Bokt.nl

**Geplaatst**: 16-12-19 23:14

Geplaatst: 16-12-19 23:14

Joanne1987 schreef:
Ik moet over 2 weken terugkomen bij de huisarts, kijken of 2 weken rust genoeg doet

Gok van niet

Denk dat dat standaard is. Heb ik idd ook gehad. Na die 2 weken doorverwezen

**Geplaatst**: 16-12-19 23:20

Re: (Ex)- burnout lotgenoten

Geplaatst: 16-12-19 23:20

Vind dat best eng trouwens met iemand gaan praten er over...

**Geplaatst**: 16-12-19 23:22

Re: (Ex)- burnout lotgenoten

Geplaatst: 16-12-19 23:22

Ik ben een paar keer naar de poh geweest, maar had daar weinig aan...

**Geplaatst**: 16-12-19 23:23

Geplaatst: 16-12-19 23:23

Joanne1987 schreef:
Vind dat best eng trouwens met iemand gaan praten er over...

Vond ik ook. Heb het eerste gesprek ook details en stukken weggelaten. Maar daardoor kon zij mij niet het advies en begrip geven wat ik nodig had. Nadat ik alles eruit gegooid had voelde het wel beter. Ook om een persoon te hebben die vanuit de zijlijn advies en tips te geven. En niet van iemand die aan mijn kant staat. Al heb ik ook veel aan vriendinnen moet ik zeggen.

**Geplaatst**: 16-12-19 23:26

Geplaatst: 16-12-19 23:26

Ik heb vorig jaar december een burnout gehad, sinds oktober gaat het eigenlijk weer redelijk "goed" met mij op slechte dagen na. Zodra ik rust neem lijkt het of alles terug komt, terwijl ik als ik druk ben nergens last van heb.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 17-12-19 00:15

Re: (Ex)- burnout lotgenoten

Geplaatst door de TopicStarter : 17-12-19 00:15

Ik kon heel snel twee he bij een psycholoog ivm mijn paniekaanvallen. Dit vond ik heel zwaar omdat ik eigenlijk wilde dat ze me er meteen af kon helpen en ook meteen al mn anders klachten kon oplossen maar zo werkt het natuurlijk niet. (Ik wilde het liefst iedere dag gesprekken.vond 1x per week echt niet voldoende) achteraf heeft ze me uitgelegd dat ze he niet kunnen helpen als he er net helemaal diep in zit , dan raak je nog verder in je dip.
Voor de 'gewone psycholoog kwam ik op de wachtlijst kon ik 3 weken later terecht.
Ik ben toen ik thuis kwam te zitten pas echt in een diep gat gevallen. Alsof mijn lijf tot dan toe op reserve liep. Ik vond het idd ook echt het diepste van de put. Ik gun dat echt helemaal niemand!
Ik ben bij 2 verschillende psychologen geweest dat vond ik erg moeilijk. Maar ik was trots op mezelf dat ik in ieder geval aan kon geven dat ik bij de eerste me niet op mn gemak voelde.

Ik ben nju dus ruim 6 jaar verder. Autor8jden doe ik wel maar er is nog altijd een stuk snelweg die ik liever vermijd. En dat vind ik vervolgens weer heel irritant. Ik heb daar ook wel EMDR voor gehad, dat heeft me een heel stuk geholpen maar dus niet helemaal

**Geplaatst**: 17-12-19 01:13

Geplaatst: 17-12-19 01:13

Ik volg even.
Het is mij ook jaren geleden overkomen en ik ben daarna niet meer hetzelfde geworden... lijkt of het blijft sluimeren

**Geplaatst**: 17-12-19 08:09

Geplaatst: 17-12-19 08:09

Marisje76 schreef:
Ik kon heel snel twee he bij een psycholoog ivm mijn paniekaanvallen. Dit vond ik heel zwaar omdat ik eigenlijk wilde dat ze me er meteen af kon helpen en ook meteen al mn anders klachten kon oplossen maar zo werkt het natuurlijk niet. (Ik wilde het liefst iedere dag gesprekken.vond 1x per week echt niet voldoende) achteraf heeft ze me uitgelegd dat ze he niet kunnen helpen als he er net helemaal diep in zit , dan raak je nog verder in je dip.
Voor de 'gewone psycholoog kwam ik op de wachtlijst kon ik 3 weken later terecht.
Ik ben toen ik thuis kwam te zitten pas echt in een diep gat gevallen. Alsof mijn lijf tot dan toe op reserve liep. Ik vond het idd ook echt het diepste van de put. Ik gun dat echt helemaal niemand!
Ik ben bij 2 verschillende psychologen geweest dat vond ik erg moeilijk. Maar ik was trots op mezelf dat ik in ieder geval aan kon geven dat ik bij de eerste me niet op mn gemak voelde.

Ik ben nju dus ruim 6 jaar verder. Autor8jden doe ik wel maar er is nog altijd een stuk snelweg die ik liever vermijd. En dat vind ik vervolgens weer heel irritant. Ik heb daar ook wel EMDR voor gehad, dat heeft me een heel stuk geholpen maar dus niet helemaal

Wow, hoewel ik niet in een burnout terecht ben gekomen, liep ik die kant wel hard op. Paniekaanvallen - vooral in de auto - in combinatie met migraine hebben ervoor gezorgd dat autorijden nooit meer mijn hobby geworden is, en ik rijd dan ook geen snelwegen meer. Psycholoog heeft hulp geboden, ik heb het opgebouwd weer toen, maar vorig jaar toen ik op het stuk snelweg reed waar het de ergste keer misging, ging het weer mis en sindsdien rijd ik dus geen snelwegen meer.
Overigens is de achtergrond bij mij anders hoor: ik kan op 'mijn 100%' gewoon niet verder dan de 80% van de gemiddelde leeftijdsgenoot ivm ziekte van reiter al jaren. Daardoor loop ik geregeld op mijn tenen omdat fulltime werken wel nodig is om de rekeningen te betalen. Ik bewaak mijn grenzen wel goed - hoewel dat je vaak niet de titel 'meest favoriete collega' oplevert... (En in werk wat helemaal niet 'het plan' was, maar ik moest wel werk gaan doen met mijn hoofd ipv mijn handen omdat niemand echt wist/ weet hoe mijn lijf het zou gaan volhouden.)

**Geplaatst**: 17-12-19 09:08

Geplaatst: 17-12-19 09:08

Ik heb 5 jaar geleden een burn-out gehad.
Ik vergat zoveel dat ik dacht dement aan het worden was :oo

Hele gesprekken gingen langs me heen.
Boodschappen doen zonder lijstje was helemaal geen doen.

Nu een tijd later ben ik nog wel wat 'warrig' af en toe, maar vooral gevoelig voor harde geluiden en snel overprikkeld.
Dat had ik vroeger nooit.

Met anderen erover praten helpt goed. Het duurde bij mij (te) lang om er met anderen over te praten. Ik zag een burn-out als aandacht. 'Iedereen roept tegenwoordig dat ie overspannen is'
Maar het bleek dat ik erg serieus genomen werd en dat er veel mensen ervaring mee hebben.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 17-12-19 09:12

Re: (Ex)- burnout lotgenoten

Geplaatst door de TopicStarter : 17-12-19 09:12

Je hoort zo vaak dat autorijden een dingetje is bijmengen met een burn-out. Het heeft schijnbaar te maken met controle. Als er iemand naast me zit heb ok geen problemen op de snelweg alleen als ik alleen in de auto zit. En idd op het stuk waar ik al eerder een paniekaanval heb gehad. Ik heb wel (adem)technieken geleerd hoe je daar mee om kan gaan maar iedere keer als ik hem op voel komen dan voelt dat toch een beetje als falen. En ik weet sat je dat juist echr niet moet denken maar dat ik makkelijker gezegd dan gedaan

**Geplaatst**: 17-12-19 10:43

Geplaatst: 17-12-19 10:43

Net contact gehad met de bedrijfsarts, hoef er niet heen omdat ik al bij de huisarts ben geweest en de situatie wel duidelijk is. Heb aangegeven dat het echt werk gerelateerd is, dit wordt nu ook naar mijn werk terug gekoppeld en dat vind ik wel spannend... hij gaf aan dat werk dan waarschijnlijk een gesprek wil, dit hoeft niet op korte termijn als ik dat niet wil. Nu even de 2 weken afwachten die de huisarts heeft gegeven en daarna kijken we verder. Het idee een gesprek met het werk te moeten gaf al weer meteen stress, een huilbui en bibberend op de bank zitten

**Geplaatst**: 17-12-19 11:16

Geplaatst: 17-12-19 11:16

Hier ook iemand.

Na het overlijden van mijn vader ben ik ook ontslagen, thuis komen te zitten met zware burn out en depressie.
Maanden thuis gezeten en met meerdere psychologen gepraat, hielp niet veel. Toen mijn droomjob gevonden. Ging terug beter. Tot ik daar een ongeluk kreeg en weer 9 maand thuis zat. Ik had een terug slag

Ik begon pas terug buiten te komen dat ik zyan(pony) kocht.

Uiteindelijk oktober 2018 voor mezelf begonnen. Eigen bedrijf, eigen uren. Veel stress.
Het gaat op en af. Hou en kan niet meer tegen druktes(markten ect) ben niet meer open en sociaal zo als ik was. Wat me ook heel erg terug houd mannen.
Eigenlijk als ik niet aan het werk ben zit ik thuis met de dieren en mijn moeder. Ga niet graag alleen weg. Gaat dus eigenlijk nog steeds niet zoals het moet.

Kan ook amper meer kritiek hebben ect. Kan agressief worden naar mijn broers , waar ik het recentelijk mee heb gebroken.

Vooral in de winter, voor kerst merk ik dat ik wel nog veel last van heb. Ik mis mijn vader, ik mis hoe ik was.
Ik ging graag naar kersrmarkten maar vind het erg moeilijk.

Gelukkig gaan klanten contacten wel goed!

Dit was het verhaal in het kort. Er is nog zoveel meer gebeurd maar vind het zo lastig om over te praten..

**Geplaatst**: 17-12-19 12:05

Geplaatst: 17-12-19 12:05

Sannert schreef:
Ik zit sinds begin september thuis.
Oktober vorig jaar heb ik mijn relatie verbroken met de vader van mijn kinderen.
Tot februari noodgedwongen nog samen gewoond en dat was vreselijk. Hij heeft mij het leven behoorlijk zuur gemaakt.
Toen een woning gekregen op een kwartier afstand van de school van mn kinderen. Kinderen had ik toen 24/7 onder mijn hoede.ik bracht ze naar school, Ging naar mijn werk, racete naar huis de hond uit laten en weer de kinderen ophalen.
Begin september werd het me teveel. Gebeurde iets stoms op het werk en ik flipte uit. Schrok van mezelf en kon alleen nog maar huilen. Heb toen een uur in de auto gezeten huilend met hartkloppingen en toen maar mn manager gebeld want mn volgende cliënt zat op mij te wachten.
Ik ben naar de huisarts gegaan en daarna naar de poh. Hier kwam uit dat ik overspannen was.

Op dit moment gaat het wat beter. Kan weer wat ontspannen, Maar de rest blijft wel een opgave. Donderdag moet ik weer naar de bedrijfsarts en het laatste kwartier zal mn manager erbij zijn. Zij heeft mij al een aantal keer gevraagd of ik niet een 1 of 2 cliënten weer kan doen. Maar dat lukt me gewoon niet.
Met sinterklaas waren mn ouders hier. Kinderen waren door het dolle, mn vader was tegen me aan het praten en ik kreeg het niet verwerkt. Na 2 uur zijn ze gegaan en ik kon mn bed in met hoofdpijn. Zelfde van het weekend. Zaterdag had ik boven gestofzuigd, denk dan doe ik zondag als de kinderen er niet zijn beneden. Heb 2 gangen opgeruimd en gestofzuigd en toen was het op.
Na volgende week kerstvakantie en daar zie ik ook al tegen op. 2 weken de kinderen thuis. Ze zijn niet lastig, of extreem druk maar ze zijn 4 en 7.
Ik wil het er wel met de bedrijfsarts over hebben dat ik het niet zie zitten om als ik uit deze burn out ben terug te gaan naar mn werk, want ik ben bang dat ik dan weer snel thuis zit met een nieuwe burn out. Ik zal voor het financiële plaatje meer uren moeten gaan maken aangezien ik niet van vader op aan kan, maar dat wordt me lichamelijk en geestelijk te zwaar in dit werk.

Heb je een koophuis?
Want als je een huurhuis hebt en je gaat minder werken, heb je recht op meer huur-en zorgtoeslag.
Je hebt ook recht op Kindgebonden budget en bij de inkomstenbelasting op inkomensafhankelijke combinatie kosten. Dit zijn toch behoorlijke bedragen die je kunnen ondersteunen.

Is er een optie om de kinderen een dagdeel of dagje bij familie of een vriendin onder te brengen? Zodat je een rust moment voor jezelf hebt?

**Geplaatst**: 17-12-19 12:09

Geplaatst: 17-12-19 12:09

Mandyy schreef:
Wat voor hulp hebben/hadden jullie als ik vragen mag?

Ik heb afspraken bij de praktijkondersteuner van de huisarts.
Vrijdag bij de huisarts geweest omdat ik me zo slecht voelde en het niet meer zag zitten.. dus nu even kijken hoe verder.
Zou deze week extra afspraak maken bij POH, maar haar agenda zit vol. Viel me wel even zwaar.

Ik heb daar zelf slechte ervaringen mee.
ben zelf bij een eerste lijn psycholoog geweest, psychiater voor de medicijnen.

En heb zelf daarbij een intensief online programma gevolgd.

Daarbij heb ik mijzelf veel gedwongen om buiten in het bos/strand en park te lopen.
en heel zweverig, maar heb ook veel aan meditatie gedaan, om rust te krijgen in mijn hoofd.
Dat is in het begin heel zwaar geweest, maar heb er zeker veel aangehad.
En yoga.

@Joanne, pak nu gewoon je rust en probeer je werk los te laten!!!

**Geplaatst**: 17-12-19 12:16

Geplaatst: 17-12-19 12:16

Marisje76 schreef:
Je hoort zo vaak dat autorijden een dingetje is bijmengen met een burn-out. Het heeft schijnbaar te maken met controle. Als er iemand naast me zit heb ok geen problemen op de snelweg alleen als ik alleen in de auto zit. En idd op het stuk waar ik al eerder een paniekaanval heb gehad. Ik heb wel (adem)technieken geleerd hoe je daar mee om kan gaan maar iedere keer als ik hem op voel komen dan voelt dat toch een beetje als falen. En ik weet sat je dat juist echr niet moet denken maar dat ik makkelijker gezegd dan gedaan

Angst is geen gedachte en is niet te controleren (wel te managen, zoals bewust ademen). Dat is handig voor de korte termijn.Verder alleen autorijden met iemand er bij - als je anders paniekaanvallen kunt krijgen moet je je houden aan waar je voor getekend hebt toen je je rijbewijs kreeg: je bent juridisch ongeschikt om te rijden en mag dus niet achter het stuur.

Bij burn out is het belangrijkste dat eerst je bijnieren weer goed kunnen functioneren. (Aanbevolen: orthomoleculaire arts, zie http://www.mbog.nl)

Zijn je bijnieren weer goed, is waarschijnlijk de angst al weer een stuk minder, daarna kan het zin hebben om emdr te doen op de angst zelf en de schaamte ("ik voel de angst opkomen en dat voelt als falen").(En uiteraard neem je in emdr allerlei andere problemen die hebben bijgedragen aan de burn out mee, of schaamte over 'dingen niet meer kunnen', etc.)

**Geplaatst**: 17-12-19 12:43

Geplaatst: 17-12-19 12:43

Hier ook een jaar of 6 geleden een burn out gehad. Van de één op andere dag kon ik gewoon niet meer. Heb weken liggen slapen en door het huis gesloft. Ik had geen enkel overzicht meer en was heel warrig. Door middel van psycholoog, rust en lichaamswerk ben ik er doorheen gekomen. Ik realiseerde me dat ik heel erg afgevlakt was en het leek alsof ik niet meer echt kon voelen ofzo.
Gelukkig kon mijn man de kinderen grotendeels voor me afvangen en kwam ik dus echt aan rust toe.

Inmiddels jaren verder, ik merk wel dat ik ingeleverd heb na de burnout en soms frustreert me dat. Ik moet echt grenzen stellen en doe dus soms heel bewust bepaalde (leuke) dingen niet omdat ik dat niet vol kan houden (of rust nodig heb). Ook zijn drukke situaties (feestjes etc) al snel teveel. Het meest vervelende vind ik dat ik, als ik moe ben, warrig ben en dan moeilijk uit mijn woorden kan komen. (ik voel me zo dom dan!)

Al met al heeft het me wel veel gebracht moet ik zeggen, ben me veel bewuster van mijn grenzen maar ook mijn sterke punten.

**Geplaatst**: 17-12-19 12:53

Re: (Ex)- burnout lotgenoten

Geplaatst: 17-12-19 12:53

Jaren terug heeft mijn man een burnout gehad. Was pittig. Moet zeggen dat de kinderen toen 4&6 het wel mee kregen maar nu jaren verder er geen last van hebben. Gelukkig zijn kinderen flexibel. Mijn man heeft bindweefsel massage gehad en daarbij soort van therapie. Terug gaan in de tijd met poppetjes...deze op een bepaalde manier neer zetten en daar kwam aardig wat uit. Tevens moest hij veel naar een liedje luisteren van Harry Jekkers. Kijk in de spiegel en zeg ik hou van jou dan komt het weer terug bij jezelf. Ik weet alleen ff de titel niet. Ik liet hem het liedje luisteren van Nick en Simon pak maar mijn hand. Je staat er niet alleen voor. Langzaam aan ging het beter maar...nu jaren verder merk ik wel dat het een tricker blijft... regelmatig met de grens van net weer ff te ver gegaan vaak terug.

**Geplaatst**: 17-12-19 13:10

Re: (Ex)- burnout lotgenoten

Geplaatst: 17-12-19 13:10

Goed topic! Jullie verhalen zijn heel herkenbaar. Eigenlijk loop ik mezelf al jaren voorbij maar al die tijd nog redelijk te doen geweest. Afgelopen januari bevallen, 5 weken daarvoor nog verhuisd, moet mijn afstudeerproject nog afronden maar ben wel al aan het werk als zelfstandige, 3 katten en 2 paarden.. Af en toe weet ik echt niet meer waar ik de energie vandaan moet halen terwijl ik altijd een heel vrolijk, energiek en sociaal persoon was . Wil dat heel graag terug maar vrees dat het nog een hele tijd gaat duren. Heb veel zorg voor mijn ouders dus dat is extra belastend. Ben een paar keer bij de POH geweest en zij wil me nu doorverwijzen naar de psycholoog. Zou ze mij donderdag over bellen maar tot op vandaag niks gehoord. Dat het me dan teveel is om er even achteraan te bellen zegt denk ik ook wel iets... Had laatst dat ik mijn pincode niet meer wist dus dat warrige is wel herkenbaar. Vaak duizelig, hartkloppingen en vooral van ieder klein ding stress krijgen en dood maar dan ook echt dood op zijn.. Niet weten hoe ik uit mijn bed of van de bank moet komen.

Ennnnnn genoeg geklaagd voor vandaag! Wel fijn om te weten dat ik niet de enige ben

**Geplaatst**: 17-12-19 13:12

Geplaatst: 17-12-19 13:12

Hey iedereen,

Ik meld me ook even. Ik ben niet thuis met burn-out, maar voel dat ik er dicht tegen aan zit en stel me de vraag: wanneer is het nu genoeg?
Om even te schetsen waar het zich allemaal situeert:
Na de bevalling van mijn eerste kind, heb ik (waarschijnlijk) dicht tegen een postnatale depressie gezeten: de roze wolk was voor mij een donderwolk, ik had een kind en dat moest verzorgd worden (ze was geen kind dat graag geknuffeld werd), de band/klik voelde ik niet. Papa was haar held, heel de dag zorgde ik voor haar, maar als hij thuis kwam was het feest. Terug gaan werken was voor mij een opluchting, eindelijk je terug nuttig voelen, weg van heel het babygedoe (dat klinkt echt vreselijk, maar zo voelde het aan). Thuis ben ik dus niet gebleven en dat is in de loop van het jaar allemaal wel bijgedraaid. Een eerste indicatie dat ik vatbaar ben voor zulke zaken. Bij mijn 2de heb ik mij gewapend, de roze wolk en de klik bestond dus wel!

Bij de 2de (nu 5 jaar) naar 4/5 de gaan werken. Sinds 2015 ben ik naar een andere job gegaan (van het medische naar arbeidsveiligheid, wel binnen de zelfde organisatie). Het meeste van de jobinhoud moest ik nog leren en ik moest naar een andere regio waarbij ik verre verplaatsingen doe (3 uur in de auto op een dag is niks). In mijn oude regio waar ik 14 jaar had gewerkt, kreeg ik geen kansen om een andere jobinhoud te doen. Mijn eerste klant (ik doe klantenwerking) had een speciale cultuur waar ik me nooit in heb thuis gevoeld. Het contract is gelukkig gestopt na 2,5 jaar. Dit was de kans om via mijn werkgever bij te scholen, een postmaster opleiding van 2 jaar waarbij ik 1 dag per week naar de les ging, een eindwerk moest maken, taken tussendoor en studeren voor de examens. Het was zwaar, maar in februari dit jaar ben ik afgestudeerd. Ondertussen werk je natuurlijk ook nog en leerde ik verder mijn jobinhoud kennen.
Toen ik mijn diploma had, dacht ik van loonschaal te veranderen en ben ik naar mijn leidinggevende gestapt. Hier kreeg ik een negatief antwoord. En dat deed/doet pijn omdat klanten betalen voor gediplomeerde ondersteuning, maar ik dus niet. Ik zou pas meer verdienen na een jaar (dit werk ondertussen al 4 jaar aan het doen)
Dit is niet het enige voorval, zo mocht ik van de directie niet in een projectgroep omdat ik me nog niet genoeg bewezen had, hoewel mijn eindwerk over het onderwerp ging. Momenteel ben ik de beste verkoper van het product dat mede door mijn ad hoc inbreng in het project ontstaan is. Verder mocht ik ook niet voor een andere functie solliciteren omdat er geen koppels in de staf mogen (terwijl dit verschillende domeinen zijn en we amper iets met elkaar te maken hebben)
Enfin, op zich kan ik het nog kaderen, al stapelt het zich allemaal op. eerlijk vind ik het niet. Ik ktijg na het behalen van mijn diploma wel verantwoordelijkheden erbij, maar geen extra loon..

Net voor het groot verlof (juli-augustus) ging het niet goed.. huilbuien, paniekaanvallen, ook bij klanten, geen energie voor dingen te doen terwijl ik heel graag sport, continu moe en toch niet slapen, niet te genieten zijn en kwaad op alles en iedereen.
Ik had redelijk wat vakantie en dat heeft deugd gedaan. Ik kon er weer redelijk tegenaan.

Nu heb ik terug datzelfde.. iedere nieuwe opdracht van klanten of mijn leidinggevende, panikeer ik gewoon met de nodige huilbuien. Ik krijg er niks bij. Mijn dagdagelijks werk lukt amper.
Thuis wachten er ook nog 2 kinderen en een huishouden en paarden en sociaal leven.
Dan denk ik weer: deze week nog doorkomen en dan 2 weken verlof en dan zien we maar weer verder. Ik kan niet zeggen dat het enkel mijn werk is, het is eerder de combinatie van werk en thuis, veel uren op de baan, geen verloning en geen energie meer voor thuis, maar dat moet ook gebeuren..

Wanneer zeg je tegen jezelf dat het genoeg is?? Van verlof tot verlof leven is toch ook niet de bedoeling?
En is thuis blijven de oplossing? werk zal er altijd zijn en huishouden ook. Ik zie er geen uitzicht in.. lijkt me allemaal maar tijdelijk.
Ik herken veel van de symptomen, en ik probeer ook de grenzen te bewaken (zo heb ik al enkele taken afgezegd op het werk), maar dan nog.. momenteel zit ik zo op het randje dat zelfs dat niet genoeg lijkt..
Gelukkig heb ik een superlieve en behulpzame man, maar mijn negativiteit is ook voor hem en de kinderen belastend.

Sorry voor het lange verhaal. Ik weet soms niet wat ik er mee moet doen of moet ik er net niks mee doen en zo verder doen?

**Geplaatst**: 17-12-19 13:19

Geplaatst: 17-12-19 13:19

Als je wil wachten op je vakantie, zet dan dingen voor jezelf op een rijtje. Ik heb nu ook even 2 weken niks voorgeschreven gekregen en daarna kijken we weer verder.
Ik bleef ook maar stapelen, ach komt wel goed. Maar zaterdag viel het zoveelste voor op werk (wij worden ook heel laag betaald, wordt aangetekend voor de lage omzetten die weer komen omdat het rustig is en je wordt niet serieus genomen als je dat zegt. En mn collega's proberen uit te horen over mij en mijn werkwijze). Ik ben in de auto gestapt en naar huis gereden, en ik weet niet meer hoe ik daar ben gekomen zeg maar, finaal op de aromatische piloot en heb niet meegekregen wat er op de radio was. Eenmaal thuis zat mn hart en mn maag in mn keel, kon ik alleen zitten shaken en huilen
Toen viel écht het kwartje

**Geplaatst**: 17-12-19 13:21

Geplaatst: 17-12-19 13:21

Hafje wat een rottige situatie, maar je weet zelf ook heel goed dat dit niet okay is toch?
je geeft al aan wanneer is het genoeg....het is genoeg als jij het genoeg vind. Je krijgt signalen van je lijf en hoofd dat het genoeg is, maar je besluit (om uiteraard allerlei..zeer herkenbare!.. redenen) gevolg is dat er een punt komt dat je lijf vanzelf gaat zeggen "nu doe ik het niet meer".

Je zit nu nog in de fase dat je dit punt voor kunt zijn. Waarom ga je niet op zoek naar een andere baan, of functie binnen het bedrijf of probeert een gesprek aan te gaan met je leidinggevende om de door jou genoemde punten aan te dragen?

en ik weet dat het makkelijk praten lijkt, maar mijn ervaring is wel dat dit soort situaties ( en gevoelens) door erover te praten, ook weer nieuwe deuren opent.

**Geplaatst**: 17-12-19 16:04

Geplaatst: 17-12-19 16:04

Nou mijn rayonleidster neemt me niet erg serieus heb ik het idee...
Die wil morgen met me koffie drinken (toen ik dat afkapte wat het, na kerst dan?) En die dacht dat ik wel halve dagen wilde/ging werken

**Geplaatst**: 17-12-19 16:33

Geplaatst: 17-12-19 16:33

Lastig maar kies voor jezelf!
Toen het bij mij begon en ik het advies van de huisarts vertelde (2 weken volledige rust), werd gevraagd of ik thuis kon werken.

Het is voor werkgevers lastig in te schatten waar ze goed aan doen en hoe het voelt, hoe heftig het is etc.

Ik heb vandaag een heel fijn gesprek gehad op kantoor. Vanavond bloedprikken voor schildklier, vitamines etc.

**Geplaatst**: 17-12-19 16:41

Re: (Ex)- burnout lotgenoten

Geplaatst: 17-12-19 16:41

Mag ik mij ook melden?
Ik zit vanaf eind juli thuis. Ik werkte 50-65 uur per week en zeer onregelmatig. Heb in 3 maanden tijd (buiten mijn vakantie) nooit meer als 24 uur aan een stuk vrij gehad. Tijdens mijn vrije tijd ook nog geregeld gestoord door de baas.
Daarnaast geen loonstroken krijgen, loon veel te laat gestort, niet aangemeld bij belastingdienst/UWV en niet bij het pensioenfonds. Dus ik draag wel belasting en pensioen af, maar komt niet bij de juiste instanties...

Tot nu toe nog steeds thuis, nog niks geregeld en vooral enorm veel stress!
Ik probeer in de ochtend iets te 'plannen' dan een paar uur helemaal niks zodat ik evt weer energie heb om te koken of nog iets anders te doeb in de avond.
Ben vooral enorm moe, krijg dingen niet geregeld in mijn hoofd en emotioneel.

Mijn praktijkondersteuner is nu al 8 weken ziek, dat valt me ook enorm zwaar! Gelukkig vanaf januari een nieuwe en tot die tijd nog 1 gesprek met de huisarts.

Ik heb vooral last van chaos in mijn hoofd, zoals ik t steeds noem. Ik kan niet goed nadenken, me concentreren en dingen loslaten. Zodra ik me geest niet bezig houd (lees: hersenloos tv kijk), ga ik enorm malen en word ik gek. In slaap vallen is dan ook een hel en doe ik 9 vd 10 keer met een youtube filmpje. Zo praat er iemand tegen me als ik ga slapen en verdwijn ik iets minder snel in mijn hoofd.

**Geplaatst**: 17-12-19 18:38

Geplaatst: 17-12-19 18:38

Toverbal schreef:
Sannert schreef:
Ik zit sinds begin september thuis.
Oktober vorig jaar heb ik mijn relatie verbroken met de vader van mijn kinderen.
Tot februari noodgedwongen nog samen gewoond en dat was vreselijk. Hij heeft mij het leven behoorlijk zuur gemaakt.
Toen een woning gekregen op een kwartier afstand van de school van mn kinderen. Kinderen had ik toen 24/7 onder mijn hoede.ik bracht ze naar school, Ging naar mijn werk, racete naar huis de hond uit laten en weer de kinderen ophalen.
Begin september werd het me teveel. Gebeurde iets stoms op het werk en ik flipte uit. Schrok van mezelf en kon alleen nog maar huilen. Heb toen een uur in de auto gezeten huilend met hartkloppingen en toen maar mn manager gebeld want mn volgende cliënt zat op mij te wachten.
Ik ben naar de huisarts gegaan en daarna naar de poh. Hier kwam uit dat ik overspannen was.

Op dit moment gaat het wat beter. Kan weer wat ontspannen, Maar de rest blijft wel een opgave. Donderdag moet ik weer naar de bedrijfsarts en het laatste kwartier zal mn manager erbij zijn. Zij heeft mij al een aantal keer gevraagd of ik niet een 1 of 2 cliënten weer kan doen. Maar dat lukt me gewoon niet.
Met sinterklaas waren mn ouders hier. Kinderen waren door het dolle, mn vader was tegen me aan het praten en ik kreeg het niet verwerkt. Na 2 uur zijn ze gegaan en ik kon mn bed in met hoofdpijn. Zelfde van het weekend. Zaterdag had ik boven gestofzuigd, denk dan doe ik zondag als de kinderen er niet zijn beneden. Heb 2 gangen opgeruimd en gestofzuigd en toen was het op.
Na volgende week kerstvakantie en daar zie ik ook al tegen op. 2 weken de kinderen thuis. Ze zijn niet lastig, of extreem druk maar ze zijn 4 en 7.
Ik wil het er wel met de bedrijfsarts over hebben dat ik het niet zie zitten om als ik uit deze burn out ben terug te gaan naar mn werk, want ik ben bang dat ik dan weer snel thuis zit met een nieuwe burn out. Ik zal voor het financiële plaatje meer uren moeten gaan maken aangezien ik niet van vader op aan kan, maar dat wordt me lichamelijk en geestelijk te zwaar in dit werk.

Heb je een koophuis?
Want als je een huurhuis hebt en je gaat minder werken, heb je recht op meer huur-en zorgtoeslag.
Je hebt ook recht op Kindgebonden budget en bij de inkomstenbelasting op inkomensafhankelijke combinatie kosten. Dit zijn toch behoorlijke bedragen die je kunnen ondersteunen.

Is er een optie om de kinderen een dagdeel of dagje bij familie of een vriendin onder te brengen? Zodat je een rust moment voor jezelf hebt?

Huurhuis. Maar mijn loon is zo laag. ( ik werkte 15 uur. Waarvan gedeelte via een pgb en daar heb ik getekend dat ik ermee stopte, want mevrouw kon geen hulp aanvragen zolang ze een contract met mij had. )
En in het begin ging het goed. Ex betaalde alimentatie, door belasting teruggave had ik ook een aardige spaarrekening kunnen opbouwen, maar toen kon ex alimentatie niet meer betalen en deel loon is weggevallen en is mijn complete spaarrekening eraan gegaan.
Ik betaal alles voor de kinderen dus ik zal minimaal 20 uur moeten gaan werken.
(Ook doordat ik een kwartier van school woon betaal ik minimaal 150 euro aan benzine per maand alleen om de kinderen op school te krijgen.) Dit wil ik in 2,5 dag gaan doen zodat ik tijd voor mezelf overhoud. Die 15uur werkte ik in 4 dagen. Ook fysiek zwaar werk dus nog een halve dag erbij trek ik gewoon niet bij mn huidige baas.