En dan staat je leven ineens op zijn kop.

Moderators: Dani, ynskek, Ladybird, Hanmar, xingridx, Mjetterd, Polly, Giolli

 
 
Anoniem

Link naar dit bericht Geplaatst: 08-11-19 22:05

Het gebeurt nooit dat ik niet weet hoe ik moet reageren, en uit frustratie een medebokker en tevens vriendin app. Over hoe verschrikkelijk oneerlijk deze situatie is. Over hoeveel het mij doet terwijl ik jou niet in real life ken, en over hoeveel respect ik voor jou heb.

En toch lijken al deze woorden nietszeggend. Ik typ woorden, en ik wis ze omdat ze niet gepast lijken. Dan typ ik ze weer omdat het gewoon is zoals het is, en ik me niet wil verstoppen. Maar wat schrijf je aan iemand die haar kinderen niet gaat zien opgroeien? De wereld is gewoon zo verschrikkelijk oneerlijk.

Grote knuffel voor jullie. En maak er een mooie nacht van met je oudste!

VanHuisUit
Berichten: 6664
Geregistreerd: 06-01-08

Link naar dit bericht Geplaatst: 08-11-19 22:06

:* jullie zijn zo prachtig samen. Allemaal.

En het leven is zo oneerlijk. Maar daar heb je niets aan. En dat weten jullie maar al te zeer...

Vind jij ook dat diplomering in zorg en welzijn veel te ingewikkeld is? Onderteken dan mijn petitie: https://mbozijinstroom.petities.nl/

kimmie261
Berichten: 19192
Geregistreerd: 30-03-04
Woonplaats: duitsland

Link naar dit bericht Geplaatst: 08-11-19 22:08

Ach die kleine lekker bij je, vertel en fluister haar maar alles toe wat je wil zeggen <3

Wat zal dat fijn zijn dat ze bij je slaapt, dat je niet alleen bent... ik hoop dat ze vaker bij je kan slapen..

MaritB
Berichten: 8611
Geregistreerd: 18-04-10

Re: En dan staat je leven ineens op zijn kop.

Link naar dit bericht Geplaatst: 08-11-19 22:09

Wauw, mooi beeld <3

Geniet van jullie momentje

Instructeur Human and Horse methode*
Instructeur Natural Horsemanship
Natuurlijk bekapper*
*in opleiding
Standplaats Bodegraven

Serenity350
Berichten: 1383
Geregistreerd: 06-12-16
Woonplaats: Omgeving Groningen

Link naar dit bericht Geplaatst: 08-11-19 22:23

Mooi mens Quera, een tijd geleden kwam ik je topic tegen en begon mee te lezen. Eerst net als anderen de filter op jouw berichten aangeklikt en toen gaan lezen. Een onwerkelijk verhaal dat zover weg lijkt en toch zo dichtbij op je beeldscherm in het hier en nu ineens afspeelt. Je leest erover in kranten, hoort erover in je vriendenkring en zo nu en dan valt je blik op een boek in de bibliotheek van iemand die die vreselijke ziekte heeft overwonnen. Jonge mensen sterven niet, alleen als ze soms op papier een ongeluk krijgen of ver weg wonen.

Maar met dit topic is jouw stem te horen. Een stem die zich voorbereid op het sterven. In dit topic heb je hart en ziel geopend aan eenieder die mee wil lezen en daarmee luisteren. Jouw verhaal hier is geen boek dat eindeloos herschreven is totdat het goed klinkt. Nee, wat je schrijft is de rauwe werkelijkheid die soms adembenemend ontroerend en mooi is, soms ook zo grijs en grauw als het maar zijn kan. Daarmee komt jouw verhaal dichterbij dan het berichtje in de krant, dichterbij dan dat verhaal bij de koffieautomaat over de zus van een collega die helaas te vroeg moest gaan. Jouw verhaal is ook een weergave van de onvoorstelbare moed, kracht en wijsheid die je genoodzaakt bent in jezelf te vinden als je als jonge moeder op een punt komt als waar jij nu staat.

De laatste tijd heb ik stilletjes meegelezen, vaak meteen weer filterend op jouw berichten omdat ik ze soms niet terug kon vinden in de zee aan warme, steunende en mooie stemmen die je om je heen hebt verzameld. Van mensen die meeleven, van mensen die herkennen, van mensen die geraakt zijn door jouw verhaal en gewoonweg willen steunen. Toen het nieuws kwam dat je naar een hospice zou gaan wilde ik je eigenlijk al sterkte wensen. Sterkte? Sterkte wensen willen we uit gewoonte, maar het voelde nu zo ongepast. Deze vrouw, die nuchter en sterk door blijft gaan, blijft genieten van de kleine momenten, de tijd die ze heeft blijft koesteren, ondanks de onmacht, het onrecht, het verdriet en het afscheid voor de deur, wie ben ik om haar sterkte te wensen. Sterker dan dit kun je eigenlijk niet zijn.

Daarom wens ik je iets anders toe. Liefde. Niet omdat je dat nog niet hebt, je verhaal is ermee overgoten. Maar omdat je ook deelde niet zozeer bang te zijn voor het sterven, maar des te meer om je kinderen achter te moeten laten. En die angst snap ik een klein beetje, ik heb die angst in de ogen van mijn moeder gezien. Mijn moeder was ook toch nog te jong, vond ik, vond iedereen. Ook zij wist dat ze niet oud zou worden, dat het op een gegeven moment niet lang ging duren, maar haar kinderen waren al net een beetje volwassen. Ze had ze al geleerd op eigen benen te staan.

Ik heb gezien hoe de angst om ons achter te laten haar kon bevriezen, hoe ze soms geen adem kreeg als ze eraan dacht. Hoe ze maandenlang niet durfde toe te geven aan haar dochter dat ze moe was, dat het lijf op was, dat ze er eigenlijk ook wel klaar mee was. Haar gezicht sprak het al uit lange tijd voordat de woorden uiteindelijk uitgesproken werden. Want als ze dat zou zeggen, dan stond dat voor haar gevoel gelijk aan zeggen dat ze niet meer bij haar kinderen zou willen zijn. En haar kinderen waren nu juist de reden dat ze de kracht had om er toch nog wat langer te zijn.

Als dochter herken ik in jouw verhaal wat een moeder kan meegeven, ook al is het leven te kort. En dat wilde ik graag met je delen. Dat ook jouw kinderen hun hele leven lang hun moeder bij zich zullen hebben zoals ik mijn moeder nog bij me draag. Ze is er fysiek misschien niet meer, ze is nog dagelijks mijn raadgever en inspiratiebron. Ik heb een doos vol schriften die ze ooit volgeschreven heeft, haar agenda's met ingevingen en dingen ze niet wilde vergeten, de boeken die ze las staan in mijn kast naast de CD's die ze luisterde en ik weet nog precies welke programma's en documentaires ze het liefste zag. Zo leeft ze voort en blijft ze een moeder. Mijn moeder. En zo stel ik me voor dat jij ook nog steeds hun moeder zal zijn, een moeder die inspireert en richting geven kan, omdat de moeder die je nu voor ze bent en bent geweest altijd blijft bestaan.

Daarom wens ik je nog meer liefde toe. Liefde om tegenover die angst te zetten. Moederliefde die ik als dochter altijd bij me ben blijven dragen, zoals jij die ook in jouw kinderen zal achterlaten. Een liefde die blijft, ook als er verdriet komt. Ook als we als kinderen boos worden omdat onze moeder wegging. Omdat je je als kind soms toch verlaten voelt. Maar waarop er toch altijd weer die liefde is die overblijft als alle andere emoties allang weer zijn verdwenen.

Ik wens jou, je kinderen en je ouders, je geliefde en je dierbaren heel veel liefde toe.

Van slungelige gup naar stoere zwarte hengst!
It's nice to be important, but it's more important to be nice.

SuperLiesje
Berichten: 3976
Geregistreerd: 29-06-05
Woonplaats: Waar de wereld begint ❤️

Link naar dit bericht Geplaatst: 08-11-19 22:32

Serenity350 schreef:
Mooi mens Quera, een tijd geleden kwam ik je topic tegen en begon mee te lezen. Eerst net als anderen de filter op jouw berichten aangeklikt en toen gaan lezen. Een onwerkelijk verhaal dat zover weg lijkt en toch zo dichtbij op je beeldscherm in het hier en nu ineens afspeelt. Je leest erover in kranten, hoort erover in je vriendenkring en zo nu en dan valt je blik op een boek in de bibliotheek van iemand die die vreselijke ziekte heeft overwonnen. Jonge mensen sterven niet, alleen als ze soms op papier een ongeluk krijgen of ver weg wonen.

Maar met dit topic is jouw stem te horen. Een stem die zich voorbereid op het sterven. In dit topic heb je hart en ziel geopend aan eenieder die mee wil lezen en daarmee luisteren. Jouw verhaal hier is geen boek dat eindeloos herschreven is totdat het goed klinkt. Nee, wat je schrijft is de rauwe werkelijkheid die soms adembenemend ontroerend en mooi is, soms ook zo grijs en grauw als het maar zijn kan. Daarmee komt jouw verhaal dichterbij dan het berichtje in de krant, dichterbij dan dat verhaal bij de koffieautomaat over de zus van een collega die helaas te vroeg moest gaan. Jouw verhaal is ook een weergave van de onvoorstelbare moed, kracht en wijsheid die je genoodzaakt bent in jezelf te vinden als je als jonge moeder op een punt komt als waar jij nu staat.

De laatste tijd heb ik stilletjes meegelezen, vaak meteen weer filterend op jouw berichten omdat ik ze soms niet terug kon vinden in de zee aan warme, steunende en mooie stemmen die je om je heen hebt verzameld. Van mensen die meeleven, van mensen die herkennen, van mensen die geraakt zijn door jouw verhaal en gewoonweg willen steunen. Toen het nieuws kwam dat je naar een hospice zou gaan wilde ik je eigenlijk al sterkte wensen. Sterkte? Sterkte wensen willen we uit gewoonte, maar het voelde nu zo ongepast. Deze vrouw, die nuchter en sterk door blijft gaan, blijft genieten van de kleine momenten, de tijd die ze heeft blijft koesteren, ondanks de onmacht, het onrecht, het verdriet en het afscheid voor de deur, wie ben ik om haar sterkte te wensen. Sterker dan dit kun je eigenlijk niet zijn.

Daarom wens ik je iets anders toe. Liefde. Niet omdat je dat nog niet hebt, je verhaal is ermee overgoten. Maar omdat je ook deelde niet zozeer bang te zijn voor het sterven, maar des te meer om je kinderen achter te moeten laten. En die angst snap ik een klein beetje, ik heb die angst in de ogen van mijn moeder gezien. Mijn moeder was ook toch nog te jong, vond ik, vond iedereen. Ook zij wist dat ze niet oud zou worden, dat het op een gegeven moment niet lang ging duren, maar haar kinderen waren al net een beetje volwassen. Ze had ze al geleerd op eigen benen te staan.

Ik heb gezien hoe de angst om ons achter te laten haar kon bevriezen, hoe ze soms geen adem kreeg als ze eraan dacht. Hoe ze maandenlang niet durfde toe te geven aan haar dochter dat ze moe was, dat het lijf op was, dat ze er eigenlijk ook wel klaar mee was. Haar gezicht sprak het al uit lange tijd voordat de woorden uiteindelijk uitgesproken werden. Want als ze dat zou zeggen, dan stond dat voor haar gevoel gelijk aan zeggen dat ze niet meer bij haar kinderen zou willen zijn. En haar kinderen waren nu juist de reden dat ze de kracht had om er toch nog wat langer te zijn.

Als dochter herken ik in jouw verhaal wat een moeder kan meegeven, ook al is het leven te kort. En dat wilde ik graag met je delen. Dat ook jouw kinderen hun hele leven lang hun moeder bij zich zullen hebben zoals ik mijn moeder nog bij me draag. Ze is er fysiek misschien niet meer, ze is nog dagelijks mijn raadgever en inspiratiebron. Ik heb een doos vol schriften die ze ooit volgeschreven heeft, haar agenda's met ingevingen en dingen ze niet wilde vergeten, de boeken die ze las staan in mijn kast naast de CD's die ze luisterde en ik weet nog precies welke programma's en documentaires ze het liefste zag. Zo leeft ze voort en blijft ze een moeder. Mijn moeder. En zo stel ik me voor dat jij ook nog steeds hun moeder zal zijn, een moeder die inspireert en richting geven kan, omdat de moeder die je nu voor ze bent en bent geweest altijd blijft bestaan.

Daarom wens ik je nog meer liefde toe. Liefde om tegenover die angst te zetten. Moederliefde die ik als dochter altijd bij me ben blijven dragen, zoals jij die ook in jouw kinderen zal achterlaten. Een liefde die blijft, ook als er verdriet komt. Ook als we als kinderen boos worden omdat onze moeder wegging. Omdat je je als kind soms toch verlaten voelt. Maar waarop er toch altijd weer die liefde is die overblijft als alle andere emoties allang weer zijn verdwenen.

Ik wens jou, je kinderen en je ouders, je geliefde en je dierbaren heel veel liefde toe.


Jeetje wat heb je dit prachtig geschreven. Tranen in mijn ogen!

Tranen met tuiten zelfs na het zien van je foto's quera. Zo zo zo oneerlijk!

12-04-2023 Kiwi <3

mysa
Berichten: 10377
Geregistreerd: 14-07-07
Woonplaats: Veluwe

Link naar dit bericht Geplaatst: 08-11-19 22:39

Beter zal waarschijnlijk niemand het kunnen zeggen, superliesje!
Edit: en Serenity uiteraard.
Laatst bijgewerkt door mysa op 08-11-19 23:11, in het totaal 1 keer bewerkt

eclair98
Berichten: 11602
Geregistreerd: 24-09-11
Woonplaats: Overijssel en Drenthe

Re: En dan staat je leven ineens op zijn kop.

Link naar dit bericht Geplaatst: 08-11-19 22:49

Jeetje, ik ben stil van de laatste updates, en heb een brok in mijn keel.

Galja
Berichten: 993
Geregistreerd: 01-07-02
Woonplaats: 't Krabbegat

Link naar dit bericht Geplaatst: 08-11-19 22:56

Prachtig geschreven Serenity350!

Citaat:
Ik heb gezien hoe de angst om ons achter te laten haar kon bevriezen, hoe ze soms geen adem kreeg als ze eraan dacht. Hoe ze maandenlang niet durfde toe te geven aan haar dochter dat ze moe was, dat het lijf op was, dat ze er eigenlijk ook wel klaar mee was. Haar gezicht sprak het al uit lange tijd voordat de woorden uiteindelijk uitgesproken werden. Want als ze dat zou zeggen, dan stond dat voor haar gevoel gelijk aan zeggen dat ze niet meer bij haar kinderen zou willen zijn. En haar kinderen waren nu juist de reden dat ze de kracht had om er toch nog wat langer te zijn.

Als dochter herken ik in jouw verhaal wat een moeder kan meegeven, ook al is het leven te kort. En dat wilde ik graag met je delen. Dat ook jouw kinderen hun hele leven lang hun moeder bij zich zullen hebben zoals ik mijn moeder nog bij me draag. Ze is er fysiek misschien niet meer, ze is nog dagelijks mijn raadgever en inspiratiebron. Ik heb een doos vol schriften die ze ooit volgeschreven heeft, haar agenda's met ingevingen en dingen ze niet wilde vergeten, de boeken die ze las staan in mijn kast naast de CD's die ze luisterde en ik weet nog precies welke programma's en documentaires ze het liefste zag. Zo leeft ze voort en blijft ze een moeder. Mijn moeder. En zo stel ik me voor dat jij ook nog steeds hun moeder zal zijn, een moeder die inspireert en richting geven kan, omdat de moeder die je nu voor ze bent en bent geweest altijd blijft bestaan.

_/-\o_
Mijn moeder is inmiddels bijna 9 jaar overleden maar nog dagelijks draag ik haar bij me. In gesprekken die ik voer, in de dingen die ik doe, muziek die ik hoor en bij alles wat ik in mn leven mee maak.
Al was ik net 27 jaar toen mijn moeder overleed, de kindjes van Roby zijn natuurlijk nog wel heel erg klein ;(

Wat ontzettend fijn dat de kleine meid lekker bij je mag slapen ! Ik hoop dat jullie heerlijk slapen vannacht <3

**Life is what happends to you while you're busy making other plans...**.
Want je kunt niets zeker weten en alles gaat voorbij, maar ik geloof, ik geloof, ik geloof, ik geloof, ik geloof in jou en mij :+:

cam
Berichten: 3019
Geregistreerd: 09-09-09

Link naar dit bericht Geplaatst: 08-11-19 23:00

<3 slaap lekker samen.

PEPPER mijn gouden paardje altijd in mijn hart [o]

-Namiro-
Berichten: 1918
Geregistreerd: 22-08-05
Woonplaats: Het Limburgse land..

Link naar dit bericht Geplaatst: 08-11-19 23:09

Slaap lekker dames! :z

Wat zal het fijn zijn om vannacht stiekem even naar haar te kijken Roby en om haar nog zachtjes iets te kunnen toefluisteren! :(:)

Serenity, hulde voor jouw mooie post! :(:)

Pepperrr
Berichten: 8387
Geregistreerd: 28-07-16
Woonplaats: Nistelrode (NB)

Re: En dan staat je leven ineens op zijn kop.

Link naar dit bericht Geplaatst: 08-11-19 23:12

Sleep well! <3

Let the wind carry you home
Blackbird, fly away

Niece
Berichten: 1512
Geregistreerd: 28-10-11

Link naar dit bericht Geplaatst: 08-11-19 23:34

Ik lees al heel lang stil mee, op een enkel berichtje na van alweer bijna een jaar geleden. Ik wil ook al een hele poos weer gaan reageren, zeker na de laatste updates. Maar ik weet gewoon écht niks wat de lading dekt, dat kan ook helemaal niet natuurlijk.. Ik wens jou en je familie en vrienden ontzettend veel sterkte. Ik denk veel aan je en schiet elke keer vol wanneer ik zo´n nare update lees. Jij en jouw topic hebben echt een grote indruk op mij gemaakt. Ik weet ook niet zo goed of ik je nou succes, sterkte of veel plezier met de momenten met je gezin moet wensen.. Ik wens je in ieder geval het beste toe en ik hoop dat je nog even van alle fijne dingen mag genieten. :*
Laatst bijgewerkt door Niece op 08-11-19 23:47, in het totaal 1 keer bewerkt

Axivoca123
Berichten: 1113
Geregistreerd: 05-09-13
Woonplaats: Utrecht

Link naar dit bericht Geplaatst: 08-11-19 23:43

Niece schreef:
Ik lees al heel lang stil mee, op een enkel berichtje na van alweer bijna een jaar geleden. Ik wil ook al een hele poos weer gaan reageren, zeker na de laatste updates. Maar ik weet gewoon écht niks wat de lading dekt, dat kan ook helemaal niet natuurlijk.. Ik wens jou en je familie en vrienden ontzettend veel sterkte. Ik denk veel aan je en schiet elke keer vol wanneer ik zo´n nare update lees. Jij en jouw topic hebben echt een grote indruk op mij gemaakt. Ik weet ook niet zo goed of ik je nou succes, sterkte of veel plezier met de momenten met je gezin moet wensen.. Ik wens je in ieder geval het beste toe en ik hoop dat je nog even van alle fijne dingen mag genieten. :


Hier sluit ik me volledig bij aan. Ik zag ineens heel veel extra pagina's en kreeg al een raar gevoel.. De worden schieten tekort. Ik vind je echt een super tof persoon en bewonder hoe jij altijd zo positief en sterk door blijft gaan! Daar mogen heel veel mensen wat van leren. Echt een inspiratie.

Spoiler:
Patience is key

Cayenne
Crazy Bird Lady en onze Berichtenkampioen!
Berichten: 110478
Geregistreerd: 08-08-03
Woonplaats: Haaren (NB)

Re: En dan staat je leven ineens op zijn kop.

Link naar dit bericht Geplaatst: 09-11-19 00:18

Wat een prachtige foto's! Heerlijk samen slapen vannacht <3

"Alles van waarde is weerloos" ~Lucebert

Giolli
Moderator Algemeen1
No drama, no glory!
Zeg maar Ber!
Berichten: 19220
Geregistreerd: 17-11-07

Link naar dit bericht Geplaatst: 09-11-19 04:14

Serenity350 schreef:
Mooi mens Quera, een tijd geleden kwam ik je topic tegen en begon mee te lezen. Eerst net als anderen de filter op jouw berichten aangeklikt en toen gaan lezen. Een onwerkelijk verhaal dat zover weg lijkt en toch zo dichtbij op je beeldscherm in het hier en nu ineens afspeelt. Je leest erover in kranten, hoort erover in je vriendenkring en zo nu en dan valt je blik op een boek in de bibliotheek van iemand die die vreselijke ziekte heeft overwonnen. Jonge mensen sterven niet, alleen als ze soms op papier een ongeluk krijgen of ver weg wonen.

Maar met dit topic is jouw stem te horen. Een stem die zich voorbereid op het sterven. In dit topic heb je hart en ziel geopend aan eenieder die mee wil lezen en daarmee luisteren. Jouw verhaal hier is geen boek dat eindeloos herschreven is totdat het goed klinkt. Nee, wat je schrijft is de rauwe werkelijkheid die soms adembenemend ontroerend en mooi is, soms ook zo grijs en grauw als het maar zijn kan. Daarmee komt jouw verhaal dichterbij dan het berichtje in de krant, dichterbij dan dat verhaal bij de koffieautomaat over de zus van een collega die helaas te vroeg moest gaan. Jouw verhaal is ook een weergave van de onvoorstelbare moed, kracht en wijsheid die je genoodzaakt bent in jezelf te vinden als je als jonge moeder op een punt komt als waar jij nu staat.

De laatste tijd heb ik stilletjes meegelezen, vaak meteen weer filterend op jouw berichten omdat ik ze soms niet terug kon vinden in de zee aan warme, steunende en mooie stemmen die je om je heen hebt verzameld. Van mensen die meeleven, van mensen die herkennen, van mensen die geraakt zijn door jouw verhaal en gewoonweg willen steunen. Toen het nieuws kwam dat je naar een hospice zou gaan wilde ik je eigenlijk al sterkte wensen. Sterkte? Sterkte wensen willen we uit gewoonte, maar het voelde nu zo ongepast. Deze vrouw, die nuchter en sterk door blijft gaan, blijft genieten van de kleine momenten, de tijd die ze heeft blijft koesteren, ondanks de onmacht, het onrecht, het verdriet en het afscheid voor de deur, wie ben ik om haar sterkte te wensen. Sterker dan dit kun je eigenlijk niet zijn.

Daarom wens ik je iets anders toe. Liefde. Niet omdat je dat nog niet hebt, je verhaal is ermee overgoten. Maar omdat je ook deelde niet zozeer bang te zijn voor het sterven, maar des te meer om je kinderen achter te moeten laten. En die angst snap ik een klein beetje, ik heb die angst in de ogen van mijn moeder gezien. Mijn moeder was ook toch nog te jong, vond ik, vond iedereen. Ook zij wist dat ze niet oud zou worden, dat het op een gegeven moment niet lang ging duren, maar haar kinderen waren al net een beetje volwassen. Ze had ze al geleerd op eigen benen te staan.

Ik heb gezien hoe de angst om ons achter te laten haar kon bevriezen, hoe ze soms geen adem kreeg als ze eraan dacht. Hoe ze maandenlang niet durfde toe te geven aan haar dochter dat ze moe was, dat het lijf op was, dat ze er eigenlijk ook wel klaar mee was. Haar gezicht sprak het al uit lange tijd voordat de woorden uiteindelijk uitgesproken werden. Want als ze dat zou zeggen, dan stond dat voor haar gevoel gelijk aan zeggen dat ze niet meer bij haar kinderen zou willen zijn. En haar kinderen waren nu juist de reden dat ze de kracht had om er toch nog wat langer te zijn.

Als dochter herken ik in jouw verhaal wat een moeder kan meegeven, ook al is het leven te kort. En dat wilde ik graag met je delen. Dat ook jouw kinderen hun hele leven lang hun moeder bij zich zullen hebben zoals ik mijn moeder nog bij me draag. Ze is er fysiek misschien niet meer, ze is nog dagelijks mijn raadgever en inspiratiebron. Ik heb een doos vol schriften die ze ooit volgeschreven heeft, haar agenda's met ingevingen en dingen ze niet wilde vergeten, de boeken die ze las staan in mijn kast naast de CD's die ze luisterde en ik weet nog precies welke programma's en documentaires ze het liefste zag. Zo leeft ze voort en blijft ze een moeder. Mijn moeder. En zo stel ik me voor dat jij ook nog steeds hun moeder zal zijn, een moeder die inspireert en richting geven kan, omdat de moeder die je nu voor ze bent en bent geweest altijd blijft bestaan.

Daarom wens ik je nog meer liefde toe. Liefde om tegenover die angst te zetten. Moederliefde die ik als dochter altijd bij me ben blijven dragen, zoals jij die ook in jouw kinderen zal achterlaten. Een liefde die blijft, ook als er verdriet komt. Ook als we als kinderen boos worden omdat onze moeder wegging. Omdat je je als kind soms toch verlaten voelt. Maar waarop er toch altijd weer die liefde is die overblijft als alle andere emoties allang weer zijn verdwenen.

Ik wens jou, je kinderen en je ouders, je geliefde en je dierbaren heel veel liefde toe.


|( |( |(
Tranen, wat kun jij schrijven zeg.

Onderschrift

lieflampje
Berichten: 627
Geregistreerd: 30-03-04
Woonplaats: Lutten

Re: En dan staat je leven ineens op zijn kop.

Link naar dit bericht Geplaatst: 09-11-19 06:55

Wat een lieve foto’s.
Heel veel kracht toegewenst. Wat kan het leven oneerlijk zijn.


Daantje_1996
Berichten: 332
Geregistreerd: 28-12-09
Woonplaats: Bennekom

Link naar dit bericht Geplaatst: 09-11-19 08:19

Die foto’s van jullie in bed zijn echt prachtig!

Bellatrix
Lid Nieuwsredactie
The Scarlet Witch 
Berichten: 101352
Geregistreerd: 02-08-02
Woonplaats: Achterveld

Re: En dan staat je leven ineens op zijn kop.

Link naar dit bericht Geplaatst: 09-11-19 08:26

Beetje kunnen slapen vannacht? Fijn zeker dat ze bij je was. <3

DiantaM
Berichten: 11270
Geregistreerd: 10-04-04

Link naar dit bericht Geplaatst: 09-11-19 09:39

Wat een heerlijk momenten zo. Die liefde gaat ze voor altijd voelen Roby.

Serenity wat prachtig beschreven. Ik heb er tranen in mijn ogen van.

Gini
Berichten: 17885
Geregistreerd: 18-10-06
Woonplaats: Belgje

Link naar dit bericht Geplaatst: 09-11-19 09:47

Serenity350 schreef:
Mooi mens Quera, een tijd geleden kwam ik je topic tegen en begon mee te lezen. Eerst net als anderen de filter op jouw berichten aangeklikt en toen gaan lezen. Een onwerkelijk verhaal dat zover weg lijkt en toch zo dichtbij op je beeldscherm in het hier en nu ineens afspeelt. Je leest erover in kranten, hoort erover in je vriendenkring en zo nu en dan valt je blik op een boek in de bibliotheek van iemand die die vreselijke ziekte heeft overwonnen. Jonge mensen sterven niet, alleen als ze soms op papier een ongeluk krijgen of ver weg wonen.

Maar met dit topic is jouw stem te horen. Een stem die zich voorbereid op het sterven. In dit topic heb je hart en ziel geopend aan eenieder die mee wil lezen en daarmee luisteren. Jouw verhaal hier is geen boek dat eindeloos herschreven is totdat het goed klinkt. Nee, wat je schrijft is de rauwe werkelijkheid die soms adembenemend ontroerend en mooi is, soms ook zo grijs en grauw als het maar zijn kan. Daarmee komt jouw verhaal dichterbij dan het berichtje in de krant, dichterbij dan dat verhaal bij de koffieautomaat over de zus van een collega die helaas te vroeg moest gaan. Jouw verhaal is ook een weergave van de onvoorstelbare moed, kracht en wijsheid die je genoodzaakt bent in jezelf te vinden als je als jonge moeder op een punt komt als waar jij nu staat.

De laatste tijd heb ik stilletjes meegelezen, vaak meteen weer filterend op jouw berichten omdat ik ze soms niet terug kon vinden in de zee aan warme, steunende en mooie stemmen die je om je heen hebt verzameld. Van mensen die meeleven, van mensen die herkennen, van mensen die geraakt zijn door jouw verhaal en gewoonweg willen steunen. Toen het nieuws kwam dat je naar een hospice zou gaan wilde ik je eigenlijk al sterkte wensen. Sterkte? Sterkte wensen willen we uit gewoonte, maar het voelde nu zo ongepast. Deze vrouw, die nuchter en sterk door blijft gaan, blijft genieten van de kleine momenten, de tijd die ze heeft blijft koesteren, ondanks de onmacht, het onrecht, het verdriet en het afscheid voor de deur, wie ben ik om haar sterkte te wensen. Sterker dan dit kun je eigenlijk niet zijn.

Daarom wens ik je iets anders toe. Liefde. Niet omdat je dat nog niet hebt, je verhaal is ermee overgoten. Maar omdat je ook deelde niet zozeer bang te zijn voor het sterven, maar des te meer om je kinderen achter te moeten laten. En die angst snap ik een klein beetje, ik heb die angst in de ogen van mijn moeder gezien. Mijn moeder was ook toch nog te jong, vond ik, vond iedereen. Ook zij wist dat ze niet oud zou worden, dat het op een gegeven moment niet lang ging duren, maar haar kinderen waren al net een beetje volwassen. Ze had ze al geleerd op eigen benen te staan.

Ik heb gezien hoe de angst om ons achter te laten haar kon bevriezen, hoe ze soms geen adem kreeg als ze eraan dacht. Hoe ze maandenlang niet durfde toe te geven aan haar dochter dat ze moe was, dat het lijf op was, dat ze er eigenlijk ook wel klaar mee was. Haar gezicht sprak het al uit lange tijd voordat de woorden uiteindelijk uitgesproken werden. Want als ze dat zou zeggen, dan stond dat voor haar gevoel gelijk aan zeggen dat ze niet meer bij haar kinderen zou willen zijn. En haar kinderen waren nu juist de reden dat ze de kracht had om er toch nog wat langer te zijn.

Als dochter herken ik in jouw verhaal wat een moeder kan meegeven, ook al is het leven te kort. En dat wilde ik graag met je delen. Dat ook jouw kinderen hun hele leven lang hun moeder bij zich zullen hebben zoals ik mijn moeder nog bij me draag. Ze is er fysiek misschien niet meer, ze is nog dagelijks mijn raadgever en inspiratiebron. Ik heb een doos vol schriften die ze ooit volgeschreven heeft, haar agenda's met ingevingen en dingen ze niet wilde vergeten, de boeken die ze las staan in mijn kast naast de CD's die ze luisterde en ik weet nog precies welke programma's en documentaires ze het liefste zag. Zo leeft ze voort en blijft ze een moeder. Mijn moeder. En zo stel ik me voor dat jij ook nog steeds hun moeder zal zijn, een moeder die inspireert en richting geven kan, omdat de moeder die je nu voor ze bent en bent geweest altijd blijft bestaan.

Daarom wens ik je nog meer liefde toe. Liefde om tegenover die angst te zetten. Moederliefde die ik als dochter altijd bij me ben blijven dragen, zoals jij die ook in jouw kinderen zal achterlaten. Een liefde die blijft, ook als er verdriet komt. Ook als we als kinderen boos worden omdat onze moeder wegging. Omdat je je als kind soms toch verlaten voelt. Maar waarop er toch altijd weer die liefde is die overblijft als alle andere emoties allang weer zijn verdwenen.

Ik wens jou, je kinderen en je ouders, je geliefde en je dierbaren heel veel liefde toe.


Hier houd ik het niet droog bij. |(

luuntje
Berichten: 13927
Geregistreerd: 18-08-04
Woonplaats: Nieuw-Vennep

Re: En dan staat je leven ineens op zijn kop.

Link naar dit bericht Geplaatst: 09-11-19 09:58

Mooie foto’s Roby.
Hebben jullie een beetje kunnen slapen?

[o]

Appeltje00
Berichten: 5004
Geregistreerd: 28-09-09

Link naar dit bericht Geplaatst: 09-11-19 10:39

Vanaf het begin lees ik mee en ik heb de afgelopen dagen zo vaak een bericht getypt. Ik weet niet goed wat ik moet zeggen, maar ik heb diep respect voor je. Ik hoop dat je vannacht lekker hebt geslapen met je dochter. Alles wat ik wil typen is het niet, maar ik denk aan je.

KB01
Berichten: 289
Geregistreerd: 18-03-14

Link naar dit bericht Geplaatst: 09-11-19 12:04

Tarn schreef:
Lieve Roby, ik heb nooit gereageerd maar heb je wel gevolgd. Lees net de update en woorden schieten tekort, ik weet niet wat ik moet zeggen. Tranen rollen over mijn wangen... Wat een mooie foto's en wat een lieve mensen heb je om je heen. Ik hoop dat je nog even mag genieten van iedereen om je heen. Je bent in mijn gedachten... Dikke kus en knuffel :*


Hier wil ik mij bij aansluiten ;(

People will hate you, rate you, shake you, and break you. But how strong you stand is what makes you.

Peppertree
Berichten: 3389
Geregistreerd: 07-11-02

Link naar dit bericht Geplaatst: 09-11-19 13:00

Geen woorden kunnen vinden maar het alternatief is niets zeggen en dat vind ik ook geen optie. Beseffen dat heel lang nadenken over de perfecte mooie woorden ook geen optie is zorgt dat ik toch dit berichtje maak en me wil aansluiten bij alle mooie berichten van anderen. Hopend dat je de steun, kracht en liefde toegewenst vanuit dit topic kunt voelen... :*

Wie is er online

Gebruikers op dit forum: Aukelizzy, mariska_emke, Sarah_Elise en 53 bezoekers