Geplaatst Bokt Community
Ik wil beginnen met late nieuwjaars-wensen! Dat 2021 mag brengen waar jullie op hopen en vooral voor iedereen wat meer ademruimte. Ik denk dat iedereen wel een pauze verdient heeft na de miserie die 2020 was. Congrats, you made it through!
Inmiddels hebben we een periode van veel regen en koude achter de rug en sinds gisteren ook een avondje sneeuw.
Onze Mechelse herder die voor het eerst sneeuw zag in zijn leven was enthousiast. Hij kreeg niet helemaal uitgedokterd hoe hij een sneeuwbal kon apporteren maar dat kon de pret niet bederven voor de vrolijke man. Hij denkt vrij oplossingsgericht en na twee sneeuwballen die niet terug te brengen waren, loste hij zijn probleem op door ons zijn grote tennisbal te brengen. Als die arme baasjes geen nuttig speelgoed hebben, dan deelt hij het zijne met liefde.
De paarden en ik waren iets minder vrolijk onder de omstandigheden. Veel mensen met chronische pijn zullen kunnen beamen dat de koude, en zeker de vochtige koude die wij in België en Nederland kennen, in je knoken en spieren kruipt. Zo ook bij mij. Herfst en winter zijn in geen geval mijn beste seizoenen. Een lijf dat meer pijn doet brengt ook psychisch meer stress met zich mee. Alles waar je in normale omstandigheden mee kan leven word, wanneer het lijf 24/7 pijn doet en 's nachts geen echte rust vindt, een probleem.
Ik zelf wordt gedurende de herfst en wintermaanden altijd erg onrustig en prikkelbaar. Ik noem mezelf altijd een “zwerver”. Ik “hoor” nergens echt. Ik heb vrienden en lieve mensen rond me maar eigenlijk maar heel weinig mensen die me ook daadwerkelijk kunnen volgen. Gedurende de lente en de zomer kan ik daar prima mee leven maar in de koude donkere maanden krijg ik het daar moeilijk mee. Zeker als mijn lijf dan ook nog eens op speelt.
De enige plek waar ik rust vind en waar er even orde in de chaos van mijn hoofd komt, is wanneer ik bij de paarden ben. Zelfs de minder aangename bezigheden zoals stallen mesten geven mij even pauze van mijn eigen gedachten. Wanneer de pijn te veel wordt, ben ik met regelmaat terug te vinden in de buurt van mijn paarden. Bij hen kan en mag ik gewoon zijn. Als ik verdrietig of gefrustreerd ben, dan accepteren ze dat gewoon. Ik hoef ze niet uit te leggen waarom ik me zo voel. Ik hoef niets te verdedigen of te beargumenteren. Ik mag gewoon 100% zijn.
En dat is een gevoel dat ik enkel bij paarden vind. Die toestemming om gewoon te zijn zoals je bent en je te voelen zoals je je voelt. De mogelijkheid om gewoon uit te huilen zonder dat iemand perse wil weten waarom je aan het huilen bent. Het is eigen aan mensen om vragen te stellen wanneer een soortgenoot zich niet oké voelt. Veel mensen lijken niet te beschikken over de vaardigheid om iemand gewoon te laten zijn. Terwijl je in heel veel gevallen gewoon gezelschap nodig hebt. Iemand die je niet vraagt waarom je je voelt zoals je je voelt, maar die je laat weten dat het oké is om te voelen wat je voelt en die er voor je is. Iemand die naast je komt zitten (letterlijk of figuurlijk) en gewoon zegt "ik weet dat het rot is, maar ik ben er voor je."
Paarden hebben die vaardigheid allemaal. Mede omdat ze geen nederlans spreken en in een minder gecompliceerde wereld leven. Die houden je met liefde gezelschap terwijl je zit te sippen. Een zachte neus tegen je schouder (of in Rêve haar ietwat onhandige troostpogingen, in je oog) als seintje dat ze in je buurt zijn.
Ze hebben een rustgevende energie rond zich, die ze zonder zich daar ook maar enigszins bewust van te zijn, met je delen. Om de simpele reden dat ze in het nu leven. Ze hoeven niet te weten wat komt en ook niet wat geweest is. Wat hen bezig houdt is wat in het nu gebeurt. En het is die attitude die maakt dat paarden voor mij de enige plek zijn waar ik me echt thuis voel. Waar ik een plekje voor mezelf heb in een wereld vol ruis.
Het kan Sam en Rêve niet schelen dat ik ooit sterker was. Handiger was. Dat mijn emoties ooit niet alle kanten uit gingen. Het kan Sam en Rêve niet schelen dat ik ooit iemand anders was. Beter was. Ze vinden de huidige “ik” helemaal prima. En ze vinden het ook helemaal prima dat ik desondanks af en toe rouw om en verlang naar mijn oude ik. Het kan ze niet schelen dat ik, puur maatschappelijk, ballast ben. Dat alles waar onze maatschappij waarde aan lijkt te hechten bij mij niet van toepassing is. En ze vinden al evenmin dat ik "beter" moet zijn dan ik ben. Ze vinden me goed zoals ik ben. Alles in hun manier van doen geeft me een pauze van het gevoel dat ik verloren loop. Want wanneer ik met ze bezig ben, weet ik wat ik doe en moet doen. Het is een pauze van mijn eigen onzekerheid en eeuwig en altijd twijfelen aan mezelf.
Het is denk ik om die reden dat paarden voor mij, en veel mensen zoals ik, zo ontzettend belangrijk zijn. Want ze zijn de enige wezens waar ik me niet veroordeeld voel om dingen waar ik weinig invloed op heb. Ze zijn de enige wezens die me onvoorwaardelijk accepteren zoals ik ben. Ik hoef ze geen dingen uit te leggen die amper uit te leggen zijn. Zolang ik eerlijk ben met en naar hen. Mag ik gewoon zijn wie ik ben.
En in die zin zijn mijn paarden mijn stukje “thuis”. Want ook een zwerver heeft een plekje nodig in deze wereld die ze “het hare” kan noemen.
