nou het is mijn overbuurjongen. Ik ken hem al van naam en gezicht erg lang.... Meer met zijn broertje opgeschoten. Maar nu mijn overbuurvrouw een vriend heeft en die 2 vrienden zijn leer ik hem beter kennen. Ik wist dat hij mij wel een knappe meid vond maar mijn overbuurvrouw heeft gezegt: dat gaat nooit gebeuren. Op dat moment was dat ook zo. Ik dacht hem nooit zo te kunnen zien, vond hem niks. Totaal niet mijn type (heb er niet echt een, maar dit was verre weg van wat ik leuk vind).
En paar weken geleden hadden we met zn allen een gezellige avond gehad en ik stond op en ik dacht aan hem. En dat is niet meer weg gegaan! We ouwhoeren wel alleen hij is erg gesloten en kan zo ineens heel afstandelijk zijn. En hij heeft geen leuk verleden wat betreft vriendinnen en ik niet met vriendjes. Dus lekker beschadigd om het zo maar te zeggen. We hebben ook tegen elkaar gezegd dat we geen relatie willen maar toch wel opzoek zijn naar een maatje.
En ja, ik snap mezelf niet! Ik ben bang dat het hormonen zijn en zo meteen weer iemand ga kwetsen. Heb ik namelijk vaak gehad. Dacht ik verliefd te zijn of iets en lekker aan pappen met die gene en dan liet ik diegene vallen. Soort bindingsangst (of het is gewoon bindingsangst)
En komt nog bij dat ik niet anders hoef voor te doen. We kennen elkaar op z'n gekst en raarst om het zo maar te zeggen. We lijken wel erg op elkaar. Dat zij de overbuurvrouw (is mijn leeftijd) ook nog zelfs.
Merk ook dat ik teleurgesteld ben als hij er niet is.
Omg ik klinkt nu echt verliefd :') En dat maakt mij bang. En aah ik wil hier helemaal niet te veel over na denken maar het gebeurt, help :+
Ik ga dit bericht weer verwijderen straks denk ik. Maar dat dus.
Hoop dat jullie het snappen!
Shillelaghღ