Bokt.nl

**Geplaatst**: 31-08-22 15:55

Geplaatst: 31-08-22 15:55

Herkenbaar. 20 jaar mijn eigen paarden gehad. Dat was ook echt mijn alles. Na overlijden van mijn maatje het nog wel geprobeerd met een ander paard. Maar dikke mis match en alleen gedoe van gehad. Toen nog weer rond gekeken voor me gevoel was er met elk paard wel wat. Iedereen denkt dat ik paardloos ben vanwege mijn dochter van 8 maand. Uiteraard heb ik daardoor minder tijd maar de lol van het paarden verzorgen, het rijden en al het onderhoud is er gewoon af na al die jaren. Ben benieuwd of het ooit weer terug komt

**Geplaatst door de TopicStarter** : 31-08-22 17:54

Geplaatst door de TopicStarter : 31-08-22 17:54

Popstra schreef:
Ik heb 2 jaar in zo een fase gezeten van fanatiek wedstrijd ruiter die internationaal succesvol showde tot het ,,waarom,, gevoel...helemaal nadat ik. Oor het Nederlandse team FEI gestart had. Dat vond ik een verschrikkelijke ervaring namelijk met die bobo’s van de KNHS enz...
Ik kon niet naar hun pijpen dansen zeg maar.
Ik heb 7 hele goede paarden staan, een eigen accomedatie, een dikke 5 paards truck met alles er op en er aan en heel niks te klagen....ik schaamde mij voor mijn gevoel dat ik geen zin meer had.

Nu moet ik er bij zeggen ik toen tegen de 50 liep, m’n eigen lichaam niet zo meer mee wilde doen en ik niet meer warm van hoge punten scoren werd. Ik vond dat er wel meer in het leven is dan dat.
Heb een beetje aangemodderd, Corona kwam dus geen wedstrijden en wat oudere paarden van de dam af gedaan. Dat hielp ook want heb jonge paarden die ik nu zelf ga rijden en die me motiveren naar een doel te werken

Ik moet zeggen ik nu weer zin heb. Ik ben wat niveaus gezakt in mijn discipline en hoef dus niet meer enkel in de top mee te draaien en dat geeft ook wat adem ruimte.
Ik hoef ook niet meer met mijn neus op elke show aanwezig te zijn. Doe enkel wat ik echt leuk en de moeite waard vind. Ik geniet meer nu ik iets minder fanatiek ben. En dat de resultaten daardoor wat minder zijn vind ik jammer maar heb er vrede mee. Ben een leuker mens nu niet alles meer opzij hoeft voor de sport.
We zijn dit jaar ook eens lekker een paar dagen weg geweest zonder paarden. Dus echt op vakantie. Dat was ook genieten.

Kortom, een stapje terug is geen schande. Jezelf even lucht geven. Geniet even van andere dingen die ook belangrijk zijn in je leven buiten de paarden
Wellicht jij er dan ook weer zin in krijgt.

Gelukkig, er is ook nog iemand die haar laarzen weer uit de wilgen heeft gehaald $_/-\o_$

Al die andere berichten maakten me stiekem ook wel een beetje bang!

Ik schaam me ook wel een beetje, zo goed als ik het nu heb (jonge paard werd min of meer als opvolger voor me gekocht), krijg ik het zomaar niet weer. Hoe kan je dit nu weggooien? Niet dat ik dat al van plan ben...

Onwijs veel tips hier... De eerste stap is gemaakt, een vriendin gaat een leuke clinic regelen bij ons op stal. Weliswaar houding en zit, maar even een andere blik en minder gericht op het verbeteren van het paard, meer op het verbeteren van mezelf.

**Geplaatst**: 31-08-22 18:53

Geplaatst: 31-08-22 18:53

Ik moet eerlijk bekennen dat ik ook even zo zit.
Bij mij is de reden dat ik 30 uur werk, fulltime de kinderen heb. Alles in mijn eentje moet doen. En ik gewoon zo moe ben. Ik kan de motivatie even niet meer opbrengen. Meestal als ik op stal ben is het goed, maar de drempel om er na toe te gaan. Nu zijn niet mijn eigen en heb ik ook helemaal geen verplichtingen. Ergens vind ik het wel jammer, ik was altijd bloed fanatiek.

**Geplaatst**: 31-08-22 19:13

Geplaatst: 31-08-22 19:13

Meid, heel herkenbaar hoor! Ik heb een prachtige zwarte PRE van 16 jaar en 5 jaar geleden is ie helaas door een glijpartij in de wei, niet meer geschikt om te op te rijden. Dat was echt heel verdrietig. Het is echter een fantastisch paard, dus zolang hij nog overal plezier in heeft mag ie lekker blijven. Vorig jaar zijn we verhuisd naar een woning met land en kon ik hem dus thuis houden. Er moest dus wel een paardje bij. Ik dacht, ik wil persé een paardje waar ik zo op weg kan rijden, maar door de absurde prijzen voor een gemiddeld leuk paard, kon ik het niet over mijn hart verkrijgen om daar al mijn zuurverdiende spaarcentjes in te stoppen. Dus toen ben ik naar jonge paarden/pony’s gaan kijken (wilde het liefst een onbeleerde 3 jarige) maar kwam uiteindelijk thuis met een eenjarige hengst…. _-:(

(Wel mijn droom paardje trouwens)

Hij is nu inmiddels 2.5 jaar en geruind, maar ik wil nog zeker wachten tot ie 4 jaar is voordat ik er überhaupt een zadel opleg. Dus ik moet nog even geduld hebben.

En daar zit het hem nu even in, ik heb 2 paarden die het aan niets ontbreekt, verzorg ze elke dag met veel liefde, doe wat grondwerk met ze, maar ik kan er niet op. Ik mis het rijden enorm en merk dat ik af en toe dagen heb dat ik er helemaal geen zin meer in heb. Daarbij werk ik fulltime, kunnen we niet zo even spontaan een weekendje weg en draait bijna alles om de viervoeters.

Het heeft mij enorm geholpen om iemand te vragen me te helpen met de paardjes. Ik heb een superleuke meid leren kennen die paardencoach is en zij komt regelmatig grondwerk met ze doen. Als ik haar bezig zie dan merk ik dat mijn vlammetje ook weer oplaait. Ze is er zo vol van, dat het aanstekelijk werkt. Dus ondanks mijn gevoel zie ik het nu toch weer rooskleurig in. Nog anderhalf jaar geduld en dan hoop ik me weer een compleet pennymeisje te voelen.

Het kan dus overwaaien. :(:)

Spelend met zijn nieuwe vriendinnetje

**Geplaatst**: 02-09-22 10:02

Geplaatst: 02-09-22 10:02

Ja. Ik heb dit ook vaak gehad. Helemaal als alles stagneerde en dezelfde problemen een probleem bleven. Mijn paard durfde niet alleen naar buiten. En in de bak kon ik eigenlijk een beetje moeilijk met haar overweg (ze was extreem apathisch), dus ik heb veel periodes gehad dat ik niet zo goed wist waarom ik het deed maar ik haar ook niet weg wilde doen. Toen voelde naar stal gaan meer als corvé dan een hobby. Dit zijn echt periodes van jaren geweest waarbij ik mijn paard alleen nog maar had uit plichtsbesef. Mijn instructrices waren ook ruk, die zeiden dat ik der maar gewoon net zolang vooruit moest meppen tot ze ging lopen -O-

.

Toen ik mijn paard bij het strand kon stallen, ik wat professionele hulp kreeg bij haar "buitenrij" probleem en we samen konden oefenen met vertrouwen winnen was het wel heel gaaf. Echt 1 van de tofste dingen die ik heb meegemaakt in mijn leven, om daar zo met een paard aan te werken en dan beloond te worden met reetjes die je in de ochtend kon zien dartelen in het bos, of een galopje op een wijds strand, of een heerlijke rit in met prachtig uitzicht over de duinen. Ook in de bak ging het steeds beter tussen ons wat er ook voor zorgde dat er instant dopamientjes vrij kwamen na een training en het rijden eigenlijk 1 groot feest was.

Wat dat betreft is die vooruitgang, dat gevoel van samen met zo'n groot machtig (maar niet zo slim, en in mijn geval ook behoorlijk getraumatiseerd) beest iets bereiken, echt onovertroffen. Ik zou echt dat proberen op te halen. Een doel dat je samen met je paard kunt bereiken. Niet eens zo zeer een prestatie gericht, maar op relatie gericht.

**Geplaatst**: 02-09-22 11:08

Geplaatst: 02-09-22 11:08

Een jaar of 12 geleden waren we succesvol in de M2, 6 winstpunten in 5 weken tijd. En ineens geen zin meer. De stang en trens was al gekocht (en is er nog, is paar keer gebruikt en heel soms hang ik die nog even om). Maar geen zin meer in wedstrijden. Startkaart nog een jaar aangehouden, maar nooit meer gestart. De 3 jarige ruin wel ingereden, maar toch verkocht, daar heb ik zeker wel spijt van af en toe, want die was 3.5 en kon piafferen onder de man zonder dat je het vroeg, was gewoon talentvol. Maar 2 paarden waren te duur en de tijd en zin ontbrak. De ruin bleef vaak staan.

Wel een aantal keren het trainen voor wedstrijden weer opgepakt en onderlinge wedstrijden gereden om weer even het niveau te voelen. Maar nooit meer een startkaart genomen. Soms best spijt er van en ach, het kan nog steeds, paard is nog maar 19, dus kan nog wel even mee.

De westernsport opgepakt, vorig jaar geinvesteerd in een heel duur westernzadel omdat alles wel goed moet passen. Daar les in genomen, en maar ja, door corona is het nog steeds niet van wedstrijden proberen gekomen. De 2 keer dat dit jaar ergens een onderlinge was had ik wat anders.

Ik zie mezelf niet zonder paard maar weet niet of ik een nieuwe zou kopen als de mijne 'op' is. Ik rij ook nog een jong paard van iemand anders.

Wel ging ik woensdag na slechts 3 uurtjes slaap en de koffers nog niet eens uitgepakt eerst m'n paard bezoeken en rijden. Daarna de hele middag op bed gelegen en geslapen. Maar dat paard van me was toch wel even nodig.

Maar een keer een paar weken niet rijden kan ik best hebben, tenzij het door een externe factor komt als een hondenbeet, dan ben ik super pissig en dan wil en moet en zal ik rijden. Dus vlammetje gedoofd? Deels wel, deels niet. En met vlagen dus wel, maar het komt ook deels weer terug, al is het wedstrijdrijden wel van de baan denk ik. Mijn trailer die ik 3 jaar geleden kocht is wel 3 keer gebruikt.

**Geplaatst**: 02-09-22 11:52

Geplaatst: 02-09-22 11:52

Nee je bent absoluut niet de enige. Paarden was altijd zo belangrijk aspect in mijn leven. En in m’n hoofd het belangrijkste naast mijn familie. Tot ik toch wel besefte dat een paard, en heb er zelf een, niet alles is. Ik ben 28 en nooit een relatie gehad en realiseerde en realiseer mij wel steeds meer dat ook al ben ik gek op hem, ik hoe dan ook wel alleen thuis kwam.

Merk dat de passie zich wel verplaatst of een andere balans krijgt. Ik heb nu sinds 2 maand wel een relatie en merk dat daar m’n passie misschien wel nog meer naar toe gaat. Ook al vind m’n partner mijn hobby helemaal geweldig en gaat die zelfs graag wel eens mee en zal hij de laatste zijn die zegt stop er mee. Toch wil ik hem ook de aandacht geven en geniet ik heel erg van hem en alles wat erbij komt kijken waardoor de enigste passie die ik had voor m’n paard wat wordt verspreid en daardoor verminderd.

Ik denk als m’n paard dood zou gaan dat ik niet een nieuwe zou kopen. Maar gewoon weer terug naar een bijrijdpaard oid.

**Geplaatst**: 02-09-22 11:59

Re: De passie raak je (af en toe?) kwijt...

Geplaatst: 02-09-22 11:59

Bij mij is het vlammetje gedoofd toen ik niet meer op m'n pony paste en dus stopte met rijden. Maar het zijn mijn maatjes en verkopen heb ik dus nooit overwogen. Gewoon de dagelijkse verzorging is ook altijd wel een rustmomentje en daar haal ik ook voldoening uit.

**Geplaatst**: 02-09-22 12:46

Re: De passie raak je (af en toe?) kwijt...

Geplaatst: 02-09-22 12:46

Herkenbaar, vanaf kleins af aan op diverse maneges gereden en daarna ook verzorgpony,s gehad en nu bijna 2 jaar paardloos.

Reden waarom, naarmate js ouder word wil je zelf meer te zeggen hebben over het dier en kunnen beslissen wat je wel en niet kunt doen.
Ook over andere bepaalde zaken.
Dat heeft bij mij het plezier weggehaald in de paarden en vooral hoe het er nu aan toe gaat in het wereldje.

Ik heb geluk dat ik zo nu en dan eens bij een vriendin op bezoek kan die een eigen paard heeft en zo nog aan mij vitamine p kom maar kan niet wachten tot ik een eigen paard heb!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 25-09-22 14:31

Geplaatst door de TopicStarter : 25-09-22 14:31

Oei, even geleden dit!

Toch even een update...

Vrij kort na het openen van dit topic heb ik gesproken met de eigenaar van mijn paarden.
Met een hoop geruststelling van zijn kant (ik ben daar vaak genoeg, lief voor de paarden, etc.) en ook aangegeven dat ik niet van plan ben om zomaar te stoppen, ben ik vervolgens gaan rijden (was aan het poetsen toen ik hem sprak). Paard verraste me enorm, liep fijn.
Ik verbaasd, eigenaar minder: "Je moet in vervolg eerder praten, dan kan je het loslaten."

Vervolgens krijg ik een grote schok toen ik de 6e van deze maand mijn paard uit de stal haalde voor wat grondwerk en hij er niet fit uit zag. Eenmaal in de bak stond hij op drie benen en was er geen beweging in te krijgen. De knie zag er raar uit en gezien de verhoudingen in de kudde op het moment was ik bang voor het ergste. Maar mijn lieve dramaqueen had een hoefzweer... Ook weer een reality check, dat ik er toch wel heel erg veel om geef.

Daarnaast heb ik wat pb-wisselingen naar aanleiding van dit topic en heb ik het idee dat er wat rust begint te ontstaan. En ook is het intussen een onderwerp in het traject dat ik heb lopen bij de psycholoog.

**Geplaatst**: 25-09-22 15:06

Re: De passie raak je (af en toe?) kwijt...

Geplaatst: 25-09-22 15:06

Hier was ik begin dit jaar er al uit dat er na deze geen nieuwe zouden komen. Na verlies eerste once in a lifetime pony 6 jaar geleden, was het gevoel al dat als deze 2 er niet waren geweest er geen nieuwe gekomen was. Nu beginnen de voorbereidingen voor verkoop en dan is het qua eigen paarden wel einde verhaal. Pony's zijn 10 en 15, dus qua leeftijd netjes te verkopen nog, maar rijpony is eigenlijk ook te klein voor mij en ik wordt te onzeker er op. Wel nu weer wat gaan rijden ivm hem weer in ritme krijgen zodat hij bij nieuwe eigenaar niet alles in 1x op zijn bord krijgt, maar ondanks dat ik vreselijk trots ben op hoe goed hij het doet alleen naar buiten wat heel simpel stappen eigenlijk, blijft beslissing verkoop staan. Dan ben ik zometeen na 19 jaar eigen pony's ponyloos en dat voelt nog steeds ergens vooral emotioneel verkeerd, sec verstandig gezien is het de beste keuze, maar het zal wel even zeer blijven doen nog.

**Geplaatst**: 26-04-23 10:39

Geplaatst: 26-04-23 10:39

Ik hoop dat het oké is dat ik hier reageer, ondanks dat dit topic vrij oud is. Ik begin mij namelijk af en toe ook af te vragen waar ik het allemaal voor doe, en of het het wel waard is. Een kleine twee jaar geleden kocht ik mijn eerste paard, achteraf totaal ondoordacht en ik had geen idee waar ik aan begon. Ik zette haar op een pensionstal bij mij in de beurt, en dat ging op een gegeven moment helemaal verkeerd. Ik kon haar niet meer rijden. Gelukkig kon ik haar toen bij een vriendin stallen, die mij kon helpen. Lange tijd was dit erg leuk en gezellig. We reden veel buitenritten en deden leuke dingen. Omdat mijn merrie erg hengstig was, besloten we een veulentje te fokken. Met het rijden ging het in pieken en dalen, in periodes ging het erg goed maar vaak daarna ook helemaal niet meer. Inmiddels is het veulen geboren, allemaal fantastisch natuurlijk. Helaas is bij mijn vriendin de bom gebarsten. Ze vindt dat het teveel van haar kant komt, ze moet mij altijd helpen en ze krijgt er voor haar gevoel te weinig voor terug (ik betaal natuurlijk gewoon goed stalgeld, maar het is natuurlijk ook allemaal erg veel werk). En ik weet dat ze gelijk heeft... Nu met het veulen is het natuurlijk nog meer werk en ook hiermee had ik geen idee waar ik aan begon. En als ik eerlijk ben, gaat het met rijden al lange tijd niet goed meer. Ik ben heel bang geworden, en als mijn paard straks weer gereden moet worden durf ik er echt niet op. Dus nu weet ik niet goed wat ik moet doen. Moet ik echt nu alles opgeven? Soms zie ik het gewoon niet meer zitten allemaal.

**Geplaatst**: 26-04-23 13:06

Re: De passie raak je (af en toe?) kwijt...

Geplaatst: 26-04-23 13:06

Wat een lastige situatie IndianSummer.
Heb je dit al eens - zo eerlijk en open - besproken met de vriendin?
Maak geen overhaaste beslissingen nu het emotioneel lastig is voor je.
Praat erover. Dit is ook een proces met afscheid nemen van verwachtingen.
Sterkte.

**Geplaatst**: 26-04-23 16:19

Geplaatst: 26-04-23 16:19

Dankjewel voor je reactie. Ik heb het nog niet op deze manier besproken. Ik denk ook dat het deels emotiegestuurd is door de ruzie die we gehad hebben. Die dag had ik het gevoel dat het het beste zou zijn om overal maar mee te stoppen. Toch ben ik wel, ondanks de problemen met rijden, echt gek op mijn merrie. Ik zou het daarom ook heel moeilijk vinden om haar te verkopen. Tegelijkertijd denk ik soms ook aan de toekomst. Ik wil misschien over niet al te lange tijd kinderen, hoe ga ik dat dan combineren? En we willen eigenlijk wel een ander huis kopen, dat zou een stuk makkelijker zijn als ik de kosten van de paarden niet zou hebben.