Moderators: Mjetterd, Dani, ynskek, Ladybird, xingridx, Polly, Hanmar
ashley1 schreef:Ik herken het. Al had ik super leuk werk (stalmedewerkster en instructrice) en miste ik 'mijn' kindjes en 'mijn' paarden ook echt wel, van het idee van weer moeten gaan werken kon ik ook wel janken. Mijn man zei "als je echt niet wil gaan werken, dan blijf je toch thuis."
Dat heb ik heel even overwogen maar ja ik dacht ik moet toch een keer weer aan het werk.
Mijn kindje heeft de eerste 5 weken in het ziekenhuis gelegen dus na een week of 5 of 6 thuis met haar moest ik alweer gaan werken, pfff.
De eerste dag dat ik moest gaan werken was het 5 mei en was mijn man vrij dus ik hoefde haar niet gelijk weg te brengen, dat was wel fijn maar toen ik naar huis belde om te vragen hoe het ging en ik haar hysterisch hoorde krijsen heeft m'n collega even op me in moeten praten om niet linea recta in de auto te springen en naar huis te crossen.
En ze bleek alleen maar zo te krijsen omdat ze uit het warme badje was gehaald en ze daar boos om was
Eenmaal weer op het werk vond ik het ook wel weer fijn om iedereen weer te zien en weer wat verder te komen dan iedere dag dat rondje over het dorp.
Ga gewoon weer een keertje werken en als je fijne collega's hebt dan snappen zij dat heus wel.
En anders thuisblijfmoeder worden, ook prima
lovee schreef:Storm schreef:Kun je niet net je leidinggevende gaan praten of je voorlopig de nachtdiensten niet hoeft te draaien?
Ik heb haar al een mail gestuurd en ga haar ook straks maar even bellen
lovee schreef:Ik ben ondertussen al wel weer 2 maanden aan het werk. Het lijkt erger te worden. Denk inderdaad hormonen.
Kinke schreef:lovee, lees ook even terug hoe het wettelijk zit met die nachtdiensten. Blijkbaar vindt jouw werkgever dat de regels niet voor hun gelden dus doe deze kennis op zodat je niet te vroeg weer gepland wordt voor deze diensten.