Moderators: balance, C_arola, Sica, Neonlight
Granoek schreef:Haha ik kwam hem net hier ook delen, hij staat onderaan deze tip
[ITP] Double the trouble, twice the fun
Gaat met die van jou ook helemaal goed komen! Denk je dat Pleun groter wordt dan Duke?
Chasey schreef:Ik ben eigenlijk heel erg blij dat je het verhaal verteld!
Het is namelijk ontzettend herkenbaar! Zo deden Nick en James ook toen ze voor het eerst mee gingen op pad. Je kan op zo'n moment wel door de grond zakken en het idee krijgen je paard door de worst te draaien.
En je staat dan zo machteloos, zeker als je ook nog aangekeken wordt ook!
Het verhaal wat je verteld, had ik kunnen schrijven. Dus een troost, je bent niet de enige.
En het enige wat je kan doen is vaker op stap gaan, laat je er juist niet van weerhouden.
Heel vaak herhalen. Herhalen. En thuis grondwerk doen om respect te krijgen. Want ook op vreemd terrein - hoe spannend ook - moet je paard op jouw blijven letten.
Vandaag was ik met Nick op stap, had al een hele tijd niet op hem gereden. Flinke buitenrit gemaakt. En die knol vond ineens alles weer eng. Om chagrijnig van te worden. Een ritseltje in de bosjes en meneer schoot ene meter in de lucht. Zucht... Tot 2 keer toe, hij was meer met de omgeving bezig (die hij al 100 keer heeft gezien) dan met mij. Daar wordt je op een gegeven moment wel moe van, dus heb hem even flink op zijn plek gezet en het was over. Althans.. dat dacht ik.
We kwamen in het bos een gele putdeksel tegen. Van de gasleiding. En uiteraard was dat ding dooood eng, terwijl hij er al 100 keer langs is gelopen.
Tot vervelends toe heb ik hem er over laten lopen, tot hij normaal kon doen. En daarna nog 10 keer. En de rest van de rit had meneer weer respect.
Nick kan ook zo moeilijk doen met trailer laden. Dan wil hij gewoon niet. En dan wordt ik kwaad en dan doet ie het helemaal niet meer.
Laatst bij de manege ook. Kreeg hem er niet in, bah bah bah. Klootzak. Komt de instructrice er aan met een bezem en meneer wist niet hoe snel hij in de trailer moest gaan. Hij had nog net geen aureool boven zijn hoofd... Je weet wel, zo'n ring van een engeltje wat je ook wel eens bij tekenfilmpjes ziet.
Soms.... soms kun je ze wel achter het behang plakken. En dat hoort erbij. Achteraf moet je er inderdaad maar gewoon om lachen. Maar op zo'n moment voel je je wel machteloos... Etterbakken soms ook.
En ik vind het dan wel fijn om te lezen dat je het gewoon zo verteld, er zijn er ook zat die vertellen dat altijd alles goed gaat. Dat is niet zo.
Daphara schreef:Hahaha, sorry, leedvermaak!
Ik heb je verhaal net hardop voor mijn moeder opgelezen en we hebben er beiden hartelijk om kunnen lachen, je klinkt net als ik een paar weken terug met mijn Duke.
Ik snap je frustratie, echt ik snap het helemaal!