Moderators: Mjetterd, Dani, ynskek, Ladybird, xingridx, Polly, Hanmar
Serenity350 schreef:Mooi mens Quera, een tijd geleden kwam ik je topic tegen en begon mee te lezen. Eerst net als anderen de filter op jouw berichten aangeklikt en toen gaan lezen. Een onwerkelijk verhaal dat zover weg lijkt en toch zo dichtbij op je beeldscherm in het hier en nu ineens afspeelt. Je leest erover in kranten, hoort erover in je vriendenkring en zo nu en dan valt je blik op een boek in de bibliotheek van iemand die die vreselijke ziekte heeft overwonnen. Jonge mensen sterven niet, alleen als ze soms op papier een ongeluk krijgen of ver weg wonen.
Maar met dit topic is jouw stem te horen. Een stem die zich voorbereid op het sterven. In dit topic heb je hart en ziel geopend aan eenieder die mee wil lezen en daarmee luisteren. Jouw verhaal hier is geen boek dat eindeloos herschreven is totdat het goed klinkt. Nee, wat je schrijft is de rauwe werkelijkheid die soms adembenemend ontroerend en mooi is, soms ook zo grijs en grauw als het maar zijn kan. Daarmee komt jouw verhaal dichterbij dan het berichtje in de krant, dichterbij dan dat verhaal bij de koffieautomaat over de zus van een collega die helaas te vroeg moest gaan. Jouw verhaal is ook een weergave van de onvoorstelbare moed, kracht en wijsheid die je genoodzaakt bent in jezelf te vinden als je als jonge moeder op een punt komt als waar jij nu staat.
De laatste tijd heb ik stilletjes meegelezen, vaak meteen weer filterend op jouw berichten omdat ik ze soms niet terug kon vinden in de zee aan warme, steunende en mooie stemmen die je om je heen hebt verzameld. Van mensen die meeleven, van mensen die herkennen, van mensen die geraakt zijn door jouw verhaal en gewoonweg willen steunen. Toen het nieuws kwam dat je naar een hospice zou gaan wilde ik je eigenlijk al sterkte wensen. Sterkte? Sterkte wensen willen we uit gewoonte, maar het voelde nu zo ongepast. Deze vrouw, die nuchter en sterk door blijft gaan, blijft genieten van de kleine momenten, de tijd die ze heeft blijft koesteren, ondanks de onmacht, het onrecht, het verdriet en het afscheid voor de deur, wie ben ik om haar sterkte te wensen. Sterker dan dit kun je eigenlijk niet zijn.
Daarom wens ik je iets anders toe. Liefde. Niet omdat je dat nog niet hebt, je verhaal is ermee overgoten. Maar omdat je ook deelde niet zozeer bang te zijn voor het sterven, maar des te meer om je kinderen achter te moeten laten. En die angst snap ik een klein beetje, ik heb die angst in de ogen van mijn moeder gezien. Mijn moeder was ook toch nog te jong, vond ik, vond iedereen. Ook zij wist dat ze niet oud zou worden, dat het op een gegeven moment niet lang ging duren, maar haar kinderen waren al net een beetje volwassen. Ze had ze al geleerd op eigen benen te staan.
Ik heb gezien hoe de angst om ons achter te laten haar kon bevriezen, hoe ze soms geen adem kreeg als ze eraan dacht. Hoe ze maandenlang niet durfde toe te geven aan haar dochter dat ze moe was, dat het lijf op was, dat ze er eigenlijk ook wel klaar mee was. Haar gezicht sprak het al uit lange tijd voordat de woorden uiteindelijk uitgesproken werden. Want als ze dat zou zeggen, dan stond dat voor haar gevoel gelijk aan zeggen dat ze niet meer bij haar kinderen zou willen zijn. En haar kinderen waren nu juist de reden dat ze de kracht had om er toch nog wat langer te zijn.
Als dochter herken ik in jouw verhaal wat een moeder kan meegeven, ook al is het leven te kort. En dat wilde ik graag met je delen. Dat ook jouw kinderen hun hele leven lang hun moeder bij zich zullen hebben zoals ik mijn moeder nog bij me draag. Ze is er fysiek misschien niet meer, ze is nog dagelijks mijn raadgever en inspiratiebron. Ik heb een doos vol schriften die ze ooit volgeschreven heeft, haar agenda's met ingevingen en dingen ze niet wilde vergeten, de boeken die ze las staan in mijn kast naast de CD's die ze luisterde en ik weet nog precies welke programma's en documentaires ze het liefste zag. Zo leeft ze voort en blijft ze een moeder. Mijn moeder. En zo stel ik me voor dat jij ook nog steeds hun moeder zal zijn, een moeder die inspireert en richting geven kan, omdat de moeder die je nu voor ze bent en bent geweest altijd blijft bestaan.
Daarom wens ik je nog meer liefde toe. Liefde om tegenover die angst te zetten. Moederliefde die ik als dochter altijd bij me ben blijven dragen, zoals jij die ook in jouw kinderen zal achterlaten. Een liefde die blijft, ook als er verdriet komt. Ook als we als kinderen boos worden omdat onze moeder wegging. Omdat je je als kind soms toch verlaten voelt. Maar waarop er toch altijd weer die liefde is die overblijft als alle andere emoties allang weer zijn verdwenen.
Ik wens jou, je kinderen en je ouders, je geliefde en je dierbaren heel veel liefde toe.
Citaat:Ik heb gezien hoe de angst om ons achter te laten haar kon bevriezen, hoe ze soms geen adem kreeg als ze eraan dacht. Hoe ze maandenlang niet durfde toe te geven aan haar dochter dat ze moe was, dat het lijf op was, dat ze er eigenlijk ook wel klaar mee was. Haar gezicht sprak het al uit lange tijd voordat de woorden uiteindelijk uitgesproken werden. Want als ze dat zou zeggen, dan stond dat voor haar gevoel gelijk aan zeggen dat ze niet meer bij haar kinderen zou willen zijn. En haar kinderen waren nu juist de reden dat ze de kracht had om er toch nog wat langer te zijn.
Als dochter herken ik in jouw verhaal wat een moeder kan meegeven, ook al is het leven te kort. En dat wilde ik graag met je delen. Dat ook jouw kinderen hun hele leven lang hun moeder bij zich zullen hebben zoals ik mijn moeder nog bij me draag. Ze is er fysiek misschien niet meer, ze is nog dagelijks mijn raadgever en inspiratiebron. Ik heb een doos vol schriften die ze ooit volgeschreven heeft, haar agenda's met ingevingen en dingen ze niet wilde vergeten, de boeken die ze las staan in mijn kast naast de CD's die ze luisterde en ik weet nog precies welke programma's en documentaires ze het liefste zag. Zo leeft ze voort en blijft ze een moeder. Mijn moeder. En zo stel ik me voor dat jij ook nog steeds hun moeder zal zijn, een moeder die inspireert en richting geven kan, omdat de moeder die je nu voor ze bent en bent geweest altijd blijft bestaan.
Niece schreef:Ik lees al heel lang stil mee, op een enkel berichtje na van alweer bijna een jaar geleden. Ik wil ook al een hele poos weer gaan reageren, zeker na de laatste updates. Maar ik weet gewoon écht niks wat de lading dekt, dat kan ook helemaal niet natuurlijk.. Ik wens jou en je familie en vrienden ontzettend veel sterkte. Ik denk veel aan je en schiet elke keer vol wanneer ik zo´n nare update lees. Jij en jouw topic hebben echt een grote indruk op mij gemaakt. Ik weet ook niet zo goed of ik je nou succes, sterkte of veel plezier met de momenten met je gezin moet wensen.. Ik wens je in ieder geval het beste toe en ik hoop dat je nog even van alle fijne dingen mag genieten. :
Serenity350 schreef:Mooi mens Quera, een tijd geleden kwam ik je topic tegen en begon mee te lezen. Eerst net als anderen de filter op jouw berichten aangeklikt en toen gaan lezen. Een onwerkelijk verhaal dat zover weg lijkt en toch zo dichtbij op je beeldscherm in het hier en nu ineens afspeelt. Je leest erover in kranten, hoort erover in je vriendenkring en zo nu en dan valt je blik op een boek in de bibliotheek van iemand die die vreselijke ziekte heeft overwonnen. Jonge mensen sterven niet, alleen als ze soms op papier een ongeluk krijgen of ver weg wonen.
Maar met dit topic is jouw stem te horen. Een stem die zich voorbereid op het sterven. In dit topic heb je hart en ziel geopend aan eenieder die mee wil lezen en daarmee luisteren. Jouw verhaal hier is geen boek dat eindeloos herschreven is totdat het goed klinkt. Nee, wat je schrijft is de rauwe werkelijkheid die soms adembenemend ontroerend en mooi is, soms ook zo grijs en grauw als het maar zijn kan. Daarmee komt jouw verhaal dichterbij dan het berichtje in de krant, dichterbij dan dat verhaal bij de koffieautomaat over de zus van een collega die helaas te vroeg moest gaan. Jouw verhaal is ook een weergave van de onvoorstelbare moed, kracht en wijsheid die je genoodzaakt bent in jezelf te vinden als je als jonge moeder op een punt komt als waar jij nu staat.
De laatste tijd heb ik stilletjes meegelezen, vaak meteen weer filterend op jouw berichten omdat ik ze soms niet terug kon vinden in de zee aan warme, steunende en mooie stemmen die je om je heen hebt verzameld. Van mensen die meeleven, van mensen die herkennen, van mensen die geraakt zijn door jouw verhaal en gewoonweg willen steunen. Toen het nieuws kwam dat je naar een hospice zou gaan wilde ik je eigenlijk al sterkte wensen. Sterkte? Sterkte wensen willen we uit gewoonte, maar het voelde nu zo ongepast. Deze vrouw, die nuchter en sterk door blijft gaan, blijft genieten van de kleine momenten, de tijd die ze heeft blijft koesteren, ondanks de onmacht, het onrecht, het verdriet en het afscheid voor de deur, wie ben ik om haar sterkte te wensen. Sterker dan dit kun je eigenlijk niet zijn.
Daarom wens ik je iets anders toe. Liefde. Niet omdat je dat nog niet hebt, je verhaal is ermee overgoten. Maar omdat je ook deelde niet zozeer bang te zijn voor het sterven, maar des te meer om je kinderen achter te moeten laten. En die angst snap ik een klein beetje, ik heb die angst in de ogen van mijn moeder gezien. Mijn moeder was ook toch nog te jong, vond ik, vond iedereen. Ook zij wist dat ze niet oud zou worden, dat het op een gegeven moment niet lang ging duren, maar haar kinderen waren al net een beetje volwassen. Ze had ze al geleerd op eigen benen te staan.
Ik heb gezien hoe de angst om ons achter te laten haar kon bevriezen, hoe ze soms geen adem kreeg als ze eraan dacht. Hoe ze maandenlang niet durfde toe te geven aan haar dochter dat ze moe was, dat het lijf op was, dat ze er eigenlijk ook wel klaar mee was. Haar gezicht sprak het al uit lange tijd voordat de woorden uiteindelijk uitgesproken werden. Want als ze dat zou zeggen, dan stond dat voor haar gevoel gelijk aan zeggen dat ze niet meer bij haar kinderen zou willen zijn. En haar kinderen waren nu juist de reden dat ze de kracht had om er toch nog wat langer te zijn.
Als dochter herken ik in jouw verhaal wat een moeder kan meegeven, ook al is het leven te kort. En dat wilde ik graag met je delen. Dat ook jouw kinderen hun hele leven lang hun moeder bij zich zullen hebben zoals ik mijn moeder nog bij me draag. Ze is er fysiek misschien niet meer, ze is nog dagelijks mijn raadgever en inspiratiebron. Ik heb een doos vol schriften die ze ooit volgeschreven heeft, haar agenda's met ingevingen en dingen ze niet wilde vergeten, de boeken die ze las staan in mijn kast naast de CD's die ze luisterde en ik weet nog precies welke programma's en documentaires ze het liefste zag. Zo leeft ze voort en blijft ze een moeder. Mijn moeder. En zo stel ik me voor dat jij ook nog steeds hun moeder zal zijn, een moeder die inspireert en richting geven kan, omdat de moeder die je nu voor ze bent en bent geweest altijd blijft bestaan.
Daarom wens ik je nog meer liefde toe. Liefde om tegenover die angst te zetten. Moederliefde die ik als dochter altijd bij me ben blijven dragen, zoals jij die ook in jouw kinderen zal achterlaten. Een liefde die blijft, ook als er verdriet komt. Ook als we als kinderen boos worden omdat onze moeder wegging. Omdat je je als kind soms toch verlaten voelt. Maar waarop er toch altijd weer die liefde is die overblijft als alle andere emoties allang weer zijn verdwenen.
Ik wens jou, je kinderen en je ouders, je geliefde en je dierbaren heel veel liefde toe.
Serenity350 schreef:Mooi mens Quera, een tijd geleden kwam ik je topic tegen en begon mee te lezen. Eerst net als anderen de filter op jouw berichten aangeklikt en toen gaan lezen. Een onwerkelijk verhaal dat zover weg lijkt en toch zo dichtbij op je beeldscherm in het hier en nu ineens afspeelt. Je leest erover in kranten, hoort erover in je vriendenkring en zo nu en dan valt je blik op een boek in de bibliotheek van iemand die die vreselijke ziekte heeft overwonnen. Jonge mensen sterven niet, alleen als ze soms op papier een ongeluk krijgen of ver weg wonen.
Maar met dit topic is jouw stem te horen. Een stem die zich voorbereid op het sterven. In dit topic heb je hart en ziel geopend aan eenieder die mee wil lezen en daarmee luisteren. Jouw verhaal hier is geen boek dat eindeloos herschreven is totdat het goed klinkt. Nee, wat je schrijft is de rauwe werkelijkheid die soms adembenemend ontroerend en mooi is, soms ook zo grijs en grauw als het maar zijn kan. Daarmee komt jouw verhaal dichterbij dan het berichtje in de krant, dichterbij dan dat verhaal bij de koffieautomaat over de zus van een collega die helaas te vroeg moest gaan. Jouw verhaal is ook een weergave van de onvoorstelbare moed, kracht en wijsheid die je genoodzaakt bent in jezelf te vinden als je als jonge moeder op een punt komt als waar jij nu staat.
De laatste tijd heb ik stilletjes meegelezen, vaak meteen weer filterend op jouw berichten omdat ik ze soms niet terug kon vinden in de zee aan warme, steunende en mooie stemmen die je om je heen hebt verzameld. Van mensen die meeleven, van mensen die herkennen, van mensen die geraakt zijn door jouw verhaal en gewoonweg willen steunen. Toen het nieuws kwam dat je naar een hospice zou gaan wilde ik je eigenlijk al sterkte wensen. Sterkte? Sterkte wensen willen we uit gewoonte, maar het voelde nu zo ongepast. Deze vrouw, die nuchter en sterk door blijft gaan, blijft genieten van de kleine momenten, de tijd die ze heeft blijft koesteren, ondanks de onmacht, het onrecht, het verdriet en het afscheid voor de deur, wie ben ik om haar sterkte te wensen. Sterker dan dit kun je eigenlijk niet zijn.
Daarom wens ik je iets anders toe. Liefde. Niet omdat je dat nog niet hebt, je verhaal is ermee overgoten. Maar omdat je ook deelde niet zozeer bang te zijn voor het sterven, maar des te meer om je kinderen achter te moeten laten. En die angst snap ik een klein beetje, ik heb die angst in de ogen van mijn moeder gezien. Mijn moeder was ook toch nog te jong, vond ik, vond iedereen. Ook zij wist dat ze niet oud zou worden, dat het op een gegeven moment niet lang ging duren, maar haar kinderen waren al net een beetje volwassen. Ze had ze al geleerd op eigen benen te staan.
Ik heb gezien hoe de angst om ons achter te laten haar kon bevriezen, hoe ze soms geen adem kreeg als ze eraan dacht. Hoe ze maandenlang niet durfde toe te geven aan haar dochter dat ze moe was, dat het lijf op was, dat ze er eigenlijk ook wel klaar mee was. Haar gezicht sprak het al uit lange tijd voordat de woorden uiteindelijk uitgesproken werden. Want als ze dat zou zeggen, dan stond dat voor haar gevoel gelijk aan zeggen dat ze niet meer bij haar kinderen zou willen zijn. En haar kinderen waren nu juist de reden dat ze de kracht had om er toch nog wat langer te zijn.
Als dochter herken ik in jouw verhaal wat een moeder kan meegeven, ook al is het leven te kort. En dat wilde ik graag met je delen. Dat ook jouw kinderen hun hele leven lang hun moeder bij zich zullen hebben zoals ik mijn moeder nog bij me draag. Ze is er fysiek misschien niet meer, ze is nog dagelijks mijn raadgever en inspiratiebron. Ik heb een doos vol schriften die ze ooit volgeschreven heeft, haar agenda's met ingevingen en dingen ze niet wilde vergeten, de boeken die ze las staan in mijn kast naast de CD's die ze luisterde en ik weet nog precies welke programma's en documentaires ze het liefste zag. Zo leeft ze voort en blijft ze een moeder. Mijn moeder. En zo stel ik me voor dat jij ook nog steeds hun moeder zal zijn, een moeder die inspireert en richting geven kan, omdat de moeder die je nu voor ze bent en bent geweest altijd blijft bestaan.
Daarom wens ik je nog meer liefde toe. Liefde om tegenover die angst te zetten. Moederliefde die ik als dochter altijd bij me ben blijven dragen, zoals jij die ook in jouw kinderen zal achterlaten. Een liefde die blijft, ook als er verdriet komt. Ook als we als kinderen boos worden omdat onze moeder wegging. Omdat je je als kind soms toch verlaten voelt. Maar waarop er toch altijd weer die liefde is die overblijft als alle andere emoties allang weer zijn verdwenen.
Ik wens jou, je kinderen en je ouders, je geliefde en je dierbaren heel veel liefde toe.
Tarn schreef:Lieve Roby, ik heb nooit gereageerd maar heb je wel gevolgd. Lees net de update en woorden schieten tekort, ik weet niet wat ik moet zeggen. Tranen rollen over mijn wangen... Wat een mooie foto's en wat een lieve mensen heb je om je heen. Ik hoop dat je nog even mag genieten van iedereen om je heen. Je bent in mijn gedachten... Dikke kus en knuffel