Bokt.nl

**Geplaatst**: 23-01-20 15:53

Geplaatst: 23-01-20 15:53

Ik heb nog niet alles gelezen, maar hier ook een lotgenoot.

Ik heb best heel wat watertjes doorzwommen en had altijd de indruk dat ik onverslaanbaar was. Tot ruim 10 jaar geleden de huisarts, op basis van een aantal lichamelijke klachten vast stelde dat ik in een depressie zat. Helaas ben ik daar te licht over gegaan, ben op eigen houtje met mijn medicatie gestopt en wilde alleen maar door ploeteren.

Sinds januari vorig jaar werd ik aangemaand om gas terug te nemen, ik stevende recht af op een burn-out. En weer wist ik het beter, ik zou volhouden, ik ging echt niet crashen. Tot ik begin september tegen een muur aan liep en gedwongen werd om thuis te blijven. En eerlijk? Als ik de verhalen van lotgenoten lees, vind ik mijn eigen symptomen niet eens zo extreem.

Na 3 maand ben ik terug aan het werk gegaan, opnieuw volle gas er tegen aan en inspringen voor zieken zoveel ik kan. Heb nu 2 nachten ingesprongen en hup, de pijn op mijn borst is er weer. Maar wat ik het ergste effect van mijn burn-out vind, is de angst die ik eraan over gehouden heb. Paarden zijn mijn alles en dit jaar start ik eindelijk echt met mijn jonkie. Door de burn-out, haal ik echter de meest waanzinnige rampscenario's in mijn hoofd. Ik durf niet meer met mijn paard aan de hand op wandel, opstappen is al helemaal niet meer aan de orde. Volgende maand gaat hij in training en krijg ik ook les op hem, hoop dat ik zo iets van mijn oude ik terug kan vinden. Het zou enorm zuur zijn, moest ik in deze negatieve spiraal blijven hangen, want dan moet ik mijn jongste paard verkopen terwijl het echt mijn droompaardje is.

Ik wou echt dat ik de klok kon terug draaien, maar helaas kan dit niet. Ben zo stom geweest om de noodsignalen van mijn lichaam te negeren en dat zal ik nu een plaatsje moeten geven, maar gemakkelijk is het niet.

**Geplaatst**: 23-01-20 16:06

Geplaatst: 23-01-20 16:06

Ik ken dat... nu ik meer na aan het denken ben, stop ik al 16 jaar elke traumatische gebeurtenis weg en ga maar door.
Op een Facebook groep zei iemand, je stopt alles op zolder (je hoofd) en dan is het weg, maar eens is de zolder vol en kan er niks meer bij, dan is de koek op
En ja, dat klinkt heel herkenbaar. Bij mij moest alles heel erg landen, ontkende nog steeds de echte oorzaak, schaamde me zelf toe moeten geven dat de lichamelijke klachten me momenteel zwaarder vallen dan dat ik liet blijken

**Geplaatst**: 23-01-20 16:11

Geplaatst: 23-01-20 16:11

Ach SVRL, dat klinkt ook niet goed bij jou. Je werkt op dit moment wel nog? Let er toch maar goed op dat het niet nog erger wordt, want het klinkt nu al erg genoeg.

Ik vind het wel interessant wat je zegt over de angst en de paarden. Ik zit namelijk met hetzelfde, maar ik had dit nog niet aan elkaar gelinkt. Ik deed 'vroeger' niks anders dan op pad gaan, het bos in en liefst voor meerdere uren. Elk vrij moment dat ik had zat ik op mijn pony in het bos. Daar is intussen niks meer van over. Nu komt dit misschien ook deels door de lichamelijke klachten, ik heb dan in eerste instantie het rijden vervangen door wandelen en dit dan ook uren gedaan, totdat mijn scheenbenen ontstoken raakten en ik niet meer mocht. En sindsdien is alles eigenlijk bergaf gegaan en heb ik vorig jaar zowat niks meer met de paarden gedaan, en ben ik op dit moment al blij als ik überhaupt de energie heb om te gaan. En ik durf inderdaad ook niks meer, ik zie altijd rampen gebeuren en ik ga zeker niet opstappen want je zal zien dat pony dit of dat ....

Af en toe heb ik wel eens een goed moment, zo heb ik vorige week toen het een prachtige dag was wel opgezadeld voor een stapritje door het veld. Daar heb ik enorm van genoten en pony deed het echt super goed. Eigenlijk geen vuiltje aan de lucht, maar toch heb ik het sindsdien niet meer gedaan want het kan vast niet elke keer goed gaan ... Om gek van te worden

Maar dit zou dus ook met de hele situatie te maken kunnen hebben? En misschien dan ook nog opgelost kunnen worden als ik de rest onder controle krijg?

**Geplaatst**: 23-01-20 17:05

Geplaatst: 23-01-20 17:05

SVRL schreef:
Na 3 maand ben ik terug aan het werk gegaan, opnieuw volle gas er tegen aan en inspringen voor zieken zoveel ik kan. Heb nu 2 nachten ingesprongen en hup, de pijn op mijn borst is er weer.

De klok terugdraaien kan inderdaad niet jammer genoeg. Ik hoop dat de angst/paniek toch op den duur nog zullen verdwijnen. Ik ben er zelf ook bang voor dat dit blijvend is (heb je die angst weer).
Maar wat je hier typt, daar moet je wel wat mee gaan doen, anders steven je er zo weer op af. Echt wel belangrijk om dingen anders te gaan doen als hoe je ervoor deed, want het is al gebleken dat dat niet zo goed werkt

Bedankt Charlotte 446

Afgelopen afspraak heb ik dat gevoel benoemd ook bij de bedrijfsarts, en die vond het vervelend dat ik daar zo mee zat. Ik moet ook echt leren om dit dat soort situaties juist voor mezelf op te komen.

Ik voel me een stuk beter dan de afgelopen dagen. Kalium is weer uit het kritische, krijg zo nog een zakje magnesium aan het infuus. Dan daarna zelf m'n kaliumchloride in nemen, en als dat goed gaat mag ik naar huis straks.
Vannacht niet al te best geslapen, wat erin resulteerde dat ik na een wissel van zak aan infuus in de paniek schoot. Na 5 minuten had ik m'n ademhaling weer aardig onder controle. Oxazepam genomen en toen nog wel even een paar uurtjes geslapen (weliswaar onderbroken)

**Geplaatst**: 23-01-20 17:56

Geplaatst: 23-01-20 17:56

@ [***], ik ben sinds december terug aan het werk. De arbeidsgeneesheer twijfelde eraan om me terug te laten starten, maar ik wilde persé terug aan het werk. In mijn geval zijn de angsten echt begonnen en gegroeid sinds begin vorig jaar. In het voorjaar ben ik nog zonder aarzelen op mijn jonkie gestapt om een buitenrit te maken. Vanaf augustus, op het moment dat gek genoeg ook mijn collega's bezorgd begonnen te worden, begon ik het rijden van me af te schuiven. Elk excuus om niet op te stappen was goed. In september ben ik uiteindelijk helemaal gecrasht. Heb sindsdien nog 1 keer een buitenrit gemaakt, omdat ik ertoe overhaald ben en 14 dagen geleden ben ik er even op gegaan, omdat meneer aan het klieren was bij mijn verzorgster.

Ik weet ook dat ik gas moet terug nemen en dat het risico op hervallen groot is, maar ik kan zo moeilijk nee zeggen als er invallers gezocht worden.

@ Goldie: veel beterschap

**Geplaatst**: 23-01-20 18:10

Re: (Ex)- burnout lotgenoten

Geplaatst: 23-01-20 18:10

Dat van die angst dat dingen mis gaan herken ik wel. Echter ben ik altijd al zo geweest.
Toen ik merkte dat tijdens mijn burn-out dit effect begon te hebben op het vertrouwen in rijden en bosritten maken heb ik daar wel echt aan gewerkt. Want dat was iets wat ik absoluut niet wilde. Dat was mijn ontspanning. Dat mocht niet wegvallen van mij.
Dat lukte toen gelukkig.

Hier vandaag een gesprek gehad met mijn werkgever. Mooi moment om aan te geven dat het niet zo lekker gaat. Sinds deze week weer last van hartkloppingen en een tick in mijn gezicht.
Aangegeven dat ik graag weer gesprekken wil met de psycholoog/coach die ik heb gehad. Mijn werkgever faciliteerde dat.
Hij gaat overleggen of ik die gesprekken kan doen vanuit mijn opleidingsbudget... Want een opleiding zit er toch niet in.

**Geplaatst**: 23-01-20 18:20

Geplaatst: 23-01-20 18:20

Fijn dat het toch al wat beter gaat Goldie, hopelijk zet de trend zich verder en ben je snel weer thuis, dat is toch altijd fijner.

@ SVRL : ik vind het wel een interessante conclusie, heb er eigenlijk zelf nooit bij stilgestaan maar besef wel dat ik heel veel excuses kan verzinnen .. ook nu om niet te gaan trouwens

Hoop dat dit toch weer een beetje betert, want ik vind het zelf niet fijn, maar het wil gewoon allemaal niet .. en als het niet wil dan gaat het ook niet .. Ik ga het wel eens aankaarten bij de gesprekken die ik nog ga hebben.

En ik kon ook geen neen zeggen, dat heb ik intussen wel geleerd maar het heeft allemaal niet veel geholpen, want ze blijven toch steeds vragen en elke keer voel ik mij slecht als ik neen zeg (ookal heb ik daar gewoon een goede reden voor). Uiteindelijk hebben mijn goede bedoelingen mij allemaal niks opgeleverd en ben ik de enige die er last van heeft .. dat besef ik intussen wel. Weet alleen nog niet hoe ik het moet oplossen en een balans in dingen vinden, maar dat komt hopelijk nog wel.

@ Sure_lee : hoe heb je eraan gewerkt? Met lessen of iets dergelijks? Want ik weet niet zo goed waar te beginnen of hoe je zoiets aanpakt, omdat ik eigenlijk ook niet weet waar het probleem juist zit ... Wel fijn voor je dat je werkgever gaat overleggen wat kan, hopelijk kan je weer wat gesprekken hebben.

**Geplaatst**: 23-01-20 18:28

Re: (Ex)- burnout lotgenoten

Geplaatst: 23-01-20 18:28

Ik heb inderdaad les genomen. En dan in grondwerk. Mijn merrie ging steeds heftiger reageren op prikkels... gho daar had ik nou geen last van

Leek net of zoiets er bij haar ook was ingeslopen.
Met het grondwerk heb ik handvatten gekregen om de spanning die zij opbouwde door prikkels, snel te laten afvloeien.
Dat werkte echt heel goed waardoor ik weer het gevoel had dat ik weer de controle had.
Rijden staat nu wel op een laag pitje maar dat heeft meer met het weer te maken.
Dat helpt bij mij ook nooit mee.

**Geplaatst**: 23-01-20 18:39

Geplaatst: 23-01-20 18:39

Ook hier moeite met nee zeggen hoor, is ook moeilijk. Het overkomt ook alleen de mensen die geen nee kunnen zeggen lijkt wel.
Mijn leidinggevende en ik waren al ongeveer sinds mei regelmatig in gesprek over hoe het ging, vanaf die tijd mocht ook geen eens extra werken of invallen. In het begin vroeg hij het wel, maar was meer toneelspel van ons samen zodat de rest niks door had

Mijn traject met psycholoog is ook door werkgever geregeld, heel fijn.

Ik zit hier een beetje te snuffen nu, ik ben zo opgelucht dat ik me lichamelijk beter voel maar tegelijkertijd vind ik het ook wel eng om weer naar huis te gaan. Als het goed is mag het infuus er zo uit, ik ben iig al afgekoppeld..

**Geplaatst**: 23-01-20 19:03

Re: (Ex)- burnout lotgenoten

Geplaatst: 23-01-20 19:03

Kom me toch nog eens hier melden. Tijdje geleden ook gedaan, maar geen puf/energie gehad om het echt bij te lezen/ bij te houden. Sorry!

Ik zit dus nu sinds eind juli thuis en vind het enorm lastig. Mijn leven staat stil. We waren net voor huizen aan het kijken, plannen aan het maken voor trouwen en kinderen, maar dat gaat nu allemaal even niet.
Niet alleen door de burn-out maar vooral ook door de financiele onzekerheden die het met zich mee brengt. Ik ben ziek thuis doordat ik veel teveel hooi op mijn vork heb genomen, maar daarnaast ook door de stress die mijn baas me veroorzaakt. Ik ben namelijk al 6 maanden achter mijn loon aan het aangaan, veel te laat, mijn loonstroken. Maar hetgene wat me echt opbreekt is het feit dat ik wel pensioen en belasting afdraag maar het niet terecht komt bij de belastingdienst of het pensioenfonds.
Dit probeer ik dus, met mijn baas, te regelen als sinds ik ziek ben. Echter komt zo constant met leugens en andere smoezen.. Dus, ja niet echt bevorderlijk voor mijn herstel. Maar vooral ook de reden dat ik niet meer terug kan/wil gaan werken bij dit bedrijf. Dus zo de financiële stress waardoor alles op pauze staat.

Ik loop de laatste tijd vooral tegen het eenzaam zijn aan. Hebben er hier meer last van? En zo ja, hoe ga je hiermee om?
Ik zit dus hele dagen thuis en dan zie ik in de avond alleen mijn vriend. Vrienden hebben niet echt interesse in me, maar ik merk ook dat ik het enorm lastig vind om iets te gaan doen met iemand. Ben dus erg benieuwd hoe jullie ermee omgaan?

@Goldie, Snap dat je je nu die angst hebt ook om naar huis te gaan. Nu heb je natuurlijk een heel veilig gevoel omdat er mensen om je heen zijn met een zorgachtergrond. Hopelijk voelt het straks als je naar huis mag toch weer fijn! Y;(

**Geplaatst**: 23-01-20 19:10

Geplaatst: 23-01-20 19:10

Mag ik mij hier ook melden? Ben getrouwd en moeder van 2 dochters (5 en 2,5 jaar) Ik heb een maand geleden de diagnose burn out gekregen van de bedrijfsarts. Ik zat er blijkbaar al aardig tegenaan maar de ziekenhuisopname van mijn oudste dochter is de druppel geweest. Ik heb me ziek gemeld op mijn werk maar totaal geen respons van mijn werkgever. Gelukkig wel van mijn collega's. Nu ook nog een gedoe met de arbo dienst dus dat kan er ook nog wel bij (als jullie meer willen weten dan liever via pb)
Ik ben inmiddels gestart bij de praktijkondersteuner van de ggz en ga waarschijnlijk EMDR therapie doen.

**Geplaatst**: 24-01-20 13:02

Geplaatst: 24-01-20 13:02

@ Sure_lee : dank je, dat gedeelte zit bij mij op zich wel goed, heb zoveel grondwerk gedaan de laatste jaren ... Ik heb ook helemaal geen schrik van de pony of iets dergelijks, en ik weet dat ik vanaf de grond alles wel kan handelen (of het volgens het boekje is of niet praten we dan even niet over :))

) maar als ik er bovenop zit voel ik me best wel hulpeloos ... terwijl ik daar 'vroeger' nooit last van heb gehad. En ja, pony voelt dat natuurlijk ook dus die vertrouwt de hele zaak ook niet meer ... Helpt ook niet dat hij heel gevoelig is op dingen horen die hij niet kan zien, hij moet het echt kunnen plaatsen en als je er zelf niet bij bent gaat hij gewoon rennen. Hij doet dit niet als je zelf heel bewust rijdt en met de oefeningen ed bezig bent en zijn aandacht bij jou houdt ipv bij hetgeen er verder nog gebeurd, maarja, daar heb ik dus problemen mee omdat ik zelf mijn aandacht al niet bij mij kan houden

@ landvrouw : pff, dat klinkt ook niet fijn zeg, alsof het allemaal nog niet genoeg is heb je ook nog dat gedoe erbij met je loon .. Ik snap het wel een beetje, ik heb dan wel geen problemen met mijn loon maar ik krijg wel een stuk minder zolang ik ziek ben, en ik kon zo al de rekeningen maar net aan betalen .. Dus daar maak ik mij ook wel zorgen om, dat het allemaal niet te lang mag duren ed. Maar ik zou niet weten hoe ik het zou moeten oplossen dus voorlopig maar even proberen om het aan de professionals over te laten en zien wat er uit die gesprekken komt ..

Eenzaamheid heb ik geen last van, ik ben blij om alleen te zijn. Altijd al gehad, maar nu nog extra. Ik wil gewoon dat de hele wereld mij met rust laat, soms zijn appjes die ik krijg al teveel

Dus dat gedeelte herken ik niet, sorry.

@ Leandra: 'welkom'. Jammer dat je ook in hetzelfde schuitje zit .. kan me voorstellen dat het allemaal niet simpel is, en jammer dat je werkgever niks laat horen en dat er gedoe is. Hopelijk kan je het snel allemaal een plaatsje geven en raakt alles ook weer opgelost. Tegen mij hebben ze gezegd 'er is nog nooit iemand geweest waar we geen oplossing voor gevonden hebben', dit ging dan over het hele werkgedeelte bij mij (waar een groot deel van het probleem zit). Dus voor jou zal er ook vast een oplossing te vinden zijn

**Geplaatst**: 24-01-20 13:25

Geplaatst: 24-01-20 13:25

@Landvouw: ik snap wat je bedoeld, je wereld wordt ineens heel klein ja. Ik heb gelukkig hele lieve collega's en vriendinnen die me regelmatig appen. We zijn een huis aan het bouwen en dat doet mijn vriend zelf, dus die is de hele dag thuis. Maar soms herken ik ook wat [***] zegt, het laat me maar gevoel.. en dat je inderdaad niet eens de puf hebt om op appjes te reageren..
Wat een gedoe met je loon, dat wil je er niet bij hebben..

@Leandra: wat gek dat je werkgever niks laat horen, het is toch wel fijn als je hierover even in gesprek kunt gaan over hoe nu verder enzo. Succes met je therapie. Gaat alles nu wel weer goed met je oudste?

Ik ben sinds gisteravond weer uit het ziekenhuis. Bij het ontslag vroegen ze of ik er tegenop zag om naar huis te gaan, nouja een beetje. Maar zodra ik daar m'n spullen had gepakt raakte ik helemaal in paniek, echt zo stom dat ik het niet gezegd heb maarja op dat moment ging het nog en ze kunnen er niks meer aan doen. Ik lag daar in m'n veilige bubbel en nu weer keihard de realiteit ingeschopt. Ik ben lichamelijk dan wel gezond, maar ineens besef je dan dat je er verder nog lang niet bent. Echt het liefst was ik gewoon gebleven eigenlijk, maar daar was natuurlijk geen reden toe.
Vanaf dat moment non stop aan het huilen, op tijd gaan slapen en vanochtend gewoon weer verder gegaan. Net even bij paard geweest om te knuffelen en te borstelen, even uitgehuild in de armen van stalgenootje.
M'n vriend zegt dat ik nu misschien de oxazepam maar gewoon dagelijks moet gaan slikken, omdat ik er nu anders echt aan onderdoor ga.

Ik zou zondag naar Jumping Amsterdam met vriendinnen (die beide hetzelfde hebben gehad dus wel heel goed op me zullen passen), ik wil heel graag maar weet gewoon niet zo goed wat nu wijs is.

**Geplaatst**: 24-01-20 13:51

Re: (Ex)- burnout lotgenoten

Geplaatst: 24-01-20 13:51

Fijn dat je iig lichamelijk weer gezond bent Goldie. Neem jezelf in bescherming de komende tijd, je lichaam geeft aan dat je dat nodig hebt.

Hoe graag je het ook wil, denk ik dat het beter is dat je lekker thuis blijft. JA zullen toch een heleboel prikkels zijn, hoe leuk het ook is.

**Geplaatst**: 24-01-20 14:51

Geplaatst: 24-01-20 14:51

Dat vind ik dus zo lastig, je wereld is al zo klein en je kan al zoveel niet en moet alles afzeggen

Net nog wel lief appje van m'n leidinggevende dat hij hoorde dat ik weer thuis was en hoe het ging. Dus het hele verhaal verteld en hij is echt super lief..

**Geplaatst**: 24-01-20 17:11

Re: (Ex)- burnout lotgenoten

Geplaatst: 24-01-20 17:11

Heftig goldie. Ik vind het ook lastig om te bepalen wat wel en niet goed uitpakt. Is iets leuks doen juist wel verstandig of juist niet ivm de prikkels.

Ik ga zelf nu voor wel. Maar ja, of het verstandig is... Heb ik in ieder geval wel leuke dingen gedaan.
Dingen die me mwaa lijken doe ik niet.

**Geplaatst**: 24-01-20 17:43

Re: (Ex)- burnout lotgenoten

Geplaatst: 24-01-20 17:43

@Goldie en [***], bedankt voor jullie reactie! Ik heb ook inderdaad dagen dat ik denk laat me aub met rust! Dan kan ik uren niet reageren op appjes of iets, maar toch voel ik me dan ook eenzaam. Dat vind ik zo lastig eraan. Want heb dus niet de energie ervoor, maar de eenzaamheid vreet nu wel steeds meer.

Fijn dat je weer thuis bent, maar snap dat dat ook enorm lastig is! Hoop dat je snel terecht kunt voor wat mentale ondersteuning, Goldie. Heb je iemand daarvoor en een afspraak staan? Anders kijken of je maandag eens met je huisarts kunt praten?

Ik probeer inderdaad ook dit soort dingen af te wegen. Kan ik het aan of niet? Maar daarnaast probeer ik juist ook weer wel dingen. Ook om hier op slechtere dagen energie uit te halen. Morgenavond heb ik bijv verjaardag van een vriendinnetje. Dus dan "plan" ik de 2 dagen van te voren echt nog meer rust in dan normaal. De dag erna plan ik dan ook niks want dan weet ik dat ik out ben.
Ook spreek ik met mezelf af om goed te kijken hoe het me gaat tijdens het feest. Gaat het niet, dan ga ik gewoon naar huis. Ook al ben ik er pas 5 minuten.
Dat is natuurlijk iets lastiger bij een jumping, maar misschien kan je vriend stand-bye staan of iets dergelijks?

**Geplaatst**: 24-01-20 17:52

Re: (Ex)- burnout lotgenoten

Geplaatst: 24-01-20 17:52

Ja in geval van nood zou m'n vriend me kunnen ophalen. M'n vriendinnen regelen alles voor me, ik hoef zelf nergens over na te denken.
Ja ik heb elke week een afspraak bij de psycholoog, normaal op maandag maar heb deze keer verplaatst naar dinsdag zodat ik de dag na JA bij kan komen.

**Geplaatst**: 24-01-20 17:56

Geplaatst: 24-01-20 17:56

Goldie schreef:
Ja in geval van nood zou m'n vriend me kunnen ophalen. M'n vriendinnen regelen alles voor me, ik hoef zelf nergens over na te denken.
Ja ik heb elke week een afspraak bij de psycholoog, normaal op maandag maar heb deze keer verplaatst naar dinsdag zodat ik de dag na JA bij kan komen.

Waar zie je tegen op voor zondag? En waar kijk je naar uit?
Weegt dat nu tegen elkaar op, dan zou ik zeggen probeer het. Juist dit soort dingen zijn enorm belangrijk voor je herstel, wordt mij tenminste steeds verteld.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 25-01-20 09:38

Re: (Ex)- burnout lotgenoten

Geplaatst door de TopicStarter : 25-01-20 09:38

He is allemaal zo herkenbaar. In het begin heb ik hier ook mee geworsteld. Ze zeggen idd leuke dingen doen maar leuke dingen kosten ook energie en die had ik ook echt niet.
Ik ben ook echt met een agenda gaan werken en heel bewust activiteiten gaan plannen.
Het gaat nu heel goed met me het is inmiddels ook al ruim 5 jq asr geleden maar heel soms als ik een hele drukke week heb voel ik het nog en pak ik toch weer de agenda erbij om te voorkomen dat ik het weer zo vol plan.
Ik wens jullie allemaal heel veel sterkte! Het is een moeilijk proces maar er is ècht licht aan het eind vam de tunnel.
Een dikke knuffel voor iedereen die hem kan gebruiken!

**Geplaatst**: 25-01-20 10:17

Re: (Ex)- burnout lotgenoten

Geplaatst: 25-01-20 10:17

@Marisje76: wat lief, bedankt voor je knuffel en voor je tips

@landvrouw: Ik zie op tegen de drukte en de prikkels daarvan, de tentjes langs om te shoppen enzo hoeft van mij niet zo. Ik ga het even proberen en als het niet gaat dan gaat een van m'n vriendinnen met me ergens zitten. Ik mag iig al niet alleen naar de wc. Maar het lijkt me zo gaaf om het springen over zulke hoogtes van dichtbij te bekijken. En een dagje er tussenuit is vast goed voor me. Het gaat me echt veel energie kosten, maar misschien wel goed om even weg te zijn thuis.

**Geplaatst**: 25-01-20 12:57

Geplaatst: 25-01-20 12:57

belle_boef schreef:
Stoppen met de pil is ook niet voor iedereen het wondermiddel.

Nee het lost absoluut niet alles op, en ook niet bij iedereen helpt het.
Ik denk wel dat het goed is om te proberen omdat het heel veel verschil kan maken

**Geplaatst**: 25-01-20 13:03

Geplaatst: 25-01-20 13:03

Daar geloof ik ook in.

Ik ga het dit jaar zeker proberen, maar eerst een goed moment vinden.

**Geplaatst**: 25-01-20 13:12

Geplaatst: 25-01-20 13:12

Goldie schreef:
@Marisje76: wat lief, bedankt voor je knuffel en voor je tips

@landvrouw: Ik zie op tegen de drukte en de prikkels daarvan, de tentjes langs om te shoppen enzo hoeft van mij niet zo. Ik ga het even proberen en als het niet gaat dan gaat een van m'n vriendinnen met me ergens zitten. Ik mag iig al niet alleen naar de wc. Maar het lijkt me zo gaaf om het springen over zulke hoogtes van dichtbij te bekijken. En een dagje er tussenuit is vast goed voor me. Het gaat me echt veel energie kosten, maar misschien wel goed om even weg te zijn thuis.

Heb jij ook een burn-out traject gekregen? Ik heb allemaal online programma's gevolgd van de GGZ, van mindfullness tot energiedagboeken (bijhouden wat energie kost en wat energie geeft).

Mijn huisarts zei dat je alleen nog dingen moet gaan doen waar je zin in hebt en energie van krijgt, en beginnen met 1 ding per dag. Als je energie krijgt van het idee om erheen te gaan (en zo klinkt het wel) dan moet je het gewoon lekker doen! Desnoods ga je een uurtje of 2 en daarna lekker thuis op de bank nagenieten

**Geplaatst**: 25-01-20 14:06

Geplaatst: 25-01-20 14:06

Goldie schreef:
@Marisje76: wat lief, bedankt voor je knuffel en voor je tips

@landvrouw: Ik zie op tegen de drukte en de prikkels daarvan, de tentjes langs om te shoppen enzo hoeft van mij niet zo. Ik ga het even proberen en als het niet gaat dan gaat een van m'n vriendinnen met me ergens zitten. Ik mag iig al niet alleen naar de wc. Maar het lijkt me zo gaaf om het springen over zulke hoogtes van dichtbij te bekijken. En een dagje er tussenuit is vast goed voor me. Het gaat me echt veel energie kosten, maar misschien wel goed om even weg te zijn thuis.

Kijk, dat is een goede instelling. Misschien ook afspreken dat je echt pas 5 minuten voor t begint ofzo binnen bent? Dan heb je de meeste kans een deel te kunnen zien...
Hoop dat je iig veel plezier hebt!