Shadow0 schreef:Dat is nou precies wat ik eigenlijk niet zie aan lessen die makkelijk om kunnen gaan met verschillen in de groep. Hoe normaler het is om in de lessen ruimte te geven aan die verschillen, hoe minder het naar of buitengesloten voelt. Als je altijd iedereen achter elkaar laat galopperen, nooit individuele aandacht geeft en 1 ruiter in het midden moet staan omdat ze niet mee kan doen, dan kan een ruiter zich buitengesloten en apart gezet voelen. (Dit is dan alsnog niet altijd zo trouwens!)
Maar als je het normaal maakt in de les dat je een boel dingen samen doet maar dat het ook kan verschillen, dan wordt dat ook veel normaler gevonden. En dat kan dus zijn omdat iemand iets niet durft, maar ook omdat het juist leuk is om een nieuwe uitdaging aan te gaan, omdat een bepaalde pony iets niet zo goed kan, een ruiter zich niet zo fit voelt.
Nooit individuele aandacht geven lijkt me ook bij een utopische groep waarin iedereen exact hetzelfde niveau heeft onwenselijk. Maar het voorbeeld wat je geeft over allemaal achter elkaar galopperen: in lessen waarin niet iedereen in galop wil/durft/kan probeer je dat natuurlijk te voorkomen als instructeur, maar er zijn ook groepen waarin overwegend kinderen zitten die graag een paar rondjes met zn allen in galop willen (want dan hoef je niet elke keer op je beurt te wachten/want dan kan je langer dan 1 rondje/want ik kan toch wel los en dat is makkelijker als ik achter de kont van mn voorganger aan kan). In zo'n groep is het dus altijd compromissen zoeken. Dat is niet per se slecht, het kan ook betekenen dat je afwisselt wat je doet, en de kinderen/het kind dat niet mee wil in het rijtje af en toe een keer wel op het midden zet maar een opdracht meegeeft en/of een rondje meerent met hem/haar.
Shadow0 schreef:Maar dit is dus vaak niet wat er echt onder ligt. Dit wat jij nu schrijft is bijna altijd het excuus wat voorafgaat aan een afwijzing. Groeien in eigen tempo - maar vooral niet hier, of wellicht helemaal niet op het paard.
En kinderen voelen echt wel dat dat ook een afwijzing is, dat ze niet welkom zijn. Dat effect is vaak nog veel groter als een instructeur (of andere volwassene van belang) dat bepaalt, dan als ze zelf niet altijd aansluiten bij de les.
Ik herken wat je zegt hoor. Er zijn best een hoop instructeurs die kinderen die iets spannend vinden al gauw bestempelen als "lastig". Ben daar zelf behoorlijk allergisch voor; het is op dat moment je taak om samen met het kind in kwestie uit te zoeken waarom het spannend is en hoe je samen een oplossing of alternatief kan zoeken, wat wél haalbaar (en leuk!) is. Soms betekent dat dat iemand 2 maanden altijd op dezelfde pony rijdt of dat je altijd alvast overlegt over welke pony voor volgende week, soms betekent het dat je bepaalde oefeningen (tijdelijk) aanpast.
Shadow0 schreef:Juist bij paardrijden hangt dat er nogal vanaf en is het soms niet waar. Want de spanning komt vaak (en in elk geval in de situatie van de TS) van de interactie met de pony, en hier dus van de situatie met de juf, niet per se met de oefeningen in de les. Een ander niveau van de les lost dat niet automatisch op. (En soms werkt het zelfs tegen je, als je als 'betere' ruiter in de groep automatisch op de lastigere pony's wordt gezet omdat er zoveel andere ruiters ook nog de steun van de braafste pony's nodig hebben.)
Hierbij is de randvoorwaarde inderdaad wel dat er dan in die les ook rekening wordt gehouden met waaróm je daar rijdt ja. Maar even heel simpel: soms rijden kinderen in een les waar ze verdeeld over de hoefslag moeten rijden, en kan het erg helpen om een paar weken mee te rijden in een groep waar iedereen in een treintje rijdt, zelfs als het voorop is. Gewoon omdat er dan minder prikkels zijn.
In dit geval is de instructie duidelijk een belangrijk onderdeel van het probleem, dus is van les veranderen ook een mogelijke oplossing. Niet per se naar een groep met een ander niveau, maar gewoon met een andere juf.