Geplaatst Bij mij is het nogal een apart verhaal. Iemand die voor mijn vader had gewerkt, was heel lang ziek geweest. Toen ze weer naar buiten kon had ze een haflinger gekocht, als motivatie om weer wat te gaan doen.
Ze wist van mijn vader dat ik ook erg van paarden hield, en vroeg of ik wilde helpen, want ze was nog niet helemaal fit, en kon wel wat hulp in de verzorging gebruiken. En als manegeruitertje van 14 vond ik dat helemaal niet erg natuurlijk
. Na een paar maanden ging het weer slechter met haar, en moest ze flap weer verkopen. Ze verkocht haar aan de staleigenaar, die ook een beetje handelt voor de hobby. ik mocht haar blijven verzorgen voor 200 gulden in de maand. Mijn ouders wilden er eigenlijk niet aan, maar ik heb net zolang stennis gemaakt thuis dat ze wel moesten. de enoige voorwaarde was dat ik zou stoppen met manegeles.
En nu ben ik 19, en ik doe het nog steeds. Ik betaal alles inmiddels zelf, en ik heb er nog steeds evenveel plezier in!
Meer eigenlijk niet te vertellen ... haha 
En toen moest ze meteen aan mij denken:D 
en ja hoor 
En daar zeiden ze van je heb geluk de vorige verzorgder heb ik al 2 maanden niet gezien. Dus nu verzorg ik ze al meer dan anderhallef jaar en ik vind het nog steeds geweldig 
