Vala schreef:Ik snap je gevoel hoor, er klopt gewoon iets niet waarom je steeds zo beroerd bent. Het is alleen kennelijk heel lastig om te vinden wat het is.
En dan zit je al helemaal niet te wachten op mensen die in twijfel trekken of je het zelf niet te groot maakt.
Ik zou zeggen maak het maar groot zodat ze naar je blijven luisteren!
Dit deelde ik gisteren op mijn social media om mijn gevoel over de situatie een beetje duidelijker te krijgen
Diagnose onbekend
Je loopt de kamer uit waar je net samen met jouw behandeld arts hebt gezeten. Je draait je om en je lacht nog eens lief naar de dokter die je net heeft verteld eigenlijk niet te weten wat er met je aan de hand is. Nadenkend waarom je op dit moment nog aan het lachen bent. Verschillende emoties spoken continu door je hoofd. Blijdschap dat er geen ernstige diagnoses vast zijn gesteld zoals kanker, verdrietig dat ze je nog niet van al je klachten hebben kunnen helpen en opgelucht dat je eindelijk je hart hebt kunnen luchten bij iemand die er teminste echt verstand van heeft. Wetende dat deze persoon net als al die anderen waarschijnlijk om 5 uur naar huis gaat, eten gaat koken, tv kijken en daarna gaat slapen om de volgende dag weer fris op het werk te kunnen zijn. Wat had ik graag in de schoenen van deze persoon willen staan. Ondanks dat ik ook weet dat mijn arts een hart heeft en zich oprecht wel druk maakt over wat er mis is met die 24 jarige meid waarbij de klachten niet te verklaren zijn. Een niet allerdaagse casus speelt vaak in je hoofd, zowel op het werk, als dat ene moment in de avond waar je voor tv zit bij te komen. Desondanks is het zeer frustrerend te moeten weten dat de komende dagen en weken net zo frustrerend gaan worden als de afgelopen 5 maand. Wetende dat ik dagen ga hebben waar ik mijn redelijk ga voelen en dagen waarbij ik nog net mijn ene been voor de andere kan zetten. Wat zou ik graag een diagnose willen hebben, ook al is er niets aan te doen. Het feit dat het niet tussen mijn oren zit en een naam heeft doet al een heleboel pijn verlichten. Op het moment dat er geen diagnose is en je spreekt over vage klachten, bestaat de ziekte niet en is er een mogelijkheid tot het zelf verzinnen van deze problemen. Hoe erg ik daar de eerste dagen van mijn ziek zijn niet in geloofde, hoe meer ik dit ga geloven nu de dagen/weken en maanden verstrijken. Wetende in mijn achterhoofd dat dit onzin is. Nu klink ik ontzettend zielig, dat is wel het laatste wat ik zal willen zijn. Maar langs die grote glimlach die ik ondanks mijn ongemak en pijn dagelijks toch probeer op te zetten, heb ook ik soms de ruimte nodig om mijn hart en gevoel te uiten. Of social nou de juiste locatie hiervoor is kunnen we misschien ter discussie stellen, maar in dit geval heb ik dit weloverwogen gedaan.
Ik waardeer het dan ook ontzettend dat iedereen in mijn omgeving zo ontzettend meeleefd, maar zoals je begrijpt wil ik mijn leven zo normaal mogelijk lijden