jasmijn16 schreef:Nu zit ik dus met spanning, ik vind springen super leuk maar ben het vertrouwen in mijn paard kwijt.
Wel heb ik laatst een keer ergens de bak gehuurd, op gegeven moment weigerde ze zelfs voor 30cm terwijl ze met gemak de meter haalt. Ik ben 1x heel erg boos geworden en haar echt door laten lopen voor de hindernis, je weigert met een handgalopje? Dan hou ik je niet meer tegen en ga je maar in volle galop, zoek het zelf maar even uit merrie! Toen ging er ineens een knopje om en sprong ze, ze trok veel meer aan op de hindernis en wilde het dus gewoon zelf uitzoeken. Merries af en toe.
Wat ik aan haar merk is dat ze alles zelf wil uitzoeken, het springen gaat goed wanneer ik haar net iets meer ruimte geef om zelf uit te zoeken hoe snel ze gaat voor de sprong. En dat is precies mijn punt van spanning. Ik weet dat ze niet weigert als ik haar net die cm meer ruimte geef en haar net wat fanatieker naar voor rij, maar dan geef ik naar mijn idee de controle weg. Dat is niet zo, ik heb haar na de sprong snel terug maar het voelt als de controle verliezen.
Wij beginnen op het moment weer bij 0. Balkjes op de grond in een lijntje, bijvoorbeeld in-uitje en dan 1 galop sprong en nog een balk. Van de week zegmaar de balkjes door een klein sharican aan 1 kant iets omhoog gezet, de ene balk aan links de andere aan rechts. De 1e paar keren waren even miscommunicatie maar daarna ging het echt super goed. Ik kon haar net wat meer ruimte geven zonder bij mij spanning te creëren en het voelde voor het eerst in lange tijd weer alsof wij echt een team waren.
Ze heeft zo veel plezier met springen en alles wat met balkjes te maken heeft, en ik stiekem ook. Ik hoop dat het langzaam wat beter gaat en dat wij over een tijdje gewoon weer over de hindernissen vliegen zonder angst, maar met vertrouwen en teamwork.
Welkom!
Wat balen dat je toch die spanning zo hebt opgepikt. En idioot he hoe dat werkt in je hoofd, want voor die tijd vertrouwde je je paard waarschijnlijk blindelings.
Dat paarden dan lekker spiegelen werkt natuurlijk ook niet mee. Fijn dat jullie weer op de goede weg zijn! En blijf vooral naar je gevoel luisteren en niks doen wat niet goed voelt.
AnnickT schreef:Ik meld me ook, ook al rijd ik niet heel regelmatig.
In 2017 ben ik er op buitenrit door een paard afgebokt en datzelfde paard haalde wel vaker fratsen uit doormiddel van plotseling in galop wegschieten bijvoorbeeld. Hierdoor heb ik veel spanning opgebouwd met rijden en durfde ik ook op andere paarden niet meer uit angst de controle te verliezen.
In de zomer van 2018 ben ik op stal waar dat paard ook nog staat iemand haar Quarter Horse gaan verzorgen (wandelen, fietsen, grondwerk) en daardoor kreeg ik op de grond zoveel vertrouwen dat ik rijden ook weer durfde. Samen met de eigenaresse ben ik toen af en toe eens buiten gaan rijden op haar paard (en zij op een ander paard) en nu durf ik ook weer alleen buiten te rijden met haar paard.
Daarnaast kwam er op stal iemand met 3 IJslanders, waarvan een oudje van 26, heel braaf en daar heb ik nu een aantal keer les op gehad en met haar durf ik ook weer te rijden. Het gaat langzamerhand dus weer de goede kant op :j
Ik ga ook even de geplaatste linkjes bekijken!
Welkom!
Wat fijn dat je deze mogelijkheid hebt gekregen! En helemaal super natuurlijk dat je weer lekker buiten durft te rijden, het ultieme genieten!
SusanH schreef:Ik meld me ook als ik achter de pc zit zal ik wat uitgebreider reageren. Ik ben altijd al wat onzeker geweest. Vorig jaar van ons nieuwe paard gevallen en flink geblesseerd geweest. Daarna durfde ik er niet meer op. Inmiddels met een coach grote stappen gemaakt en vorige week voor het eerst los in galop. We gaan dus vooruit maar het kost tijd. Tijd die het dubbel en dwars waard is trouwens.
Welkom!
Oh die tijd is het zeker waard! Anders deden we het allemaal ook denk ik niet, want ik vind het soms een heftig proces. Het is zo onnatuurlijk om niet naar je angst te luisteren en er vol tegenin te gaan. Fijn dat je zulke grote stappen vooruit maakt!
ElviraKelan schreef:Ook ik meld mij.
Ik berijd nu Kelan, 28 jaar wat echt super gaat voor mijn doen.
Daarnaast heb ik de keuze gemaakt vanwege mijn emotie regulatie stoornis en lichamelijke klachten (aandoeningen dus niet psychosomatisch) om 1 keer in de week bij een manege voor mensen met een beperking te rijden.
Niet alleen heb ik last van mijn eigen gedachtekronkels wat gelukkig steeds minder en minder wordt naast en op het paard... sinds kort is het kwartje bij mij gevallen dat ik heel erg reageer op de emotie van het paard. In plaats van dat het paard spiegelt spiegel ik heel snel :=
Mede door een erg late diagnose kwam ik hier pas onlangs achter.
Vorig jaar was ik nooit op de grootte van Kelan gestapt.
Mede door juiste begeleiding op de zorgboerderij voel ik mij als een vis in het water naast en op hem ondanks dat ik in driekwart jaar natuurlijk ook al de nodige UPS en downs met hem heb meegemaakt en deze lijn hoop ik door te mogen zetten met behulp van de manege zodat ik op meer paarden/pony’s mij als een vis in het water voel.
Al zullen de wat meer rillige/nerveuze paarden voor mij niet zijn weggelegd omdat ik te veel emoties aanvoel en daar heb ik vrede mee. Genoeg paarden/pony’s die stabieler zijn.
Welkom!
Wat fijn dat je je plek en de juiste begeleiding hebt gevonden! Dat is zo ontzettend belangrijk. Wel fijn trouwens dat je, ondanks dat het voor je gevoel erg laat is, er toch achter bent gekomen dat jij degene bent die spiegelt. Nu je het weet kan je daar gewoon rekening mee houden met het kiezen van paarden. Dat maakt het proces waarschijnlijk ook een stukje makkelijker.
Joan73 schreef:Als kind een paar jaar gereden tot mijn 12e ongeveer, zonder enige angst. Rond mijn 35 weer opgepakt, eigen paard gekocht, engels volbloed, merrie. We begrepen elkaar uitstekend. Zij is na 3 jaar bij mij, op haar 21e ingeslapen, rond die tijd kwam een angstige spanjaard op mijn pad.
Vanalles geprobeerd om hem van zijn trauma's af te helpen maar niets werkte. Omdat ik niet met hem verongelukken wilde, heb ik hem op 12 jarige leeftijd met vervroegd pensioen gestuurd. Toen kwam al snel mijn huidige paard (1,74) op mijn pad. De andere 2 waren qua maat beter passend bij mijn 1,57, maar dit gebeurde nu eenmaal.
Don is vriendelijk, beleefd, gefokt voor de hoge dressuur en wij rommelen lekker een beetje aan. Ik heb echter nog steeds moeite zijn beweging te volgen terwijl dat bij de andere 2 nooit een probleem was. Ik ben ook al 2 keer van Don afgelazerd doordat hij onverwacht een flinke (vrolijke?) bok gaf. Eerste keer zonder enige schade, 2e keer schouder uit de kom, blauwe knie en flinke deuk in zelfvertrouwen. Ik rijd wel weer, maar heb net zo veel plezier in het toekijken hoe mijn bijrijdster hem rijdt. Zij lijken elkaar ook veel beter te begrijpen en hij lijkt voor haar veel meer zijn best te doen.
Ik ga het denk ik maar houden bij lekker in het bos rijden, niet veel vragen/verwachten. Hij is verder super braaf, lief en beleefd, maar ik merk aan mezelf dat ik mezelf vastzet, vooral in de galop en dat rijdt niet lekker.
Heb ook met mezelf afgesproken dat als ik er nog 1 keer vanaf donder, ik er niet meer op kruip. Hij mag blijven en we zullen andere dingen gaan doen, maar rijden doe ik dan niet meer. Mijn leeftijd speelt mee en mijn toch al slechte rug ook. Dus... we zien wel waar het schip strandt, of niet... Ik hoop weer net zo lekker ontspannen, zorgeloos en comfortabel te kunnen rijden als vroeger. Wie weet...
Welkom!
Zodra de angst komt kijken zit je met sommige dingen gewoon in een vicieuze cirkel, om gek van te worden. Galop = eng dus je zit niet ontspannen waardoor je niet lekker en goed kan zitten. Dus daardoor weinig balans en bam de cirkel is weer rond.
Dat met het toekijken herken ik wel, ik kan er ook van genieten als iemand heerlijk op mijn paard rond rijdt.
Wel fijn trouwens dat je in het bos wel lekker kunt rijden, wie weet bouw je dan zo alsnog langzaam het vertrouwen weer op.
SusanH schreef:Vast zetten is nooit goed. De juf die ik nu heb zegt dat je spierspanning alleen moet zorgen dat je mooi rechtop zit en je de bewegingen van je paard goed kan volgen verder niet.
Dat is helaas heel makkelijk gezegd, maar ik kon nog niet eens een teen ontspannen, laat staan de rest van mijn lichaam. De angst neemt alles over, ook al weet je alles in theorie wel, het werkt dan gewoon echt even niet in je hoofd.
KittyDylan schreef:Na een paar flinken vallen ook bang geweest. Na een half jaar niet gereden te hebben in 2013 op een manege begonnen waar ik één paard door een door vertrouwde. Rest durfde ik niet echt aan. 2017 gestopt.
Toen ik in 2018 op een springstal ging stage lopen en uiteindelijk werken, moest ik wel even flink de confrontatie met mezelf aan. Ik was nl niet alleen op het paard maar ook er naast angstig (1.60+)
Inmiddels ben ik heel zeker als ik er naast loop. Geen problemen meer mee.
Er op, ander verhaal. Ik moet mezelf wel even over een drempel tillen, maar eenmaal een paard enkele keren gereden te hebben, durf ik het prima aan. Zolang ze niet gek gaan doen :+
Op de stal zijn er 2 waar ik gewoon zeker op ben. Ik ben beetje huiverig om op andere te stappen en sta er dus liever naast te longeren.
Ik daag mezelf wel uit door bij vrienden/familie op hun paarden te stappen. Vorig jaar heb ik op 7 verschillende paarden gereden en voor mij een groot aantal.
Springen durf ik eigenlijk nog steeds niet. Die drempel is me echt nog te hoog. (oa een spring ongeluk gehad)
Welkom!
Springen is dan toch ook maar bijzaak! Blijkbaar heb je gigantische stappen vooruit gemaakt!
Dat springen komt vanzelf wel met het juiste paard als alles goed voelt. Al het goede komt langzaam.