Bokt.nl

**Geplaatst**: 18-12-23 20:44

Geplaatst: 18-12-23 20:44

Ik had ook nergens meer plezier in. En haalde ook nergens meer energie uit. Ik was fanatiek aan het hardlopen met mijn hond (canitrail) voordat ik in mijn burnout raakte. Als ik nu die spullen zie liggen krijg ik het benauwd. Daarnaast vond ik tuinieren en bakken leuk. En hielp ik met de verzorging van twee bejaarde paarden van een vriendin.
Mijn therapeut heeft mij geleerd dat de dingen die ik wil doen, niet perfect hoeven te zijn. En dat ik klein moest beginnen. Ik ben dus begonnen met alleen pepernoten bakken, ipv een drielaagse taart. En alleen een paar bloembollen planten ipv de hele tuin omgooien. Hardlopen gaat echt nog niet. Zodra mijn hartslag omhoog gaat en ik het warm krijg, associeer ik het nog met een paniekaanval. Wandelen gaat gelukkig steeds beter.

**Geplaatst**: 17-01-24 19:59

Geplaatst: 17-01-24 19:59

Hoe gaat het met iedereen? Feestdagen eindelijk achter de rug, nieuw jaar, nieuwe energie?
Mijn vakantie heeft mij ontzettend goed gedaan, eindelijk een beetje tot rust gekomen. Terug thuis, moeilijk om ritme te vinden, maar daar werk ik aan.

**Geplaatst**: 18-01-24 20:48

Geplaatst: 18-01-24 20:48

Hier gaat het goed. Omdat ik heel comfortabel ben bij de medicijnen en er een paar dingen in mijn leven geregeld moeten worden, is de therapie even stil gelegd. Wel heb ik iedere maand contact met de psychiater.

Wat ik wel heel bijzonder vind is hoe mijn lijf momenteel waarschuwt. Als ik over mijn grens ga, begin ik te trillen. Niet gelijk, vaak pas zodra ik thuis ben. Ik probeer echt op te letten dat ik nog rustig aan doe, maar soms lukt dat niet helemaal, en soms is het even niet anders. Maar bijvoorbeeld afgelopen weekend heb ik een stuk gefietst met mijn dochter, zijn we ergens wezen lunchen en terug gefiets, en ik was echt compleet op.
Gister en vandaag had ik cursus van mijn werk, ik had al aangegeven hier niet de hele dag bij te zijn. Doordat het wel interessant was ben ik wat te lang blijven hangen en opeens begon ik te trillen en huilen. Vandaag dus wel netjes na de lunch weg gegaan.

Plezier in paarden begint weer langzaam terug te komen. Helaas kan ik niet rijden die een hernia, maar er was onverwachts heel snel plek op de OK en morgen wordt ik geopereerd. Vind ik ook heel erg spannend. Wel een hele fijne anesthesist die direct aangaf dat kalmeringsmiddelen toegestaan zijn voor de narcose, en in overleg met hem besloten het voor niemand lastig te maken en gelijk Dormicum te nemen. Ik acht de kans dat ik in een paniekaanval schiet namelijk erg reëel, ondanks de medicatie. Dormicum geeft me roze olifanten en dan ga ik zeer ontspannen onder zeil. Dit was verder geen probleem omdat ik toch een nachtje moest blijven.

Op de school van mijn dochter heb ik aangegeven dat de oudergesprekken echt even alleen met mijn man plaats moeten vinden. Er zijn een paar problemen op emotioneel vlak, ik ben er echt van overtuigd dat dit komt doordat ik niet goed in mijn vel zat, maar school wil dit graag tackelen en haar hierin ondersteunen. Wat natuurlijk onwijs goed is, maar ik kon niet echt niet mee omgaan. En het schuldgevoel dat dit zo zijn weerslag had, en de stress die het opleverde als ik een bericht van school kreeg. Dus ervoor gekozen om mij hieruit terug te trekken.

Als de operatie achter de rug is even rustig aan doen, en dan pakken we de therapie weer op. Buspiron is niet geschikt/getest voor langdurig gebruik, maar voor mij is het echt heel erg fijn spul. Dus ik ben benieuwd.

Ben wel 4 kilo aangekomen, maar ik rij niet meer en voor de hernia slik ik Pregabaline. Ik hoop na de operatie weer lekker te kunnen rijden en heb mezelf voorgenomen een sportschoolabbo te nemen.

Wel wordt mijn jonge dressuurpaard verkocht. Ik heb meerdere paarden, waarvan er 2 serieus getraind moeten worden. Dat ga ik gewoon niet meer redden, lichamelijk en geestelijk niet. Ik vind het echt heel erg, maar het is niet anders.