Moderators: balance, C_arola, Sica, Neonlight
AMCM schreef:Omdat ik het toch even van me wil afschrijven
Heel wat jaren geleden stonden er op een weide in de buurt 3 merries. Ik wandelde er vaak voorbij met mijn honden.
Met één van deze paarden had ik een geweldige klik. Echt een sterke, wederzijdse aantrekkingskracht. Geen idee hoe het zo kwam. Ik gaf de paarden uiteraard nooit wat te eten, er waren echt weien genoeg in de buurt met paarden in, en ik had zelf paarden. Dus was niet bepaald een dromende penny. Maar paardenmensen hier begrijpen het vast wel, dat ene gevoel
Omdat het gevoel me niet losliet vroeg ik op een dag aan de eigenaar of ik haar mocht kopen. Het was voor hem niet eens bespreekbaar, het waren de wedstrijdpaarden van zijn dochter.
Niet dat ik de indruk had dat er nog echt fanatiek mee getraind werd - maar dat maakt verder niet uit.
Een jaar later kon ik het niet laten weer langs te gaan bij de eigenaar om weer te vragen of ik haar mocht kopen. Inmiddels wist ik zeker dat ze niet echt meer gereden werden dus misschien was hij ondertussen wat milder. Dat was hij ook. In plaats van het idee meteen af te blokken vroeg hij welke prijs ik in gedachten had. Ik noemde een realistisch bedrag, maar werd uitgelachen en kreeg weer te horen dat het om een wedstrijdpaard ging.
Oké, begrijpelijk, dan niet.
Ik ging kort erna 100 km verderop wonen en dacht er niet meer over na.
In 2015 kwam ik daar terug in de buurt wonen en deed ik regelmatig weer mijn vertrouwde wandeling.
De merrie stond er nog steeds, met nog 1 andere merrie. De derde was weg.
De paarden zagen er inmiddels schrijnend uit. Vel over been, lange manen die eerder een dikke bos dread locks leken. Hoeven niet meer gedaan. Geen stroom meer op de draad, waardoor ze in de draad hingen om wat verder dan hun eigen wei te kunnen grazen.
De eigenaar wist ik inmiddels niet meer te vinden.
Op een dag in 2016 was de wei leeg. Beide merries waren weg.. geen idee waarheen. Dit deed me best wel wat. Ik zocht verwoed op verkoopsites of ik haar nog kon vinden maar tevergeefs. Ze was weg. Dit heeft me zo verdrietig gemaakt dat mijn man het paard in kwestie zich nog steeds herinnert. Dat zegt veel
Je kan in zo'n situatie uiteindelijk niet anders dan het naast je neerleggen. Het mocht niet zo zijn.
Nu, 5 jaar later, zocht ik een manege om mijn dochter te leren rijden. De maneges in de buurt hebben allemaal wachtlijsten dus we zijn het een heel eind verderop gaan zoeken. Ik heb lukraak op maps een manege geselecteerd en die is het geworden.
De eerste dag al zag ik een paard voorbij komen wat echt ongelooflijk hard aan die merrie deed denken. Maar ik wuifde het snel weg met 1) onmogelijk en 2) er zijn er 13 in een dozijn met die kleur.
Daarna paar weken niet meer gezien.
Vandaag dan, toen de les van mijn dochtertje begon, was er een paard uit de vorige les die ieders aandacht trok omdat ze ergens last van had, al schoppend en staartzwiepend verplaatste ze zich door de bak. Mijn adem stokte, ik voelde een enorme spanning door heel mijn lichaam. Het was, het is, dé merrie. Ik wist het zeker. Ik kon nog net piepen dat ze het zadel er even moesten afhalen zodat ze weer rustig zou worden. Het zadel ging eraf en ik zag aan de rug hoe oud dit paard moest zijn. Een eind in de 20. Ze leek ook iets kleiner dan ze vroeger was, maar ik weet van mijn eigen oudjes dat krimpen niet geheel abnormaal is
Ik liep later nog even naar haar stal om haar aftekeningen goed te memoriseren zodat ik thuis een foto kon zoeken en gaan vergelijken. Al was dat niet eens nodig, want haar hoofd en uitstraling herken je uit de 1000. Zelfs nu ze ouder is.
De aftekeningen?... 100% match.
Ik heb de manege gemaild met een foto en gevraagd of het inderdaad om dit paard gaat. Ik vind het enerzijds echt spannend anderzijds hoop ik ook gewoon dat ze het helemaal niet is. Want dan vind ik het best wel sneu dat ze op haar leeftijd nog als manegepaard fungeert en ik daar helemaal niets aan kan doen, buiten het elke week aankijken.
Zo, wat een verhaal bedankt aan wie het heeft gelezen.