Goof schreef:Westernfreak schreef:Die onzekerheid komt heel sterk door een letterlijk geuitte twijfel van een stagebegeleider in de eerste stage. Die zag dat ik moe was en regelmatig last van mijn keel had. Daardoor zei hij te twijfelen aan mijn geschiktheid. Wel zag hij dat ik er veel plezier in had om les te geven. Als een soort pleister op de wond. Zulk commentaar neem je wel mee...
Overigens ben ik een jaar later gediagnosticeerd met PTSS. De reden dat ik nog altijd niet klaar ben met mijn studie. Mijn grootste twijfel zit dan ook bij een terugslag zoals ik vorig jaar gehad heb. Maar ik heb hoop en geef het een kans. Dáárvoor heb ik wel een 2e stage gewoon zonder problemen doorlopen, dus het zit er ergens wel in en ik vind het ook gewoon erg leuk!
Gebruik je je stem wel goed dan als je regelmatig last hebt?
Voor wat betreft vermoeidheid; hoeveel dagen werk je? Ik ben ook niet zo fit, daarom werk ik (al mijn hele leven) bewust 4 dagen. Trek daar je eigen grens in en bewaak die goed.
Als je het wel echt leuk vindt, zou ik me niet laten tegenhouden door zo'n opmerking, maar juist gaan uitzoeken wat de balans is voor jou tussen werk en ontspanning.
Ik denk dat het destijds meer een kwestie van wennen was. Vanuit een stille kantoorbaan naar 2 à 3 dagen stage met lesgeven was een wel erg grote omslag. Ik ben daarna gewoon meer gaan praten. Hardop gaan lezen alsof ik aan het voorlezen ben. Het heeft voor mijn gevoel geholpen, maar als het weer zo is, ga ik maar via de huisarts naar een logopedist.
Ik ben wel zó blij met mijn stagebegeleider. Heb haar ook gewoon heel open verteld waar ik momenteel nog last van heb. Door de PTSS staan mijn hersenen als het ware altijd op scherp. Ik heb niet meer continue echte stress, maar als ik ergens van schrik duurt het wel langer voor mijn hartslag weer normaal is bijvoorbeeld. En ben ook sneller moe dan vroeger. Ze gaf me meteen vertrouwen júist door mijn openheid.