Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 15-01-20 11:50

Re: (Ex)- burnout lotgenoten

Geplaatst door de TopicStarter : 15-01-20 11:50

Toen ik thuis kwam te zitten werd het de eerste paar weken alleen maar erger. Na een week of 3 ben ik opgekrabbeld mede door ondersteuning psycholoog. Het heeft zeker een half jaar geduurd voor ik weer een beetje van mn oude energie terug had. En ik denk wel 2 jaar voor ik werr vertrouwen in mijn lijf en hoofd had.

**Geplaatst**: 15-01-20 11:59

Geplaatst: 15-01-20 11:59

Dit is mijn 5e week thuis, alleen bij mij is het allemaal iets ingewikkelder.
Het is een combi van dingen de laatste 16 jaar, altijd overal maar overheen gestapt, maar voornamelijk veel lichamelijke klachten icm kleine dingen op werk (die ik normaal gezien meteen zelf zou oplossen)
Heb gisteren gesprek op werk gehad en teven alle verwachtingen in was dat een fijn, begripvol gesprek. Maar alle partijen zijn er over eens dat dit lastiger is als alleen een fysieke op psychische oorzaak.
Over terug gaan werken krijg ik alle medewerking, hoe ik het wel (kwa functie en urenn, mag zelfs even uit dienst om alle rust te krijgen en dan terug komen)
Klein minpunt is dat bij ons salaris elk half jaar 10% geniet wordt, en we veridneen al niet veel Dus dat is onbewust het volgende stress puntje
Ik hoop daarvoor dus dat ik dan wel weer aan het werk ben, maar ivm de lichamelijke klachten is daar helaas geen pijl op te trekken

Thuis gaat idd goed, je kunt zelf alles indelen. Ik doe waarbij wil en wanneer ik het wel en gelukkig houden de kinderen me wel in een ritme, dat helpt ook
Maar praten over de situatie is gegarandeerd huilen geblazen

**Geplaatst**: 15-01-20 12:54

Re: (Ex)- burnout lotgenoten

Geplaatst: 15-01-20 12:54

Bedankt voor de ervaringen, toch wel veel tijd nodig dan.
Zit zelf ook met het financiële plaatje want zal nu niet zoveel gaan krijgen als wanneer ik werk, en dan was het al allemaal maar heel nipt. Dus voor even kan dat wel, maar zit toch steeds met stress naar de toekomst en dat is ook niet handig natuurlijk. Het is gewoon een stomme situatie zo.

**Geplaatst**: 15-01-20 12:58

Re: (Ex)- burnout lotgenoten

Geplaatst: 15-01-20 12:58

Niet haasten dit, dan zit je er alleen maar langer mee -O-

Ik voel me een stuk beter, maar heb nu ineens wel 3 soorten toch redelijk stevige medicatie. Had er wel ook een depressie bij.

**Geplaatst**: 15-01-20 13:03

Re: (Ex)- burnout lotgenoten

Geplaatst: 15-01-20 13:03

Met mij gaat het na 3 weken vakantie gelukkig wel beter. Hoop dat ik dat vast kan houden.
Wel liep ik in de vakantie tegen 2 dingen aan. Ik raak overprikkeld door het spelen van Stratego en tafelvoetbal. Andere spelletjes gaan wel goed.
Wel blij dat ik nu qua werk een opdracht heb waarbij ik geen 10 stappen vooruit hoef te denken. Want dat gaat blijkbaar nog niet van harte.

**Geplaatst**: 15-01-20 13:23

Re: (Ex)- burnout lotgenoten

Geplaatst: 15-01-20 13:23

Mag ik hier komen meelezen? Zelf, gelukkig, (nog) geen ervaring met een burnout. Maar wel iemand die dicht bij mij staat en praktijk-advies kan denk ik nooit kwaad.

Sterkte iedereen!

**Geplaatst**: 15-01-20 13:36

Re: (Ex)- burnout lotgenoten

Geplaatst: 15-01-20 13:36

@ Azmay : het schijnt zo ja ... maar het blijft toch moeilijk om niet steeds in je hoofd te gaan zitten met 'dit moet en dat moet en het mag allemaal niet te lang duren en...". Mij is het voorlopig nog niet gelukt, maar besef wel meer en meer dat dit niet op een paar dagen opgelost is en dat ik echt wel héél diep zat (en nog zit).

@ Sura_lee : fijn dat het bij jou weer beter gaat, en hopelijk kan je het inderdaad vast houden. Ik speel nu ook veel spelletjes om de tijd te doden en mij af te leiden, hoewel ik eigenlijk maar 1 spel speel waar ik al veel te veel uren in heb zitten, maar dat is een spel waar je je zo moet op concentreren (terwijl het tegelijk heel leuk is) dat het de enige manier is dat ik niet aan het werk of de toekomst denk.

Natuurlijk mag je hier meelezen Ailill, ik zit zelf in het beginstadium (naja, speelt natuurlijk allemaal al veel langer, maar nu pas aan de bel getrokken en toegegeven dat ik het echt niet meer trek) dus kan nog niet veel advies geven, is nu nog even zoeken wat mij gaat helpen en hoe we de toekomst gaan aanpakken enzo, maar voorlopig mag ik daar nog even niet aan denken

**Geplaatst**: 15-01-20 14:22

Geplaatst: 15-01-20 14:22

Sure_lee schreef:
Met mij gaat het na 3 weken vakantie gelukkig wel beter. Hoop dat ik dat vast kan houden.
Wel liep ik in de vakantie tegen 2 dingen aan. Ik raak overprikkeld door het spelen van Stratego en tafelvoetbal. Andere spelletjes gaan wel goed.
Wel blij dat ik nu qua werk een opdracht heb waarbij ik geen 10 stappen vooruit hoef te denken. Want dat gaat blijkbaar nog niet van harte.

Je legt jezelf wel weer druk op met het idee dat je dit vast wil houden. Wat Hennie veranderd na je 3 weken vakantie? Als het enkel tot rust komen is geweest Steven je zo weer op de afgrond af.

**Geplaatst**: 15-01-20 19:08

Re: (Ex)- burnout lotgenoten

Geplaatst: 15-01-20 19:08

Ik ben inderdaad tot rust gekomen in de vakantie. Even niks moeten. En dat probeer ik nu wel weer vast te houden buiten het werk om. Ik was voor de vakantie wel weer geneigd om van alles op 1 dag te willen doen. Nu is na het werk niks meer moeten van mezelf ook fijn.
En wat fijn is, is dat ik nu vanaf 1 januari op contract maar 32 uur hoef te werken ipv 36. Dus hoef me niet meer druk te maken dat 36 teveel is.

**Geplaatst**: 15-01-20 19:32

Geplaatst: 15-01-20 19:32

Mijn man stelde mij een vraag van de week en dat zette me echt even met beide benen op de grond
Hij vroeg; hoeveel vrouwen ken je met 2 kleine kinderen, een man die veel werkt, een 38 urige leidinggevende baan, die 3x per week naar de sportschool gaat, 2x per week paardrijden, een huishouden draaiende houdt en dan ook nog de verplichte sociale dingen er bij doet?

Toen moest ik antwoorden; geen 1...
Ik ben dat alles niet verplicht, ik MOET niks, hoef me niet te bewijzen
Dat was wel even wat...

**Geplaatst**: 15-01-20 20:08

Re: (Ex)- burnout lotgenoten

Geplaatst: 15-01-20 20:08

Ik ben 3,5 jaar geleden met een burn-out naar huis gestuurd. Ik kon niet meer stoppen met huilen om alles en ben uiteindelijk door mijn leidinggevende en collega’s naar huis gestuurd en ziek gemeld. Zij hebben ook de BA op de hoogte gebracht en die belde mij pas na een week of 2. Werk heeft toen, op hun kosten, een psycholoog/coach geregeld waar ik op een neutrale locatie mee afsprak. Die heeft mij echt enorm geholpen om alles op een rijtje te zetten. Na een maand of 3 begonnen met opbouwen, maar echt geen klantcontact. Gewoon naar kantoor gaan en aanwezig zijn was al best een toer. Uiteindelijk in 6 maanden weer opgebouwd naar 36 u. Ik heb er veel van geleerd, maar ben altijd bewust dat ik keuzes moet maken. Ik zeg zowel zakelijk als privé vaker nee en plan rust in. Ik ben naar mijn collega’s altijd open geweest en ben dat nog steeds. Ik geef aan wanneer ik stress voel en vraag (dierbare) collega’s ook gewoon om het aan te geven als er waarschuwingssignalen opdoemen. Ik ben mij ervan bewust dat ik echt heel veel geluk heb gehad met mijn collega’s/leidinggevende/HRM. Aan de andere kant werk ik in een bedrijf met hoge werkdruk en zit er altijd wel iemand met een burnout thuis. Ze zijn dus goed aan het oplossen, maar niet in preventie.

**Geplaatst**: 15-01-20 22:31

Re: (Ex)- burnout lotgenoten

Geplaatst: 15-01-20 22:31

Ik wil me hier ook graag melden.

In aug 2012 thuis komen te zitten met een burn out. Februari 2014 echt volledig thuis, contract niet verlengd en volledig werken ging nog niet.
Februari 2016 100% afgekeurd.

Nu sinds 4 maanden B12 injecties, Vit D pillen en ijzertabletten. En ik heb eindelijk het gevoel dat ik weer iets meer aankan. Krijg weer een beetje hoop op beterschap.

@[***] een maand thuis is helaas echt PAS een maand thuis. Zet jezelf niet teveel onder druk. Dat heb ik het eerste jaar wel gedaan

**Geplaatst**: 16-01-20 11:20

Re: (Ex)- burnout lotgenoten

Geplaatst: 16-01-20 11:20

Dank je Nickolay, ik zal mijn best doen, maar het is wel moeilijk. Langs de ene kant heb ik nergens zin in en nergens energie voor, maar toch is er steeds een stemmetje wat zegt 'moet je niet gewoon terug gaan werken zoals alle mensen'. Maar alle 'professionals' waar ik mee praat zijn het wel allemaal eensgezind over de situatie en tot hier toe allemaal begripvol. En ze zeggen ook allemaal hetzelfde, dus er zal wel waarheid in zitten

Jouw verhaal is ook een hele berg, fijn dat het nu toch een beetje de goede kant uit lijkt te gaan.

**Geplaatst**: 17-01-20 07:09

Re: (Ex)- burnout lotgenoten

Geplaatst: 17-01-20 07:09

Goedemorgen!
Ook ik heb de laatste tijd meegelezen.. Sinds drie maanden zit ik thuis met een burn out. Het liep al langer niet goed op mijn werk, waar mijn manager ook van op de hoogte was. De klap kwam toen ik terug kwam van een extra lange vakantie (3,5e week) waarbij ik het gevoel had de dag daarvoor nog gewerkt te hebben. Tevens ging mijn directe collega met zwangerschapsverlof (wie niet vervangen werd tijdens haar verlof, ondanks aandringen van mij), zeer hoge werkdruk en eigenlijk geen zicht op verbetering. En dat laatste is er nog steeds niet echt..

Inmiddels dus 3 maanden thuis, alle begrip van mijn werkgever al krijg ik nu wel steeds meer het gevoel dat ze iets van mij gaan verwachten. En ik kan het gewoon niet. Ik ben snel overprikkeld, raak het overzicht kwijt, vermoeid, warrig, vergeetachtig etc.. en ik loop op sommige momenten gewoon letterlijk vast. Laatst mee gedaan met een dorpsquiz onder het mom van toch leuke dingen blijven doen. En toen er aan mij gevraagd werd om de blaadjes op volgorde te leggen, wist ik echt niet hoe ik dat moest doen... En ik heb ook af en toe het gevoel (zeker bij overprikkeling) dat ik NU weg moet uit de situatie, waarbij ik nog net niet gillend weg ren.

Ik vrees dus dat het nog wel even gaat duren. Echter hamert de bedrijfsarts wel steeds meer op dat de richtlijnen aangeven dat het niet goed is om lang van je werkplek af te zijn omdat de drempel steeds hoger wordt om terug te keren. Ik krijg het eerlijk gezegd al benauwd bij het idee dat ik weer moet gaan... Hoe gaan jullie daarmee om?

**Geplaatst**: 17-01-20 11:29

Geplaatst: 17-01-20 11:29

Herkenbaar allemaal, zowel het na-vakantie-gevoel als de werksituatie als de klachten. Niet dat je er veel aan hebt, maar je bent niet alleen :(:)

Dat laatste is ook heel herkenbaar, al heb ik dat (nog) niet van de professionele mensen (die zeggen allemaal dat ik niet eens aan het werk MAG denken op dit moment) maar wel van familie. Ze zijn op zich allemaal begripvol, maar hameren er wel steeds op dat het toch niet te lang mag duren omdat het dan alleen maar moeilijker wordt ... Maar het probleem is dat ik niet kan terugkeren op een manier zoals het was, want dat heeft geen zin en is gewoon een recept voor nog meer problemen. Dus er moeten veranderingen gebeuren, maar mijn diensthoofd zegt vast te zitten dus er moet gekeken worden of het toch anders kan of dat er misschien andere oplossingen moeten komen .. En dat heeft tijd nodig natuurlijk, want elke beslissing die je maakt heeft bepaalde gevolgen. Maakt het ook niet makkelijker, vooral als je er niet aan mag denken. Dus ik probeer het nu allemaal een beetje op z'n beloop te laten, heb nog een aantal afspraken lopende en dan zien we van daaruit stap voor stap weer verder. En in tussentijd probeer ik alleen aan leuke dingen te denken en leuke dingen te doen..

**Geplaatst**: 17-01-20 11:41

Geplaatst: 17-01-20 11:41

[***] schreef:
Herkenbaar allemaal, zowel het na-vakantie-gevoel als de werksituatie als de klachten. Niet dat je er veel aan hebt, maar je bent niet alleen

Dat laatste is ook heel herkenbaar, al heb ik dat (nog) niet van de professionele mensen (die zeggen allemaal dat ik niet eens aan het werk MAG denken op dit moment) maar wel van familie. Ze zijn op zich allemaal begripvol, maar hameren er wel steeds op dat het toch niet te lang mag duren omdat het dan alleen maar moeilijker wordt ... Maar het probleem is dat ik niet kan terugkeren op een manier zoals het was, want dat heeft geen zin en is gewoon een recept voor nog meer problemen. Dus er moeten veranderingen gebeuren, maar mijn diensthoofd zegt vast te zitten dus er moet gekeken worden of het toch anders kan of dat er misschien andere oplossingen moeten komen .. En dat heeft tijd nodig natuurlijk, want elke beslissing die je maakt heeft bepaalde gevolgen. Maakt het ook niet makkelijker, vooral als je er niet aan mag denken. Dus ik probeer het nu allemaal een beetje op z'n beloop te laten, heb nog een aantal afspraken lopende en dan zien we van daaruit stap voor stap weer verder. En in tussentijd probeer ik alleen aan leuke dingen te denken en leuke dingen te doen..

De ‘druk’ van familie is ook wel herkenbaar. ‘Ben je alweer aan het werk?’ ‘Het duurt wel lang zeg.’ Ik probeer dat maar naast mij neer te leggen, want ik kan er niks mee.

Ook op mijn werkplek moeten er veranderingen plaatsvinden, maar dat zie ik nog niet gebeuren..

Vanmiddag mag ik weer naar mijn psycholoog. Dan ga ik het ook weer bespreekbaar maken.

**Geplaatst**: 17-01-20 12:16

Re: (Ex)- burnout lotgenoten

Geplaatst: 17-01-20 12:16

Familie heeft vaak geen benul hoe dingen werken tenzij ze het zelf hebben meegemaakt. Druk is wellicht meer bezorgdheid maar indd vaak kan je er niks mee.

Als er op je werkplek wat moet veranderen heeft het niet veel zin om terug te gaan als de boel nog niet op orde is tenzij het enige doel voor dat moment is dat je er bent, koffie drinkt en dan weer gaat. Totaal geen werkgerlateerde dingen hoeft aan te horen.

Wel eerlijk naar jezelf blijven of de werkplek gaat veranderen naar datgene dat jij nodig hebt en zo niet uiteindelijk de keus maken om iets te zoeken dat beter bij je past. Niks mis met zo’n keuze.

**Geplaatst**: 17-01-20 20:32

Re: (Ex)- burnout lotgenoten

Geplaatst: 17-01-20 20:32

Ik lees al een tijdje mee maar zocht nog even een rustig moment om te reageren.
In juni ben ik op advies van m’n werkgever naar de huisarts gegaan omdat ik oa hartkloppingen had. De huisarts zei dat ik overspannen was en twee weken volledige rust nodig had en afspraken bij de praktijkondersteuner.
Na 2 weken zei hij dat ik toch wel zwaar overspannen was en POH later dat het toch een burn-out was.

In oktober ben ik werk gaan opbouwen. Dat stagneerde. Ik zit nu op 2x4,5 uur per week.
Halverwege december zat ik bij de huisarts omdat het zo slecht ging, ik zag het echt niet meer zitten.
Eind december heb ik een heel goed gesprek gehad met m’n werkgever, waarna alles ineens veel beter gaat.
Afgelopen week had ik een intake bij een bedrijfsmaatschappelijk werker (via de bedrijfsarts). Ze zou bemiddelen bij de gesprekken met m’n werkgever. Dat lijkt niet nodig. Ze wil graag als coach optreden bij het opbouwen en me leren hoe duurzaam herstel mogelijk is in mijn hectische werkomgeving. In overleg met haar ga ik volgende week 3x3a4 uur werken. Ik wilde gaan opbouwen en zij remde me daarin nog iets af. Ik heb echt een heel fijn gevoel overgehouden aan het gesprek en denk dat ik veel aan haar ga hebben. Ik merkte aan alles dat ze al zo goed doorhad hoe ik in elkaar zit. Het opbouwen vind ik wel spannend, ik krijg dan toch steeds een terugval. Ben nu ook al gewaarschuwd dat volgende week een zware week zal worden en ik dat echt moet accepteren en daarin ook heel goed moet luisteren naar wat m’n lichaam aangeeft. Ik vind dat nog steeds moeilijk, want ik wil meer...

Nu alles zo goed gaat heb ik met m’n vriend een reis geboekt naar Thailand, even lekker weg!

**Geplaatst**: 17-01-20 22:33

Geplaatst: 17-01-20 22:33

milatje schreef:
(...) Ik ben snel overprikkeld, raak het overzicht kwijt, vermoeid, warrig, vergeetachtig etc.. en ik loop op sommige momenten gewoon letterlijk vast. Laatst mee gedaan met een dorpsquiz onder het mom van toch leuke dingen blijven doen. En toen er aan mij gevraagd werd om de blaadjes op volgorde te leggen, wist ik echt niet hoe ik dat moest doen... En ik heb ook af en toe het gevoel (zeker bij overprikkeling) dat ik NU weg moet uit de situatie, waarbij ik nog net niet gillend weg ren.

Ik vrees dus dat het nog wel even gaat duren. Echter hamert de bedrijfsarts wel steeds meer op dat de richtlijnen aangeven dat het niet goed is om lang van je werkplek af te zijn omdat de drempel steeds hoger wordt om terug te keren. Ik krijg het eerlijk gezegd al benauwd bij het idee dat ik weer moet gaan... Hoe gaan jullie daarmee om?

Die richtlijn zal heus wel bestaan, maar medisch gezien is het gebakken lucht.
Het is een advies wat wel gegeven wordt om te voorkomen dat angst steeds verder oploopt.
Burn-out kan lijken op angst, daar niet van, maar dat wil niet zeggen dat de aanpak hetzelfde zou moeten zijn.
(En hoe sommige bedrijfsartsen toch denken over het feit dat ze onder ede staan, en beloofd hebben onafhankelijk van de baas jou van goed advies te voorzien - ...???)
Druk zetten is zowel bij angst als bij burn-out 'niet slim' en vaak contraproductief.

Je klachten klinken mij in de oren als dat je in de richting gaat van bijnier uitputting.
Dat is uitstekend te onderzoeken en zo ja te verhelpen (orthomoleculaire arts, kijk eens rond op www.mbog.nl ).

**Geplaatst**: 21-01-20 11:24

Geplaatst: 21-01-20 11:24

Hoe gaat/ging het bij jullie mbt hobby's en (huis)dieren?
Ik heb zelf een hond en 2 paarden, dus hobby genoeg. De hond zit thuis en die moet er x aantal keer per dag uit, dus dat is vaak de reden dat ik buiten kom .. begin gelukkig de laatste tijd wel meer terug te genieten van de wandelingen die we maken. Maar de paarden blijft voor mijn gevoel een probleem, die zie ik momenteel een keer of 2 per week omdat ik tegen mezelf zeg dat ik moet, anders zou ik ze niet zien denk ik

En ik weet niet hoe het komt .. is het door de burn-out? Of spelen er toch andere dingen mee?

Pas op, ik zie ze beiden doodgraag, en als ik eraan denk dat ze er niet meer zouden zijn word ik heel ongemakkelijk. Zit ook steeds te denken 'ga nu toch, geniet ervan, binnenkort kan je misschien niet meer' want ze zijn niet meer van de jongsten. En toch blijft het zo'n strijd om te gaan .. terwijl ik nu juist de tijd heb om ervan te genieten. 'Vroeger' zat ik er elke dag als ik vrij was, uren en uren, had geen tijd voor andere dingen, alleen voor de paarden. En nu? Nu staan ze er maar, voel ik mij schuldig maar kan ik me er toch niet toe aanzetten om te gaan.

Herkennen jullie dit? Of zit dit probleem in een andere hoek?

**Geplaatst**: 21-01-20 11:40

Re: (Ex)- burnout lotgenoten

Geplaatst: 21-01-20 11:40

Hi allemaal, ben inmiddels 1 jaar en 2 maanden eruit door de burn-out. Inmiddels weer opgebouwd naar mijn aantal uren wat ik voor mijn burn-out werkte maar ik werk die uren vanuit huis. Het laatste stuk van reintegratie is het werken op locatie weer oppakken. Nu is er altijd zicht geweest op herstel in eigen functie maar 2 weken geleden is dit ineens veranderd doordat mijn werkgever mij niet kan laten terugkeren in mijn oorspronkelijke functie door omstandigheden binnen de organisatie. Er wordt nu een 2e spoortraject ingezet. Ik merk dat dit mij veel onrust geeft en veel onduidelijkheid waardoor ik helaas ook weer een terugval heb gehad. Is iemand van jullie bekend met 2e spoor?

**Geplaatst**: 21-01-20 11:41

Geplaatst: 21-01-20 11:41

[***] schreef:
Hoe gaat/ging het bij jullie mbt hobby's en (huis)dieren?
Ik heb zelf een hond en 2 paarden, dus hobby genoeg. De hond zit thuis en die moet er x aantal keer per dag uit, dus dat is vaak de reden dat ik buiten kom .. begin gelukkig de laatste tijd wel meer terug te genieten van de wandelingen die we maken. Maar de paarden blijft voor mijn gevoel een probleem, die zie ik momenteel een keer of 2 per week omdat ik tegen mezelf zeg dat ik moet, anders zou ik ze niet zien denk ik En ik weet niet hoe het komt .. is het door de burn-out? Of spelen er toch andere dingen mee?

Pas op, ik zie ze beiden doodgraag, en als ik eraan denk dat ze er niet meer zouden zijn word ik heel ongemakkelijk. Zit ook steeds te denken 'ga nu toch, geniet ervan, binnenkort kan je misschien niet meer' want ze zijn niet meer van de jongsten. En toch blijft het zo'n strijd om te gaan .. terwijl ik nu juist de tijd heb om ervan te genieten. 'Vroeger' zat ik er elke dag als ik vrij was, uren en uren, had geen tijd voor andere dingen, alleen voor de paarden. En nu? Nu staan ze er maar, voel ik mij schuldig maar kan ik me er toch niet toe aanzetten om te gaan.

Herkennen jullie dit? Of zit dit probleem in een andere hoek?

Ik heb maanden met tegenzin mijn paard verzorgd terwijl ik het normaal echt een rustmoment vond. Nu voel ik me weer iets beter en ga ik weer op mijn gemakje even staan kroelen of zelfs mindfull mesten. Kan zeker met elkaar te maken hebben die burnout en dat soort dingen.

**Geplaatst**: 21-01-20 11:46

Re: (Ex)- burnout lotgenoten

Geplaatst: 21-01-20 11:46

Bij mij was juist het enige wat lukte naar de paarden gaan. Dus ik herken het niet.
Met tweede spoor heb ik ook geen ervaring. Kan me wel goed voorstellen dat dat onrust geeft!

**Geplaatst**: 21-01-20 12:04

Re: (Ex)- burnout lotgenoten

Geplaatst: 21-01-20 12:04

Ik herken het helaas ook. Ga met tegenzin naar stal en voel me schuldig dat ik me zo voel.

Gelukkig heb ik lieve verzorgsters die veel met pony doen dus ga zelf weinig nu. Heb sinds juni maar twee keer gemend (dat op- en aftuigen is voor nu nog te veel). Als ik er eenmaal ben kan ik er soms van genieten, maar de stap om te gaan..

Twijfel regelmatig of ik pony zal verkopen.

Maar de professionals raden het niet aan, eerst beter worden en dan pas dit soort keuzes maken. Ik heb m'n pony al bijna 12,5 jaar.

**Geplaatst**: 21-01-20 12:28

Geplaatst: 21-01-20 12:28

Ok, fijn. Of ja, niet fijn

maar wel blij dat ik niet de enige ben met dit gevoel.
Zit inderdaad ook al een hele tijd te denken of ik niet een andere beslissing moet nemen, maar tegelijk voelt dat niet goed om zo'n dingen nu te denken. Verder zijn het ook niet echt verkoopbare pony's en weet ik dat als ik het toch zou doen ik mij onwijs slecht zou voelen. Maar ik voel me nu ook slecht dat ik ze zo weinig aandacht geef. Heb ook geen verzorgers ofzo, heb daar wel aan zitten denken maar het zijn nogal specifieke karakters en de 'screening' voor de juiste persoon is mij voor nu even te zwaar. En ik wil er echt niet zomaar eender wie bij, dan geeft het mij ook niet meer rust ..

Het is omdat het al een hele tijd speelt, eigenlijk heb ik vorig jaar in verhouding heel weinig met de pony's gedaan, heel veel twijfels en een heel moeilijk gevoel. Maar natuurlijk speelt die burn-out ook al langer dan nu de laatste maand.. dus misschien hangt het wel gewoon samen en komt het allemaal wel weer terug als ik alles éénmaal terug op de rit heb .. Vorige week heb ik nog eens opgezadeld en ben gewoon een rondje in het veld gaan stappen onder het zadel. Daar heb ik enorm van genoten, pony was ook super lief en meewerkend en het was gewoon erg gezellig met ons tweetjes .. Toen dacht ik dat ik vertrokken was, maar ik heb nu niet het gevoel van 'oh, dit wil ik nog eens een keer'. Terwijl ik nooit anders heb gedaan dan in het bos gereden en er echt voor leefde om 2/3u met de pony op pad te gaan ...

Het is heel raar, maar ik wijt het er maar aan dat ik zowel fysiek als mentaal helemaal op ben, en zelfs dingen die ontspanning geven is inspanning (want 30 minuten enkel met de auto er naartoe, daar 2 pony's aandacht geven = de hele tijd in beweging, en dan weer terug naar huis). En inspanning is iets waar mijn lichaam het momenteel gewoon erg moeilijk mee heeft. Het zal ook wel zo zijn, maar toch blijft er een schuldgevoel knagen..

@ moos1984 : ook moeilijk waar je in zit, en zo lang al .. Kan me voorstellen als je niet weet of je gewoon terug naar je functie kan dat het onrust geeft. Ik weet niet precies wat je met 2e spoor bedoelt maar ik heb verder ook geen ervaring met het terug gaan werken, aangezien ik nu pas uitgevallen ben en dat nog niet voor morgen blijkt te zijn. Wens je wel veel kracht toe en hopelijk valt het allemaal wat mee voor je.