Bokt.nl

**Geplaatst**: 24-02-20 17:32

Re: 353 dagen met pijn, op naar een verbetering?

Geplaatst: 24-02-20 17:32

Ik vind de meeste psychologen maar vreemd. Aan de 5 die zich aan mij gewaagd hebben heb ik ook niks gehad en ze besloten allemaal vrij snel dat ik niet bij hun maar bij iemand anders moest zijn. toen heb ik t opgegeven

Maar je best doe je zeker! En probeer een beetje positief te blijven. Want dat heb je echt nodig met je herstel!

**Geplaatst**: 24-02-20 17:52

Geplaatst: 24-02-20 17:52

xDenies schreef:
Dit was een psycholoog afspraak. Ik had netjes mijn huiswerk gemaakt en kernkwaliteiten en dergelijke ingevuld. Echter zijn we daar niet zo ver op ingegaan. Ik weet eigenlijk niet zo goed wat ik van dit onderdeel moet vinden. Ik heb veel het gevoel dat het raar is wat ik zeg en er vallen ook veel stiltes als ik iets vertel. In ieder geval ging ze het nu hebben over emoties in combinatie met pijn. Want ik kan geen antwoord geven op de vraag, 'Waarom heb ik nog pijn'. Ze wilde daar in duidelijk maken dat emotie heel veel doet op dit gebied en dat snap ik ook, dat wist ik ook, maar om nu te zeggen dat ik al deze touwtjes in handen heb en het kan veranderen?
Ik moet maandag naar een nieuwe bedrijfsarts en daar kijk ik heel erg tegenop. Dus ze hoopte op een bepaalde manier het gesprek wat makkelijker voor mij te maken maar toen ze aan het eind vroeg, 'Heb je hier iets aan?' en toen ik antwoord gaf was het, 'Nou .. ja .. kijk eerst maar wat voor vlees je in de kuip hebt'. Huh .. oké dan
Dusja ik weet niet zo goed wat ik er nou van moet vinden.

In ieder geval. Ik zie het maandag wel. Niemand die kan zeggen dat ik niet mijn best aan het doen ben. Ik zou de situatie ook graag anders zien

Je doet hartstikke je best...!!!

En het klinkt mij in de oren als het soort psychologen waar ik een staart van krijg.
Je hebt pijn omdat je een ongeluk hebt gehad, "wel sakkerloot hoe heb ik het nu...?!"
En er wordt een heel traject (multidisciplinair en al) ingezet om de pijn te verminderen.
Dus dat iemand efkes aan jou gaat vragen waarom of je pijn hebt - "nee".

Natuurlijk kunnen emoties zoals boosheid rondom bijvoorbeeld 'die stomme arts die mij niet kan helpen' of 'die niet luistert' etc etc etc pijn verergeren.
Daar kan emdr veel bij doen, maar dit soort malle vragen 'mijn portie mag naar Fikkie'.

En suggesties als dat jij met je gewone bewustzijn 'de touwtjes in handen hebt' en de situatie zou kunnen veranderen vind ik totaal misplaatst. (Zaken als hypnose, emdr en de lijst is langer werken in op 'andere lagen' van je bewustzijn, en denkbaar valt daar qua pijnreductie winst te halen.)

**Geplaatst**: 24-02-20 18:46

Geplaatst: 24-02-20 18:46

@Janneke amen! Ik sluit me er volledig bij aan en ik hou totaal niet van dit soort suggestieve invullingen. Wat onproffessioneel zeg!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 24-02-20 19:18

Geplaatst door de TopicStarter : 24-02-20 19:18

Misschien intepreteer ik het verkeerd hoor. Maar ik vind het heel vervelend dat als ik iets vertel (zeker iets waar je al niet zo zeker over bent) dat er dan stiltes vallen en je de tegenpartij echt ziet denken van, 'Goh, en wat moet ik nu zeggen?'. Ik ben altijd iemand die heeft geleerd om iemand in de ogen aan te kijken maar ik merk nu dat ik steeds weg kijk en eigenlijk na het bezoek heel rot voel. Ik voel me nu ook een beetje sip eigenlijk.

Ergens triggert het een gevoel die ik al heel lang heb, maar die nergens op slaat. Het geeft mij het gevoel dat ik de pijn zelf veroorzaak. Dat ik de pijn mezelf zou aanpraten. En dat gevoel had ik juist aan de kant gezet want dat is écht niet zo. En tijdens de andere behandelingen wordt het duidelijk dat het niet zo is, en na zo'n gesprek krijg ik het gevoel dat het juist wellicht wel zo is.

En ik kijk echt op tegen het gesprek en ik legde haar ook uit dat ik het gevoel heb dat ik mij continu moet bewijzen tegen over andere. Dat het écht niet lukt en het écht pijn doet máár dat ik wel heel graag wil. Ik wil meer dingen kunnen doen, ik wil geen pijn meer hebben, ik wil ook weer lekker op de werkvloer staan. En daarnaast wil ik deze keer niet vergeten dat ik er zelf ook toe doe en dat alles geven voor het werk niet de oplossing is. Daar zijn we vorig jaar achter gekomen ..

In ieder geval, door het praten over emotie & pijn moest ik handvaten krijgen voor dat gesprek. Maar ik moest ook weer niet teveel zeggen. :o?

Misschien vind ze het lastig dat ik juist zo makkelijk over alles praat? Ik mankeer ook niets aan mijn hoofd of mond.. B-)

Edit: Net als het stukje dat mijn lichaam tijdens de intake én evaluatie beide keren gewoon gemakkelijk in herstel komt. Dat is raar, dat vond zij ook raar. Want dan zou je dus moeten kunnen herstellen, maar dat gebeurd dus niet :Y)

Maarja ... de test heh ...

**Geplaatst**: 24-02-20 19:23

Re: 353 dagen met pijn, op naar een verbetering?

Geplaatst: 24-02-20 19:23

Je praat het je zeker niet aan, maar je gevoel heeft wel impact op je lichaam. Als ik bijv zie hoe mijn lichaam op stress en spanning reageert (net als bij een hoop andere mensen) dan is het niet raar dat ook jij daar last van kan hebben. Hoe beter ik in mn vel zit hoe beter het gaar met mijn lichaam. Op gebied van mijn schouders/nek maar bijv ook als je kijkt naar mijn allergieen.
Magnesium en Magnesium olie (voor als de pijn te erg word) doet voor mij heel veel. En verder mn best doen om te ontspannen en bewust te worden wanneer ik teveel aanspan.
Dus deels kan je wel zelf ''verantwoordelijk'' zijn voor hoe je lichaam zich gedraagt. En ik denk dat ze dat met het psychische deel aan t licht willen krijgen.

Maar ik zal niet ontkennen dat psychologen vreemd zijn..

Ik ben er geen fan van haha.

**Geplaatst**: 24-02-20 19:25

Geplaatst: 24-02-20 19:25

Die stiltes kan ook te maken hebben met de methodiek die zij hanteert. Er kan de gedachte achter zitten dat als er stiltes vallen jij die zelf gaat op vullen en ze zo dieper komt bij wat er speelt.
Dus die stiltes hebben minder , denk ik, met jou te maken en meer met haar.

Als zij niet ok voelt voor jou dan mag je stoppen hé. Het is jouw proces en je hoeft haar niet te pleasen. Oke?

**Geplaatst door de TopicStarter** : 24-02-20 19:30

Geplaatst door de TopicStarter : 24-02-20 19:30

Maar daar besteden ze tijdens de cardio ook al heel veel aan, dus dat stukje weet ik ondertussen wel en dat is ook terug te zien in de resultaten. Daarom kon ik het nu niet plaatsen hoe ze deze vragen stelden. Ik weet wat het met je doet, stress, zo heb ik 1,5 maand thuis gezeten met zware rugklachten, paar jaar terug. En ik weet nu ook dat ik lang stress heb ervaren, maar ondertussen is dat toch wel heel anders. Dan zou je toch ergens verschil moeten gaan ervaren. En ook bijvoorbeeld tijdens het eventuele paardrijden, dat is leuk - dus dan moet ik toch verschil merken?

De man die nu inviel bij de cardio had het ook maar over dat het hebben van een letselschade zaak lastig is. Ja, maar het aan de kant schuiven kan ook niet want dan snijd ik mezelf voor de toekomst flink in de vingers. Maar zo lang de letselschadezaak speelt, belemmert dat het herstel. Ja .. wat moet je dan?

pien_2010 schreef:
Die stiltes kan ook te maken hebben met de methodiek die zij hanteert. Er kan de gedachte achter zitten dat als er stiltes vallen jij die zelf gaat op vullen en ze zo dieper komt bij wat er speelt.
Dus die stiltes hebben minder , denk ik, met jou te maken en meer met haar.

Als zij niet ok voelt voor jou dan mag je stoppen hé. Het is jouw proces en je hoeft haar niet te pleasen. Oke?

Dat zou een manier kunnen zijn maar als ik een riedeltje heb verteld en je hoort aan mij dat ik twijfel met wat ik zeg, of het voldoende is dat ze wilt horen, dan is een stilte wel heel vervelend. En het is niet dat ze me dan aankijkt, maar je ziet aan alles dat ze zoekt naar woorden.
Ik vind het lastig in ieder geval.

Ik wilde het inderdaad bespreekbaar maken dat ik me er niet erg op m'n gemak bij voel.

**Geplaatst**: 24-02-20 19:35

Re: 353 dagen met pijn, op naar een verbetering?

Geplaatst: 24-02-20 19:35

Daar heb je ook gelijk in. Met mijn opmerking wilde ik tevens zeggen dat het belangrijk is dat jij je op je gemak voelt bij haar en zij dat klimaat hoort te scheppen, dus dat zij daarin iets fout doet en dat jij dus niets fout doet.

**Geplaatst**: 24-02-20 20:07

Re: 353 dagen met pijn, op naar een verbetering?

Geplaatst: 24-02-20 20:07

T is niet zo dat als je iets doet is wat leuk is dat dat je klachten oplost.

t gaat echt om onbewuste houding en ontspanning betekend ook niet dat de pijn weg trekt omdat de spanning eraf is. Dat is juist t probleem van spanning. Ontspanning en oefeningen gaan daarin zeker helpen. Maar zoiets heeft tijd nodig zeker met aanpassing in houding en het oplossen van de stress/spanning. En dit laatste is nog lang niet opgelost. Dus zal dat uiteraard zn uitwerking hebben. En tuurlijk kun jij daar niet direct een oplossing in hebben. Ook dat kost tijd

En ik zeg ook niet dat dit de hele oplossing is. Maar ik denk dat t zeker een onderdeel ervan is

**Geplaatst**: 24-02-20 21:55

Geplaatst: 24-02-20 21:55

xDenies schreef:
Ergens triggert het een gevoel die ik al heel lang heb, maar die nergens op slaat. Het geeft mij het gevoel dat ik de pijn zelf veroorzaak. Dat ik de pijn mezelf zou aanpraten. En dat gevoel had ik juist aan de kant gezet want dat is écht niet zo. En tijdens de andere behandelingen wordt het duidelijk dat het niet zo is, en na zo'n gesprek krijg ik het gevoel dat het juist wellicht wel zo is.

En ik kijk echt op tegen het gesprek en ik legde haar ook uit dat ik het gevoel heb dat ik mij continu moet bewijzen tegen over andere. Dat het écht niet lukt en het écht pijn doet máár dat ik wel heel graag wil. Ik wil meer dingen kunnen doen, ik wil geen pijn meer hebben, ik wil ook weer lekker op de werkvloer staan. En daarnaast wil ik deze keer niet vergeten dat ik er zelf ook toe doe en dat alles geven voor het werk niet de oplossing is. Daar zijn we vorig jaar achter gekomen ..

Ik citeer even een uitstekende therapeute die ik ooit voor de neus kreeg.
Waarschijnlijk zei ze niet echt 'lieve schat' tegen me, maar ik heb haar gezicht en stem in mind en ze zegt tegen me "Lieve schat, wil je alsjeblieft ophouden met zeggen dat jouw gevoel nergens op slaat...?"

....Blaise Pascal schreef al, 'dat het hart zo haar redenen heeft waar dem ratio niets van weet'.
En veel mensen die nare dingen hebben meegemaakt hebben de ernstige behoefte om het 'in eigen hand' te hebben.
Die behoefte is legitiem. (Maar niet hetzelfde als het objectieve gegeven dat je er zelf voor koos, etc.)

En wellicht heeft deze psycholoog een valide reden om dit soort vragen te stellen (don't ask me, ik krijg er als gezegd een staart van) -
Als je je telkens voelt alsof je je moet verdedigen, heeft het meer zin om te vragen waarom ze nou zo praat.
Want gesprekken waar je vooral verdrietig van wordt en die haaks staan op de rest van het traject, dat zou toch niet 'moeten'.

En jij zet psychologische stappen door je lichaam serieus te nemen, je zegt iets waarbij je twijfelt - en ik vind dan dat je ondersteund zou moeten worden in de stap die je gezet hebt.
Of desnoods dat de twijfel als twijfel serieus genomen wordt. (Zoiets als: "Je kiest er voor je lichaam serieus te nemen en je vindt dat moeilijk 'hoe zit dat dan precies?'")

**Geplaatst door de TopicStarter** : 24-02-20 22:36

Geplaatst door de TopicStarter : 24-02-20 22:36

pien_2010 schreef:
Daar heb je ook gelijk in. Met mijn opmerking wilde ik tevens zeggen dat het belangrijk is dat jij je op je gemak voelt bij haar en zij dat klimaat hoort te scheppen, dus dat zij daarin iets fout doet en dat jij dus niets fout doet.

Ja ik begreep jouw opmerking inderdaad, dankjewel! Ik vind het wel lastig dus ik moet het bespreekbaar maken. Op het moment denk ik van, 'Nouja oké dan', maar als ik thuis ben en er goed over nadenk krijg ik er een rot gevoel van.

kiwiwitje schreef:
T is niet zo dat als je iets doet is wat leuk is dat dat je klachten oplost. t gaat echt om onbewuste houding en ontspanning betekend ook niet dat de pijn weg trekt omdat de spanning eraf is. Dat is juist t probleem van spanning. Ontspanning en oefeningen gaan daarin zeker helpen. Maar zoiets heeft tijd nodig zeker met aanpassing in houding en het oplossen van de stress/spanning. En dit laatste is nog lang niet opgelost. Dus zal dat uiteraard zn uitwerking hebben. En tuurlijk kun jij daar niet direct een oplossing in hebben. Ook dat kost tijd
En ik zeg ook niet dat dit de hele oplossing is. Maar ik denk dat t zeker een onderdeel ervan is

Ja, dat snap ik ook wel! Maar ik had gehoopt dat ik ondertussen, door overal voor open te staan en dergelijke, al iets van verschil kon waarnemen. Ondertussen zegt iedereen wel dat ik alles zo netjes doe, een goede houding heb, alles goed gaat ... maar voor mijn gevoel ga ik nog steeds achteruit in de pijnklachten. Daardoor merk ik ook dat ik een beetje mijn motivatie en zin begin te verliezen. Ik ga me weer rotter voelen bijvoorbeeld en dan trekken mijn gedachten toch al snel richting het negatieve 'wat als …' enzovoort.
Ik hoop dat woensdag de ene dame van mijn intake er is. Voor mijn gevoel kan ik daar wel fijn mee praten en dan leg ik het wel uit.

Janneke2 schreef:
Ik citeer even een uitstekende therapeute die ik ooit voor de neus kreeg.
Waarschijnlijk zei ze niet echt 'lieve schat' tegen me, maar ik heb haar gezicht en stem in mind en ze zegt tegen me "Lieve schat, wil je alsjeblieft ophouden met zeggen dat jouw gevoel nergens op slaat...?"
....Blaise Pascal schreef al, 'dat het hart zo haar redenen heeft waar dem ratio niets van weet'.
En veel mensen die nare dingen hebben meegemaakt hebben de ernstige behoefte om het 'in eigen hand' te hebben.
Die behoefte is legitiem. (Maar niet hetzelfde als het objectieve gegeven dat je er zelf voor koos, etc.)

En wellicht heeft deze psycholoog een valide reden om dit soort vragen te stellen (don't ask me, ik krijg er als gezegd een staart van) -
Als je je telkens voelt alsof je je moet verdedigen, heeft het meer zin om te vragen waarom ze nou zo praat.
Want gesprekken waar je vooral verdrietig van wordt en die haaks staan op de rest van het traject, dat zou toch niet 'moeten'.

En jij zet psychologische stappen door je lichaam serieus te nemen, je zegt iets waarbij je twijfelt - en ik vind dan dat je ondersteund zou moeten worden in de stap die je gezet hebt.
Of desnoods dat de twijfel als twijfel serieus genomen wordt. (Zoiets als: "Je kiest er voor je lichaam serieus te nemen en je vindt dat moeilijk 'hoe zit dat dan precies?'")

Ja dat is ook wel iets wat ik moet 'leren' hoor. Ik ben makkelijk in het mezelf wegcijferen, vandaar dat ze ook met die kerneigenschappen(of weet ik veel) aan de gang is gegaan. Maar ik ben niet op mijn achterhoofd gevallen. Ik weet wat ik kan verbeteren en ik weet in welke situaties het veel voorkomt. Het toepassen is alleen niet altijd even gemakkelijk. Maar ik weet waar het vandaan komt en ik probeer er zo bewust mogelijk mee om te gaan.

Ik probeer mijn gevoel en gedachten uit te leggen als antwoord op haar vraag. Maar ik kan niet alles duidelijk verwoorden omdat je in principe niet heel bewust bij je gevoelens stil blijft staan. Het praat veel makkelijker als iets direct gebeurd dan als je moet gaan terug denken. Laat staan het ongeluk want dat is een jaar geleden.

Wellicht had ik wel iets heel anders verwacht bij dit psychologie-stukje. Wat meer inspelen op gebeurtenissen door het auto-ongeluk zoals het 'conflict' op mijn werk, of dingen uit mijn verleden met mijn biologische vader (waardoor ik ook het conflict wellicht heftiger heb opgepakt dan andere dat zouden doen). Ze zei in ons eerste gesprek dat ze mij niet kent maar wel door heeft dat ik in een soort 'vecht-stand' sta, maar voor mijn gevoel word er nog niet echt naar toe gewerkt om dat aan te passen.

Ik weet het niet. Ik ga het wel zien. Ik vind het moeilijk.

**Geplaatst**: 24-02-20 22:38

Re: 353 dagen met pijn, op naar een verbetering?

Geplaatst: 24-02-20 22:38

Het is ook heel moeilijk :(:)

voor nu kun je niks meer dan wat je hier zegt daar ook (blijven) zeggen

**Geplaatst door de TopicStarter** : 26-02-20 16:30

Geplaatst door de TopicStarter : 26-02-20 16:30

Week 7, dag één ~ 26-02-2020.

Ja, daar zijn we alweer. Week 7. En week 7 betekend weer + twee minuten bij de cardio. Ik noem dit dus sporten maar ik ben er vandaag achter gekomen dat dit niet het juiste woord is

(ik moet het zien als revalideren en niet als sporten ..

) Ik ging weer met enige tegenzin naar de kliniek nadat ik vanochtend genoten had van mijn honden in het beetje sneeuw dat we hadden $*\o/*$ Muziek aan en vol mee galmen met de radio helpt een hoop om een beetje uit die nukkigheid te komen.

Toen ik in de zaal kwam was er niemand die mij begeleid dus ik ben maar gewoon begonnen. Balen, want ik wilde beginnen met het gesprek. Toen één van mijn begeleiders er wel was (die ander is dus met vakantie) was eerst iemand anders die een gesprek wilde. Nadat ik 16minuten gewandeld had (snelheid 5,3 en stijging 4, pfff) en 6 minuten had gefietst (level 5) en even was gaan liggen kwam daar het moment dat ik aan de bel kon trekken.

Enerzijds voelde het fijn om het even gezegd te hebben. Anderzijds kreeg ik er toch een rot gevoel bij. Wat zeur ik nou? Ben ik alleen maar aan het tegenwerken? Stel ik me niet gewoon aan? Enzovoort. Ik heb dat ook wel uitgesproken hoor dus dat scheelt. Ze begreep wat ik zei en had sommige dingen ook wel gezien, sowieso de maandag-frustratie. Ik heb ook gezegd dat het afgelopen maandag ineens wel kon, een extra matras. En zo heb ik nog wel meer dingen gezegd. Dat ik voor mijn gevoel bots met één van de begeleiders op maandag, mede omdat er in het systeem dingen worden gezet als zijnde 'behandeld' maar dat ik van niets weet onder andere. Ook het continu door vragen en geen enkel antwoord accepteren. Als ik me neutraal voel dan ben ik niet blij en niet boos, gewoon neutraal; zo moeilijk is dat toch niet? Ze begreep het allemaal en het wordt morgen of vrijdag in het team overleg besproken. Wel kreeg ik terug dat ze vond dat ik vaak gesloten ben en dat ik het zou uitstralen. Ik vind dat wel vervelend om te horen, zeker omdat ik echt mijn best doe om open te blijven staan en alles aan te nemen en te doen. Ook vooral omdat dit pas over de laatste 3 keer zaaltrainingen gaat. Ik gaf dat ook direct aan en ze deed haar best om dat uit te leggen. Oké.
Het belangrijkste; 'Help, ik voel geen verschil - alleen maar slechter - gaat dit wel werken!?'. Dus dit gaan ze meenemen en ik hoor woensdag hoe dit uitgepakt is.

Ik heb de training wel positief afgesloten maar volgens mij niet helemaal 100% gedaan. Al met al de oefeningen wel van 0,5kg naar 1kg kunnen aanpassen en zo wil ik ook vooruit gaan werken.
Ook weer op een evenwichtsbal/plaat gaan staan en een bal overgegooid. Uiteindelijk gaat dat wel pijn doen, die bal opvangen. Maar in principe ging alles netjes.

Dat is het probleem ook niet … maar ik zou zelf ook graag willen zien dat ik vooruit ga, en niet alleen cijfer/computer technisch.

Aankomende maandag moet ik naar de bedrijfsarts, een nieuwe/onbekende want mijn werkgever is van arts verandert. Ik heb dus wel wat zenuwen. -O-

Daarna dinsdag psycholoog, woensdag cardio & vrijdag ook cardio.

**Geplaatst**: 26-02-20 17:01

Re: 353 dagen met pijn, op naar een verbetering?

Geplaatst: 26-02-20 17:01

Goed dat je het besproken hebt. Nu afwachten wat er uit t gesprek komt.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 26-02-20 22:31

Geplaatst door de TopicStarter : 26-02-20 22:31

Ja we gaan het wel zien. Ze gaf aan dat het verandert kon worden, dat ik bijvoorbeeld begin met de oefeningen en dan de cardio. Of dat de cardio helemaal niet meer hoeft in zekere zin. Dat is in principe niet eens mijn doel maar jeetje een extra matras en gewoon een rustige zaal zoals woensdag is toch niet heel bijzonder? :')

(woensdag drie personen, maandag rond de 6-8)

In ieder geval haalde ze ook aan dat veel behandelaars mensen weigeren als er nog een letselschadezaak loopt. Iedere keer als ik dit hoor doet me dat wel pijn. Alsof ik in een tweestrijd zit. Maandag werd ook met regelmaat aangehaald dat ik nog steeds een zaak heb en dus 'stress'.

Ook werd er gezegd van ja, je bent al zo aan het vechten (werkgedoetje, jeugddingetje, autoongelukgedoe etc) en dan moet je ook nog hier 'vechten'. Toen had ik weer zoiets van ja, maak ik het mezelf nou zo moeilijk?

**Geplaatst**: 26-02-20 22:52

Geplaatst: 26-02-20 22:52

xDenies schreef:
Ja we gaan het wel zien. Ze gaf aan dat het verandert kon worden, dat ik bijvoorbeeld begin met de oefeningen en dan de cardio. Of dat de cardio helemaal niet meer hoeft in zekere zin. Dat is in principe niet eens mijn doel maar jeetje een extra matras en gewoon een rustige zaal zoals woensdag is toch niet heel bijzonder? (woensdag drie personen, maandag rond de 6-8)

In ieder geval haalde ze ook aan dat veel behandelaars mensen weigeren als er nog een letselschadezaak loopt. Iedere keer als ik dit hoor doet me dat wel pijn. Alsof ik in een tweestrijd zit. Maandag werd ook met regelmaat aangehaald dat ik nog steeds een zaak heb en dus 'stress'.

Ook werd er gezegd van ja, je bent al zo aan het vechten (werkgedoetje, jeugddingetje, autoongelukgedoe etc) en dan moet je ook nog hier 'vechten'. Toen had ik weer zoiets van ja, maak ik het mezelf nou zo moeilijk?

Ja, heel eerlijk gezegd maak je het jezelf inderdaad enorm moeilijk. Je legt jezelf aan alle kanten zo enorm veel druk op, bijvoorbeeld met je angst voor de toekomt (kan ik wel weer werken, kan ik mijn paard wel houden), het feit dat je alsmaar benadrukt dat je vooruitgang wilt zien, etc dan is het niet gek dat je constant in de vechtstand zit.
En voordat ze je echt kunnen gaan behandelen moet je daar uit zien te komen. Ik hoopte eigenlijk te lezen dat ze jou daarmee zouden gaan helpen.
Ik weet niet goed hoe dit te formuleren, want ik wil je bepaald niet het gevoel geven dat je faalt, want dat is absoluut niet zo. Ik krijg alleen wel het gevoel dat deze revalidatie niet bepaald een goede match is met jou op dit moment. En dat is wel heel erg zonde.

Sterkte.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 26-02-20 23:12

Re: 353 dagen met pijn, op naar een verbetering?

Geplaatst door de TopicStarter : 26-02-20 23:12

Oké, ik snap wat je zegt. Het is niet dat ik het mezelf bewust moeilijk maak. Maar hoe zou jij zijn als je in mijn schoenen stond? (wellicht heb je dat wel ooit gestaan en kan je mij uit je eigen ervaring een tip geven?) Zou jij je dan geen zorgen maken om de toekomst en zou je dan niet na een jaar veel pijn hopen op een stukje vooruitgang? Gewoon uit nieuwsgierigheid.

Ik weet dat dit traject mij niet pijnvrij gaat krijgen maar het zal wel de belasting omhoog krikken en de pijngrens wat omlaag. Na 7 weken al hard aan het werk (op meerdere gebieden) mag ik toch wel het gevoel hebben dat daar een vooruitgang tegenover kan staan?

Falen zou ik doen wanneer ik de handdoek in de ring gooi en besluit niet meer te gaan. Dat heb ik vandaag ook nadrukkelijk gezegd dat ik dit absoluut niet wil doen.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 28-02-20 20:05

Geplaatst door de TopicStarter : 28-02-20 20:05

De afgelopen dagen heb ik veel nagedacht. Mede ook door het bericht van Achterom. Daarom heb ik vandaag contact op genomen met de kliniek of het mogelijk was om de uitkomst van het gesprek te horen.

In de tussentijd heb ik twee uurtjes gewerkt. Ik post hier natuurlijk alleen wat er op de kliniek dagen gebeurd en niet de dagen daar om heen. Wellicht geeft dat ook een heel vertekend beeld. Ik vond het fijn om weer op het werk te zijn want ik geniet op recht wat ik doe (daar zie ik wel resultaat :Y)

grapje) en ik had naar mijn moeder geappt dat ik rond half 12/12 uur zou stoppen. Aangezien er voer mee naar huis moest zou zij dan langs rijden. Echter rond 10 over 11 kreeg ik het vreselijk koud, werd ik suf en misselijk; eigenlijk 'gewoon' door de pijn in mijn nek & schouder. Ik ben dan ook wat eerder naar huis gegaan.

's Middags werd ik gebeld door de kliniek met eigenlijk heel positief bericht. De persoon waar ik een beetje mee botst wilt uiteraard graag even met mij praten wat ik volledig begrijp. Ik weet dat ik dingen op dat moment beter kan aangeven maar 'helaas' ga ik er thuis wat meer over zitten 'piekeren' waardoor ik het gevoel beter kan plaatsen.
De cardio gaan ze anders indelen. Ze willen in ieder geval dat ik andere apparaten ga uitproberen om de afwisseling er meer in terug te brengen. En ze gaan meer doelgerichte oefeningen er bij pakken die kunnen bijdragen dat ik straks weer dingen kan oppakken die ik zo graag weer wil kunnen doen omdat die heel belangrijk voor me zijn; zoals het paardrijden.
Ook gaan ze kijken of ik bij een andere begeleider geplaatst kan worden, de man van afgelopen maandag, omdat deze op een bepaald gebied meer getraind is en daar effectiever mee aan de gang kan. Daar waar mogelijk gaan ze deze veranderingen toebrengen.
Aankomende woensdag gaan we dit dus oppakken en ik ben heel blij om te zien dat ze het niet weggewuifd hebben maar doelgericht naar een oplossing zijn gaan zoeken.

Zelf ga ik meer aan de acceptatie werken. Ik hoop dat ik daar in vooruitgang kan boeken zodat ik mezelf wat meer rust kan gunnen. Ik heb een mooie film gekeken vandaag en halverwege deze film is het bubbeltje ook geknapt en dat heeft heel erg opgelucht. Ik doe echt mijn best maar heb hulp nodig om het juiste pad te kunnen blijven bewandelen (en te kiezen) & daar in ook leren dat er niet op ieder paadje een beer staat.

**Geplaatst**: 28-02-20 20:27

Re: 353 dagen met pijn, op naar een verbetering?

Geplaatst: 28-02-20 20:27

Topper! Je bent goed bezig!

**Geplaatst**: 28-02-20 22:20

Geplaatst: 28-02-20 22:20

xDenies schreef:
In ieder geval haalde ze ook aan dat veel behandelaars mensen weigeren als er nog een letselschadezaak loopt. Iedere keer als ik dit hoor doet me dat wel pijn. Alsof ik in een tweestrijd zit. Maandag werd ook met regelmaat aangehaald dat ik nog steeds een zaak heb en dus 'stress'.

Dat een rechtszaak stress oplevert lijkt mij de nuchtere waarheid.
Niet een kwestie van dat jij het ingewikkeld maakt, of dat jij het jezelf lastig maakt.

Wat mij wel van belang lijkt: in welke fase zit 'de zaak'.
Er moet van jouw kant een diagnose liggen (en die zal er best zijn, daar is dit traject denk ik ook op gebaseerd),
maar - afdeling stress - de tegenpartij kan vragen om een contra expertise (= onderzoek door een andere arts oid).
....als dan jouw klachten deels zijn weg-gerevalideerd, is dat uiteraard zuur.
Dus wat dat betreft snap ik de weigering van een x aantal behandelaars wel. :(:)

**Geplaatst**: 29-02-20 12:55

Re: 353 dagen met pijn, op naar een verbetering?

Geplaatst: 29-02-20 12:55

Wat ontzettend fijn om te lezen hoe je bezig bent! Het is je gegund, echt waar.
Sorry als ik wat bot over kwam, ik moet eerlijk zeggen dat ik blij ben dat ik misschien heb kunnen helpen om je aan het denken te zetten, want ik moet zeggen dat ik daar niet zeker van was. Het had ook averechts kunnen werken en dat gun ik je echt niet.

Fijn dat de hulpverleners nu ook met je mee gaan denken, dat is precies wat leek te ontbreken. En nu vast/volhouden... Wees lief voor jezelf, je verdient het!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 03-03-20 19:54

Geplaatst door de TopicStarter : 03-03-20 19:54

kiwiwitje schreef:
Topper! Je bent goed bezig!

Janneke2 schreef:
Dat een rechtszaak stress oplevert lijkt mij de nuchtere waarheid.
Niet een kwestie van dat jij het ingewikkeld maakt, of dat jij het jezelf lastig maakt.

Wat mij wel van belang lijkt: in welke fase zit 'de zaak'.
Er moet van jouw kant een diagnose liggen (en die zal er best zijn, daar is dit traject denk ik ook op gebaseerd),
maar - afdeling stress - de tegenpartij kan vragen om een contra expertise (= onderzoek door een andere arts oid).
....als dan jouw klachten deels zijn weg-gerevalideerd, is dat uiteraard zuur.
Dus wat dat betreft snap ik de weigering van een x aantal behandelaars wel.

Ik snap ook zeker wel dat een letselschadezaak (het is geen rechtzaak) stress en zorgen op levert. Maar die is er nu eenmaal en die schuif ik niet aan de kant. Dus met dit 'in mijn rugzak' moet ik gewoon verder.
Er is een medisch rapport opgesteld en ze willen 'het herstel' en de revalidatie kliniek afwachten.

Achterom schreef:
Wat ontzettend fijn om te lezen hoe je bezig bent! Het is je gegund, echt waar.
Sorry als ik wat bot over kwam, ik moet eerlijk zeggen dat ik blij ben dat ik misschien heb kunnen helpen om je aan het denken te zetten, want ik moet zeggen dat ik daar niet zeker van was. Het had ook averechts kunnen werken en dat gun ik je echt niet.

Fijn dat de hulpverleners nu ook met je mee gaan denken, dat is precies wat leek te ontbreken. En nu vast/volhouden... Wees lief voor jezelf, je verdient het!

Je bent niet de enige die het natuurlijk gezegd heeft en een aantal dingen blijven hangen en daar blijf je dan over nadenken. Dat is niet erg. Ik had wel graag nog een reactie gehad op de vragen die ik terug stel, haha. Maar daar ben je uiteraard vrij in.

Gister ben ik bij de bedrijfsarts geweest en daar van uit heb ik twee uurtjes gewerkt. Vandaag werd ik gebeld dat mijn afspraak bij de psycholoog niet door ging wegens ziekte en toen besloot ik, in plaats van thuis te blijven en 'uit te rusten' heb ik er voor gekozen om ook naar het werk te gaan. Uiteindelijk begon ik daar aan iets dat ik graag wilde afmaken en daarom wel iets over mijn pijngrens heen gegaan, maar gelukkig na een half uurtje op bed liggen trok dat weer weg.
Hopen dat de pijn in de nekspier/aanhechting hoofd zich vanavond gedeisd houd. Gisteravond tijdens het wandelen werd ik helemaal naar, wazig, kei misselijk. Ben gelukkig goed thuis gekomen en daarna op de bank plat gaan liggen waarbij nog even flink de huiskamer om mij heen draaide, misselijkheid zakte wel. Had gehoopt dat vandaag bij de kliniek te bespreken maar dat ging dus niet. Morgen maar weer tijdens het '' sporten '' :Y)

**Geplaatst**: 03-03-20 21:53

Geplaatst: 03-03-20 21:53

xDenies schreef:
Achterom schreef:
Wat ontzettend fijn om te lezen hoe je bezig bent! Het is je gegund, echt waar.
Sorry als ik wat bot over kwam, ik moet eerlijk zeggen dat ik blij ben dat ik misschien heb kunnen helpen om je aan het denken te zetten, want ik moet zeggen dat ik daar niet zeker van was. Het had ook averechts kunnen werken en dat gun ik je echt niet.

Fijn dat de hulpverleners nu ook met je mee gaan denken, dat is precies wat leek te ontbreken. En nu vast/volhouden... Wees lief voor jezelf, je verdient het!

Je bent niet de enige die het natuurlijk gezegd heeft en een aantal dingen blijven hangen en daar blijf je dan over nadenken. Dat is niet erg. Ik had wel graag nog een reactie gehad op de vragen die ik terug stel, haha. Maar daar ben je uiteraard vrij in.

Dat antwoord kun je krijgen hoor, lijkt me wel zo eerlijk. Ik was laatst een antwoord aan het schrijven en merkte dat ik er één grote puinzooi van maakte. Ik ga nu nog een poging wagen

xDenies schreef:
Oké, ik snap wat je zegt. Het is niet dat ik het mezelf bewust moeilijk maak. Maar hoe zou jij zijn als je in mijn schoenen stond? (wellicht heb je dat wel ooit gestaan en kan je mij uit je eigen ervaring een tip geven?) Zou jij je dan geen zorgen maken om de toekomst en zou je dan niet na een jaar veel pijn hopen op een stukje vooruitgang? Gewoon uit nieuwsgierigheid.

Ik kan je oprecht niet zeggen hoe ik zou zijn als ik in jouw schoenen stond, want daar sta ik niet in. En ondertussen weet ik ook heel goed dat verschillende mensen in verschillende situaties op heel uiteenlopende manieren reageren.
Even over mijzelf: toen ik 15 was overleed mijn vader na een kort ziekbed. Ik was degene die me als oudste altijd enorm verantwoordelijk voelde: voor mijn moeder en mijn zusje.
Ondanks dat mijn zusje en ik in een heel vergelijkbare situatie zaten, gingen we er heel verschillend mee om. Ik voelde me heel verantwoordelijk: zij vluchtte.
Vervolgens kreeg ik de ziekte van Pfeifer waar ik een jaar mee onder de pannen was. Uiteraard bleef ik zitten op school.
Mijn energielevel werd heel langzaam aan weer wat beter, maar was nog lang niet wat het zijn moest.
Toen ik voor de 2e keer bleef zitten lag mijn toekomstdroom in duigen, want ik was niet goed genoeg in de exacte vakken. Dus dierenarts worden? Vergeet het maar.
Bovendien zag ik het niet voor me dat ik ooit ook maar in de buurt zou komen van fulltime werken.
Uiteindelijk via het volwassenonderwijs toch een diploma gehaald en gaan studeren. Daar kreeg ik het in het eerste jaar zwaar: lichamelijke en psychische klachten en een eetstoornis.
Daar ben ik goed uit gekomen, maar alleen door heel hard te werken aan mezelf. En later in mijn leven nog wel vaker in dat soort situaties beland helaas.
De vooruitgang moet (nou ja, je moet niks) je leren zien in kleine dingen. In de tijd van mijn psychische klachten zag ik ook niet voor me hoe ik ooit zou kunnen gaan werken, gewoon niet. En toch, beetje bij beetje maakte ik toch stappen. Kleintjes, maar ze waren er wel.
Het heeft bij mij echt letterlijk jaren geduurd en uiteindelijk ben ik veel verder gekomen dan ik ooit had durven dromen. Ik had me er echt bij neergelegd dat ik misschien nooit zou kunnen werken. En op het moment dat ik dat daadwerkelijk accepteerde ging het beter...
Achteraf gezien denk ik dat het vooral mijn psychische kracht is geweest die me er bovenop heeft geholpen. Ook voor mij was het echt zoeken naar de juiste hulp, uiteindelijk vond ik die in het alternatieve circuit.

Citaat:
Ik weet dat dit traject mij niet pijnvrij gaat krijgen maar het zal wel de belasting omhoog krikken en de pijngrens wat omlaag. Na 7 weken al hard aan het werk (op meerdere gebieden) mag ik toch wel het gevoel hebben dat daar een vooruitgang tegenover kan staan?

Natuurlijk mag dat, de vraag is alleen wat precies reëel is in dit geval?
Gelukkig zijn ze inmiddels beter gaan kijken naar wat voor jou persoonlijk nu eigenlijk belangrijk is, ik denk dat dat een mooie eerste stap is. Want als ze inspelen op wat jij belangrijk vindt, is de kans ook groot dat jij zelf eerder vooruitgang zult zien.

Zo, ik kruip weer in de meeleeshoek. Als je meer wilt weten mag je natuurlijk altijd PB'en.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 03-03-20 22:05

Re: 353 dagen met pijn, op naar een verbetering?

Geplaatst door de TopicStarter : 03-03-20 22:05

We kunnen elkaar dus de hand schudden wat betreft op jonge leeftijd snel volwassen worden. Maar zoals je zelf ook al typt heb je daar jaren over gedaan en voor mij ligt de verwachting geschetst in 17 weken. Die schets is niet van uit mij, al had ik wel gehoopt op wat 'verlichting'. Mijn reacties zijn dus niet heel vreemd en daarom vind ik het juist zo knap hoe ik de afgelopen dagen in de hele situatie ben gaan staan. Ik herken zeker miniscule dingen die anders zijn, wellicht makkelijker gaan. Beter vind ik echter nog niet het juiste woord.

Hoe zeiden ze dat nou in die film, 'It's okey to wander, if only you can find the way home'. Zo iets. En dat vond ik wel heel mooi. Het is niet erg om even verdwaald te zijn of niet te weten hoe en wat, als je uiteindelijk maar wel de weg naar het juiste punt vind. Acceptatie is daar in ieder geval een punt van denk ik zo

**Geplaatst**: 04-03-20 02:29

Re: 353 dagen met pijn, op naar een verbetering?

Geplaatst: 04-03-20 02:29

Ts, ik denk dat ik dit al heb gezegd in het topic.
Maar je bent geweldig! Hoe je er tegen aan blijft gaan.
Je bent goed bezig!

Ik kreeg juist een herinnering op mijn fb. Dat het al 9 jaar geleden is. Dat ik met mijn scooter tegen de auto op knalde. En toch lijken die beelden in mijn hoofd ( en gevoel in mijn knie _O-

) als het een maand geleden is.
Ik vind het wel grappig dat ik een maand zeg. Want dat was de exacte duur tot dat ik die wagen terug tegen kwam.
Helemaal gemaakt _O-

kreeg er toen wel een knoop in mijn maag van.
Dat ding was al klaar , terwijl ik nog in de lappenmand zat. En vervoerproblemen had want mijn scoot stond nog uit elkaar in de garage :')