Bokt.nl

**Geplaatst**: 04-11-20 13:21

Geplaatst: 04-11-20 13:21

Maar soms is die medicatie er niet of doet deze onvoldoende. En dan?

**Geplaatst**: 04-11-20 13:26

Geplaatst: 04-11-20 13:26

Ik heb deze docu nog niet gezien (ga ik doen!) maar het doet me denken aan een eerdere docu "Veda beslist zelf" --> https://www.2doc.nl/documentaires/serie ... -zelf.html

Ik heb die docu zitten kijken met het beeld 'Laat dat arme meisje toch gaan, ze lijdt al zó lang'. Ze moet nóg een nieuwe vorm van therapie doen en begint daar alleen aan omdat het van de Levenseindekliniek moet voor ze voor euthanasie in aanmerking komt. De rest zet ik even in spoiler door degenen die nog gaan kijken.

Spoiler:
Uiteindelijk blijkt die laatste therapie dus de therapie die helpt. Veda wil niet meer dood.

Dat heeft mij wel extra aan het denken gezet. Ik zou iemand die al vanaf haar 11e tot haar 18e zo lijdt als Veda de rust gunnen. Tegelijk bleek er bij haar dus toch nog hulp mogelijk, en is ze blij dat ze er nog is. Dat geeft wel aan hoe ingewikkeld het is. Hoe erg iemand kan lijden en toch nog opknappen. Maar hoeveel jaar "moet" iemand lijden voor besloten wordt dat therapie niet meer helpt? Ik vind het dus iets heel ingewikkelds. Ben blij dat de levenseindekliniek er is en dat het traject zo zorgvuldig is, al kan ik me ook goed voorstellen dat het voor sommigen daardoor te lang duurt.

**Geplaatst**: 04-11-20 13:31

Geplaatst: 04-11-20 13:31

anjali schreef:
Fitzroy schreef:
@Lalidan, maar hoe weet je of een depressie eenmalig is als gevolg van omstandigheden?
Verder vind ik jou vergelijking met kanker terecht. Een heleboel mensen vergeten dat geestelijke ziektes ook ziektes zijn met ondraaglijk lijden.

Deze laatste opmerking ben ik het mee eens. Een geestelijke ziekte kan inderdaad een echte ziekte van de hersenen zijn.Daar zie ik dan toch een taak voor de arts,om juiste medicatie voor te schrijven zodat iemand zich ondanks de ziekte toch prettig kan voelen.

prettig is niet de term die ik zou gebruiken voor het potentiële resultaat van die medicatie.
Sommige zijn er inderdaad relatief goed mee maar lang niet allemaal.

**Geplaatst**: 04-11-20 13:36

Re: Nav docu: euthanasie jongeren met doodswens NL/BE

Geplaatst: 04-11-20 13:36

Blijheid, die docu had ik ook gezien. Erg indrukwekkend ook. Maar tegelijkertijd, als je eenmaal dood bent, kun je er ook geen spijt van krijgen. Je kunt nooit weten hoe het gelopen was.

**Geplaatst**: 04-11-20 13:47

Geplaatst: 04-11-20 13:47

Anjali: vaak is het vooral uitproberen met de medicatie, of de patiënt er baat bij heeft. Het opbouwen duurt lang en vaak zijn de bijwerkingen niet mis; o.a suïcidaliteit kan juist een bijwerking zijn. Dus word het erger voor het beter word. Of het word niet eens beter. Dan moet je overstappen naar een ander middel, gaan ook weer weken overheen.etc.

Dus het is helaas niet zo van :de arts hoort te weten welke med goed zijn en huppa cliënt word'genezen'.

Ik zou graag willen dat crisisopname laagdrempeliger wordt.
Wij moesten bergen verzetten, praten als brugman, om opname voor elkaar te krijgen. Terwijl het zeker was dat dit 'rockbottom' was..

**Geplaatst**: 04-11-20 13:52

Geplaatst: 04-11-20 13:52

Fitzroy schreef:
Blijheid, die docu had ik ook gezien. Erg indrukwekkend ook. Maar tegelijkertijd, als je eenmaal dood bent, kun je er ook geen spijt van krijgen. Je kunt nooit weten hoe het gelopen was.

Klopt helemaal

Het zijn allemaal ingewikkelde afwegingen.

**Geplaatst**: 04-11-20 13:56

Geplaatst: 04-11-20 13:56

anjali schreef:
Fitzroy schreef:
@Lalidan, maar hoe weet je of een depressie eenmalig is als gevolg van omstandigheden?
Verder vind ik jou vergelijking met kanker terecht. Een heleboel mensen vergeten dat geestelijke ziektes ook ziektes zijn met ondraaglijk lijden.

Deze laatste opmerking ben ik het mee eens. Een geestelijke ziekte kan inderdaad een echte ziekte van de hersenen zijn.Daar zie ik dan toch een taak voor de arts,om juiste medicatie voor te schrijven zodat iemand zich ondanks de ziekte toch prettig kan voelen.

Het zou fijn zijn als dat zo zou werken en hoewel medicijnen zeker iemand kunnen helpen, kan het soms heel lastig zijn om een medicijn en een dosis te vinden die voor iemand werkt en prettig is. De bijwerkingen kunnen best wel heftig zijn en onder andere suïcidaliteit kan een bijwerking zijn van antidepressiva, zeker bij jonge mensen.

Ik heb de docu ook gezien en vind het heel dubbel, maar ik vind ook dat mensen die zich echt niet oke voelen en voor wie dit uitzichtloos is een manier moet zijn om dmv euthanasie hun leven te beëindigen. Maar ik denk ook dat er eens gekeken moet worden naar hoe mensen met psychische klachten sneller geholpen kunnen worden. Wachtlijsten zijn lang en in een crisissituatie is het heel lastig om snel hulp te krijgen. Als mensen niet telkens maanden tussen behandelingen in zouden zitten omdat het ene niet werkt en ze het volgende willen proberen, zou het misschien voor hun beter te behappen zijn om te zoeken naar een therapie die hen kan helpen.

**Geplaatst**: 04-11-20 14:55

Geplaatst: 04-11-20 14:55

Fitzroy schreef:
@Lalidan, maar hoe weet je of een depressie eenmalig is als gevolg van omstandigheden?

Daar zijn echt redelijk wat indicatoren voor. De eerste factor is tijd, en tweede factor is recidive. Verder bijvoorbeeld of er überhaupt uitlokkende factoren zijn.

anjali schreef:
Deze laatste opmerking ben ik het mee eens. Een geestelijke ziekte kan inderdaad een echte ziekte van de hersenen zijn.Daar zie ik dan toch een taak voor de arts,om juiste medicatie voor te schrijven zodat iemand zich ondanks de ziekte toch prettig kan voelen.

Dus een arts mag van God wel met medicatie ingrijpen om een leven te verlengen, maar diezelfde kennis en kunde niet gebruiken om een leven te beëindigen? Wat mij betreft behoorlijk hypocriet.
Om het er dus nog maar niet over te hebben dat het dus zo simpel niet werkt.

Blijheid schreef:
Ik heb deze docu nog niet gezien (ga ik doen!) maar het doet me denken aan een eerdere docu "Veda beslist zelf" --> https://www.2doc.nl/documentaires/serie ... -zelf.html
*knip*

Pubertijd is wat mij betreft een periode die sowieso afgewacht zou moeten worden, voor er überhaupt over euthanasie gepraat gaat worden. Er veranderd zo veel in je lijf en in je hoofd, je bent te veel een speelbal van je hormonen. Pas in een stabiele situatie, kan je kijken hoe of wat.

Verder sluit ik me graag bij Felixca aan.

**Geplaatst**: 04-11-20 15:09

Geplaatst: 04-11-20 15:09

Fitzroy schreef:
Maar soms is die medicatie er niet of doet deze onvoldoende. En dan?

Inderdaad..en dan?
En wat als de patient vind dat hij niet ziek is maar de arts deel is van het complot?
Terug naar het ouderwetse tegen je wil opsluiten en platspuiten?

Natuurlijk is de maarschappij voor een groot deel ‚schuld‘ aan bepaalde depressieve stoornissen maar ik blijf het zeer naief vinden om te denken dat je er met een kerk bezoekje, een pilletje en een aai over je bol klaar mee bent. Als een psychose jou laat geloven dat je in een soort matrix zit dan sta je niet eens open voor die aai over je bol.

**Geplaatst**: 04-11-20 15:48

Geplaatst: 04-11-20 15:48

Ik heb niet alles bijgelezen maar alleen de eerste en laatste pagina van dit topic.
Ik ga zeker deze documentaire kijken.
Ik ben voor het mogen beëindigen van je leven bij psychisch lijden.
Mijn zus heeft een paar jaar geleden zelf een einde aan haar leven gemaakt omdat ze alle sh*t niet meer kon dragen.
Helaas heeft ze dit in alle eenzaamheid gedaan en heeft niemand afscheid van haar kunnen nemen.
Mijn hart bloed nog steeds dat ze dit alleen heeft moeten doen.
En ik heb ook geen idee of het snel gegaan is of niet.
Het zou goed zijn dat mensen hier juiste hulp bij krijgen en dit niet in alle eenzaamheid hoeven te doen.

**Geplaatst**: 13-11-20 17:45

Geplaatst: 13-11-20 17:45

Spoiler:
Ik plaats deze reactie onder mijn SA account waarmee ik mag reageren op "soortgelijke problematiek".

Ik zou "mijn" verhaal hier willen vertellen om los te kunnen laten. Ik heb de doku nog niet gezien.

Eergisteren ben ik een vriendin verloren , die er een trajekt van ruim 2 jaar bij de levenseinde kliniek op heeft zitten. Ze vocht al haar halve leven tegen depressies , stoornissen en angsten. Een eetstoornis en zelfbeschadiging dienden als coping mechanismes om er mee om te gaan.
Haar leven was uitzichtloos , geen school afgemaakt ( mede doordat ze veel tijd van haar jeugd in klinieken had door gebracht ) en studies voortijdig afgebroken. Een ongeboren baby laten weghalen omdat ze de zwangerschap niet aankon in verband met het "niet goed voor zichzelf kunnen zorgen en niet geschikt voor het alleenstaand moederschap". Ze wilde humaan sterven en het haar familie niet aan doen om zich zelf van het leven te beroven.

Ik snap inmiddels waarom het allemaal 2 jaar moet duren. Ze werd voort durend van kastje naar muur gestuurd , en moest ze elke keer naar nieuwe psychiaters om opnieuw in de beerput van haar leven te duiken. Bij elke behandelaar werden haar nieuwe behandel methodes voorgesteld , terwijl ze al lang het stempel uitbehandeld had gekregen en ook geen motivatie kon vinden om toch nog voor herstel te gaan. Om door te gaan met het trajekt en toestemming te krijgen van de LeK , moest ze toch steeds open staan voor een nieuwe behandeling. Maandenlang wachten op antwoord op een mail . Overdag vechten tegen eenzaamheid , maar ook verveling , en de nacht zonder nachtmerries door te komen. En elke keer dealen met de afwijzingen die ze kreeg: van "te laag BMI" tot "te gekompliceerde problematiek" en "geen plaats op de te lange wachtlijst". Of toch aangenomen worden , vervallen in destruktief gedrag en weer afgewezen worden. En dan weer proberen op te krabbelen naar een leefbaar niveau.
Ze had al besloten dat ze bij een afwijzing van de LeK een enkele vliegreis naar Peru zou boeken waar een kliniek zou zitten die daar "gemakkelijker" mee om ging.
En eindelijk kwam er dan een soort van toestemming , maar vertraagde covid alles. Vervolgens moest er een tweede arts gevonden die akkoord ging en een scen-arts. Tot het laatst toe was ze bang dat het niet zou gebeuren.

Spoiler:
En ergens geloofde ik ook tot het laatst niet dat het echt zou gebeuren. En natuurlijk wilde ik dat ook eigenlijk niet. We hebben tot 24 uur van te voren app - kontakt gehouden en uitgebreid afscheid genomen. Zelfs op de ochtend dat ze definitief afscheid mocht nemen van het leven kwam ze nog twee keer online. (Het kan natuurlijk zijn dat haar ouders de laatste berichten op haar telefoon even wilden lezen.)

**Geplaatst**: 12-01-21 00:28

Geplaatst: 12-01-21 00:28

Tim Hofman heeft nu ook een mooie docu gemaakt over hetzelfde onderwerp voor BOOS, die sinds 4 dagen online staat.

https://www.youtube.com/watch?v=IXWMIokE10Y
Euthanasie The Movie.

**Geplaatst**: 12-01-21 00:39

Geplaatst: 12-01-21 00:39

Ik ben niet voor euthanasie bij psychisch lijden. Ik denk dat men het gevoel met 'het gevoel te leven' is verloren en dit verward en vertaald in de wens te sterven. Er is altijd hoop en belangrijk om hoop te houden. Geen mens of dier wil echt in wezen dood. Wel dat het leven niet meer gaat of dat ze het contact met het levensgevoel zijn kwijtgeraakt. Door de pijn te gaan en daar liefdevol mee omgaan, door anderen geholpen in steun, dat is wat ik de mensen die in die situatie zitten toewens. En dan niet richting dood maar richting levensvreugde. Hoe zwart en oneindig sommige situaties ook zijn, de tijd kan soms keren en oneindig en uitzichtloos blijkt vaak ook tijdelijk, daar kunnen wij anderen bij helpen en doorheen helpen. In liefde en respect. En niet in mijn ogen de misselijkmakende commercie van de levenseinde kliniek die daar een leuk verdienmodel aan heeft..

**Geplaatst**: 12-01-21 01:16

Geplaatst: 12-01-21 01:16

Sabri schreef:
Ik ben niet voor euthanasie bij psychisch lijden. Ik denk dat men het gevoel met 'het gevoel te leven' is verloren en dit verward en vertaald in de wens te sterven. Er is altijd hoop en belangrijk om hoop te houden. Geen mens of dier wil echt in wezen dood. Wel dat het leven niet meer gaat of dat ze het contact met het levensgevoel zijn kwijtgeraakt. Door de pijn te gaan en daar liefdevol mee omgaan, door anderen geholpen in steun, dat is wat ik de mensen die in die situatie zitten toewens. En dan niet richting dood maar richting levensvreugde. Hoe zwart en oneindig sommige situaties ook zijn, de tijd kan soms keren en oneindig en uitzichtloos blijkt vaak ook tijdelijk, daar kunnen wij anderen bij helpen en doorheen helpen. In liefde en respect. En niet in mijn ogen de misselijkmakende commercie van de levenseinde kliniek die daar een leuk verdienmodel aan heeft..

Dit soort opvattingen trek ik zó slecht. Net alsof mensen die zelf uit het leven zijn gestapt niet genoeg zijn geholpen, gesteund of liefgehad. En alsof alles met hulp, steun en liefde op te lossen valt. Of dat wat de levenseindekliniek doet misselijkmakend is. Ik had er veel voor over gehad om mijn moeder met hulp van hen te laten sterven ik plaats van wat ze nu gedaan heeft.

Nee, zo'n visie kan alleen horen bij iemand die het nooit van dichtbij heeft meegemaakt (en gelukkig maar, want dat wens ik niemand toe).

**Geplaatst**: 12-01-21 02:01

Geplaatst: 12-01-21 02:01

Sabri schreef:
En niet in mijn ogen de misselijkmakende commercie van de levenseinde kliniek die daar een leuk verdienmodel aan heeft..

Welk verdienmodel?

Ik heb het traject van de levenseindekliniek (nu expertisecentrum euthanasie)van zeer dichtbij mee gemaakt, chapeau dat er artsen zijn die dit werk willen doen en alle mogelijkheden onderzoeken om een waardig afscheid binnen de wetgeving mogelijk te maken. Was het gemakkelijk? Verre van, maar ik wil er niet eens aan denken hoe het afscheid er anders uit had gezien

**Geplaatst**: 12-01-21 04:45

Geplaatst: 12-01-21 04:45

Twee weken geleden is mijn schoonzus (<30 jaar) rustig gaan slapen omringd door haar familie die zielsveel van haar hield. Dit na jaren van psychisch lijden en een heel zwaar euthanasie traject. Ik ben zo dankbaar dat deze mogelijkheid er is en dat zij op een waardige manier heeft mogen sterven, ik moet er niet aan denken hoe het was geëindigd als haar geen euthanasie was verleend. Voor ons is het zwaar en ze word gemist, maar we zijn ook heel dankbaar dat we dit samen met haar hebben mogen doen. Zij heeft veel kunnen regelen voor haar afscheid en iedereen nog iets heel persoonlijks mee kunnen geven. Tuurlijk rouwen we, maar doordat het op zo’n fijne manier heeft kunnen gebeuren geeft het ook heel veel rust.

Het heeft bij mij ook heel erg veel los gemaakt omdat ik zelf van mijn 11e tot 21e zwaar depressief ben geweest, en daarnaast ben ik ook nog chronisch ziek. Wonder boven wonder ben ik uit dat zwarte gat gekomen, maar ik snap nog steeds niet hoe. De eerste reactie die ik kreeg toen het traject van mijn schoonzus het einde naderde was direct of ik het niet heel moeilijk vond dat haar leven beëndigd werd omdat ik dat tot een paar jaar geleden ook wou en het bij mij ook ‘goed gekomen is’. Maar ik snap het juist zo ontzettend goed, omdat ik echt begrijp hoe uitzichtloos het kan zijn. En ik ben er misschien uit gekomen, maar ik draag de gevolgen nog elke dag mee en heb nog regelmatig een terugval. En ik heb ook heel duidelijk uitgesproken naar mijn omgeving dat ik dit niet nog een keer wil meemaken. Dus ik slik medicatie, ga naar therapie en zal aan de bel trekken als het nodig is. Maar als het ooit weer tot zo’n enorm dieptepunt komt is het klaar, ik heb echt de energie niet om me daar nog een keer uit te vechten. En mocht het zo ver komen, wat ik echt niet hoop want op dit moment vind ik het leven best leuk ook al is er ruimte voor verbetering, dan hoop ik dat euthanasie voor mij ook een optie zal zijn.

De documentaire van Boos kwam voor ons op een heel bijzonder moment en ik vond het zeer pittig om te kijken, maar ik ben blij dat hier weer extra aandacht op gevestigd word. Ook omdat de situatie van de jongen in de gesloten instelling precies de reden was dat ik niet goed durfde te praten over mijn zelfmoordgedachten: ik was doodsbang om opgesloten te worden en alle controle te verliezen, iets wat met meerdere mensen die ik toen kende is gebeurd en waar ze alleen maar slechter of niet uitgekomen zijn . Ik ben toen dus nooit eerlijk geweest naar zowel mijn familie als mijn behandelaren over mijn problemen en kreeg daardoor ook niet de hulp die ik zo hard nodig had.

En ik snap echt wel dat het een ingewikkeld onderwerp is omdat je veel vraagt van de artsen en je niet iedereen die zich even een tijdje poedersuiker voelt maar een spuitje moet gaan geven, maar er zit nog een heel groot grijs gebied tussen die mensen en de mensen die nu in aanmerking komen voor euthanasie, en die groep valt nu tussen wal en schip. Daar is zeker nog ruimte voor verbetering.

**Geplaatst**: 12-01-21 07:59

Geplaatst: 12-01-21 07:59

Wijslander schreef:
Sabri schreef:
Ik ben niet voor euthanasie bij psychisch lijden. Ik denk dat men het gevoel met 'het gevoel te leven' is verloren en dit verward en vertaald in de wens te sterven. Er is altijd hoop en belangrijk om hoop te houden. Geen mens of dier wil echt in wezen dood. Wel dat het leven niet meer gaat of dat ze het contact met het levensgevoel zijn kwijtgeraakt. Door de pijn te gaan en daar liefdevol mee omgaan, door anderen geholpen in steun, dat is wat ik de mensen die in die situatie zitten toewens. En dan niet richting dood maar richting levensvreugde. Hoe zwart en oneindig sommige situaties ook zijn, de tijd kan soms keren en oneindig en uitzichtloos blijkt vaak ook tijdelijk, daar kunnen wij anderen bij helpen en doorheen helpen. In liefde en respect. En niet in mijn ogen de misselijkmakende commercie van de levenseinde kliniek die daar een leuk verdienmodel aan heeft..

Dit soort opvattingen trek ik zó slecht. Net alsof mensen die zelf uit het leven zijn gestapt niet genoeg zijn geholpen, gesteund of liefgehad. En alsof alles met hulp, steun en liefde op te lossen valt. Of dat wat de levenseindekliniek doet misselijkmakend is. Ik had er veel voor over gehad om mijn moeder met hulp van hen te laten sterven ik plaats van wat ze nu gedaan heeft.

Nee, zo'n visie kan alleen horen bij iemand die het nooit van dichtbij heeft meegemaakt (en gelukkig maar, want dat wens ik niemand toe).

X 2

Mijn zus heeft alle liefde gekregen, veel hulp aangeboden gekregen, maar haar geestelijk lijden was zo groot dat ze heeft besloten om niet meer verder te willen.
Op een gegeven moment is het lijden echt uitzichtloos en vind ik het triest dat mensen niet zien dat geestelijk lijden net zo zwaar als lichamelijk lijden is.
Bij mn zus had alle liefde in de wereld haar niet meer geholpen, en ik had graag gehad dat ze de hulp van levenseinde kliniek had ingeroepen, ik denk dat zij het beindigen van het leven voor mn zus zoveel hadden kunnen verzachten, en zeker ook voor de nabestaanden.
Ik vind het juist misselijkmakend dat er zo over een stichting die hulp bied aan mensen met uitzichtloos lijden gesproken word.
Ik hoop juist zo dat de hulp die de levenseinde kliniek aangebied veel meer geaccepteerd word en het taboe daar af gaat.
Mensen hebben het recht om zelf over hun leven te beslissen vind ik.

**Geplaatst**: 12-01-21 08:15

Re: Nav docu: euthanasie jongeren met doodswens NL/BE

Geplaatst: 12-01-21 08:15

Waar ik me enorm over verbaas is het feit dat in meerdere docu’s naar voren komt dat er geen informatie is of word bijgehouden over mensen die na afwijzing besluiten zelf alsnog uit het leven te stappen.

Iets waarmee ik in mijn werk bij de forensische opsporing wekelijks en regelmatig meerdere keren per week mee geconfronteerd word.

Ik snap dat het voor een arts een moeilijke beslissing is en ik weet ook niet of ik in hun schoenen zou kunnen staan. Maar ik ben er wel van overtuigd dat het aantal zelfdodingen zal dalen op het moment dat mensen de toezegging hebben op euthanasie zonder daar direct gebruik van te maken.

**Geplaatst**: 12-01-21 08:34

Re: Nav docu: euthanasie jongeren met doodswens NL/BE

Geplaatst: 12-01-21 08:34

Ik heb een neef gehad die vanaf z’n jeugd al niet meer wilde leven , zwaar depressief.
Meerdere therapieën gehad niks hielp.
Liefde vol gezin was het dus ja waar lag het dan aan ...
Vanaf z’n 17e begonnen de pogingen tot zelfdoding.
Ook is hij bij een bureau geweest die hem zou helpen hierbij ( ik zal het vast niet op de goede manier zeggen maar weet even niet zo goed hoe ik het anders moet doen )
Na 10 pogingen is hij uiteindelijk op zijn 27e door leverfalen overleden.. toen hij in het ziekenhuis lag zei de arts dat ze hem een nieuwe lever wilden geven, hierop heeft mijn tante ( zijn moeder )gezegd “ geef die maar aan iemand die hem wel nodig heeft .. hij wil niet meer.
Het was toen het telefoontje kwam dat hij ook echt was overleden toch een schok maar ook opluchting voor hem en zijn familie, al die jaren in onzekerheid elke dag angst voor “ het “ telefoontje die waren voorbij.

**Geplaatst**: 12-01-21 09:00

Geplaatst: 12-01-21 09:00

Wijslander schreef:
Sabri schreef:
Ik ben niet voor euthanasie bij psychisch lijden. Ik denk dat men het gevoel met 'het gevoel te leven' is verloren en dit verward en vertaald in de wens te sterven. Er is altijd hoop en belangrijk om hoop te houden. Geen mens of dier wil echt in wezen dood. Wel dat het leven niet meer gaat of dat ze het contact met het levensgevoel zijn kwijtgeraakt. Door de pijn te gaan en daar liefdevol mee omgaan, door anderen geholpen in steun, dat is wat ik de mensen die in die situatie zitten toewens. En dan niet richting dood maar richting levensvreugde. Hoe zwart en oneindig sommige situaties ook zijn, de tijd kan soms keren en oneindig en uitzichtloos blijkt vaak ook tijdelijk, daar kunnen wij anderen bij helpen en doorheen helpen. In liefde en respect. En niet in mijn ogen de misselijkmakende commercie van de levenseinde kliniek die daar een leuk verdienmodel aan heeft..

Dit soort opvattingen trek ik zó slecht. Net alsof mensen die zelf uit het leven zijn gestapt niet genoeg zijn geholpen, gesteund of liefgehad. En alsof alles met hulp, steun en liefde op te lossen valt. Of dat wat de levenseindekliniek doet misselijkmakend is. Ik had er veel voor over gehad om mijn moeder met hulp van hen te laten sterven ik plaats van wat ze nu gedaan heeft.

Nee, zo'n visie kan alleen horen bij iemand die het nooit van dichtbij heeft meegemaakt (en gelukkig maar, want dat wens ik niemand toe).

Echt helemaal mee eens wijslander. Zo werkt het gewoon niet!
Maar de meeste mensen staan er (gelukkig voor hen) te ver vanaf om dit te zien. Bij athaliah had ik ook een rotgevoel destijds ik vond het zo.. definitief. Tot ik nu de docu zag en zag hoe erg zij leed. Dat zie je niet zomaar als je iemand niet goed kent en dan is een oordeel snel gemaakt..
Bij veel mensen is het vooruitzicht dat euthanasie mogelijk is, al een geruststelling. Er moet echt wat veranderen. Ook dat er geen nazorg is na een aanvraag, zo slecht...

**Geplaatst**: 12-01-21 09:01

Geplaatst: 12-01-21 09:01

Sabri schreef:
Ik ben niet voor euthanasie bij psychisch lijden. Ik denk dat men het gevoel met 'het gevoel te leven' is verloren en dit verward en vertaald in de wens te sterven. Er is altijd hoop en belangrijk om hoop te houden. Geen mens of dier wil echt in wezen dood. Wel dat het leven niet meer gaat of dat ze het contact met het levensgevoel zijn kwijtgeraakt. Door de pijn te gaan en daar liefdevol mee omgaan, door anderen geholpen in steun, dat is wat ik de mensen die in die situatie zitten toewens. En dan niet richting dood maar richting levensvreugde. Hoe zwart en oneindig sommige situaties ook zijn, de tijd kan soms keren en oneindig en uitzichtloos blijkt vaak ook tijdelijk, daar kunnen wij anderen bij helpen en doorheen helpen. In liefde en respect. En niet in mijn ogen de misselijkmakende commercie van de levenseinde kliniek die daar een leuk verdienmodel aan heeft..

Ik kan begrijpen dat jijzelf niet voor euthanasie bent, er niet voor zou kiezen. Maar je gaat wel kort door de bocht vind ik door te stellen dat het met liefde en hulp wel opgelost zal zijn.
Ook ik heb iemand van heel nabij gekend bij wie euthanasie goedgekeurd werd. Die persoon werd door haar omgeving totaal niet begrepen (gaande van: er is geen psychiatrisch ziektebeeld tot we weten dat ze afziet, maar begrijpen doen we die keuze niet). Die persoon had er al meerdere zelfmoordpogingen opzitten, therapieën, opnames,... Soms helpt therapie en medicatie helaas niet...
En weet je? Voor sommige mensen voelt het alsof ze niet leven voor zichzelf, maar enkel om anderen niet teleur te stellen. Dat is behoorlijk zwaar. En ja, er zijn therapieën en medicatie, maar wat als medicatie niet voldoende aanslaat, je al veel therapie gehad hebt en bepaalde moeilijkheden keer op keer terugkomen en je dus keer op keer weer terug de put in duwen?

Ik denk net dat het goed is dat euthanasie mogelijk is zodat mensen die het écht niet meer zien zitten de kans hebben om hun leven te beëindigen zonder dat ze daarvoor zichzelf van het leven moeten beroven en anderen moeten traumatiseren door de manier waarop ze gegaan zijn.

**Geplaatst**: 12-01-21 09:26

Geplaatst: 12-01-21 09:26

Ik heb de documentaire van Tim Hofman ook gezien en vond het een mooie documentaire over een heftig onderwerp.

Wat mijns inziens voornamelijk lastig is bij geestelijk lijden, is waar ligt de grens? Wat voor de 1 ondraaglijk geestelijk lijden is, is voor een ander ´peanuts´. Hiermee wil ik geestelijk lijden absoluut niet bagatelliseren, maar het geeft wel aan hoe ontzettend lastig het voor de professional kan zijn om een inschatting te maken van hoe erg een persoon ondergesneeuwd is in zijn/haar problematiek. Hier valt geen ´standaard´ behandelplan op te maken, hier moet per individu zo goed naar gekeken worden en ik vind dat hier serieuzer mee omgegaan mag worden vanuit o.a. huisartsen en alles wat daar verder bij komt kijken..

Kortom; Goed dat hier naar gekeken wordt en ik hoop dat er anders mee om gegaan gaat worden. Betere documentatie vanuit de huisartsen en betere nazorg voor hen die dat nodig hebben.

**Geplaatst**: 12-01-21 09:51

Geplaatst: 12-01-21 09:51

Sabri schreef:
Ik ben niet voor euthanasie bij psychisch lijden. Ik denk dat men het gevoel met 'het gevoel te leven' is verloren en dit verward en vertaald in de wens te sterven. Er is altijd hoop en belangrijk om hoop te houden. Geen mens of dier wil echt in wezen dood. Wel dat het leven niet meer gaat of dat ze het contact met het levensgevoel zijn kwijtgeraakt. Door de pijn te gaan en daar liefdevol mee omgaan, door anderen geholpen in steun, dat is wat ik de mensen die in die situatie zitten toewens. En dan niet richting dood maar richting levensvreugde. Hoe zwart en oneindig sommige situaties ook zijn, de tijd kan soms keren en oneindig en uitzichtloos blijkt vaak ook tijdelijk, daar kunnen wij anderen bij helpen en doorheen helpen. In liefde en respect. En niet in mijn ogen de misselijkmakende commercie van de levenseinde kliniek die daar een leuk verdienmodel aan heeft..

Je zegt nu letterlijk dat die terminale kanker bij iemand wel overgaat met knuffelen.

Nee sorry, zo werkt het niet in de grote mensenwereld.

M_aaike_ schreef:
Waar ik me enorm over verbaas is het feit dat in meerdere docu’s naar voren komt dat er geen informatie is of word bijgehouden over mensen die na afwijzing besluiten zelf alsnog uit het leven te stappen.

Iets waarmee ik in mijn werk bij de forensische opsporing wekelijks en regelmatig meerdere keren per week mee geconfronteerd word.

Ik snap dat het voor een arts een moeilijke beslissing is en ik weet ook niet of ik in hun schoenen zou kunnen staan. Maar ik ben er wel van overtuigd dat het aantal zelfdodingen zal dalen op het moment dat mensen de toezegging hebben op euthanasie zonder daar direct gebruik van te maken.

Hier heb je zeker een punt mee.
De rust dat er een eindpunt kan zijn kan zeker positief meewerken.

**Geplaatst**: 12-01-21 10:24

Geplaatst: 12-01-21 10:24

Sabri schreef:
Ik ben niet voor euthanasie bij psychisch lijden. Ik denk dat men het gevoel met 'het gevoel te leven' is verloren en dit verward en vertaald in de wens te sterven. Er is altijd hoop en belangrijk om hoop te houden. Geen mens of dier wil echt in wezen dood. Wel dat het leven niet meer gaat of dat ze het contact met het levensgevoel zijn kwijtgeraakt. Door de pijn te gaan en daar liefdevol mee omgaan, door anderen geholpen in steun, dat is wat ik de mensen die in die situatie zitten toewens. En dan niet richting dood maar richting levensvreugde. Hoe zwart en oneindig sommige situaties ook zijn, de tijd kan soms keren en oneindig en uitzichtloos blijkt vaak ook tijdelijk, daar kunnen wij anderen bij helpen en doorheen helpen. In liefde en respect. En niet in mijn ogen de misselijkmakende commercie van de levenseinde kliniek die daar een leuk verdienmodel aan heeft..

Ik ben blij voor je dat je nog zo naïef kunt zijn. Maar helaas is de wereld niet zo mooi dat psychische problemen bij iedereen te verhelpen zijn.
Ik, werkzaam in de sector, moet je uit die droom helpen. Genoeg mensen knappen, zeker na lange tijd, niet meer op. Hoe langer iemand slecht is, hoe kleiner de kans op " genezing".
Ik denk dat je mensen kwetst door jouw kijk en mening als feit te verkondigen.
Ik gun sommige van mijn cliënten rust. Wanneer je dagelijks vecht met je duivels, kan de dood een ware verlossing zijn.

**Geplaatst**: 12-01-21 10:43

Geplaatst: 12-01-21 10:43

En als je het over een verdienmodel hebt. Hoeveel denk je dat die behandelingen, uitkeringen, pgb, toeslagen etc kosten van iemand die tientallen jaren niet kan werken door ziekte? En wie weet wordt iemand wel beter, tja dat weet je nooit en zal je nooit weten. Maar het is het leven van een ander, die mag zelf bepalen of hij/zij wil leven. Daar hebben wij niks mee te maken. Heel rationeel gezegd is het niet dat we een tekort aan mensen hebben op deze aardbol. Het is hooguit heel naar en intens verdrietig voor directe naasten.

En ja zo denk ik ook bij bekende mensen. Het gesprek hierover heb ik al eens gevoerd met een naaste.