Moderators: balance, C_arola, Sica, Neonlight
Babootje schreef:Rytir schreef:Sorry maar het echte leven werkt niet ideaal en paardrij les gaat ook niet iedere keer perfect. Dat heb je met dieren. Mijn nekharen gaan omhoog staan door je op want ik krijg zo'n special snow flake vibe ervan .
Een paardrij juf wordt opgeleid tot paardrij juf, niet tot pedagogisch medewerker. Wat ik lees, dat die van je dochter, haar enorm prijst omdat het zo goed ging ook al vond ze het eng. Dat is niet verkeerd toch?
Een keer moeilijke ponies (voor hoever het echt moeilijke ponies zijn) toevoegen aan de les kan ook zijn om hun zelfvertrouwen te vergroten. Hoe cool is het dat je op een gevorderde pony mag!
Misschien is paardrijden op dit moment ( nu) niet zo geschikt voor je dochter. Ze is gewoon nog echt jong. En ik bedoel dat echt niet naar maar het zou zonde zijn als ze nu heel veel angst ontwikkeld terwijl al zou ze over 1 of 2 jaar (wanneer ze motorisch en geestelijk meer ontwikkeld is) er wel veel plezier aan kunnen hebben.
Dat heb je mis, want in de ORUN opleiding basisniveau 1 en 2 waarmee je les mag geven in een manege op basisniveau wordt zeker aandacht besteed aan didactiek (dus hoe breng je je lesstof over op je leerling) en aan pedagogiek (omdat je juist op dat basisniveau vaak werkt met - jonge - kinderen).
Als ik het verhaal zo lees, vind ik deze paardrij juf niet geschikt voor haar taak. Als het helpt om een kindje dat zo bang is een half jaar de braafste pony's te laten rijden dan moet dat kunnen. Het belangrijkste is, dat ze plezier blijven houden in het rijden.
Overigens vind ik ook dat in een groep met zulke kleintjes geen moeilijke pony's horen. Laat staan dat je kinderen dwingt om op een "moeilijke" pony te rijden. Zeker als het argument is: Dan mag je niet mee naar de grote bak, want dan stel je zo'n kind ook nog eens achter op anderen die dit wel durven en werk je pestgedrag in de hand.
TS wat je dochter misschien wel zal kunnen helpen is wat prive lesjes. Mijn dochter is gaan rijden toen ze 5 was. Half uurs lesjes. Twee x per week. Daarna flink wat privelesjes gedaan. Belangrijk is dat ze zo snel mogelijk een beetje stabiel kunnen zitten. Je dochter krijgt ook meer zelfvertrouwen als ze merkt dat ze er niet snel afkukelt.
Gini schreef:Ik vraag me eigenlijk af waarom angst altijd overwonnen moet worden?
Citaat:Als je dan een kind hebt dat week in week uit angsten vertoont, in 30% van de gevallen tot wenen aan toe, zelfs nog thuis voor ze naar de les gaat, en het eigenlijk alleen maar een goede les was wanneer alles 100% perfect verlopen is (niet te moeilijke pony's, geen pony die met het hoofd schudt, geen ander kind dat van zijn pony valt, de juf niet buldert dat alles goed verlopen is, niet in de grote piste,...),
Citaat:voor wie doe je het dan eigenlijk?
StalNollie schreef:Ik ben wellicht de boeman maar dat gepamper allemaal
Ze willen leren rijden maar ook weer niet
Huilen! Dat hoefde wij vroeger niet te doen hoor. Rijden van tegenwoordig dst is pas om te huilen. Als ik het zo hoor is het juist een manege waar ik zou gaan kijken waar kindjes nog leren rijden ipv mee hobbelen
Gini schreef:Ik vraag me eigenlijk af waarom angst altijd overwonnen moet worden?
Babootje schreef:Rytir schreef:Sorry maar het echte leven werkt niet ideaal en paardrij les gaat ook niet iedere keer perfect. Dat heb je met dieren. Mijn nekharen gaan omhoog staan door je op want ik krijg zo'n special snow flake vibe ervan .
Een paardrij juf wordt opgeleid tot paardrij juf, niet tot pedagogisch medewerker. Wat ik lees, dat die van je dochter, haar enorm prijst omdat het zo goed ging ook al vond ze het eng. Dat is niet verkeerd toch?
Een keer moeilijke ponies (voor hoever het echt moeilijke ponies zijn) toevoegen aan de les kan ook zijn om hun zelfvertrouwen te vergroten. Hoe cool is het dat je op een gevorderde pony mag!
Misschien is paardrijden op dit moment ( nu) niet zo geschikt voor je dochter. Ze is gewoon nog echt jong. En ik bedoel dat echt niet naar maar het zou zonde zijn als ze nu heel veel angst ontwikkeld terwijl al zou ze over 1 of 2 jaar (wanneer ze motorisch en geestelijk meer ontwikkeld is) er wel veel plezier aan kunnen hebben.
Dat heb je mis, want in de ORUN opleiding basisniveau 1 en 2 waarmee je les mag geven in een manege op basisniveau wordt zeker aandacht besteed aan didactiek (dus hoe breng je je lesstof over op je leerling) en aan pedagogiek (omdat je juist op dat basisniveau vaak werkt met - jonge - kinderen).
Als ik het verhaal zo lees, vind ik deze paardrij juf niet geschikt voor haar taak. Als het helpt om een kindje dat zo bang is een half jaar de braafste pony's te laten rijden dan moet dat kunnen. Het belangrijkste is, dat ze plezier blijven houden in het rijden.
Overigens vind ik ook dat in een groep met zulke kleintjes geen moeilijke pony's horen. Laat staan dat je kinderen dwingt om op een "moeilijke" pony te rijden. Zeker als het argument is: Dan mag je niet mee naar de grote bak, want dan stel je zo'n kind ook nog eens achter op anderen die dit wel durven en werk je pestgedrag in de hand.
TS wat je dochter misschien wel zal kunnen helpen is wat prive lesjes. Mijn dochter is gaan rijden toen ze 5 was. Half uurs lesjes. Twee x per week. Daarna flink wat privelesjes gedaan. Belangrijk is dat ze zo snel mogelijk een beetje stabiel kunnen zitten. Je dochter krijgt ook meer zelfvertrouwen als ze merkt dat ze er niet snel afkukelt.
Rytir schreef:Dat heb ik helemaal niet mis, gelukkig. Een opleiding tot pedagogisch medewerker duurt 3-4 jaar, de basis orun 6 tot 9 maanden. Ik heb die laatste doorlopen (tenminste toen n2), de stof over werken met kleine of jongere kinderen is er wel maar staat gewoon niet centraal.
Ik heb jaren les gegeven aan kinderen, ook de jonkies (voor 8 jaar is dat een vak apart want vanwege ontbrekende motoriek gaat het vooral om zelfvertrouwen en spelletjes).
Kelly_ann schreef:Als paardrijjuf werken is inderdaad wel iets totaal anders dan als pedagoog Rytir. Maar een beetje kennis van de ontwikkeling van kinderen en de omgang met is wel erg handig...
Wat je zelf ook zegt, motoriek en mentale vaardigheden van een 7 jarige is anders dan van een tiener.
@Gini, soms is het goed om te ervaren dat je angst niet helemaal realistisch is. Zeker als kind kan het heel goed zijn voor het zelfvertrouwen in je hele verdere leven. Als je er op een bepaald punt achter komt dat je het wel kan, en dat je angst plaats kan maken voor zelfvertrouwen.
Andersom... Als je angst hebt en vervolgens toch één (of meerdere) slechte ervaring opdoet. Dan breekt dat veel af van je vertrouwen in je verdere leven.
Het is dus wel zaak dat je manege of instructeur zorg draagt voor zoveel mogelijk veilige en goede ervaringen. Ook na een val, immers, van het paard vallen hoort er toch ook bij....
Kelly_ann schreef:Als paardrijjuf werken is inderdaad wel iets totaal anders dan als pedagoog Rytir. Maar een beetje kennis van de ontwikkeling van kinderen en de omgang met is wel erg handig...
Wat je zelf ook zegt, motoriek en mentale vaardigheden van een 7 jarige is anders dan van een tiener.
@Gini, soms is het goed om te ervaren dat je angst niet helemaal realistisch is. Zeker als kind kan het heel goed zijn voor het zelfvertrouwen in je hele verdere leven. Als je er op een bepaald punt achter komt dat je het wel kan, en dat je angst plaats kan maken voor zelfvertrouwen.
Andersom... Als je angst hebt en vervolgens toch één (of meerdere) slechte ervaring opdoet. Dan breekt dat veel af van je vertrouwen in je verdere leven.
Het is dus wel zaak dat je manege of instructeur zorg draagt voor zoveel mogelijk veilige en goede ervaringen. Ook na een val, immers, van het paard vallen hoort er toch ook bij....
Rytir schreef:Nou heb ik de mazzel dat ik dat heb naast het orun papiertje. Maar ik geef dus geen les meer aan jonge kinderen want paps of mams vinden iets te vaak dat ik push, of te lief ben of ze gaan niet snel genoeg... benoem het maar.
Shadow0 schreef:Citaat:voor wie doe je het dan eigenlijk?
Voor de dochter - want ze wil het blijkbaar wel. Dan lijkt me dat het uitgangspunt. Als ze liever wil tennissen of bij de scouting of op toneel wil zou ik zeggen: hiermee vooral stoppen en iets anders gaan doen. Maar dat lees ik in het verhaal niet terug. Ze wil wel, ze wil graag rijden, vindt het ook heel leuk als het goed gaat. Dan is dat toch waar je bij begint? Wat gaat er goed en hoe bouw je dat uit?
Gini schreef:Communicatie hoeft niet altijd via woorden te verlopen. Als een kind thuis al huilt omdat ze weet dat ze straks naar de manege moet, is dat ook een waardevolle boodschap.
Citaat:De problematiek moet breder bekeken worden dan de paardrijjuf.
Citaat:Zelfs een juf die wellicht wat te enthousiast roept hoe goed het wel niet ging, is alsnog reden tot bang zijn, want ze buldert.