Geplaatst Sport, Algemeen
Dit is een opiniestuk, geschreven door Christian Landolt (Zwitserland) voor Eurodressage. Recentelijk nam hij ontslag als internationaal FEI 5*-eventingjurylid, vanwege de terughoudendheid van de FEI om het groeiende probleem van misstanden tegen de officials aan te pakken. En niet alleen dat, maar ook het steeds algemener wordende gebrek aan respect voor officials.
Tijd om de officials mondiger en professioneler te maken
De paardensport ligt de laatste tijd enorm onder een vergrootglas. Soms heel eerlijk en bij tijd en wijle dubieus, door anonieme toetsenbordridders. Het beeld dat het publiek heeft van onze omgang met paarden is volledig begrijpelijk, ook voor degenen met meer kennis van zaken. Het grootste doelwit is de dressuursport, maar laten we onszelf niet voor de gek houden: alle disciplines worden bedreigd. Ik vind het desondanks erg interessant dat de focus, in de artikelen die ik heb gelezen, alleen ligt bij oplossingen voor de dressuur.
Volgens mij moet er wereldwijd en in alle disciplines op twee vlakken actie worden ondernomen:
1. Geef de officials meer macht en verantwoordelijkheid. Kort samengevat moeten we van onze officials echte professionals maken, met een bijbehorend salaris en de bijpassende ondersteuning. Dit zal op zijn beurt weer zorgen voor een professionele bedrijfsvoering, aangezien ze niet langer vrijwilligers zijn, maar personeelsleden.
2. Ontwikkel een nieuwe categorie officials die alleen verantwoordelijk zijn voor ethiek en welzijn. Hoe zij de competitie kunnen beïnvloeden, daar kan over gesproken worden. Hoewel je zou hopen dat de huidige officials betere gedragsregels kunnen doorvoeren in verschillende disciplines, weten we dat dit niet altijd het geval is.
Uiteraard zou het tweede punt niet noodzakelijk zijn als de officials grondiger worden voorgelicht op het gebied van ethiek en welzijn, en deze regels ook uitvoeren.
Officials zijn de politie van onze sport, ze moeten scherp, effectief en consequent zijn en sneller bereid zijn om straffen uit te delen. Ze hebben een praktijkopleiding nodig op de wedstrijdterreinen zelf en niet alleen in het klaslokaal, zoals dat nu gebeurt. Een van de problemen bij de meeste federaties is dat het management wordt gedaan door mensen die nooit official zijn geweest. Zou je ooit een algemeen directeur van een hotel zien die nooit eerst als chef, bediende of in de huishouding heeft gewerkt? In dat geval is het voor het management onmogelijk om de mensen op de werkvloer correct aan te sturen. Als dit bij de FEI zou worden gedaan zoals in welk bedrijf dan ook, dan zouden persoonlijke ontwikkeling, promotie, degradatie en straffen op de juiste manier worden uitgevoerd. In de 25 jaar dat ik FEI-official was bij de eventing heb ik slechts één keer gehoord over een degradatie. Dit geeft geen representatief beeld van het totaalplaatje. De federaties zijn erg snel met het eisen van straffen tegen ruiters die een overtreding begaan, maar daarentegen zijn ze erg traag of zelfs terughoudend in het aanpakken van officials die slecht presteren.
Het is bemoedigend om te horen over het innovatieve project voor een Officials Academy van de Zwitserse federatie. Dit is juist gericht op het verhogen van het niveau van een allround deskundigheid voor al hun officials, inclusief specifieke modules over horsemanship en een steekproefsgewijze beoordeling tijdens wedstrijden.
Eindelijk overeenstemming: het is tijd om overal dezelfde regels te hebben en dezelfde uitvoering hiervan: in het bestuur, over de hele wereld en op alle niveaus. Enkele voorbeelden hiervan: waarom hebben de dressuur- en de eventingsport duidelijke regels en verboden op het gebied van bitten, terwijl het bij het springen vrije keuze is ‘mits ze geen letsel veroorzaken’? Waarom wordt een eventingruiter die een verwonding veroorzaakt bij zijn paard direct gestraft met een gele kaart, maar gebeurt dit niet in andere disciplines? Het is ook tijd dat ruiter uit toplanden en bekende ruiters op dezelfde manier gestraft worden als de onbekendere ruiters of ruiters uit mindere landen. Deze worden maar al te vaak weggezet als zondebok. Denken we nou echt dat bij de recentste wereldbekerfinales de bloedkwestie zo snel in de doofpot werd gestopt als de ruiter niet zo bekend was geweest?
Dit zijn enkele voorbeelden die het publiek in verwarring brengen.
