Janneke2 schreef:Naar de letter van de wet zeg je dat idd niet.
Maar zo voelt het wel : 'het zijn de slachtoffers die mededogen verdienen' impliceert voor mij een toon die de dader uitsluit.
Dat je geen meelij hebt met de dader heb je wel letterlijk gezegd.
Dat mag.
Ik stroom ook niet over, maar hij is na een kort 'puinhoop leven' gestorven (terwijl hij bezig was de puinhoop nog groter te maken) en "dat wens ik niemand toe".
Plausibel schreef:Lastig om me in te leven in iemand die aangeeft medelijden te hebben met een figuur die (...)
Ik heb het over mededogen. Misschien net niet medelijden, en al helemaal niet 'ach wat sie-lug'.
En waar we het denk ik over eens zijn, is dat (in mijn woorden) zijn leven een puinhoop was, en dat hij bezig was de puinhoop groter te maken.
(Of misschien was het ook wel "gewoon" was vroeger in Indonesië 'amok' heette, en tegenwoordig 'suicide by cops'.)
Als incestvrouw heb trouwens een duidelijke mening over trauma.
Ik weet dat niet iedereen er in slaagt om alles goed te verwerken.
Maar ik word wat mies als buitenstaanders maar meteen gaan zeggen van dat het "levenslange traumas van alle betrokkenen" gaan worden.
Mensen zijn heel veerkrachtig, getraumatiseerd of niet.
En een misdaad kan heel erg goed met uiterste kracht veroordeeld worden, zonder de slachtoffers van het misdrijf meteen zo aan te duiden.
Citaat:
Denkt ie serieus dat ze hem dat geld geven en hem daarna voor altijd met rust laten?
Deze figuur is of rete dom, en heeft geen kans in de maatschappij of hij verkeerd in een bizarre psychische status waarvoor hij geen (effectieve) hulp heeft gehad en heeft ook niet geleerd van eerdere straffen.
Ja, wat een puinhoop, he.
Vreselijk.
Citaat:
Eerlijk, wat heeft de maatschapij aan hem? Welke plek heeft hij?
Ik denk dat de enige pleister op de wonden van de slachtoffers, zijn dood is.
Geen straf is hoog genoeg voor een levenslang trauma.
En hier heb ik dus moeite mee.
Wat hebben we als maatschappij aan hem - tja, een nuttige bijdrage levert hij niet.
Maar we hebben wel met elkaar afgesproken dat je nu eenmaal mag leven, ook al lever je geen nuttige bijdrage.
(Stel je efkes voor zeg: wie ter wereld zou dat soort zaken gaan bepalen...?)
En als gezegd: die levenslange trauma's, wapper daar toch niet zo mee.
In de VS practiseren een boel staten de doodstraf. Straf is heeft een serie functies. In het geval van doodstraf speelt preventie geen rol (die afschrikkende werking blijkt niet uit de cijfers) en qua verzoening of genoegdoening werkt het ook niet. (Laat staan het genezen van een trauma.)