Moderators: Ladybird, Mjetterd, xingridx, ynskek, Polly, Hanmar
Sizzle schreef:
Hoe kan iemand zo ver gezonken zijn, verschrikkelijk.
Er komen hier sowieso echt enorm heftige verhalen langs, dan realiseer je je weer hoe willekeurig en hoe frequent het is.
Een zus van een collega is laatst verkracht bij het uitgaan toen ze naar de wc ging, iemand sloop achter haar aan de wc binnen. Niemand heeft er wat gemerkt
Boompje1985 schreef:Wat ik echt te ver vond gaan was dat de vrouw van mijn verkrachter ook nog eens te keer ging tegen mij via social media.
Ik had hun gezin kapot gemaakt vertelde ze en had beter mn mond kunnen houden voegde ze eraan toe. 7 jaar lang, elke dag heeft die klootzak mij tot op het bot vernederd en nou kwam zijn vrouw ook nog ff om mij een trap na te geven. Toen heb ik een contact verbod aangevraagd en ze heeft een waarschuwing gekregen. Dat zij moeite heeft met de waarheid is niet mijn probleem! Maar walgelijk dat het in haar op kwam om mij nog eens te confronteren met alles en mij dan ook nog een schuldgevoel wilen aanpraten.
MyWishMax schreef:[***] schreef:Dat klopt inderdaad maar ik dacht dat het wel handig was om te benoemen dat niets terug doen niet per se verkeerd is.
Als je van jezelf weet dat je een freeze reactie hebt is het overigens slim om geen "wapens" mee te nemen (sleutel in je hand pakken, x marker, zakmes) omdat dit dan eerder tegen je gebruikt zal worden dan dat je er iets aan hebt.
Precies! Mij geeft dat ook geen veiliger gevoel, omdat ik het toch niet 'kan' gebruiken.
En goed om te benoemen hoor. Ik heb wel eens mensen gehad die idd vroegen of ik dit of dat niet kon doen en of ik niet geleerd had om te gillen of weg te rennen of te verdedigen. Ja, dat wist ik allemaal, ik kon het alleen niet. Bij mij had het denk ik ook geen verschil gemaakt, omdat ik toch nooit weg had kunnen komen. En bij jou had het wel verschil kunnen maken, maar juist compleet de verkeerde kant op.
Zoolgangster schreef:In de jaren 70 werd zelfs standaard aangeraden niets te doen, om de overlevingskans te vergroten...
Boompje1985 schreef:Wat ik echt te ver vond gaan was dat de vrouw van mijn verkrachter ook nog eens te keer ging tegen mij via social media.
Ik had hun gezin kapot gemaakt vertelde ze en had beter mn mond kunnen houden voegde ze eraan toe. 7 jaar lang, elke dag heeft die klootzak mij tot op het bot vernederd en nou kwam zijn vrouw ook nog ff om mij een trap na te geven. Toen heb ik een contact verbod aangevraagd en ze heeft een waarschuwing gekregen. Dat zij moeite heeft met de waarheid is niet mijn probleem! Maar walgelijk dat het in haar op kwam om mij nog eens te confronteren met alles en mij dan ook nog een schuldgevoel wilen aanpraten.
Soepblik schreef:Wat ik zelf ervoer na mijn "verkrachting" (ik kan ook twee jaar later nog steeds het beestje niet bij de naam noemen), was dat ik niet geloofde dat ik zojuist verkracht was. Het ging er niet in, ofzo. De "dat overkomt mij niet" was zo sterk dat het nog steeds niet is doorgedrongen. Of is dat een soort zelfbescherming? Ongeloof?
Ik verweet het mezelf meteen, voelde me vies van mezelf en durfde geen nee te zeggen. Dus het lag toch aan mij? Mijn broek werd toch niet schreeuwend uitgetrokken en ik heb me toch niet doodgevochten? Was het dan wel verkrachting? En dat denk ik nog steeds. Het feit dat ik verkracht ben, waarvan ik weet dat het een feit is, kan ik nog steeds niet zien als een feit. Heel onlogisch. Maar ik hoor van meerdere vrouwen dat zij daar op net zo'n manier over denken of voelen. Ik denk dat dat zeker bijdraagt aan het feit dat veel vrouwen niet de straat op gaan.
Soepblik schreef:Wat ik zelf ervoer na mijn "verkrachting" (ik kan ook twee jaar later nog steeds het beestje niet bij de naam noemen), was dat ik niet geloofde dat ik zojuist verkracht was. Het ging er niet in, ofzo. De "dat overkomt mij niet" was zo sterk dat het nog steeds niet is doorgedrongen. Of is dat een soort zelfbescherming? Ongeloof?
Ik verweet het mezelf meteen, voelde me vies van mezelf en durfde geen nee te zeggen. Dus het lag toch aan mij? Mijn broek werd toch niet schreeuwend uitgetrokken en ik heb me toch niet doodgevochten? Was het dan wel verkrachting? En dat denk ik nog steeds. Het feit dat ik verkracht ben, waarvan ik weet dat het een feit is, kan ik nog steeds niet zien als een feit. Heel onlogisch. Maar ik hoor van meerdere vrouwen dat zij daar op net zo'n manier over denken of voelen. Ik denk dat dat zeker bijdraagt aan het feit dat veel vrouwen niet de straat op gaan.
elnienjo schreef:Het ging niet over seksueel geweld, maar over dat er tegenwoordig op elke slak een pak zout wordt gelegd. Een seksistische grap van 'n collega is al bijna een reden om een #metootje te doen. Dáár erger ik me aan. Niet aan 't aanpakken van verkrachting, dat mag van mij absoluut veel zwaarder bestraft worden.
Mand schreef:Ik denk dat dat het taboe is. Toen ik verkracht werd wist ik dondersgoed bij mezelf dat het zo was maar kon ik het echt niet accepteren, dus probeerde ik mezelf constant wijs te maken dat het allemaal wel meeviel. Tot zo ver dat ik het verhaal ook nooit aan mensen eerlijk vertelde.
[***] schreef:MarlindeRooz schreef:Wat afschuwelijk vreselijk Susanne. Ik heb er misschien overheen gelezen, maar is jouw dader ooit gepakt?
Ja, na 3 maanden was er een DNA match. Morgen is de uitspraak van het hoger beroep, hierna gaat hij nog in cassatie en naar het Europees hof is duidelijk geworden tijdens het hoger beroep.
[***] schreef:[***] schreef:
Ja, na 3 maanden was er een DNA match. Morgen is de uitspraak van het hoger beroep, hierna gaat hij nog in cassatie en naar het Europees hof is duidelijk geworden tijdens het hoger beroep.
Hij is veroordeeld 45 maanden cel en TBS, en een hogere schadevergoeding dan in eerste aanleg. Eigenlijk was het 48 maanden, maar hij heeft 3 maanden aftrek gekregen vanwege de duur van het hoger beroep. Bizar hoge straf voor een zedenzaak, maar eigenlijk nog steeds te weinig.
Dit stukje is voorbij!
Rytir schreef:Jeetje Susanne, dat stukje gerechtigheid doet je vast goed maar zal ook wel wat nare dingen oprakelen
Pien, ik heb ook een beste voorgevel en probeer dat ook op het werk wat te verbloemen qua kleding, best wel gek eigenlijk!
Heb ook eens gehad dat ik een zakelijk zwart jurkje aan had met rode pumps, vond dat er wel een beetje kleur bij mocht. Blijkbaar keek de schoonmaker mij nogal na (al niet ok). Maar een vrouwelijke collega zei daarna, had je dat door? Dat krijg je met zo'n jurkje en schoenen Je zag net de onderste helft van mijn knie...