Geplaatst: 14-06-19 23:43 In het begin heeft ze het er echt verschrikkelijk moeilijk mee gehad. Ze wilde altijd, en vond zichzelf de beste. Nu sinds pak em beet 2 jaar heeft ze zich erbij neergelegd dat ze niks meer doet.
En nr 2. Die was 8 en mijn laatste rijpaard toen ze van mijn draak (de bovenstaande dus) een klap vol op het spronggewricht kreeg. Ik stond erbij toen het gebeurde. Naar de kliniek geweest, maar sprong was kapot. Zij is nu 11 jaar.
Het heeft mij echt zowel geestelijk als lichamelijk heel veel gekost om beide op zon manier met pensioen te moeten sturen. Maar uiteindelijk krijg je er wel vrede mee. En vind je ook plezier in de kleine, niet rij-dingen. De 16 jarige daagt me nl nog met enige regelmaat uit om een klein werkje (meestal hoofdwerk) met haar te doen. En ondertussen heb ik een op afstand bedienbaar paard
Ik heb mijn paarden gelukkig thuis staan, anders had ik ze niet kunnen houden. Maar verkopen is voor mij ook geen optie. De draak zie je echt niks aan zolang je dr niet belast, en eerlijk dat is ook gewoon mijn paard. Als het moment komt dat ik ze niet langer thuis kan houden zal ook ik die laatste beslissing nemen. De draak mag om reden van medicijnen niet naar de slager, en zal dan worden ingeslapen. Mijn baas is ook mijn dierenarts en hij kent haar hele geschiedenis. Hij zal haar dan laten gaan. En de andere gaat naar de slacht. Iemand schreef al een paard denkt niet als in maar morgen dan. Die leven in het nu. Ik heb ook al meerder paarden moeten laten gaan, beide manieren gehad, en echt ik heb bij geen van de beide mogelijkheden rare dingen meegemaakt. Geen was angstig, ook niet bij de slager, en ze werden ook allemaal met respect behandeld.
Dat was in onze ogen de enige, correctie keuze.