Moderators: C_arola, Coby, Nicole288, Dyonne
Siamsmeesje schreef:Dat is heel jammer Laibadji....
Ik heb gisteren een kleine overwinning gehaald. De nieuwe Grande Dame van stal heeft mij zo'n heerlijke rit gegeven, dat ik het zelfs heb aangedurfd om alles los te laten (beugels en teugels) en ouderwets gymnastiek op het paard heb gedaan.
Zonder dollen, als ze zo rustig blijft, heb ik goede hoop dat ik mijn vertrouwen weer terug kan gaan opbouwen.
KittyDylan schreef:Springen durf ik eigenlijk nog steeds niet. Die drempel is me echt nog te hoog. (oa een spring ongeluk gehad)
ElviraKelan schreef:Vanmiddag op buitenrit geweest.
Ik vind het in het begin super spannend en heb de neiging om dan terug te krabbelen
Maar...
Vrij veel galopje gepakt. Relaxt gebleven toen het andere paard wat erbij was een bootje in het water wel erg eng vond. En zelfs tussendoor aan mijn houding kunnen blijven werken want door mijn angst heb ik mijzelf wat dingen verkeerd aangewend.
Kortom vanmiddag kan weer bij mijn goede + ervaringen
jasmijn16 schreef:Ik heb zondag gewoon echt compleet zonder angst gesprongen. Eerst 20 cm, toen was ik te onzeker en ging ze me staan. Ik heb toen een kleine volte gemaakt, haar van voor ruimte gegeven en ze maakte een sprong alsof we over 1 meter ofzo moesten. Mijn moeder lag helemaal dubbel van het lachen, en ik zelf eigenlijk ook. Er gaat bij haar dan echt een knop om, oeh ik zie sprong, baas gaan we springen? volgens mij gaan we zo springen WE GAAN SPRINGEN, OEH IK MAG WHIEEEE IK VLIEG.
Echt, ik zal het eens een keer filmen, er komt dan een kop op, oortjes strak naar voren en gaan.
We zijn geëindigd bij 30 cm, ik vind het nog steeds te gek voor woorden die angst van mij, maar we beginnen gewoon lekker laag. Ik wil echt zonder angst springen voor we omhoog gaan. Stiekem voel ik het vertrouwen na iets van 1 jaar ofzo weer terug komen. Ik durf dat bijna niet te zeggen haha.
marley93 schreef:Mag ik mij melden? Ik zag dit topic al een paar keer voorbij komen, maar kwam nooit toe aan het lezen. Wat een 'verademing' om te zien dat meer bokkers last van angst hebben, en ook een eigen paard hebben.
Mijn angst is een jaar of 6 geleden begonnen door mijn cardioloog. Mijn bindweefsel is zwakker dan gemiddeld, waardoor ik naast hypermobiel ook minder sterke vaten heb. (Alles onder controle en stabiel, gelukkig). Toen ik tegen mijn cardioloog heel blij zei 'Ik rijd weer paard!' was haar directe respons: "Zolang je er niet af valt zie ik daar geen directe problemen van."
Eerst lachte ik daar om, want ik was tot dan toe nog nooit serieus van een paard gevallen. Ik stond er niet eens bewust bij stil. Tot ik in de manege van een paard viel. Pees verrekt in mijn pols, maar verder niets aan de hand. Toch ging het wel knagen. "Zolang je er niet af valt..."
marley93 schreef:En ondertussen ben ik de trotse eigenaar van mijn huidige paardje Mattie. Een Franse Draver van 11 met wie ik superveel lol heb op de grond. Het rijden heb ik lang uitgesteld, maar na het een paar keer te hebben gedaan merkte ik dat hij er wel heel veel lol in heeft. Dus nu gaat mijn moeder mee op de fiets, en houdt ze hem vast aan een halstertouw aan het bitstukje. Ze doet niets, kan ook niet echt iets als hij echt aan de kletter zou gaan, maar het is vooral voor mijn gerustheid. Verder zit ik er met een bodyprotector en cap op. Helemaal ingepakt dus.
En zo gaat het supergoed. Ik ga binnenkort met Mattie (privé)lessen op een manege dichtbij (we hebben zelf geen bak), waarbij ik hoop mijn zelfvertrouwen weer op te krikken.
Want dat is vooral mijn probleem, heb ik het idee. Het vertrouwen in mijn eigen kunde is echt nul. Ik ben mijn balans kwijt omdat ik zo gespannen zit, en neem alles wat ik doe in twijfel.
En die lieve Mattie neemt het allemaal voor lief en loopt op zijn dooie gemakje naast de fiets mee. Hij heeft er zichtbaar lol in, buitenritjes. Dus dat is voor mij ook een grote reden om aan mijn angst te werken.
Veraaaaah schreef:Van de week toch weer een ‘terugval’. Ik wilde binnen gaan rijden tot een stalgenootje zei kom lekker buiten rijden (springpiste). Nou vooruit ik opgestapt ging allemaal goed tot paard zich verstapte (ik dacht dat ze schrok). Daardoor zoveel spanning opgebouwd dat ik niet meer relaxed kon rondstappen. Ben naar een andere buitenbak gegaan waar ze dus daadwerkelijk schrok (omdat ik nog steeds mega gespannen was) dus ook daar afgestapt en binnen verder gegaan. Binnen echt nergens last van gehad.
Zo stom dat ik mezelf zo druk maak dat mijn paard zich ook druk gaat maken. Terwijl paard echt braaf is
Oryani schreef:Ik meld me ook, na lang twijfelen. Ik twijfelde aanvankelijk om het topic zelfs maar te lezen. Iets met het risico niet te willen lopen mezelf nog engere denkbeelden in m’n hoofd te steken.
Maargoed. Het is prachtig weer, maar sinds ik heb besloten daar vanmiddag van te genieten en te gaan wandelen, komt de buikpijn opzetten.
Ik hoor hier dus wel thuis
Maar de angst is heel snel weer aanwezig en heel moeilijk om de kop in te drukken.
Met iemand erbij ben ik ondertussen alweer een tweetal keer buiten gaan wandelen. Maar het is zo frustrerend dat ik niet gewoon meer ‘even een kort rondje’ doe voor de avond valt, of spontaan de piste voorbij ga om toch naar buiten te gaan.
Ik wil het wel graag weer, mijn hoofd en buik spannen echter heel erg samen...
Ik blijf hier dus even hangen en lezen.
Siamsmeesje schreef:Ik heb gisteren een kleine overwinning gehaald. De nieuwe Grande Dame van stal heeft mij zo'n heerlijke rit gegeven, dat ik het zelfs heb aangedurfd om alles los te laten (beugels en teugels) en ouderwets gymnastiek op het paard heb gedaan.
Zonder dollen, als ze zo rustig blijft, heb ik goede hoop dat ik mijn vertrouwen weer terug kan gaan opbouwen.
KittyDylan schreef:KittyDylan schreef:Springen durf ik eigenlijk nog steeds niet. Die drempel is me echt nog te hoog. (oa een spring ongeluk gehad)
Grapje
Vandaag op werk springlesje van de baas gehad. Pff, ik moet mezelf wel echt een drempel over zetten.
"Gelukkig" gelooft mijn baas er niets van en moet ik dus gewoon door. Dat is voor mij zeker wel de push om er overheen te gaan.
Doordat ik veel spanning op had gebouwd werd paardlief ook druk. Het is echt een spiegeltje. Hij is gelukkig wel super braaf en natuurlijk een ervaren springpaard.
Achteraf toch wel blij dat ik die drempel (letterlijk) over ben gegaan.
KittyDylan schreef:Ik rij toch nog liever recreatief dressuurmatig. Of het bos in natuurlijk, heerlijk!
Dat is dus wat ik gisteren gedaan heb! Op de manege terug gereden. Door miscommunicatie vanuit de manege heb ik niet op mijn standaard favoriete paard gereden, maar gelukkig wel op een andere die ik ken. Wat liep hij fijn. Totaal geen spanning, zelfs niet toen hij een keer schrok en opzij schoot.
YoRien schreef:Hallo allemaal,
Ik wil me hier ook melden. Ik heb nog niet het hele topic gelezen. Zal dat nog eens doen.
Ik heb een ijslander, Vinur en ben extreem bamg geweest op zijn rug. Zelfs als iemand hem vast had durfde ik er niet op. Ik bevroor volledig en had echt geen controle over mijn lichaam. Heel eng om mee te maken en ik had me nooit kunnen voorstellen dat zo'n angst bestaat als ik het niet had meegemaakt.
Ik heb afgelopen jaren veel grondwerk gedaan, maar ook horseboarden zonder ruiter en nog veel meer. En op een moment wilde ik er wel weer op. Vanaf toen zijn we gaan opbouwen en inmiddels rijden we weer.
Ik heb hierover een artikel geschreven voor het blad ijslandse paarden en ik heb er ook regelmatig wat over geschreven op facebook. Ik vind het namelijk heel belangrijk dat er open over dit onderwerp gepraat kan worden.
Vorige week heb ik op Equiday mee gereden in een demo over angst. Dat was een onwijs gave mijlpaal voor ons! De demo werd gegeven door Cathy Sirett en zij is echt een topmens. Haar methode heet Complete Confidence en is zeker de moeite waard om op te zoeken. Op haar website kun je je ook aanmelden voor een club, gratis. Je krijgt dan ook een werkboek en tips om aan je angst te werken. Ik ben zo enthousiast geworden over deze methode dat ikhet graag met jullie wil delen. Heb daar verder totaal geen (zakelijk) belang bij.
Ik lees hier al mooie verhalen over het overwinnen van angst. En ik hoop dat we elkaar kunnen helpen om nog verder te komen. Want paardrijden is vooral heel erg leuk
SuperZodiaX schreef:Ik moet mijn neiging om alleen het slechte/enge te onthouden, ombuigen naar goede ervaringen.
Fijn om te lezen dat sommigen hier ondanks hun angsten nu weer heel veel durven, ik heb nog wel mijn twijfels of ik er doorheen ga komen.
Janneke2 schreef:SuperZodiaX schreef:Ik moet mijn neiging om alleen het slechte/enge te onthouden, ombuigen naar goede ervaringen.
Fijn om te lezen dat sommigen hier ondanks hun angsten nu weer heel veel durven, ik heb nog wel mijn twijfels of ik er doorheen ga komen.
...vast en zeker wel!
En wat je beschrijft mbt "het enge/slechte onthouden" is geen fout in je karakter of iets waar je aan moet werken (spaar jezelf die moeite), dat is gewoon hoe Moeder Natuur ons veilig probeert te houden.
Ik doe ook aan ombuigen, maar ik begin zogezegd bij de ellende en verzin dan oplossingen.
Daarna stel ik dat ik een klein kerntje heb 'dat het wel kan' (en ook ont-zet-tend graag WIL rijden) en dat ga ik dan voeden.
Citaat:Wat lief dat je zo op iedereen reageert Maitestar.
Ineke2 schreef:Citaat:Wat lief dat je zo op iedereen reageert Maitestar.
Behalve op mij dan
Sorry voel mij een beetje overgeslagen zo, kan er niks aan doen.
Leuk om de kleine stapjes te lezen van iedereen en de verbazing ( herkenning) als ze rustig zijn gebleven wanneer er iets gebeurd waar je eerder heel veel angst zou hebben gehad.
Ik heb gisteren weer voor het eerst in 2,5 week even gereden ( in de bak dan wel).
Ze was kreupel daarvoor en loopt nu weer goed.
Vandaag ga ik weer even rijden in de bak en daarna ga aan de handelen buiten. Vooral voor mijn vertrouwen.
SuperZodiaX schreef:Ik moet mijn neiging om alleen het slechte/enge te onthouden, ombuigen naar goede ervaringen.
pol013 schreef:SuperZodiaX schreef:Ik moet mijn neiging om alleen het slechte/enge te onthouden, ombuigen naar goede ervaringen.
Dit herken ik heel erg.
Gisteren 2 keer een weigering op een in-uit lijntje. Daarna het lijntje 10 keer heel fijn kunnen springen.
Het was zelfs niet helemaal eerlijk want ik had uit gemakzucht, omdat ik alleen was, de hele lijn al opgebouwd en stuurde mijn paard dus 'onvoorbereid' op een lijn met 7 galopsprongen. Die dacht 'hoeveeeeeeel hout ".
Maar toch: die stop is dan wat ik onthoud en dan denk ik weer: we leren dit nooit. Totaal onnodig om zo te denken. Maar hoe zet je je hoofd stil?......
Ineke2 schreef:Citaat:Wat lief dat je zo op iedereen reageert Maitestar.
Behalve op mij dan
Sorry voel mij een beetje overgeslagen zo, kan er niks aan doen.
Leuk om de kleine stapjes te lezen van iedereen en de verbazing ( herkenning) als ze rustig zijn gebleven wanneer er iets gebeurd waar je eerder heel veel angst zou hebben gehad.
Ik heb gisteren weer voor het eerst in 2,5 week even gereden ( in de bak dan wel).
Ze was kreupel daarvoor en loopt nu weer goed.
Vandaag ga ik weer even rijden in de bak en daarna ga aan de handelen buiten. Vooral voor mijn vertrouwen.
YoRien schreef:Wat leuk dat je de moeite neemt om op iedereen te reageren. Ik ben op cursus, dus even niet zo uitgebreid.
Je kunt zoeken op Complete Confidence.
https://bit.ly/2NSIRH7
SuperZodiaX schreef:Hoi, ik meld me hier ook graag. Ik heb 3 eigen paarden, met eentje rij ik zz licht, de ander z1 en ik heb nog een projectje die ik m/z niveau train.
Ik rij dus heel fanatiek, maar ik zit wel met angsten.
Ik ben 9 jaar geleden gevallen bij het inrijden van een jong paard en daarbij heb ik een ruggewervel verbrijzeld en een gedeeltelijke dwarslaesie opgelopen. Alles opnieuw moeten leren, lopen e.d. en tot op heden nog steeds veel restverschijnselen. Heftig dus.
Nu heb ik op 2 van de 3 paarden nergens last van, maar op mijn jonge merrie wel. Die spiegelt mij enorm en daardoor is ze soms flink kijkerig en verstijf ik helemaal. Ik ben nu aan de ene kant bezig met schriktraining, en aan de andere kant met een mental coach, maar jeetje wat moeilijk.
Ik moet mijn neiging om alleen het slechte/enge te onthouden, ombuigen naar goede ervaringen.
Fijn om te lezen dat sommigen hier ondanks hun angsten nu weer heel veel durven, ik heb nog wel mijn twijfels of ik er doorheen ga komen.
SusanH schreef:Wat mij heel erg helpt is het zinnetje ik kan heel stiekem best eenl klein beetje paardrijden. Jij rijdt zz licht jij kan echt wel fatsoenlijk een paard rond sturen
Ik heb weer een kleine mijlpaal bereikt helemaal alleen naar stal. Met het idee ik kijk wel wat we gaan doen. Maar hij was zo relaxed dat ik hem heb opgezadeld en heerlijk heb gereden. Wel spanning in het begin maar dan sta ik heel bewust stil bij hoe braaf hij is. Dan kan ik het ook snel weer loslaten.
AnnickT schreef:Wat goed om te lezen dat mensen aan hun angst proberen te werken!
Door de mijlpalen hier kwam het weer in me op dat ik me laatst realiseerde dat ik voor het rijden met de twee paarden die ik bijrijdt (Quarter en IJslander) geen angst meer heb, of in ieder geval geen zenuwen.
Met de IJs was ik onderweg buiten en m'n beugels waren te lang, dus die op het paard een gaatje korter gemaakt, maar mevrouw wilde niet stilstaan dus begon wat te lopen. Normaal had ik dan gedacht van "oké, die schiet zo weg" en was heel paniekerig gaan bewegen, maar ik heb haar gewoon weer stil kunnen zetten en m'n beugels kunnen doen. Achteraf vond ik het heel bijzonder van mezelf, haha.
En de Quarter wilde buiten graag hard, dus toen ik been gaf voor draf schoot ie (of ja, wel gecontroleerd) er in galop vandoor en ik kon ik hem zo terugpakken! Normaal zou ik denken dat ik maar moest zitten of dat ik helemaal niks meer kon, maar dat was dus niet het geval. Dat gebeurde later in de rit nog een keer en weer kon ik hem terug laten gaan in draf. Dat was een fijn gevoel!
Met andere paarden zou ik nog wel spanning hebben denk ik, maar deze twee hebben me het vertrouwen teruggegeven.
ElviraKelan schreef:Wat lief dat je zo op iedereen reageert Maitestar.
Ik heb vanmiddag ook mijn mijlpaal bereikt. Ik raakte mijn collega kwijt onderweg, hij was te voet mee gegaan. Ik ben rustig gebleven, heb de eigenaar geprobeerd te bellen en toen geprobeerd toen ik hem niet kon bereiken zelf de weg terug te vinden via de verharde weg. Kelan werd tijdens het bellen onrustig maar zelf rustig gebleven ondanks dat hij ging staken en achterwaarts ging. Ik heb doortastend gereageerd en heb zelfs een stukje terug gedraafd waarbij ik ook weer mijn collega tegen kwam. Kortom als dat geen persoonlijke mijlpaal is
SusanH schreef:Volgende week nemen we Hocus mee op vakantie. Plan is dan wel om meters buiten te maken. Hoeveel meter weet ik nog niet. Kleine stapjes.
Horizonnig schreef:Hallo allemaal!
Ik wil me hier ook melden. Ik heb met rijden in de bak of springen helemaal geen angst (gelukkig) maar zodra ik denk aan een buitenritje voel ik paniek opkomen. Ik weet niet goed waar dat vandaan komt want ik ben er nog nooit afgevallen buiten.
Ik ben opzoek naar een braaf paardje op wie ik af en toe een buitenritje zou mogen maken om gewoon rust en plezier te ervaren nu (op stal staat iemand en ik ben het aan het regelen). Maar ja, vervelend is t wel. Zeker omdat ik van de zomer op trektocht ga, wat mega gaaf is, maar ja dan rijd je wel superveel buiten op een onbekend paard!
Hopen dat ik voor die tijd een beetje van m'n angst af ben!
pol013 schreef:SuperZodiaX schreef:Ik moet mijn neiging om alleen het slechte/enge te onthouden, ombuigen naar goede ervaringen.
Dit herken ik heel erg.
Gisteren 2 keer een weigering op een in-uit lijntje. Daarna het lijntje 10 keer heel fijn kunnen springen.
Het was zelfs niet helemaal eerlijk want ik had uit gemakzucht, omdat ik alleen was, de hele lijn al opgebouwd en stuurde mijn paard dus 'onvoorbereid' op een lijn met 7 galopsprongen. Die dacht 'hoeveeeeeeel hout ".
Maar toch: die stop is dan wat ik onthoud en dan denk ik weer: we leren dit nooit. Totaal onnodig om zo te denken. Maar hoe zet je je hoofd stil?......
Olikea schreef:Ik was zo lekker bezig.. maar toen moest ik 10 dagen wachten op mijn singel.. En dan ligt die drempel er weer. Gelukkig heeft manlief ( die echt 0.0 met paarden heeft) bedacht dat hij wel een paar keer mee gaat zodat ik niet alleen ben op stal.
Het paard van mijn rijd maatje is uit de running. Ze is hoefbevangen. En alleen naar buiten is altijd zo'n strijd met gio. Dus het zal even bakwerk worden de komende tijd.
Hopelijk helpt dat wat.
En ik heb ons heel dapper ingeschreven voor een clinic dag op mijn oude stal. Dus voor het eerst op verplaatsing en dan gelijk rijden. Ook weer spannend.