volkskrant.nl
foto: http://www.fotovero.nl
De vermaardste dressuurruiters lieten het nationaal kampioenschap, dat ze in een olympisch jaar niet goed uitkwam, aan zich voorbijgaan. Maar met overmacht greep een relatieve nieuweling de macht in het kwalitatief enigszins uitgeholde deelnemersveld.
Met haar winst verdiende Adelinde Cornelissen een compliment van de bondstrainer, Sjef Janssen. ‘We hebben weer een topper in de dop’, zei de man die beslist over haar olympische lot, en dat van vele anderen.
Haar optreden in Eindhoven tekent de vlucht die haar carrière heeft genomen sinds ze in 2004 nationaal kampioen werd in de Z2-klasse, een van de competities onder het topniveau. Haar ontwikkeling vorderde gestaag en de samenwerking met haar paard liep gesmeerd. Maar het ging Cornelissen niet snel genoeg.
De lerares Engels was al minder gaan werken om aan meer buitenlandse toernooien te kunnen deelnemen. Maar nadat ze werd geselecteerd voor het olympisch kader – een teken dat de bondstrainer haar hoog inschaalde – en geacht werd alle voorbereidingsbijeenkomsten voor de Spelen bij te wonen, besloot ze zich volledig op haar sport te richten.
Het heeft haar een hoop mentale rust gebracht. ‘Op school moest ik steeds bedenken wanneer ik mijn paarden kon trainen. En als ik dan op een paard zat, vroeg ik me af wanneer ik proefwerken moest nakijken. Dingen half doen, werkt voor mij gewoon niet.’
Ze is als fulltime amazone moeiteloos in staat het zware fysieke trainingsprogramma af te werken dat Janssen zijn topruiters heeft opgelegd, om te voorkomen dat drie van hen in de hitte van olympisch Hongkong na een wedstrijd ‘naast hun paard hangen’.
Maar voor de periodieke tests had de dochter van een gymnastiekleraar en sportfanaat geen vrees gehad. Ze loopt dagelijks hard en bezoekt drie keer per week de sportschool. ‘Niet omdat het moet. Je moet gewoon net zo fit zijn als je paard’, zegt ze.
De benodigde financiële steun om al haar plannen te verwezenlijken, vond ze vooral bij Stal Arcadia. Het contract dat ze met de fokstal sloot, leverde een trailer, een camper en een auto op die het reizen naar de vergelegen wedstrijden vergemakkelijken.
Cornelissen beschikt niet over een binnenmanege, waardoor ze in de winter steeds haar toevlucht tot andere overdekte bakken moest zoeken. Ze is bovendien een van de weinige topruiters die slechts één viervoeter op stal heeft staan, totdat ze dankzij haar hoofdsponsor een paard vindt dat op korte termijn naast Parzival kan uitkomen en hem indien nodig kan vervangen.
Ze is door dat risico nog niet in verlegenheid gebracht, omdat ze altijd kon vertrouwen op de nazaat van de vermaarde tophengst Jazz. Sinds zes jaar rijdt ze wedstrijden met hem en in in die combinatie zit volgens haar nog genoeg rek. Het paard is met 11 jaar nog jong, maar ook zijn berijdster leert elke dag bij.
Sjef Janssen, sinds januari haar trainer, leert haar vooral de controle over het schrikachtige dier te verbeteren. In Eindhoven, waar het publiek dicht bij de wedstrijdring zat, moest ze daarom de teugels soms stevig aantrekken. Maar tot haar geluk steigerde de bruine ruin pas bij de prijsuitreiking.
De trainingsuren hadden direct effect. Cornelissen, uit de Drentse buurtschap Hijken, moest de nationale indoortitel met een verschil van 1 procent laten aan Anky van Grunsven – die evenals in Eindhoven aantrad met Painted Black en als tweede eindigde. Maar bij Indoor Brabant hield ze de diva steeds achter zich in de competitie voor ruiters die niet aan de wereldbekerfinale deelnamen.
Het blijft er dit jaar niet bij, hoopt ze. Cornelissen (28) heeft ‘alles op alles gezet’ om Anky van Grunsven en Imke Schellekens-Bartels (al zeker van hun plaats in de ploeg) te vergezellen naar Hongkong. Ook al weet ze dat er meer zijn die hetzelfde plan hebben opgevat en bij de bondstrainer in het gevlij willen komen.
Aan de Karpendonkse Plas bracht ze in elk geval een aantal concurrenten een slagje toe. Ze leerde al na de openingsdag met de favorietenrol om te gaan. Cornelissen stelde niet teleur en won alle drie onderdelen. Die lijn wil ze doortrekken naar de selectietoernooien in juni. Daar besluit Janssen pas welke ruiter de olympische ploeg zal completeren.
Ze zegt ‘natuurlijk’ te hopen dat de keuze na het CHIO en Outdoor Gelderland op haar valt. Maar ook als ze een ander moet laten voorgaan, zal ze niet bij de pakken neerzitten. ‘Dit kan nooit voor niets zijn. Wat ik de afgelopen maanden heb geleerd van Sjef, daar profiteer ik mijn hele leven van.’
Verwant artikel:
[VN] Adelinde Cornelissen is Nederlands Kampioene Dressuur