Morganlefay schreef:Ik schrik nog steeds van de kortzichtigheid met betrekking tot een genenpool.Hoe smaller hoe meer inteelt en hoe meer paarden met een slecht lijf of gezondheid er komen. ~~}>
Ts, ik ga er vanuit dat je een hele goede band hebt met je vosmerrie want los van de voetjes schrik ik van de wanhoop die deze merrie met veulen op de foto laat zien toen ze nog bij de handelaar stonden is stuitend. Veulens zijn redelijk onbevangen maar deze zet hetzelfde beeld neer als de moeder.
Dat zie je heel goed. Fassa moest heel lang niets van mensen weten en kon echt van 0 naar volle paniek gaan. Inderdaad met die blik in haar ogen. De band met haar veulen versterkte dat. We vermoeden dat het weinige contact met mensen dat ze heeft gehad, niet erg positief is geweest. Ze bleven allebei heel lang in die angst hangen, dan deed je een beweging oid en hup die blik weer in die ogen en weg waren ze. Omdat zowel moeder als veulen "wild" waren, versterkten ze elkaars angst ook nog eens. Het was de uitdaging van mijn leven, want moeder apart proberen te trainen van veulen gaf moeder paniek, wat het veulen weer paniek gaf en dan flipte moeders natuurlijk helemaal. Ik heb regelmatig gedacht, hoe ga ik dit ooit goed krijgen...
Uiteindelijk ging het bij het veulen het snelst, omdat die weliswaar de angst van moeder overnam maar met 2 maanden oud eigenlijk nog geen negatieve ervaring had gehad. Na urenlang kontje /buikje krabbelen kon ik na een maand een halstertje omdoen, daarna ging het supersnel en heel makkelijk. Nu is het een brutale verwende deugniet, die zelfs bij je op schoot ligt. Heerlijke baby!
Moeder bleef wel heel lang in haar angst hangen, om haar te kunnen pakken in de wei of paddock heb ik heel wat achter haar aan gelopen. Ze kende geen brok helaas, dus lokken met voedsel lukte ook niet. Heel veel geduld, blijven herhalen, voer blijven aanbieden uit de hand (durfde ze niet aan te nemen), het tam maken van het veulen en de kracht van onze stabiele kudde hebben het uiteindelijk weten te kantelen. En ik die altijd haast heeft heb wat lesjes in geduld gehad!
Zo moeilijk als het grondwerk was, zo makkelijk ging het zadelmakmaken. Ik vermoed, omdat dat een nieuwe ervaring was die kon ik zelf vormen hoe ik het wilde. Onder het zadel is ze super voorwaarts en gewillig, is ze licht en soepel in de hand en is het echt genieten van haar will to please.
Ze is nu ruim 2 maanden onder het zadel, maar ze voelt al helemaal ingeburgerd. Loopt zelfs voorop de snelwegbrug over, is al super verkeersmak en nu dus zelfs even zonder hoofdstel gegaloppeerd op de zandverstuiving. Ik kan zelf ook niet geloven dat ze zó snel vooruit is gegaan, maar het voelt al helemaal vertrouwd met haar. Mérens zijn echt heel bijzondere paarden, of ze nu rood of zwart van kleur zijn.
Op onze facebook en insta kun je filmpjes zien van ons proces (TT Ranch) als je dat leuk vindt.