Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 12-06-19 22:31

De weg naar spanningsvrij op concours is lang...

Geplaatst door de TopicStarter : 12-06-19 22:31

Ja, waar zet je dit neer? En hoe begin je?
Modjes, mocht het verkeerd staan, verplaats het gerust.

Dit topic heeft niet echt een ander doel dan informeren, ik hoop dat ik een herkenbare situatie kan schetsen voor mensen, dat mensen het gewoon interessant vinden om te lezen. Misschien zelfs interessant om te volgen...

'Mijn' paard en ik zijn intussen ruim 4 jaar een combinatie. Niet mijn eigen paard, maar ik kan hem praktisch als zodoende beschouwen. Een inmiddels 12-jarige Friese sterruin, schat van een paard, met de naam Wietse.
In de eerste week van januari 2015 maakten wij ons eerste ritje, zes weken later maakten we ons B-debuut. Voor hem voor het eerst, voor mij gelukkig niet. Het was leuk, we reden de sterren van de hemel. En dat deden we ook in het L1, L2 en M1... En dat allemaal binnen een jaar tijd, want in februari 2016 reden we onze eerste winstpunt in het M1.

Kort daarop reden we ook fanatiek mee in het Z-friezenteam Groningen, iets wat ik lange tijd afhield omdat ik mezelf daar te onzeker voor vond en de lat voor mezelf veel te hoog zou leggen. Mijn taak als reserve bestond eigenlijk niet, we hadden met veel pech te maken, waardoor ik elke training, elke wedstrijd en elke show meereed. We waren maar net Gronings kampioen in het ZZ, toen ik mijn M2 debuut maakte.
Needless to say dat wij nog niet geheel bevestigd waren in eender welke klasse en ik daarbij het combineren van viertal rijden (vergeet niet dat we best wel vaak shows gaven naast de wedstrijden) en zelf rijden gigantisch heb onderschat.

En ergens rond die tijd ging het mis. We sprokkelden met krappe 180-ers onze punten bij elkaar voor het Z1. En na een jaar shows/viertal rijden heb ik dat afgezwaaid, het was leuk geweest, een hoop geleerd, vooral ook over mezelf

Het is dan 2017 en ik kan eindelijk mijn langgedroomde huis kopen, na best wel wat stress over mijn werksituatie. Het betreft een huis waar ik grondig de bezem door wil halen, er zijn flink wat uren in gaan zitten. Máár daarnaast wilde ik uiteraard wel gewoon blijven trainen en wedstrijden rijden. Nog steeds niet bepaald bevestigd in het M2 gaan we Z1 starten.

Buiten gaat dit nog wel, al zijn de punten verschrikkelijk. Het lijkt wel of hij in zijn eentje helemaal niet meer wilde lopen. Eenmaal binnen is het helemaal rampzalig, bergen spanning die ik niet weg kon krijgen, meerdere keren tegen verlies aan gezeten. En waar lag het aan? Ik was in ieder geval nooit gespannen of zenuwachtig, zei ik... En ik meende het.
Na een poosje belde mijn oude instructrice eens op, zij kent me door en door en zei het volgende: "Jij bent altijd zó perfectionistisch, je legt de lat voor jezelf zó hoog, je gaat mij niet wijsmaken dat er geen spanning aanwezig is." Ik heb er een poosje over na moeten denken, heb mijn paard de winter min of meer gedwongen vrij gegeven omdat we een binnenbak aan huis kregen en de buitenbak intussen echt té slecht was om te rijden. Een tijd om na te denken voor mezelf.
En zo rolden we 2018 in... Na het oppakken wist ik een tijd lang niet welke kant ik op moest. Ik kon geen geschikte instructrice vinden. En toen zei m'n moeder: "Waarom vraag je je oude instructrice niet? Ze kent jou door en door, als iemand jou weer plezier in het rijden kan laten terugvinden is zij het wel."

Dus zo geschiedde, mijn oude juf kwam les geven, prikt aan alle kanten zo door me heen. Hier heb ik weer wat aan! Via Bokt kom ik in aanraking met stress-release therapie, waar ik ook naar toe ben gegaan. Dit heeft me echt enorm geholpen op heel erg veel vlakken en dan is het spannend of het op concours ook gaat lukken!
Vorig jaar augustus gingen we weer een poging wagen, maar ik reed de AC-lijn op en alle energie zakte uit mijn paard weg. Ik voelde me meteen verschrikkelijk en we reden weer niet onze beste proeven.
Daarop besloten we om toch eens bloed te prikken, Wietse bleek bloedarmoede te hebben. Met een kuurtje Redplex was hij al snel weer de oude en ik had nog een stress-release sessie gehad. Dus een kleine maand later deed ik weer een poging, praktisch in onze achtertuin. Hierbij reed ik mijn tweede winstpunt in de eerste proef en aan het eind van de tweede proef kwam de jury uit de auto met de vraag: "Wil je mij vragen je proef op vrijwillig beëindigd te zetten? Ik ben bang dat ik je verlies ga geven en dat wil ik niet." Tevens had ze nog wat op en aanmerkingen, mijn paard was geen happy athlete. Op een voor mij op dat moment nare en ongrijpbare manier voelde ik me compleet de grond in getrapt. Uiteraard heb ik de jury bedankt voor het meedenken, haar verzoek opgevolgd en kwam er een kruisje achter mijn naam te staan. (laten we het zo stellen; iedereen heeft een paar draken uit zijn/haar verleden die op deze momenten graag de leiding van je over nemen, enkele maanden eerder is er op persoonlijk vlak ook iets dergelijks gebeurd)

Ik heb verschrikkelijk gehuild, overwogen mijn zadel aan de wilgen te hangen, drie maanden lang aan een lang teugeltje gehobbeld, geaaid, genikst, nog wat meer gehuild, nog wat stress release sessies gehad. En zo rond december weer wat begonnen met lessen. De spanning in het rijden ging eindelijk een beetje weg. En dat beetje werd steeds wat meer... Het was zelfs zo dat ik van elke rit veel positieve dingen kon benoemen, zowel van mij als van mijn paard.
Ik leerde dankzij de SR-sessies mijn spanning te voelen, te herkennen. Soms ging ik met bepaalde dingen terug om bij te leren, maar ook in de rest van mijn dagelijks leven kon ik het goed gebruiken.
Hierdoor ging mijn paard ook weer makkelijker bewegen.
En onze herintrede zouden we in januari doen, helaas waren er toen allerlei vage ziekten waardoor we liever geen risico's wilden lopen. En werd ik eind januari flink ziek, ziekte van Pfeiffer. Gelukkig is het herstel daarvan heel spoedig gegaan en zit ik alweer een poosje vrij fanatiek in het zadel.

En zo kwam het dat ik 25 mei de onderlinge wedstrijd van onze club ben gestart. Waar mijn juf enorm op aandrong. Kwam niet in me op dat zij wel eens de jury kon zijn... Ja dus... Dus ik moest mijn nare draak de baas zijn, de draak die zei dat ik oneerlijk was naar mijn paard toe. Want als ik die draak toeliet, stelde ik mijn juf teleur. En juf zat daar echt niet om de punten cadeau te geven.
Dus ik heb gereden wat ik kon en reed zowaar 220 punten bij elkaar. In de nabespreking gaf ze nog wel wat dingen aan die op een gewone wedstrijd wat lager gepunt zouden zijn.
Fantastisch natuurlijk, een hele overwinning voor mij. Aangesproken worden door een clubgenootje die je laatste wedstrijd heeft gezien en even benoemd hoe verschrikkelijk hard je vooruit bent gegaan streelt je ego trouwens ook wel.

Dus vol goede moed op naar de eerste officiële wedstrijd in bijna 9 maanden... Hemelvaartsdag... We hebben ons best gedaan, maar helaas maakt meneer er intussen een leuk grapje van om op concours te moeten plassen. Iets met spanning en trailer denk ik :')

Het gevoel was niet zoals op de onderlinge, maar vele malen beter dan de laatste officiële... Helaas een half puntje tekort, 203,5... (toch ruim 20 punten meer dan ik eerder gemiddeld reed

)
Maar een flinke overwinning, geen enkele opmerking over de impuls, alleen de oefeningen beter afwerken, meer lengtebuiging. Allemaal redelijk bekende werkpunten.
Ergens ook best wel een domper...

Nu zijn we weer op weg naar het volgende concours, komende zaterdag...
Aangezien het de afgelopen anderhalve week thuis niet zo lekker ging en ook het opstarten tijdens de les vanavond niet fijn ging, ga ik weer een SR-sessie aanvragen.
Ik merk dat ik helemaal weer blokkeer als gevolg van een enkele negatieve recente ervaring > één training die niet helemaal lekker liep uitfilteren en projecteren op de nieuwe training. Dat geeft best stress. Geen goede focus hebben in een training. Van mezelf weten dat ik niet heel gedisciplineerd ben, en daar misschien te veel naar handelen...

Zoals eerder al genoemd heeft dit topic niet echt een ander doel dan informeren. Maar vragen mogen altijd gesteld worden en mocht je een goed idee hebben of interessante informatie dan lees ik daar ook heel erg graag over! Ik denk dat je wel kan stellen dat ik voor veel dingen open sta en ik schroom zeker niet om de oorzaak bij mezelf neer te leggen.

Citaat:
DISCLAIMER: Mijn paard is goed gezond, bij enige twijfel staat de dierenarts op de stoep. Mijn past prima, zadelmaker is recent nog geweest (zie insta mocht je het niet geloven), tandarts is iets langer geleden (twee weken daarvoor) geweest en gebit is dus in orde, bit en hoofdstel zijn door een bitfitter aangemeten, heb ik nog iets vergeten nu?

**Geplaatst**: 12-06-19 23:02

Re: De weg naar spanningsvrij op concours is lang...

Geplaatst: 12-06-19 23:02

oeii heftig zeg...
maar ik heb zo maar eens een hele stomme vraag... je hebt hem toch voor je plezier? horen wedstrijden na dit alles nog steeds bij een leuke hobby voor jou?
thuis trainen en beetje onderling starten niet voldoende voldoening?
sowieso niet weg gaan denk ik als je twijfelt (alsin na een slechte week enzovoorts), wat schiet je daar mee op? als jij het niet voor je lol doet.., wie van de 2 dan nog wel?
misschien flexibel starten en een keertje M2?

misschien denk ik ook te makkelijk..
lijkt me geen fijne situatie waar je in zit

**Geplaatst**: 12-06-19 23:15

Re: De weg naar spanningsvrij op concours is lang...

Geplaatst: 12-06-19 23:15

Mijn vraag is ook, waaróm wil je starten?
Ik denk dat je met jezelf aan de slag moet wil je dit kunnen tackelen, en dan is stress release leuk maar je hebt meer aan een goede psycholoog.
Heb je, jezelf wel eens de vraag gesteld waar je bang voor bent?

**Geplaatst door de TopicStarter** : 12-06-19 23:39

Geplaatst door de TopicStarter : 12-06-19 23:39

bettyvn schreef:
oeii heftig zeg...
maar ik heb zo maar eens een hele stomme vraag... je hebt hem toch voor je plezier? horen wedstrijden na dit alles nog steeds bij een leuke hobby voor jou?
thuis trainen en beetje onderling starten niet voldoende voldoening?
sowieso niet weg gaan denk ik als je twijfelt (alsin na een slechte week enzovoorts), wat schiet je daar mee op? als jij het niet voor je lol doet.., wie van de 2 dan nog wel?
misschien flexibel starten en een keertje M2?

misschien denk ik ook te makkelijk..
lijkt me geen fijne situatie waar je in zit

Het is zeker nog steeds een leuke hobby. Jaren geleden uit 3 maanden niet gereden, uit een rottige situatie gekomen en me afgevraagd of het een hobby of een gewoonte was. Daarna heb ik geleerd dat ik niet zonder kan, wedstrijden zijn zeker ook heel erg leuk. Alleen die spanning is lastig omdat ik het niet voelde en ook niet herkende. Dat leer ik nu. En daar horen kilometers maken ook bij. Zie het als een soort nieuwe teller

Overigens kan ik het heel zwart zien als ik één dingetje niet lekker vind gaan. Ik kan er zeker wel een proef om neerzetten hoor.

Wildgirl schreef:
Mijn vraag is ook, waaróm wil je starten?
Ik denk dat je met jezelf aan de slag moet wil je dit kunnen tackelen, en dan is stress release leuk maar je hebt meer aan een goede psycholoog.
Heb je, jezelf wel eens de vraag gesteld waar je bang voor bent?

Ik denk dat angst een misverstand is, ik ben niet bang voor iets. Het is onderbewust aangekletst in combinatie met mijn perfectionisme.

Sportpsychogie spreekt me ook inderdaad aan, maar heeft zeer veel raakvlakken met de SR en ik denk dat dit laatste een stuk verder gaat. Dingen een plek geven en handgrepen krijgen voor bepaalde situaties.

Waarom ik wil starten? Leuk, gezellig, controleren of ik het thuis oké doe en een stapje omhoog kan. Ik kan niet zonder doelen, dan verlies ik het plezier.

In het algemeen, ik vind niet dat ik in een nare situatie zit. Ik heb het er niet zwaar mee. Ik wil gewoon graag uitdragen dat spanning oké is, je er mee kan leren omgaan en het verminderen. De spanning ontnam mij het plezier niet, nare opmerkingen over mij wel even. Vergeet niet dat je zonder spanning geen optimale prestatie neer kan zetten.
En helaas was ik op het punt dat ik zowel de slechte als de goede spanning niet herkende, ik hoop dat mijn verhaal perspectief biedt aan mensen die dat herkennen.

**Geplaatst**: 14-06-19 23:21

Re: De weg naar spanningsvrij op concours is lang...

Geplaatst: 14-06-19 23:21

Perfectionisme=angst

Waarom zou je zonder doelen het plezier verliezen? En, kun je die doelen kleiner maken?

Ik herken een aantal componenten uit je verhaal mbt spanning opbouwen.
Onlangs een nieuw paard gekocht en vreselijk confronterend naar mezelf toe moet ik nu een aantal stappen terugzetten omdat ik het anders niet trek.
Mijn hele beeld van wie ik was en wat ik kan/kon komt daarmee op losse schroeven te staan.
Nadenken over de psychologische kant van het verhaal is niet leuk maar helpt me wel het in perspectief te kunnen plaatsen.

**Geplaatst**: 14-06-19 23:42

Geplaatst: 14-06-19 23:42

Janine1990 schreef:
In het algemeen, ik vind niet dat ik in een nare situatie zit. Ik heb het er niet zwaar mee. Ik wil gewoon graag uitdragen dat spanning oké is, je er mee kan leren omgaan en het verminderen. De spanning ontnam mij het plezier niet, nare opmerkingen over mij wel even. Vergeet niet dat je zonder spanning geen optimale prestatie neer kan zetten.
En helaas was ik op het punt dat ik zowel de slechte als de goede spanning niet herkende, ik hoop dat mijn verhaal perspectief biedt aan mensen die dat herkennen.

Inhakend op je laatste zin, dat doet het zeker! Wat je vertelt is iets dat zich bij heel veel wedstrijdruiters afspeelt en zich in verschillende vormen uit, de een moet afgroeten omdat het paard op pauze gaat, de ander juist omdat het paard als een voetzoeker door de baan gaat, een volgende rijdt van de weeromstuit telkens verkeerd en ga zo maar door. Dus om aan te geven dat je niet de enige bent met een bepaald probleem heeft je verhaal zeker zin.

En om bij het eerste deel stil te staan: mensen (in het algemeen) willen je ook graag van alles aanpraten. Zodra je even laat blijken dat je baalt en daarom even 10 minuten moppert op de situatie dan ben je ineens gefrustreerd en sneu. Terwijl het natuurlijk heel logisch is als je even van je af godvert als je vervelende feedback krijgt van een jury, de kunst is juist om wel even het baalgevoel te hebben en daarna weer los te laten. Eigenlijk moet je dan ook een stap zetten en accepteren dat het is wat het is en dat je een reden hebt om verder te werken met je paard. Dat heb je gedaan, dus dat pad heb je gevonden.

**Geplaatst**: 15-06-19 21:29

Geplaatst: 15-06-19 21:29

Ik ben gestopt met wedstrijden omdat de spanning (het perfectionisme) mij behoorlijk in de weg zat. Ben van dressuur nog even geswitcht naar springen maar op een gegeven moment begon ik ook in de springring krampachtig te rijden.

Ik vind trainen en lessen echt geweldig, en geloof het ook niet, ik haal er genoeg voldoening uit. Ik stel een doel en werk naar het behalen ervan. Ik heb geleerd dat de wedstrijdring geen graadmeter hoeft te zijn. Want voor wie reed ik eigenlijk wedstrijden heb ik mijzelf op een gegeven moment afgevraagd. In ieder geval niet voor mijzelf, en mijn paard mist het geloof ik ook niet.

**Geplaatst**: 15-06-19 21:39

Re: De weg naar spanningsvrij op concours is lang...

Geplaatst: 15-06-19 21:39

Eye-opener. Alsof ik mijn eigen verhaal lees. Een keiharde spiegel. En dat doet best pijn. Nog lang niet op het niveau waar jij bent, maar ik herken het zo. Ik ga het even laten bezinken, hoop later uitgebreider te kunnen reageren.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 15-06-19 21:59

Geplaatst door de TopicStarter : 15-06-19 21:59

Wildgirl schreef:
Perfectionisme=angst
Waarom zou je zonder doelen het plezier verliezen? En, kun je die doelen kleiner maken?

Ik herken een aantal componenten uit je verhaal mbt spanning opbouwen.
Onlangs een nieuw paard gekocht en vreselijk confronterend naar mezelf toe moet ik nu een aantal stappen terugzetten omdat ik het anders niet trek.
Mijn hele beeld van wie ik was en wat ik kan/kon komt daarmee op losse schroeven te staan.
Nadenken over de psychologische kant van het verhaal is niet leuk maar helpt me wel het in perspectief te kunnen plaatsen.

Wat is je bron? Ik ervaar het totaal niet als angst namelijk.
En ik ga liever af op mijn gevoel daarin, samen met de juiste mensen, dan op zo'n uitspraak.

Doelen kleiner maken is wel iets dat ik heb moeten leren het afgelopen jaar

Maar daardoor heb ik weer leren rijden met gevoel, in plaats van dat grote doel in mijn hoofd.

Lijkt me wel heel erg lastig als het beeld van jezelf op losse schroeven kwam te staan! Ik was enkel een beetje lost als het op paarden aan kwam, dat voelt niet chill... Maar ik zag het probleem als iets dat op zichzelf stond, maar dat was ook omdat het heel erg makkelijk los te koppelen was en terug te herleiden naar alles wat er in de paarden is gebeurd zeg maar.

Dat scheelt een hoop.

Pipodipo schreef:
Janine1990 schreef:
In het algemeen, ik vind niet dat ik in een nare situatie zit. Ik heb het er niet zwaar mee. Ik wil gewoon graag uitdragen dat spanning oké is, je er mee kan leren omgaan en het verminderen. De spanning ontnam mij het plezier niet, nare opmerkingen over mij wel even. Vergeet niet dat je zonder spanning geen optimale prestatie neer kan zetten.
En helaas was ik op het punt dat ik zowel de slechte als de goede spanning niet herkende, ik hoop dat mijn verhaal perspectief biedt aan mensen die dat herkennen.

Inhakend op je laatste zin, dat doet het zeker! Wat je vertelt is iets dat zich bij heel veel wedstrijdruiters afspeelt en zich in verschillende vormen uit, de een moet afgroeten omdat het paard op pauze gaat, de ander juist omdat het paard als een voetzoeker door de baan gaat, een volgende rijdt van de weeromstuit telkens verkeerd en ga zo maar door. Dus om aan te geven dat je niet de enige bent met een bepaald probleem heeft je verhaal zeker zin.

En om bij het eerste deel stil te staan: mensen (in het algemeen) willen je ook graag van alles aanpraten. Zodra je even laat blijken dat je baalt en daarom even 10 minuten moppert op de situatie dan ben je ineens gefrustreerd en sneu. Terwijl het natuurlijk heel logisch is als je even van je af godvert als je vervelende feedback krijgt van een jury, de kunst is juist om wel even het baalgevoel te hebben en daarna weer los te laten. Eigenlijk moet je dan ook een stap zetten en accepteren dat het is wat het is en dat je een reden hebt om verder te werken met je paard. Dat heb je gedaan, dus dat pad heb je gevonden.

Wat een leuke en lieve reactie Pipodipo!

Snorlex schreef:
Ik ben gestopt met wedstrijden omdat de spanning (het perfectionisme) mij behoorlijk in de weg zat. Ben van dressuur nog even geswitcht naar springen maar op een gegeven moment begon ik ook in de springring krampachtig te rijden.

Ik vind trainen en lessen echt geweldig, en geloof het ook niet, ik haal er genoeg voldoening uit. Ik stel een doel en werk naar het behalen ervan. Ik heb geleerd dat de wedstrijdring geen graadmeter hoeft te zijn. Want voor wie reed ik eigenlijk wedstrijden heb ik mijzelf op een gegeven moment afgevraagd. In ieder geval niet voor mijzelf, en mijn paard mist het geloof ik ook niet.

Wat onwijs jammer dat het zo is stukgelopen voor je! Wel fijn dat je het plezier weer terug hebt gevonden, denk je dat er ooit in de toekomst nog een wedstrijd komt?

Ik heb vandaag weer ervaren hoe goed het is geweest dat ik heb doorgezet! Vanochtend al een appje van mijn juf met de opdracht voor vandaag: Genieten en kilometers maken.

Iets waar ik opzich best moeite mee heb, want genot kan je niet afdwingen.
Net als de vele keren dat mensen zeiden: Je moet je gewoon niets aantrekken van... Een uitspraak die voor vrijwel iedereen wel herkenbaar is.

Maar ze heeft me geholpen met losrijden, en ik heb daarna een waanzinnig fijne proef gereden binnen ons huidige kunnen. Er zaten nog een paar storingen in en wat werkpunten, ik heb zelf ruim 4 punten laten liggen op twee anders keurige wissels waar nu dribbels in zaten in plaats van stappassen

Ik heb werkelijk genoten! En als kers op de taart had ik ook nog eens 205,5 punt... Onze derde punt, maar de eerste waarvan ik ook echt van mening ben dat ik 'm verdiend heb!

**Geplaatst**: 15-06-19 22:06

Geplaatst: 15-06-19 22:06

Misschien ooit... maar nu word ik al moe bij de gedachte alle spullen te moeten pakken, paard te moeten toiletteren en dat alles op locatie dan perfect moet gaan (en dat allemaal onder tijdsdruk).

Ik vind het heerlijk dat ik kan tutten zonder tijdsdruk, dat als het rijden een keertje prut gaat, ik geen noodzaak voel om door te pushen. Nu denk ik gewoon “als ze wel doormarcheert en los laat in het lijf, loopt ze maar even te diep”. Terwijl eerst “alles.aan.het.plaatje.moest.voldoen”.

Mijn eigen paard kan door een blessure inmiddels niet meer bereden worden. Maar heb een leuk bijrijdpaard waarbij ik nog relaxter ben geworden.

Gefeliciteerd met je winstpunt!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 15-06-19 22:21

Geplaatst door de TopicStarter : 15-06-19 22:21

Snorlex schreef:
Misschien ooit... maar nu word ik al moe bij de gedachte alle spullen te moeten pakken, paard te moeten toiletteren en dat alles op locatie dan perfect moet gaan (en dat allemaal onder tijdsdruk).

Ik vind het heerlijk dat ik kan tutten zonder tijdsdruk, dat als het rijden een keertje prut gaat, ik geen noodzaak voel om door te pushen. Nu denk ik gewoon “als ze wel doormarcheert en los laat in het lijf, loopt ze maar even te diep”. Terwijl eerst “alles.aan.het.plaatje.moest.voldoen”.

Gefeliciteerd met je winstpunt!

Dankjewel!

Ik heb dat tijdsdruk gevoel gelukkig nooit zo heel erg gehad, maar misschien scheelt het dat ik planner ben en goed onder tijdsdruk werk. En ik ben in die opzichten ontzettend relaxed, maak me echt niet snel druk.
Alleen kan me wel voorstellen dat zoiets niet voor iedereen zo eenvoudig is.

Dat tweede herken ik wel heel erg, maar dat is voor mij wel passé, gelukkig.
Het zat best wel diep dat het beslist zó moest. Daardoor verloor ik echt het rijden met gevoel en op gevoel. Ik denk dat dit bij mij gedeeltelijk weg is gekomen bij het teamrijden terwijl ik nog niet op dat niveau zat. Een aantal oefeningen moest er snel snel in, terwijl de basis van die oefeningen er niet eens 100% was.
Nu vind ik het vooral belangrijk dat mijn paard lekker door zijn lijf loopt, dan komen de oefeningen vanzelf. Gelukje daarbij dat ik nooit moeite heb gehad met een verprutste oefening in de proef.

Ik heb met de SR-sessies geleerd om te gaan met mentale druk, maar ook leren visualiseren, tips gekregen om meer te voelen. En het grappige is dat ik sinds kort nu dus ook echt zenuwachtig ben.
Eerder zat die spanning zo diep weggestopt (van vroeger, gelukkig komt dit niet van huis uit, geleerd dat je bepaalde dingen niet mag voelen, dit heb ik door de situatie altijd aan de paarden gelinkt waarschijnlijk, want ik ben verder een vrij emotioneel en ook echt extravert type), dat ik het niet bewust werd. Nu ben ik heel bewust gespannen, bij het vlechten vanmiddag voelden mijn bovenbenen zo week dat ik me afvroeg of ik nog wel op paard zou kunnen komen :')

Uiteraard niets meer van gevoeld later

Maar ik ben heel erg blij dat ik nu weer zenuwen voel. Ik kan prikkels weer verwerken, in plaats van opkroppen, waarbij het in de spieren gaat zitten. Zo zou je het denk ik kunnen stellen.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 15-06-19 22:23

Geplaatst door de TopicStarter : 15-06-19 22:23

Denise_Storm schreef:
Eye-opener. Alsof ik mijn eigen verhaal lees. Een keiharde spiegel. En dat doet best pijn. Nog lang niet op het niveau waar jij bent, maar ik herken het zo. Ik ga het even laten bezinken, hoop later uitgebreider te kunnen reageren.

Ik hoop vooral dat je er positieve dingen uit haalt! Net als ik

**Geplaatst**: 15-06-19 22:23

Geplaatst: 15-06-19 22:23

Wow, super TS. Lekker doorgaan op deze weg.
En inderdaad het is moeilijk om die negatieve gevoelens los te laten. Maar jij bent op de goede weg. Heb laatst op youtube een filmpje gezien, volgens mij op het kanaal van de FEI, van iemand die dus ook last heeft van negatieve gevoelens na een slechte proef. Die ging dan in de vrachtwagen een kwartiertje huilen en haar frustratie er uitgooien. Waarna ze weer verder kon met de volgende proeven.

En denk dat iedereen wel eens last heeft van negatieve gevoelens als iets niet lukt tijdens het rijden. Is heel normaal. Maar wat wel moeilijk is om je daar overheen te zetten. En van die negatieve gevoelens positieve gevoelens te maken.

Ga vooral op deze weg door TS, dan komen jij en je paard er wel

**Geplaatst**: 16-06-19 13:09

Re: De weg naar spanningsvrij op concours is lang...

Geplaatst: 16-06-19 13:09

Gefeliciteerd met je punt, bij 3 is het geen toeval meer he

.

Snorlex, soms heb je dat wel eens, vroeg op, voeren, aankoppelen, poetsen, vlechten, inladen, uitladen, losrijden en .... ook nog proeven rijden. Soms ben je eerder moe dan handig is. Maar uiteindelijk is het de moeite wel waard omdat je altijd iets leert, soms iets leuks en soms minder mooi,

**Geplaatst**: 16-06-19 13:12

Re: De weg naar spanningsvrij op concours is lang...

Geplaatst: 16-06-19 13:12

https://www.youtube.com/watch?v=FdO1xh337zs

Deze video bedoelde ik.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 16-06-19 13:32

Geplaatst door de TopicStarter : 16-06-19 13:32

Pipodipo schreef:
Gefeliciteerd met je punt, bij 3 is het geen toeval meer he .

Snorlex, soms heb je dat wel eens, vroeg op, voeren, aankoppelen, poetsen, vlechten, inladen, uitladen, losrijden en .... ook nog proeven rijden. Soms ben je eerder moe dan handig is. Maar uiteindelijk is het de moeite wel waard omdat je altijd iets leert, soms iets leuks en soms minder mooi,

Haha nou... 1 in 2017, 1 in 2018 en nu 1 in 2019...
Maar die eerste twee had ik niet zo'n fijn gevoel aan het rijden over gehouden en die van gisteren wel.

FriesWytske schreef:
https://www.youtube.com/watch?v=FdO1xh337zs

Deze video bedoelde ik.

Oooh ze zegt iets dat zoooooooo enorm terecht is. Maar kennelijk zo niet gebruikelijk...
Schaam je niet voor wat je voelt! Je mág het voelen... En VOEL het... Anders ga je blokkeren.

Leuke video trouwens

**Geplaatst**: 16-06-19 13:55

Re: De weg naar spanningsvrij op concours is lang...

Geplaatst: 16-06-19 13:55

Ben je wel eens bij Loes Corsel geweest?
Loes is behalve top-dressuurjuf ook specialist in wedstrijdbegeleiding en mental coaching.

**Geplaatst**: 16-06-19 13:56

Geplaatst: 16-06-19 13:56

Jeetje wat een verhaal.. En zo herkenbaar. Loop er ook al heel lang mee en altijd het gevoel gehad dat ik er alleen in stond.

Ik ben gek op wedstrijden rijden, doelen stellen, trainen, opleiden, etc. Alleen ben ik op een gegeven moment het plezier verloren door de spanningen, perfectionisme en willen presteren. Nu is paard al paar jaar geblesseerd en kan daardoor beter terug kijken waar het mis is gegaan. Teveel en te snel willen, waardoor ik ook binnen een jaar in het Z1 zat. Maar waar ik t/m het M1 hoge scores reed, ging het in het M2 minder en in het Z1 reden we of bijna verlies of 2 winst. Paard gespannen, ik gespannen en beide gingen steeds minder lekker als team. We werden beide steeds minder een happy athlete. Waardoor ik juist nog meer wilde presteren en alle kanten opschoot met methodes om van de spanning af te komen (maar ondertussen niet het "gas" eraf haalde of een pas op de plaats deed). Ik had een kwalitatieve en ijverige merrie, was handing en kon goed opleiden en kreeg dit vaak te horen van anderen. Waardoor ik nog meer het gevoel kreeg dat ik niet mocht falen (mijn faalangst en prestatiedrang hielpen daar ook niet bij).

Nu een jaarling van deze merrie en wil het graag straks anders doen.. Maar hoe pak je zoiets aan? Zat te denken aan een sport psycholoog, maar die stress-release methode waar je het over had klinkt ook erg interessant.

Nu ik dit schrijf voel ik die oude spanningen weer naar boven komen, niet gezond. En ja, net zoals jij TS vind ik de wedstrijden echt leuk.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 16-06-19 14:03

Geplaatst door de TopicStarter : 16-06-19 14:03

Kendra schreef:
Ben je wel eens bij Loes Corsel geweest?
Loes is behalve top-dressuurjuf ook specialist in wedstrijdbegeleiding en mental coaching.

Nee, ik kreeg via Bokt de tip om eens naar Janna Kroes te gaan.
Daarnaast ben ik na een paar jaar verschillende juffen te hebben gehad die het mentale aspect niet echt meenamen omdat ze niet door mee heen konden prikken, teruggegaan naar mijn juf van vroegah... Wat ook echt een uitkomst is geweest. Een keer geen bekende subtopruiter zeg maar...

Door deze twee sta ik waar ik nu sta.

Loes staat nog wel op mijn lijstje voor een clinic ofzo. Maar ik wist niet dat ze ook in de mental coaching zat. Ze is bij deze weer wat gestegen op mijn clinic lijstje

**Geplaatst door de TopicStarter** : 16-06-19 14:08

Geplaatst door de TopicStarter : 16-06-19 14:08

Cardy schreef:
Jeetje wat een verhaal.. En zo herkenbaar. Loop er ook al heel lang mee en altijd het gevoel gehad dat ik er alleen in stond.

Ik ben gek op wedstrijden rijden, doelen stellen, trainen, opleiden, etc. Alleen ben ik op een gegeven moment het plezier verloren door de spanningen, perfectionisme en willen presteren. Nu is paard al paar jaar geblesseerd en kan daardoor beter terug kijken waar het mis is gegaan. Teveel en te snel willen, waardoor ik ook binnen een jaar in het Z1 zat. Maar waar ik t/m het M1 hoge scores reed, ging het in het M2 minder en in het Z1 reden we of bijna verlies of 2 winst. Paard gespannen, ik gespannen en beide gingen steeds minder lekker als team. We werden beide steeds minder een happy athlete. Waardoor ik juist nog meer wilde presteren en alle kanten opschoot met methodes om van de spanning af te komen (maar ondertussen niet het "gas" eraf haalde of een pas op de plaats deed). Ik had een kwalitatieve en ijverige merrie, was handing en kon goed opleiden en kreeg dit vaak te horen van anderen. Waardoor ik nog meer het gevoel kreeg dat ik niet mocht falen (mijn faalangst en prestatiedrang hielpen daar ook niet bij).

Nu een jaarling van deze merrie en wil het graag straks anders doen.. Maar hoe pak je zoiets aan? Zat te denken aan een sport psycholoog, maar die stress-release methode waar je het over had klinkt ook erg interessant.

Nu ik dit schrijf voel ik die oude spanningen weer naar boven komen, niet gezond. En ja, net zoals jij TS vind ik de wedstrijden echt leuk.

Maar hé, één overwinning voor jou al... Jij VOELT de spanning...
Of het nu gaat om een paard of om de herinnering... Ik denk dat voor jou de eerste stap is om te accepteren dat je spanning hebt. Ik denk dat wanneer je dat lukt, je al relaxter op concours zou kunnen, al is het maar omdat je dan dichterbij het ideale spanningsniveau kan komen!

Ik ben in ieder geval blij dat je nu inziet dat je niet alleen bent hierin!

Hoe je het kan aanpakken? Sportpsychologie is een optie...
Wat jij verder beschrijft heb ik echt die SR bij nodig gehad, leren omgaan met die gevoelens die zo'n taboe lijken te zijn (blijkt maar weer uit het feit dat jij dacht er alleen in te staan).
Niet krampachtig dingen proberen los te laten die je nog niet hebt vastgepakt... Nooit bij stilgestaan tot het mij werd gezegd, je moet het gevoel dat je kwijt wilt eerst toelaten, VOELEN voordat je het kán loslaten.

Het wordt/werd waarschijnlijk zo vaak tegen je gezegd: "Laat het los."
Ook zo'n lekkere dooddoener eigenlijk :')

**Geplaatst**: 16-06-19 15:00

Geplaatst: 16-06-19 15:00

Ik ben niet aardig, dt weet je, dus ik wijs je even heel bot op je eigen stommiteit:

Citaat:
En ergens rond die tijd ging het mis. We sprokkelden met krappe 180-ers onze punten bij elkaar voor het Z1. En na een jaar shows/viertal rijden heb ik dat afgezwaaid, het was leuk geweest, een hoop geleerd, vooral ook over mezelf Het is dan 2017 en ik kan eindelijk mijn langgedroomde huis kopen, na best wel wat stress over mijn werksituatie. Het betreft een huis waar ik grondig de bezem door wil halen, er zijn flink wat uren in gaan zitten. Máár daarnaast wilde ik uiteraard wel gewoon blijven trainen en wedstrijden rijden. Nog steeds niet bepaald bevestigd in het M2 gaan we Z1 starten.

Daar heb je je probleem en daar heb je ook de oplossing.

Neem een wijsheid van een zeer ervaren paardenman, instructeur en jurylid (God hebbe zijn ziel) aan:
Je bent in je training MINIMAAL een niveau verder dan waar je in de wedstrijden uitkomt.

Dat perfectionisme gelijk is aan angst, is heel simpel: Perfectionisme is een vorm van faalangst. Namelijk de angst om het niet helemaal perfect te doen.

Ik kan me eerlijk gezegd ook niet voorstellen dat jouw instructrice je dit ook al eens, of wellicht meerdere malen, vertelt heeft. Luister er dan eens naar en ben niet zo stronteigenwijs.

Zo, was dat onaardig genoeg?

Adem in, adem uit. Zorg dat je je paard gewoon eerlijk en netjes voor elkaar hebt. Dressuur rijden is een paard correct opleiden. Dat gekloot tussen die hekjes is maar bijzaak. Winstpunten ook.
Ben eens wat minder streng voor jezelf en aardiger voor je paard, dan kun je die draak ook gewoon thuis laten, net als die paarse krokodil

**Geplaatst door de TopicStarter** : 16-06-19 15:11

Re: De weg naar spanningsvrij op concours is lang...

Geplaatst door de TopicStarter : 16-06-19 15:11

Ikke, ik heb niet echt de indruk dat je de rest van het topic hebt gelezen :')

Ik vergeef je uiteraard dat je een man bent, en de psyche van de vrouw allicht niet 100% doorhebt... Natuurlijk is dat mijn eigen fout geweest, gewoon stom... Maar ik heb me ook gigantisch laten meeslepen in een hoop dingen. En dat laten meeslepen is gebeurd vanaf het moment dat ik in teamverband ben gaan rijden wat ver boven mijn niveau reed... Maar goed, de ja kwam natuurlijk uit mijn eigen mond :')

En op dat punt had ik niet echt de juiste instructie... Ik kan me niet eens echt herinneren dat ik les had...

Buiten de hulp om die we in het team kregen... En daar liet ik mezelf meer pushen dan goed voor me was, en ging ik mezelf alleen maar meer pushen.

Perfectionisme is in mijn ogen niet hetzelfde als faalangst, het leidt er wel vaak toe natuurlijk. Maar een echte perfectionist mét faalangst die gaat niet op wedstrijd voordat alles 300% voor elkaar is. Met andere woorden, ik durfde bij voorbaat al het risico te nemen op een aantal slechte punten, wetende dat het nog niet 100% was.

Kosten vind ik totaal niet interessant, ik doe wat ik leuk vind... Het is ook een misverstand dat ik er geen lol aan beleefde. Ik wil gewoon laten weten dat iedere wedstrijdruiter last kan hebben van spanning en dat dit z'n weerslag kan hebben op het rijden. Het zorgde er (onder andere, er waren meer dingen die meespeelden) voor dat ik wat plezier in het rijden verloor.

Maar allicht heb je intussen verder gelezen, ontdekt wat ik heb ontdekt en waar ik mee aan de slag ben gegaan en waar ik nu sta

**Geplaatst**: 17-06-19 08:52

Re: De weg naar spanningsvrij op concours is lang...

Geplaatst: 17-06-19 08:52

Ikke, een beter advies zou zijn om je paard beter voor elkaar te hebben dan op wedstrijd nodig is, zodat je genoeg over houdt om een goede proef te rijden. Dat is niet noodzakelijk een niveau hoger qua oefeningen, maar wel voor de gedragenheid, mate van verzameling etc. En verder denk ik dat Janine1990 best op de goede weg is en al een hoop uitgeknobbeld heeft over de te kiezen weg. Het is haar gelukt om met plezier de ring in te rijden en dat gevoel vast te houden tijdens de proef. Dat is al een heel ding en daarom snap ik de strengheid van je bericht niet zo goed.

**Geplaatst**: 17-06-19 09:52

Geplaatst: 17-06-19 09:52

Janine, het klinkt voor mij ook erg herkenbaar, maar wel weer compleet anders eigenlijk. Ik heb je topic meegelezen een tijd geleden toen je je afvroeg wat er aan de hand was en ik heb altijd bewondering gehad voor jouw benadering. Paard goed na laten kijken, tig keer bij jezelf zoeken en uiteindelijk dus aan alle punten werken.

Spanning is iets raars, ik ben iemand die altijd enorm zenuwachtig is. Zo erg dat mensen vragen of ik er wel plezier in heb. Maar mijn geluk is dat de spanning weg zakt als ik op stap. Soms vliegt die omhoog bij hele belangrijke wedstrijden als ik de ring inrijd, maar gelukkig tijdens het rijden heb ik gezonde spanning. Ik word pas nerveus bij de prijsuitreiking, tot shaken aan toe. :')

Daar schaam ik me echt enorm voor, je bent op een punt waar je niks meer kan veranderen en dat is voor mij het ergste moment van de dag. Zelfs als ik de uitslag al weet, dan zit ik alsnog te shaken.
Ik mag echt niet klagen hoor, want ik blijf eerder te lang hangen (met dit paard, met vorige ben ik ook snel doorgegaan terwijl langer in lagere klasse blijven misschien handiger was) en rijd meestal echt dikke punten. Maar ik ben zelf bijna nooit tevreden, dat komt bij mij opzetten na het afgroeten. Tijdens het rijden van de proef ben ik bezig en kan ik heel makkelijk een onderdeel fout laten gaan als het beter is voor de training van het paard, bijvoorbeeld als paard niet stil wilde blijven staan bij groeten. Ik ben net zo lang bezig geweest tot ze wel stil stond, dat zorgde voor een enorme onvoldoende, maar wel een compliment. Vroeger had ik dat niet gedaan, dan ging ik zulke situaties in een proef uit de weg. Ik ben enkele jaren gestopt met rijden, maar toch weer begonnen. Helaas zit mijn eigen gezondheid me enorm in de weg en in combinatie met perfectionisme moet ik een dikke week bijkomen van een wedstrijd. Ik kan heel erg tevreden zijn over het paard, maar me echt storen aan mijn eigen rijden, terwijl ik op dit moment niet meer van mezelf van verwachten dat ik het op dezelfde manier kan als een aantal jaar geleden. Aan de andere kant heb ik mega veel geluk, ik heb een vader die al 40 jaar mee gaat naar de paarden met mijn moeder en bijna alle wedstrijden mee heeft gemaakt van mij. Hij kan heel goed inschatten wat er goed ging en wat niet en zit qua punten meestal ook goed. Na mijn proef bespreek ik het met hem, waarbij hij mij een realistisch beeld geeft. Dan blijf ik minder in het negatieve hangen

Als hij een keer niet meegaat kan ik het veel moeilijker los laten, hij is dus een beetje mijn mental coach

Het niet starten kan ik ook niet, ik vind wedstrijden geweldig. Dat is voor mij echt iets om naar toe te werken qua controle of ik echt goed op weg bent. Ik ben enorm trots op mijn paard, wat zij allemaal doet en laat zien, maar ik wil dus ook pas gaan rijden als ik haar op een manier kan laten zien die ze verdient in mijn ogen. Ik kan rustig een tijdje niet starten als ik het niet goed genoeg vind voor een volgende klasse, maar helemaal niet meer starten of plannen kan ik niet.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 17-06-19 22:00

Geplaatst door de TopicStarter : 17-06-19 22:00

Pipodipo schreef:
Ikke, een beter advies zou zijn om je paard beter voor elkaar te hebben dan op wedstrijd nodig is, zodat je genoeg over houdt om een goede proef te rijden. Dat is niet noodzakelijk een niveau hoger qua oefeningen, maar wel voor de gedragenheid, mate van verzameling etc. En verder denk ik dat Janine1990 best op de goede weg is en al een hoop uitgeknobbeld heeft over de te kiezen weg. Het is haar gelukt om met plezier de ring in te rijden en dat gevoel vast te houden tijdens de proef. Dat is al een heel ding en daarom snap ik de strengheid van je bericht niet zo goed.

Ik dacht na mijn reactie even dat het aan mij lag, maar dat is dus niet zo. Fijn om te lezen

Maar tegelijk natuurlijk ook niet ongebruikelijk op Bokt om reacties te krijgen die gebaseerd zijn op een half gelezen verhaal

MyWishMax schreef:
Janine, het klinkt voor mij ook erg herkenbaar, maar wel weer compleet anders eigenlijk. Ik heb je topic meegelezen een tijd geleden toen je je afvroeg wat er aan de hand was en ik heb altijd bewondering gehad voor jouw benadering. Paard goed na laten kijken, tig keer bij jezelf zoeken en uiteindelijk dus aan alle punten werken.

Spanning is iets raars, ik ben iemand die altijd enorm zenuwachtig is. Zo erg dat mensen vragen of ik er wel plezier in heb. Maar mijn geluk is dat de spanning weg zakt als ik op stap. Soms vliegt die omhoog bij hele belangrijke wedstrijden als ik de ring inrijd, maar gelukkig tijdens het rijden heb ik gezonde spanning. Ik word pas nerveus bij de prijsuitreiking, tot shaken aan toe. Daar schaam ik me echt enorm voor, je bent op een punt waar je niks meer kan veranderen en dat is voor mij het ergste moment van de dag. Zelfs als ik de uitslag al weet, dan zit ik alsnog te shaken.
Ik mag echt niet klagen hoor, want ik blijf eerder te lang hangen (met dit paard, met vorige ben ik ook snel doorgegaan terwijl langer in lagere klasse blijven misschien handiger was) en rijd meestal echt dikke punten. Maar ik ben zelf bijna nooit tevreden, dat komt bij mij opzetten na het afgroeten. Tijdens het rijden van de proef ben ik bezig en kan ik heel makkelijk een onderdeel fout laten gaan als het beter is voor de training van het paard, bijvoorbeeld als paard niet stil wilde blijven staan bij groeten. Ik ben net zo lang bezig geweest tot ze wel stil stond, dat zorgde voor een enorme onvoldoende, maar wel een compliment. Vroeger had ik dat niet gedaan, dan ging ik zulke situaties in een proef uit de weg. Ik ben enkele jaren gestopt met rijden, maar toch weer begonnen. Helaas zit mijn eigen gezondheid me enorm in de weg en in combinatie met perfectionisme moet ik een dikke week bijkomen van een wedstrijd. Ik kan heel erg tevreden zijn over het paard, maar me echt storen aan mijn eigen rijden, terwijl ik op dit moment niet meer van mezelf van verwachten dat ik het op dezelfde manier kan als een aantal jaar geleden. Aan de andere kant heb ik mega veel geluk, ik heb een vader die al 40 jaar mee gaat naar de paarden met mijn moeder en bijna alle wedstrijden mee heeft gemaakt van mij. Hij kan heel goed inschatten wat er goed ging en wat niet en zit qua punten meestal ook goed. Na mijn proef bespreek ik het met hem, waarbij hij mij een realistisch beeld geeft. Dan blijf ik minder in het negatieve hangen Als hij een keer niet meegaat kan ik het veel moeilijker los laten, hij is dus een beetje mijn mental coach

Het niet starten kan ik ook niet, ik vind wedstrijden geweldig. Dat is voor mij echt iets om naar toe te werken qua controle of ik echt goed op weg bent. Ik ben enorm trots op mijn paard, wat zij allemaal doet en laat zien, maar ik wil dus ook pas gaan rijden als ik haar op een manier kan laten zien die ze verdient in mijn ogen. Ik kan rustig een tijdje niet starten als ik het niet goed genoeg vind voor een volgende klasse, maar helemaal niet meer starten of plannen kan ik niet.

Wat leuk dat je mijn zoektocht van vorig jaar nog weet! En wat een onwijs lief compliment!
Daarin natuurlijk ook alle lof voor de eigenaar die hier ook zo in staat! Ik had me geen beter plekje kunnen wensen! Afgelopen zaterdag na de proef zegt hij ook zo: Ik heb Wietse gisteravond nog een beetje van dat spul gegeven. Ging om electrolyten, ik geef het meestal alleen na het rijden. Maar zo lief hoe hij dan meedenkt

Die vraag of je het wel leuk vind herken ik wel :')

Mijn focus-face is een vreselijk kwaaie kop :')

En schaam je vooral niet voor de zenuwen die je krijgt van een prijsuitreiking! Je mag dat ook allemaal gewoon voelen!

Mijn juf was afgelopen zaterdag al weg, moest van alles doen en had de halve dag al doorgebracht op concours. Ze had mijn proef gefilmd, ze had goede stukken gezien en minder goede stukken. Me voorbereid op bepaalde dingen na de proef... Maar geen idee van welke kant het op zou kunnen gaan. Ik vond het gevoelsmatig beter dan het laatste concours. En het was dezelfde jury, dus ik had gerekend op winst. Tot juf aangaf dat ze echt niets durfde te zeggen over de punten. Toen kreeg ik ook wel een beetje de zenuwen natuurlijk. Dus ook jij bent daarin zeker niet de enige!

Ik heb in ieder geval weer twee wedstrijden opgegeven. Eén keer twee proeven aan het eind van deze maand, voor het eerst dit jaar... Zeer benieuwd! En de week daarop ga ik weer naar de locatie van afgelopen weekend voor één proef, om weer met één proef te starten met de nieuwe maand.

Best veel dacht ik, maar ik heb twee weken vakantie, dus ook lekker de ruimte voor mezelf