Zoals reeds bekend is Natalie van den Broek maandag j.l. overleden.
Gisteren (zaterdag) was de begrafenis in Sterksel. Toen wij met Natalie naar de kerk reden was het al duidelijk! Langs weerskanten van de weg en op de parkeerplaatsen was geen plek meer over.
Het was over- en overvol. Honderden aanwezigen! Toen wij de kist de kerk binnendroegen was het voor ieder van ons even slikken. Er was geen plaats onbezet en de staanplaatsen liepen door tot buiten de kerk. In de hal was een groot scherm opgehangen zodat een ieder de dienst kon volgen.
Het was een prachtige en zeer emotionele dienst.
Onderhand is wel bekend geworden dat Natalie geen natuurlijke dood is gestorven. Dit heeft tot veel onbegrip geleid en werkte nogal wat speculaties los. In overleg met de familie is besloten dit ook niet verborgen te houden, juist om allerlei onzin verhalen te voorkomen. Ik heb dan ook als eerste (na de paterlijke inleiding) het woord gekregen.
In mijn toespraak heb ik uitgelegd dat dit geen impulsieve daad was. Ik voel geen behoefte om over het hoe en waarom uit te wijden maar ik heb het onderwerp wel duidelijk naar voren gehaald met de vragen die bij een ieder van ons rijst. Ik denk dat ik hieromtrent voldoende uitleg heb gegeven.
Om ook hier op Bokt wat duidelijkheid te verschaffen plaats ik mijn toespraak hieronder.
Ik wil een ieder bedanken voor het getoonde medeleven, ook vooral namens het gezin; Vader Gerard, Moeder Ans, Zus Claudia, Broer Peter, Man van Claudia Willenjan en ik, Charles Monterie.
De steun die wij hebben mogen ontvangen was overweldigend en heeft ons zeer zeker door de moeilijkste periode van ons leven geholpen. Wij beseffen terdege dat de rouw en de verwerking nu pas, na de afsluiting op de begrafenis, plaats zal gaan vinden en dat, in de rust die wij nu kunnen nemen, het gemis en de vreselijke pijn naar boven zal komen.
Toch wil ik speciaal enkele mensen benoemen die ons op een heel speciale manier hebben gesteund.
Alex van Silfhout: Die mij bijna dagelijks, s'morgens of bijna in de nacht heeft gebeld om te informeren of de 'kar nog te trekken' was.
Janet van Silfhout: Die naast haar Alex stond. Beiden hebben de Jumping op zaterdag afgezegd om de begrafenis te kunnen bijwonen.
Lynne Maas: Die mij dagelijks belde en waarmee ik iedere dag even samen kon huilen door de telefoon.
Manon Vlieg Hylckama met wie ik bijna dagelijks telefonisch contact had en waarmee ik het verdriet kon delen. Beide dames hebben een fantastisch aanbod gedaan de ons zeer diep en tot tranen ontroerd heeft maar waar ik in een ander topic op terug zal komen.
Maartje Klop(Jura) die dagelijks informeerde.
En verder alle sms-jes, telefoontjes en kaarten die ik heb mogen ontvangen.
Vreselijk bedankt allemaal!!
Namens de familie van den Broek en Charles Monterie.
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Lief gezin, familie en aanwezigen.
Veel te vroeg van ons heengegaan.
Wat een enorm gat, wat een enorm verdriet valt er in één keer. Het is voor ons niet te bevatten. We kunnen er niet bij. Het verdriet is zo groot, zo.. zo.. intens, zo kolossaal dat het buiten ons bereik valt.
We worden gekweld met de vraag; “Waarom? Waarom heb je in hemelsnaam deze stap genomen”? We proberen een antwoord te vinden. Onze gedachten schieten in radeloosheid heen en weer, onze gedachten komen niet meer tot rust. Wat we ook doen, waar we ook mee bezig zijn,… het laat ons niet met rust.
Waarom. Waarom toch? We proberen een troost te vinden in een voor ons acceptabele gedachte. In ieder geval iets te vinden waarmee wij verder zouden kunnen zonder dat die ene vraag ons voor de rest van ons leven zal blijven achtervolgen.
Wat rest ons dan meer dan ons neer te leggen bij het feit dat het jouw besluit was en dat wij moeten leren dit te accepteren, maar het laat ons nog steeds die vraag ‘waarom’?
Het antwoord ligt bij Natalie.
Maar waarom dan? Hield je dan niet genoeg van ons om tot dit besluit te komen?
Ontving je van ons soms niet genoeg liefde om in ons midden te blijven?
Betekenden wij dan niet genoeg voor jou om ons deze pijn te besparen?
Op alle vragen is het antwoord; “ Ik hou zielsveel van jullie. Jullie hebben mij absoluut genoeg liefde en zorg geschonken. Het is juist dat jullie zoveel voor mij betekenen dat ik deze stap heb genomen”.
Het is juist die liefde die zij voor ons had, die overweldigende liefde die wij niet kunnen bevatten, dat zij al die tijd ons heeft willen beschermen voor de pijn die zij in zich droeg. De pijn die zij al zo lang met zich mee droeg. De pijn die zij niet deelbaar wilde maken omdat ze ons daarvoor wilde beschermen. Zij hield die pijn in haarzelf om een ieder, vooral haar naasten, dat lijden, dat verdriet te besparen.
Haar liefde voor ons was zo groot dat zij zichzelf al die tijd heeft weggecijferd om onze rust te behouden.
Wij kennen Natalie als een vrolijk, zelfbewust en doelgericht persoontje.
Dat was ze ook en ze kon genieten als geen ander.
Vooral als ze zich met haar grote hobby, nee… haar volledige passie kon bezigen en dat was met haar paard Nifango. Dan kon ze wegdromen in een toekomstbeeld, een punt bepalen dat ze wilde bereiken maar ook er alles voor geven om haar doelen daadwerkelijk te bereiken en haar dromen te verwezenlijken.
En wat heeft ze veel bereikt. In haar sport, maar vooral ook in haar leven.
Zij had het vermogen om anderen mee te nemen in haar enthousiasme, zodanig dat een ieder daar met volle teugen van kon genieten.
Zie dan…hoeveel ze ons heeft geschonken! Natalie was een mens van geven! En niet zomaar geven, nee…alles geven. Vreugde, geluk, bescherming, troost, liefde en juist daardoor uiteindelijk…zichzelf.
En wat vroeg ze eigenlijk? Zeer weinig tot niets.
In haar vermogen om ons zoveel geluk en blijdschap te bezorgen was je haar haast dankbaar dat je haar wat kon of mocht geven. Maar wat vroeg ze nou? Niets!
Rijkdom, pracht en praal…het deed haar niets! Roem, aanzien, het deed haar niets!
Waar ze wel van kon genieten was waardering! Ik herinner mij een clinic die ik in Barneveld had gegeven samen met Natalie en Manon Hylckama voor een publiek van welhaast 2000 mensen.
Na afloop kregen zij een staande ovatie! Daar kon Natalie van genieten! Niet zozeer om de lauweren die ze ontving maar meer vanuit het idee “Het is mij gelukt om zoveel mensen blij en enthousiast te kunnen maken en voldoening te schenken! Geven!!! Dat was Natalie. Geven!!!
Zoveel geven, zoveel willen zorgen, zoveel liefde dat ze zichzelf uitschakelde. Letterlijk en figuurlijk!
Haar liefde kwam van binnenuit! Vanuit haar pure en zuivere hartje. Alles wat een ander zou kunnen schaden hield ze ook binnen! Alleen haar liefde kwam naar buiten!
Wat is ze in haar lijden eenzaam geweest! Daar koos ze zelf ook doelbewust voor! Daarom hoop ik dat u na afloop van deze toespraak heel aandachtig wil luisteren naar de muziek waar wij beiden zo gek op waren en die zo toepasselijk voor haar is. Lonely looking Sky van Neil Diamond uit de film Jonathan Livingstone Seagull. Daar verwees ze ook vaak naar. Daar konden wij uren over praten.
Onze Natalie was een spiritueel hoog ontwikkeld mens. Zeer hoog! Het materiële, het lichamelijke schoof ze met het grootste gemak terzijde. Het spirituele, het innerlijke hart en haar levensbeschouwelijke vermogens waren echter van zeer grote hoogte.
Het stoffelijke vergaat en wordt weer één met de natuur. De liefde en de herinnering leeft voort en jij leeft voort zolang die herinnering blijft bestaan en wordt doorgegeven van generatie op generatie totdat de mensheid uiteindelijk door zal hebben waar het in dit leven om draait! En dat is liefde! In de meest zuivere en pure vorm. Jij bezat zoveel liefde en was zo zuiver dat jij je er zelfs voor hebt gegeven.
Dat..mijn liefste Natalie, is het geschenk en de les wat jij voor ons allen achterlaat.
Dat jij jezelf hebt gegeven opdat een ander kan leven!
Dat..liefste Natalie, moeten wij ons allen goed beseffen en diep bij onszelf van binnen te rade gaan. Sommigen moeten het zelfs nog ontdekken, sommigen zullen het niet eens beseffen. Kijk maar eens goed naar de wereld om ons heen! Misschien zelfs in ons eigen kleine wereldje. Maar voordat wij oordelen of veroordelen..laat ons onszelf eerst eens goed van binnen bekijken. In hoeverre maken wij ons zelf daar schuldig aan en in hoeverre zijn wij bereid om dat te veranderen.
Jij, lieve Natalie, bent het lichtende voorbeeld geweest van wat liefde, pure zuivere liefde, in werkelijkheid betekent!
Ik ben jou daar oprecht dankbaar voor en het doet mij tevens volledig beseffen welke tekortkomingen wij hebben.
Dank mijn allerliefste Natalie. Duizenmaal eeuwigdurend dank en misschien…ooit…dat wij jouw nivo eens zullen bereiken!
Jij hebt jezelf gegeven opdat wij kunnen leven!
Laat ons nu jou de rust en vrede gunnen die jij altijd voor ons in jouw gedachten had.
Charles
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Als ik ga, moet je niet huilen
Want écht weg ben ik eigenlijk niet
Mijn lichaam is nu duizend dingen
Heb daarom niet zoveel verdriet
Ik ben de wind, ik ben de regen
Ik ben de zon, het jonge gras
Ik ben de sneeuw en duizend dingen
‘k ben weer degene die ik was
En als je wakker wordt, bekijk dan
De bomen en de blauwe lucht
Kijk naar de vlinders en de bloemen
Kijk naar de vogels in hun vlucht
Want al die duizend dingen ben ik
Sinds ik mijn lichaam achterliet
Die duizend dingen zijn mijn leven
Dus zie je, écht weg ben ik niet.