was weer wat drukker maar ze doen toch wel duidelijk hun best om er op te letten dat 'ook ik aandacht krijg', ja dat klinkt zo gek om te zeggen. In ieder geval had ik niet zo de behoefte om 4x 6 minuten cardio te doen en heb me voor genomen eens niet tot het uiterste te gaan en heb twee x 12 minuten cardio gedaan met tussendoor even 8 tot 10 minuten liggen. Dat ging goed. Ja het tempo was niet het uiterste of rete zwaar. Het was te doen en daarom hield ik het vol en het voelde een stuk fijner. Er was ook iemand die volgens mij haar laatste dagen had want dat leek wel één of andere atleet ….. {:)-:(

Ik heb ook vooral veel gepraat met zowel de manueel therapeut als degene die mij begeleid (en tevens mijn aanspreekpunt is). Ik merk juist dat ik steeds meer pijn krijg en niet alleen in mijn nek & schouder maar ook mijn heupen, rug en benen. Sowieso is mijn hele linkerkant om te huilen. Ik sta met regelmaat 's ochtends bij de deur om met de eerste hond te wandelen en zeg dan tegen mijn ma, 'Het lijkt wel alsof ik 80 ben, inclusief reuma'. Vreselijk. Op straat is het dan ook letterlijk voetje voor voetje en de hond denkt dan maar één ding, 'Kom op baas!', jaja .. im coming.

Daar heb ik nu dus wat oefeningen voor meegekregen die ik kan doen wanneer ik wakker word. In de hoop dat het dan wat beter gaat.
Verder is er veel gepraat over mijn boosheid, frustratie en verdriet. En dat zolang die goed aanwezig, ze ook negatief uitwerken op het herstel. En dat ben ik me bewust. Maarja hun hebben de agenda zo in gedeeld heh :')

Ze begrijpen me wel en proberen daar handvaten voor te geven. Ze zeggen ook dat ik ontzettend goed bezig ben, maar het resultaat laat nog even op zich wachten.

De oefeningen gingen deze keer ook beter. Ja ze doen wel pijn maar alles doet pijn. Ik mag alleen niet naar ondragelijke pijn gaan. Dat heb ik nu voorkomen. Ik heb de oefeningen afgewisseld en ze waren iets behapbaarder. Ik wil te veel, te snel .. ik wil naar terug hoe het was; maar dat is er niet meer. En dat kan ik gewoon nog even niet hebben

Ik ben wat meer tevreden weggegaan dan de andere keren, dus dat is fijn. Morgen de EMDR en ik ben echt oprecht heel benieuwd wat dat me gaat brengen.

Kort verslagje :9k

**Geplaatst**: 03-02-20 19:08

Re: 353 dagen met pijn, op naar een verbetering?

Geplaatst: 03-02-20 19:08

Wel heel herkenbaar dat zolang de ''acceptatie'' er niet is en de boosheid etc nog wel dat dat je herstel echt in de weg zit. Maar helaas is die knop gewoon niet zomaar om te zetten.
Maar ik herken het wel heel goed.

**Geplaatst**: 03-02-20 20:17

Re: 353 dagen met pijn, op naar een verbetering?

Geplaatst: 03-02-20 20:17

Ts is bedoelde het niet negatief hoor maar ik vind het van revalidatie altijd wel makkelijk dat ze me aanleren iets te doen en dan weer even rust in te lassen . Op zich nuttig natuurlijk maar iets wat in het dagelijkse leven haast niet toe te passen is.
En snap wel wat je bedoeld dat ze nu vooral op het lichamelijke stuk zitten en minder het geestelijke aanpakken .
Dat dit pas later opnieuw programma komt denk juist dat dit belangrijk is naast elkaar aan te pakken. En niet eerst op het lichamelijke te focussen en daarna pas het andere .
Maar ja jij hebt weinig keus erin natuurlijk

**Geplaatst**: 03-02-20 20:41

Re: 353 dagen met pijn, op naar een verbetering?

Geplaatst: 03-02-20 20:41

Hoi TS, wat super naar dat dit gebeurd is!
Zelf bijna 10 jaar geleden ongeluk gehad met whiplash kenmerken, auto achterop mijn auto gereden...

Om daar dus even op door te gaan, denk ik, dat ze jou auto hebben willen verplaatsen om zelf beter te worden, mede misschien wel door paniek. Of een slechte financiële achtergrond of slecht verzekerd.

Aan een gewond persoon trekken is sws not done! 3 jaar geleden rug gebroken in zwembad, personeel met ehbo kennis wilde mij tot 2x toe laten zitten, nog steeds last van.

Terugkomend op jou ongeluk, ik zat nog op school en werkte dus alleen als bijbaantje.
Ik heb zeker met 3 jaar met duidelijke klachten gelopen, daarna gebeurde er in privésferen dingen waar ik het liever nu niet over heb... Daarvoor emdr therapie gehad en die problemen los kunnen laten, poos daarvoor heb ik ook mijn klachten en beperkingen los kunnen laten van mijn klachten en het kunnen accepteren datik het heb en ermee moet kunnen leven.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 04-02-20 10:03

Geplaatst door de TopicStarter : 04-02-20 10:03

kiwiwitje schreef:
Wel heel herkenbaar dat zolang de ''acceptatie'' er niet is en de boosheid etc nog wel dat dat je herstel echt in de weg zit. Maar helaas is die knop gewoon niet zomaar om te zetten.
Maar ik herken het wel heel goed.

Ja ik herken dat heel ver weg ook wel, of nouja ik begrijp het. Maar ik heb gister ook gezegd, 'Het is niet dat ik na 3x praten met iemand ineens helemaal anders denk', en dat begreep ze ook. Degene vertelde ook dat het hier echt niet ineens helemaal koek & ei is, maar wel beter. In mijn map staat ook: Het verhogen van de fysieke belastbaarheid zowel algemeen als lokaal, met als resultaat vermindering van de klachten. En dan op welke punten ze gaan werken om dit mogelijk te maken.
Gezien de dame die er gister als een atleet uit zag, geloof ik het best.

genja schreef:
Ts is bedoelde het niet negatief hoor maar ik vind het van revalidatie altijd wel makkelijk dat ze me aanleren iets te doen en dan weer even rust in te lassen . Op zich nuttig natuurlijk maar iets wat in het dagelijkse leven haast niet toe te passen is.
En snap wel wat je bedoeld dat ze nu vooral op het lichamelijke stuk zitten en minder het geestelijke aanpakken .
Dat dit pas later opnieuw programma komt denk juist dat dit belangrijk is naast elkaar aan te pakken. En niet eerst op het lichamelijke te focussen en daarna pas het andere .
Maar ja jij hebt weinig keus erin natuurlijk

Ik begrijp niet helemaal wat je bedoelt uit te leggen. Het is toch juist de bedoeling dat ze je iets gaan leren tijdens een revalidatie? Ze vragen aan mij om rust te nemen om mijn ver overbelaste spieren te kunnen ontlasten. Omdat ik continu in vechtstand sta & maar door ga krijgt mijn lichaam op geen enkele manier rust. Het is dus voor mij een hele belangrijke les om te leren mijn lichaam wel rust te bieden. Dat lukt niet gelijk maar uiteindelijk moet het je wel gaan helpen. En dat verschil merk ik op zich al wel.
Ik zie nu in week drie, ze zijn nog helemaal niet bezig met wat ik nu al in mijn dagelijkse leven kan toepassen. Mijn dagelijkse leven is niet eens zoals het zou moeten zijn. Ik werk niet fulltime, kan mijn paard niet rijden en niet sporten met de honden of met twee tegelijk lopen. Eérst moeten we dus terug naar 'basics'. Rust, vermindering van de pijn, ontspanning, rust in mijn hoofd ipv woede en verdriet enzovoort. Pas dáárna, als die stap bereikt is, gaan ze verder met andere stappen zoals ook uiteindelijk functioneren in het dagelijkse leven.

Ik heb vandaag mijn 2e afspraak met een psycholoog. Deze gaat zich focussen op trauma verwerking. Een andere psycholoog die ik inderdaad later in het traject hebt, gaat zich op andere dingen focussen. Ze laten er express wat ruimte tussen zodat het wat kan zakken & herstellen. Wanneer na de eerste zes weken blijkt dat er een aanpassing in mijn 'agenda' gemaakt moet worden dan gaan ze hier mee aan de slag. Er word niet voor niets iedere zes weken geëvalueerd en opnieuw tests afgenomen. Eigenlijk word er ieder moment dat ik daar binnen loop wel geëvalueerd hoe het gaat en dergelijke.

Ik heb inderdaad weinig keus. Ik word al een jaar niet gehoord & begrepen en hier eindelijk wel, ze doen hun best om mij vooruit te helpen op een manier die voor hun al een hele lange tijd positief uitpakt. Ergens zal het dus wel goed zitten.

x_Jeanine_x schreef:
Hoi TS, wat super naar dat dit gebeurd is!
Zelf bijna 10 jaar geleden ongeluk gehad met whiplash kenmerken, auto achterop mijn auto gereden...

Om daar dus even op door te gaan, denk ik, dat ze jou auto hebben willen verplaatsen om zelf beter te worden, mede misschien wel door paniek. Of een slechte financiële achtergrond of slecht verzekerd.

Aan een gewond persoon trekken is sws not done! 3 jaar geleden rug gebroken in zwembad, personeel met ehbo kennis wilde mij tot 2x toe laten zitten, nog steeds last van.

Terugkomend op jou ongeluk, ik zat nog op school en werkte dus alleen als bijbaantje.
Ik heb zeker met 3 jaar met duidelijke klachten gelopen, daarna gebeurde er in privésferen dingen waar ik het liever nu niet over heb... Daarvoor emdr therapie gehad en die problemen los kunnen laten, poos daarvoor heb ik ook mijn klachten en beperkingen los kunnen laten van mijn klachten en het kunnen accepteren datik het heb en ermee moet kunnen leven.

Jeetje, dat is ook niet niks geweest!

Veel sterkte. Nu jij tien jaar verder bent, heb je er nog steeds wel eens last van?

Ik was niet gewond op dat moment. Dat is een beetje het 'hele jammere' aan dit verhaal. De klap van de auto is niet hard geweest, geen airbags uit en dergelijke. De paniek zat er bij mij gewoon goed in. Ineens iemand die tegen mijn auto aan reed, auto dus kapot, persoon die heel vreemd ging doen en vervolgens wilde dat ik uit de auto ging. Meerdere keren aan mijn arm gesjord van 'kom nou' wat dus meer schade heeft toegebracht dan je zou denken.
Was er maar een 'flink ongeluk' geweest, wellicht had het dan allemaal wat beter geaccepteerd kunnen worden. Klinkt heel l*llig wellicht om dat zo te zeggen, maarja.

We gaan gewoon 'lekker' door. :Y)

**Geplaatst**: 04-02-20 12:22

Re: 353 dagen met pijn, op naar een verbetering?

Geplaatst: 04-02-20 12:22

Hoi Denies, dat laatste wat jij typt leest en klinkt heel herkenbaar.
Bij mij was er ook amper iets te zien, op dat moment wel gelijk pijn aan mn nek, maar was zelf al zo gedraaid gaan zitten in de auto dat ik er makkelijk zelf uit kon en op de grond kon gaan zitten.
Achteraf was er wel vanalles krom aan die auto. Maar het gebeurde in Maastricht en was dichter bij mijn eind bestemming dan naar huis. Volgende dag wel naar het ziekenhuis geweest omdat mn nek helemaal scheef/plat lag.
Ik merk dat ik de pijn onder controle heb, als ik ineens zwaar moet tillen of een verkeerde draai maak, voel ik het nog wel. Fysio heeft bij mij weinig geholpen. Had wel iemand die mijn hoofdpijn kon verlichten en nu inmiddels wel weg is, maar extreem lang achter de pc zitten kan ik nog steeds niet. Maar daar ligt mijn behoefte ook niet, ook waterpolo ik nu 2 jaar, 2x per week en dat gaat heel goed zelf.

Momenteel loop ik bij een masseur wat tevens ook een goede vriendin van mij is, die 'experimenteert' op mij met vanalles en nog wat, ben daardoor nog soepeler geworden en nu is ze ook langzaam aan met mijn nek begonnen als het uitkomt met werken, dus minimaal de volgende dag vrij zijn en de dag erna geen inspannend werk. Dat werkt ook wel heel prettig. Maar dat moet je echt niet te snel doen.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 04-02-20 18:24

Geplaatst door de TopicStarter : 04-02-20 18:24

Week drie, dag drie. ~ 04-02-2020

Pfoe.. EMDR.. wat een zweverig gedoe. Dat gaf ze gelukkig zelf ook toe maar wel met de kanttekening dat het mij kan helpen. Maar pfoe, ik moet het even laten bezinken hoor.

Ik ben altijd op tijd en zodoende was ik nu ook onderweg naar de kliniek. Mijn navigatie (google maps) gaf een hoop vage informatie dus ik werd ineens via de Wantijbrug gestuurd, nouja hij zou dat niet voor niets doen .. Op een begeven moment werd ik gebeld dat het uitliep en of ik al onderweg was. Sterker nog, ik was er al bijna. Dat gezegd hebbende kwam ik een wegafsluiting tegen, waarvan google maps vond dat ik daar prima rechtdoor kon. En als ik daar niet rechtdoor ging dan kon ik best omdraaien en dwars door een andere slagboom :')

Dus Piet Paniek hier is maar gewoon in Dordrect gaan rijden en op een begeven moment heb ik mijn auto langs de kant gegooid met gevarenlichten om een route uit te stippelen om alsnog bij de kliniek te komen …..

Uiteindelijk is dat gelukt en zelfs toen was ik nog op tijd. Gelukkig ging de tijd snel en was ik zo aan de beurt, wel bijna een half uur later.

Tijdens de vorige 'sessie' heeft de behandelaar uitgelegd hoe een aantal dingen werken en heeft mijn auto-ongeluk in verschillende stukken onderverdeeld en die gaan los van elkaar behandeld worden. Zoals jullie ook wel hebben kunnen lezen heb ik veel verdriet & woede richting de persoon die mij uit de auto heeft getrokken. En dat is nog los van het feit dat deze persoon tegen mijn auto aan reed om de meest domme reden ooit :')

Maar in ieder geval .. het uit de auto 'trekken'.
Nu moet je niet denken dat ik letterlijk uit die auto gesleurd ben, dat is er niet gebeurd. Deze persoon was van mening dat mijn auto gevaarlijk stond (achter had ik als tegen argument kunnen gebruiken dat, zeker op een zondag, die rijstrook naar de veiling niet gebruikt werd, maar oké) en die verplaatst moest worden. Ik denk dat ik gezegd heb dat ik dit niet kon, of wilde .. dat durf ik niet meer te zeggen. Ik weet wel dat mijn vriendin aangaf het ook niet te kunnen/willen. Dus deze persoon ging dit zelf wel even doen want het moest gebeuren. Daarbij heeft ze mijn linkerbovenarm gepakt en meerdere keren er aan gesjort op de manier van 'kom nou'. Ik zal daar in wellicht een paar keer mijn arm 'terug hebben getrokken'. Ik weet nog dat ik gezegd heb dat het helemaal niet normaal is dat auto's verplaatst worden bij een ongeluk en dat de politie maar moest komen. En dat ik wilde wachten op mijn broertje (ja hij is 5 jaar jonger maar hij kan in zulke situaties zo kalm blijven en hij weet dan op dit gebied meer dan ik dus hij moest er bij zijn). Daarna begonnen eigenlijk de vele smoesjes.

In ieder geval 'het aan mijn arm trekken' zie ik eigenlijk als hoofdoorzaak van dit alles. Los van hoe die persoon zelf heeft gehandeld, tegen me is aangereden en de letterlijke tramalant er om heen die nog steeds aan houd .. :')

We gaan eerst daar op focussen.

Het is zo gek, hocus pocus, zelfs nu maak ik me er minder druk om. Ja ze trok aan m'n arm, oké. .. .. .. :o?

In ieder geval .. ik kreeg een koptelefoon op en ze legde nog wat dingetjes uit en toen plugde ze zo'n ouderwetse mp3speler in. Ik had verwacht piepjes te horen maar dit was nog veel erger. In eerste instantie klinkt het als een vingerknip. Links. Rechts. Links. Rechts. Links. Rechts. Maar uiteindelijk klinkt het meer als een basketbal die in een lege gymzaal met flink wat kracht op de grond wordt gegooid. Continu, links, rechts, links, rechts …..

Dan op een begeven moment stopt het geluid en worden er vragen gesteld. Ik moest namelijk het ongeluk in mijn hoofd laten afspelen en 'stoppen' bij dát moment. Iedere keer moest ik zeggen waar ik was. Heel vaag. Ik ben hier te nuchter voor.
Wanneer ik dan een moment benoemde moest ik mij daar op focussen en ging het geluid weer verder. Op een begeven moment was ik dus bij dat moment en toen ging het geluid weer uit, de vraag, wat doet het met je & daarna ging ze met haar vingers heen en weer en moest ik die volgen. Dat was even leuk maar daarna niet fijn. En zo ging het continu verder.
Bij het grootste trigger moment ging ze na die vingers nog tikken op mijn benen, schouders, bovenhanden en in mijn handpalm. Zo ontzettend vaag.

Maar ik werd er héél moe van. Ik werd er rustig van (ik die gigantisch geïrriteerd kan worden van geluiden), zelfs op een bepaald moment voelde ik mijn schouder tintelen en leek het wel alsof de pijn er even uit verdween. Ik begon te gapen en had echt momenten dat ik half in slaap viel. Op een begeven moment dacht ik dan ook niets meer, en was het gewoon leeg.

EN WAUW! Wat is het heerlijk om even leeg te zijn in je bovenkamer $*\%/*$ $*\%/*$

Volgens de behandelaar deed ik het onwijs goed (voor mijn gevoel juist totaal niet, bedoel .. wat wilt ze horen? soms kon ik niet eens iets zeggen). We konden zelfs een klein stapje verder maar daar heb ik te weinig van onthouden om dat goed te kunnen uitleggen.
Ze was erg positief.

In de auto zat ik flink te gapen (ja dat is dan weer een aparte situatie, in zo'n staat naar huis moeten rijden). Maar dat is goed gegaan en thuis ben ik lekker op de bank gaan liggen met de hondjes om mij heen. Eigenlijk mocht ik niet achter de laptop of dergelijke maarja ik kan overdag toch niet slapen, al heb ik 24 uur niet geslapen dan lukt het nog niet. Dus uiteindelijk toch weer achter de laptop en beetje gehangen.

Een hele interessante ervaring, ik voel me wat rustiger, ik zeg niet dat dit probleemoplossend is en ik vind het maar vage sh*t. Withcraft noemde ik het :')

Eigenlijk appte ik naar het thuisfront, 'Jeetje wat een habbiebabbie hekserij is dat emdr zeg', zodoende haha.

Informatie over EMDR + filmpje:
https://www.emdr.nl/wat-is-emdr/#hoe-werkt-emdr

Morgen gaan we weer lekker sporten :')

Week vier, here we come!

**Geplaatst**: 04-02-20 19:06

Re: 353 dagen met pijn, op naar een verbetering?

Geplaatst: 04-02-20 19:06

Wie weet gaat het je wel de rust geven die je nodig hebt! T zal vast heel apart zijn. Maar dat vind ik met bijna alle psychische dingen

**Geplaatst**: 04-02-20 19:22

Geplaatst: 04-02-20 19:22

Ja, grappig he, dat emdr.
"Je doet zelf niets", nu ja, je focust op iets naars, "links rechts links" en dan efkes praten.

Maar rust, gapen en rust in de bovenkamer zijn idd uiterst positieve verschijnselen!

En zo te lezen heeft de peut zo ongeveer alle vormen van het 'links rechts links werk' toegepast: oogbewegingen, aanraken en die gekke vingerknipjes op de koptelefoon. (Mijn peut 'tikte' enkel op mijn bovenbenen/knieën, je kreeg ook nog schouders en handpalmen. Grondig werk.)

Lekker uitrusten hoor.
Je hersenen hebben hard gewerkt...!

Ik ben benieuwd hoe de rest van de week gaat worden!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 05-02-20 18:52

Geplaatst door de TopicStarter : 05-02-20 18:52

Klopt Janneke, bij de introductie heeft deze mevrouw verteld op welke gebieden zij allemaal werkzaam is en bovendien gespecialiseerd in EMDR, daarom wilde ze mij ook onder haar behandeling hebben. Volgende week heb ik ook weer drie dagen kliniek waar van één met een psycholoog is, deze gaat op een ander gebied verder werken.

Ja Kiwiwitje, dit is echt vage sh*t :Y)

Durf er eigenlijk niet echt over te praten met mensen die het niet kennen. Stom heh?

Week vier, dag één ~ 05-02-2020

Hah! Wauw! Wat een heerlijk begin van de dag. Ik heb maandag wat oefeningen gekregen om 's ochtends te doen als ik wakker word. Ik had zo heerlijk geslapen (ondanks de onderbreking rond vijf uur, broertje ging naar werk & puppy wilde naar buiten). Pup & grote broer zijn tegen me aan in slaap gevallen en ik ben echt heeeul ver weggeweest. Ondanks dat men had aangegeven ik juist slechter zou kunnen gaan slapen. Godzijdank viel dat mee. In ieder geval, nadat ik wakker werd heb ik die oefeningen een beetje gedaan en ben ik met de honden gaan wandelen. Ik voelde me voor het eerst even geen oud lijk en … ja ik durf het eigenlijk niet te zeggen, de zeurende pijn was er ook even niet. Volhouden zo! Goed op letten hoe ik beweeg enzovoort.

Op een begeven moment ben ik natuurlijk in de kliniek aangekomen en mijn hartslag was netjes dus ik ben begonnen aan week vier. Week vier houd in; weer 2 minuten er bij. Eerst 13 minuten gewandeld wat prima ging, daarna ongeveer 9 minuutjes gelegen om vervolgens weer 13 minuten te fietsen en daarna tien minuten gelegen en mijn 'kleine spieren' oefeningen gedaan. Tot nu toe had ik nog steeds geen zeurende pijn $*\o/*$ Toen de oefeningen aan de 'pully' gedaan (wellicht eens foto's uit de map maken als men het interessant vind ..) en pfoe, dat ging me even goed. Wel netjes binnen mijn grenzen gebleven want op een begeven moment begon ik het wel te voelen. Ik heb wederom goed kunnen praten met de dames die begeleiden.

Toen werd mij de 'power plate' getoond. Dat is een plaat waar je met je kuiten op gaat liggen en dat ding kan je op een bepaalde tijd afstellen en die gaat dan trillen, ook weer zoiets raars. Maar als die stopt dan komt er zo'n rust door je lijf heen. Wellicht ook wel omdat het overgestimuleerd wordt ofzo

Maar erg grappig en ik die kan ik er dus bij pakken om te ontspannen.

Daarna kreeg ik een nieuwe oefening om het rechterop zitten wat sterker te maken. Ik ga snel ingezakt zitten om te ontlasten. De oefening was goed te doen, je voelt het wel maar dat mag (vind ik).

Ter afsluiting heb ik weer een stukje theorie gehad, het zogenaamde stoplicht. Leren dat wanneer ik in 'oranje' kom ik iets moet veranderen in wat ik doe (doseren, variëren, pauze of stoppen bijvoorbeeld, weet ze even niet goed uit mijn hoofd zo.) Dit deed ik ook al toepassen in mijn oefeningen en dat vond ze heel goed. Ze was erg enthousiast over mijn zelfkennis, wat ik merk en voel en dergelijke. 'Wederom een dikke 10' was het grapje dat werd gemaakt. Leuk en positief contact dus.

Grotendeels is deze dag dus positief verlopen met weinig overdreven aanwezige pijn. Ondertussen wordt mijn app naar mijn werk(van 12:36) in de groepsapp nog steeds genegeerd dus dat is een beetje het zwarte randje van vandaag. Iedereen heeft het gelezen maar blijkbaar ben ik niet interessant genoeg om op te antwoorden. Aan de andere kant moet ik me er niet druk om maken maar het voelt wel rot.

Op naar volgende week $*\o/*$ $*\o/*$

**Geplaatst**: 05-02-20 20:24

Re: 353 dagen met pijn, op naar een verbetering?

Geplaatst: 05-02-20 20:24

Wat fijn dat het zo goed ging. Gewoon even van genieten!

**Geplaatst**: 05-02-20 20:57

Re: 353 dagen met pijn, op naar een verbetering?

Geplaatst: 05-02-20 20:57

Kan je niet (tijdelijk) uit de Groeps app van je werk stappen ? Of mis je dan ook belangrijke werk gerelateerde dingen ?
Zo zonde als de app je alleen maar negatieve energie oplevert . Gewoon flauw dan niemand
Even de moeite neemt om op jou berichtje te reageren

**Geplaatst door de TopicStarter** : 05-02-20 22:18

Re: 353 dagen met pijn, op naar een verbetering?

Geplaatst door de TopicStarter : 05-02-20 22:18

Tot op heden nog steeds geen reactie. Ik 'durf' niet uit de groepsapp, we hebben er in principe twee. Ik mis dan inderdaad ook wel belangrijke werk gerelateerde dingen, maar voornamelijk is het een babbelplekje.

**Geplaatst**: 05-02-20 22:24

Re: 353 dagen met pijn, op naar een verbetering?

Geplaatst: 05-02-20 22:24

Veel fijne ontwikkelingen...!

(Alleen die collega's, bah!)

**Geplaatst door de TopicStarter** : 06-02-20 19:44

Geplaatst door de TopicStarter : 06-02-20 19:44

Ja dat zal ik maar naast me neer moeten leggen. Het is iets wat ze niet kunnen zien & dus niet kunnen of willen begrijpen. ''Gelukkig'' ben ik niet de enige die zich daar in herkent.

Het ging gister natuurlijk ontzettend lekker en af en toe dacht ik bij mezelf, 'Is het nou weg?', maar nee hoor :')

Vanochtend werd ik alweer wakker met een gevoelige nek en aanwezige 'pijn'. Dat is ondertussen niet opgehouden. Wel af en toe met vlagen dat ik het niet merkte. Ik heb wat dingetjes gedaan en voor het eerst hondenspeeltjes geknoopt (ben je toch ook met je arm bezig, maar vrij normaal) en dat was toch de max voor vandaag. Prima, lekker blijven variëren en op een begeven moment slaat de moeheid ook toe.

Ik ben op internet op zoek naar zo'n kussen voor in je nek. Die je ook tijdens het reizen gebruikt of in het vliegtuig. Ik hoop dat dit iets van steun bied zodat ik makkelijker kan ontspannen. Het liefst hoop ik hem te vinden met warmte. Dus als er mensen met goede tips zijn? Graag wel betaalbaar want zolang het niet op advies van een arts is krijg ik het niet vergoed, en mijn geldboom groeit nog steeds niet. :Y)

En mijn spaarrekening is ook dood door het vullen van alle gaatjes dankzij het voorschieten etc..

**Geplaatst**: 06-02-20 19:58

Re: 353 dagen met pijn, op naar een verbetering?

Geplaatst: 06-02-20 19:58

Kijk eens online bij de Lidl, daar heb en ze veel van dag spul geloof ik

Maar wel een super positieve sessie gehad joh, kei goed!

**Geplaatst**: 06-02-20 20:33

Re: 353 dagen met pijn, op naar een verbetering?

Geplaatst: 06-02-20 20:33

Hey TS. Ik herken niet alles in jouw verhaal, maar wel de ellende van een auto ongeluk. Ik heb meer als een jaar mank gelopen en voel nog steeds dat mijn voet niet 100% is. Geef jezelf de tijd om te herstellen. Werken is bijzaak. Gezondheid gaat voor. Ik ben sinds dat ongeluk nooit meer zo fit als ervoor geworden. Ik heb leren luisteren naar mijn lichaam en beetje bij beetje mijn activiteiten weer opgepakt. Nu vandaag kan ik alles weer, maar ben ik veel sneller uitgeput. De sofa, een dekentje een goed boek zijn mijn therapie geworden op de mindere momenten. Ik ben ook niet altijd even positief maar probeer mezelf te nemen hoe ik ben. Ondertussen zijn we 9 jaar verder en grap ik geregeld dat ik geen 20 meer (ben er 32

) ongelukken, ziekten, verlies, depressie, het hoort bij het leven. Sommigen hebben geluk hiervan bespaard te blijven, maar vroeg of laat krijgt iedereen wel wat te verduren. Lief zijn voor mezelf en de prestatiedruk proberen te omzeilen hebben mij persoonlijk veel geholpen. En eens goed zeuren hell Yess dat dat ook eens deugd kan doen.

**Geplaatst**: 06-02-20 22:27

Geplaatst: 06-02-20 22:27

xDenies schreef:
Ja dat zal ik maar naast me neer moeten leggen. Het is iets wat ze niet kunnen zien & dus niet kunnen of willen begrijpen. ''Gelukkig'' ben ik niet de enige die zich daar in herkent.

Het ging gister natuurlijk ontzettend lekker en af en toe dacht ik bij mezelf, 'Is het nou weg?', maar nee hoor Vanochtend werd ik alweer wakker met een gevoelige nek en aanwezige 'pijn'. Dat is ondertussen niet opgehouden. Wel af en toe met vlagen dat ik het niet merkte. Ik heb wat dingetjes gedaan en voor het eerst hondenspeeltjes geknoopt (ben je toch ook met je arm bezig, maar vrij normaal) en dat was toch de max voor vandaag. Prima, lekker blijven variëren en op een begeven moment slaat de moeheid ook toe.

Ik ben op internet op zoek naar zo'n kussen voor in je nek. Die je ook tijdens het reizen gebruikt of in het vliegtuig. Ik hoop dat dit iets van steun bied zodat ik makkelijker kan ontspannen. Het liefst hoop ik hem te vinden met warmte. Dus als er mensen met goede tips zijn? Graag wel betaalbaar want zolang het niet op advies van een arts is krijg ik het niet vergoed, en mijn geldboom groeit nog steeds niet. En mijn spaarrekening is ook dood door het vullen van alle gaatjes dankzij het voorschieten etc..

Balen dat het nog niet wil, maar misschien is zoiets als dit iets als verwarmend nekkussen: https://www.gezondheid-aanbiedingen.nl/ ... 75051.html . Opwarmen in de magnetron, snel klaar en langere tijd warm. Ik weet niet of deze voldoende steun biedt, maar qua prijs vind ik het bedrag wel te voerzien.