Gaabje schreef:Interessant om te lezen en ook ik denk dat vrijheidsdressuur een goede keuze is. Gezien het type paard denk ik niet dat het veel met haar geprobeerd is. Dus nieuw en minder vaste patronen qua gedrag/makkelijker te doorbreken patronen omdat het er in die situatie nog niet zo diep ingebakken zit als in andere situaties. Het kan in hele kleine stapjes en doordat ze haar lijf op een andere manier moet gebruiken wordt ze veel bewuster en krijgt ze denk ik meer vertrouwen. Dat leidt dan hopelijk tot ook meer handvatten en vertrouwen op andere vlakken. Ben benieuwd!
Dat is idd niet met haar geprobeerd, en dat is nu onze ingang. Plus dat het redelijk undemanding is natuurlijk. We verwachten geen prestatie, er zit geen score aan vast, het is alleen maar leuk en grappig. Ik wil ook bewust met stressvrije zaken beginnen. Op zeker moment moet je die spanning weer gaan opzoeken, maar nu op dit moment is dat niet in haar belang.
Tijn8 schreef:Ik volg ook graag mee!
Super interessant!
Na jaren lang brave goedzakken te hebben gehad heb ik nu een merrie die brutaal is en nooit begrenzing heeft geleerd.
Ze kwam op bijna 4 jarige leeftijd en kon geen voeten geven of aan een touwtje lopen, ze rende daar gewoon de box uit als de deur open werd gedaan en als er voer in de bak werd gegooid rende ze weer terug). Ze heeft als veulen een wond op haar schouder gehad en heeft toen wel geleerd om vast te staan maar dat was echt het enige.
Heel ander verhaal dan die van jou maar ik heb wel echt problemen met haar gehad in de omgang. Met heel wat hulp kan ik haar nu alleen laden en zadelen. Met rijden hebben we nooit een probleem gehad, onder zadel is ze altijd enthousiast en meewerkend.
Ik ben heel benieuwd hoe jij het aanpakt en waar jullie eindigen.
Die pak ik overigens wel anders aan. Paarden zoals die krijgen bij mij eerst een paar lessen in persoonlijke ruimte. En ook daar ligt de focus eerst op de dagelijkse omgang, maar daar plant ik sneller een maat 37 onder de kont. Uiteraard zit er echt wel een beloning aan goed gedrag vast, maar bij die paarden corrigeer ik veel meer. Ik ben dan veel strakker in mijn persoonlijke ruimte bewaken, en wat vandaag niet mag, mag morgen ook niet, en volgende week niet, en volgend jaar ook niet.
Maar ook daar beloon ik goed gedrag. Want dat moet altijd de moeite waard zijn.
Het is een beetje een weegschaal en paarden zijn opportunisten, die doen gewoon wat het meest oplevert, en de merrie die jij beschrijft, doet dat helemaal. Als je box inrennen veel oplevert, zal ze daar 100% van de tijd voor kiezen. Wat ik bij die paarden doe is in de eerste plaats de beloning weghalen, dus geen voer meer in de box op het moment dat ze haar box in komt. Wél voer op het moment dat ze beleefd wacht tot ze mag.
De box uitrennen is ook zoiets. Ook daar ga ik belonen op het moment dat ze beleefd wacht tot ik er klaar voor ben, maar de box uitrennen maak ik sowieso onmogelijk, en ten tweede ga ik dat heel vervelend maken, door ze steeds weer achteruit te zetten, tot ze echt gewoon rustig wachten tot jij er klaar voor bent. Hetzelfde met aan een touwtje lopen, hetzelfde met opstappen. Wachten. En dan geduld uiteraard ook belonen.
Madame is niet brutaal. Begrenzing is ook wel iets wat ze heel goed begrijpt, een beetje te goed. Deze moet echt aangemoedigd worden om ook haar eigen ruimte in te nemen, aan te geven als het moeilijk is of spannend, aan te geven dat ze even genoeg heeft. Wat bij madame soms aan de hand is, is dat ze in paniek raakt, en dan alles om zich heen vergeet. Dat is iets wat gebeurt als ze zoveel spanning heeft, dat ze het niet meer kwijt kan, en vooral niet begrijpt wat er gebeurt. Juist door haar én het begrip te geven wat ik aan het doen ben, en dus heel veel uitleg, en haar de ruimte te geven aan te geven dat ze genoeg heeft, voorkom ik dat ze op een kookpunt komt.
miereneter schreef:Ik kom ook volgen, dit is voor mij enorm leerzaam. Vindt het heel mooi hoe jij het aanpakt met dit paard, Avalanche. En van je geduld kan ik ook leren. Prachtig aansprekend paard, mooi om te zien hoe jullie samen groeien in relatie en vertrouwen.
Thanks
Ik denk dat dat vooral mijn sterke punt is: ik heb met paarden echt een eindeloos geduld, en ik raak nooit gefrustreerd met ze. Wel met mezelf soms
Dankjewel, en als je vragen hebt, stel ze vooral
pien_2010 schreef:Avanlanche je doet het precies het zelfde als ik altijd gedaan heb. Samen dingen doen→ is beloning en vooral heel erg gezellig. Ik bleef ook altijd belonen. Ik heb altijd die dingen die jij benoemd ook beloond. Echt altijd. Het zij met een kusje een braaf of een klein appelstukje. Het op en af stappen zonder hulpstukken idem dito, zo belangrijk (was wel buitenrij mens). Het komen op roepen ook zo belangrijk (grote weilanden hier). Voor mij heel apart om terug te lezen, want ik noemde het altijd maar de methode Pien, net als met die dramaqueen en hele grote floepert van mij herken ik heel heel erg veel zoals jij het doet. Het werkt. Gedrag zal altijd wel wat blijven, zoals bij schrik 180 graden omdraaien, maar werd minder en minder en ze spurtte niet meer weg na een jaar en vluchtte zelfs naar mij toe. Zo vreselijk dapper want dan praten we wel over een paardje dat letterlijk flauwviel, toen iemand aan de rand van de bak jas uit deed terwijl ik daar langs kwam, het eerste jaar dat ik haar had.
Prachtig, en in wat je vertelt herken ik veel. We noemen het methode Pien
Dat pragmatische heb jij ook wel idd gewoon doen wat werkt, en hoe de methode dan heet, interesseert me heel weinig. Als het maar werkt en in het belang is van het paard.