Bokt.nl

HarmanyL schreef:

Ik heb nu bijna 2 jaar geleden mijn eerste eigen paard gekocht na ruim 30 jaar manege ruiter geweest te zijn. Wel de nodige verzorgpaarden gehad en de laatste jaren (parttime) geleased.
Ik kocht een vrij groene 6 jarige. Heel fijn en lief paard ondanks dat ze nog niet veel meer kende dan sturen, gas geven en remmen. Alles rustig opgebouwd en toen begonnen de problemen.. kreupel, dan weer niet dan weer onregelmatig. T was iedere dag een soort van roulette wat tref ik vandaag weer aan. Dierenarts laten komen en toen liep ze natuurlijk goed. Osteopaat, acupunctuur, chiropractor en alles heeft ze gezien maar alles hielp slechts tijdelijk. De chiropractor dacht dat ze met veulenen ooit problemen gehad zou hebben waardoor haar bekken ongelijk was. Ook stonden er wat wervels niet in 1 lijn. Omdat ik haar bij een handelsstal gekocht had heb ik haar met enige moeite terug kunnen brengen met pijn in t hart.. Maar een 6 jarige met zoveel problemen.. afijn dat was mijn eerste half jaar eigen paard.
Toen een 11 jarige gevonden die op L/M niveau gereden zou zijn. Na een proefrit gekocht en werd gelijk gebracht. Pittig karaktertje maar een o zo lief paard. Na een week begon ze met mij uit te testen en kreeg ik schrik. Ik die in mijn manege tijd eigenlijk overal op stapte. Ook werd ik goed ziek maar wilde toch doorzetten, Maarja kon niet eens op mijn benen staan. Dus heeft mijn bijrijder paard dagelijks gereden. Toen ik na 1,5 week weer opgeknapt was kon ik er met behulp van haar weer op. In t begin was ik echt onzeker en heb ik dr zelfs terug willen brengen, wat in deze niet ging want ze kwam bij een particulier vandaan. Maar op een gegeven moment is de knop om gegaan en het vertrouwen gekomen. Het is nog steeds geen makkelijke tante, maar voor mij wel uiterst betrouwbaar. Ze kan super hectisch en druk worden, maar zal nooit gemeen zijn. Dat dressuur niveau zijn we 1,5jaar verder nog niet helemaal al mag ik in principe naar t L maar ik wil t nog constanter hebben. We waren op de goede weg maar nu heeft een peesblessure en de corona roet in t eten gegooid. Ik hoop over een maand of 2 weer rustig aan de training op te kunnen pakken.

Al met al geen spijt, maar de weg was hobbelig..

proven02 schreef:

Wat goed dat je ervaringen vraagt van anderen voordat je de stap neemt!
Ik heb zelf ook jaren op een manege gereden, daarna ook wat leasepaardjes/bijrijdpaardjes en toen op mijn 27e mijn eerste eigen paard gekocht.

Het grootste verschil zit hem in de kosten en de stress zou ik zeggen.
Wat hierboven ook al werd genoemd het is een soort roulette, elke dag weer een verrassing wat je aantreft. Nu heeft mijn paard bijna nooit wat gehad, maar toch zijn het steeds kleine dingetjes. Een wondje hier of daar, een open been, mok, ineens niet meer eten door een bijt van een beest op dr lip, een hoestje. En dat zijn dan allemaal kleine dingen, als je paard onverklaarbaar ineens kreupel is of wat anders heeft ben je nog verder van huis.
Dit heeft mij allemaal zo ongelofelijk veel stress gezorgd, waardoor het soms vaker niet leuk was dan wel leuk.
Waar je op de manege of een bijrijdpaard gewoon lekker gaat rijden en het ergste wat kan gebeuren is dat je even een maand niet kan rijden, heb je met een eigen paard meteen een maand stress.

Uiteindelijk heb ik mijn paard na 3 jaar verkocht, omdat onze karakters niet matchten. In de toekomst wil ik wel weer voor een ander paardje maar nu geniet ik even van deze stressvrije periode en kan ik mij even op andere dingen focussen.

Daarnaast is het natuurlijk enorm duur.
De berekening die je nu heb gemaakt, tel daar maar 200 a 300 bij op en dan zit je ongeveer goed. Er zijn continu onverwachte kosten. De ene maand de osteophaat, de andere maand zit je met dure supplementen, dan komt de dierenarts eens langs, dan gaat de deken stuk, dan moet de tandarts komen, dan wil je een keer een les van een duurdere instructeur etc etc.

Tuurlijk zijn er ook mensen die voor relatief goedkoop hun paard kunnen houden, maar bij mij is het dan ook meteen alles of niets dus daardoor werd het waarschijnlijk erg prijzig.

Overigens zitten er ook heel veel leuke kanten aan hoor! Gaan en staan waar je wil met je dier, jij maakt alle keuzes en natuurlijk het gevoel van trots en liefde wat overheerst, wat je bij een manegepaard of bijrijdpaard toch een stuk minder heb.

Veel succes en plezier met de keuze en de zoektocht straks!

Jenara schreef:

Mijn belangrijkste tip: probeer nog zo veel mogelijk ervaring op te doen tot je effectief ééntje kan kopen, alles dat je nog bijleert en kan, komen jou en je toekomstige paard ten goede! En veel plezier en succes met de zoektocht als je er aan gaat beginnen !

Flits__ schreef:

Jaren op de manege gereden en meerdere verzorgpaarden gehad. Toen ik 20 was mijn eigen pony gekocht, poeh wat was dat een tegenvaller. En nee, niet de pony maar ikzelf. Toen pas kwam ik erachter hoe bar weinig ik eigenlijk heb geleerd op de manege en door te lezen haha. In de praktijk is het toch altijd anders . Ik was zo onzeker over elke rare pas die ze liep, elk raar geluidje. Want dat kende ik allemaal niet haha.

Ook qua rijden, poeh ik heb pas echt leren rijden op mijn eigen pony. Al zal dat zeker met manegelessen verschillen hoor!

Gelukkig veel mensen om me heen gehad met meer kennis. En is het allemaal goed gekomen. Ik ben inmiddels 9 jaar verder en ben nog steeds net zo verliefd op haar als toen ik haar kocht

DreamGuide schreef:

Bij aankoop altijd je paard keuren en evt iemand meenemen die er kennis van heeft. Daarnaast ook op het gevoel in je onderbuik afgaan. Soms komt je droompaard niet exact overheen met de eisen die je vooraf had gesteld.

Tenslotte, het gaat echt niet zo vaak mis hoor. Bekijk het zo: als je naar de reviews van een webshop kijkt zijn het vooral de slechte reviews, omdat mensen met goede ervaringen vaak de moeite niet nemen om hun ervaring te delen.

_Wen_ schreef:

ebi_tempura schreef:

Ik maak mezelf anders gek door te doomdenken. Krijg nu al dingen in me hoofd als "misschien moet ik voor een wat goedkoper en ouder paard gaan, met niet super papiertjes zodat als het mis gaat de teleurstelling kleiner is."
Wat nergens op slaat natuurlijk.

Garantie is er nooit, maar ga vooral voor het paard waarmee je de klik hebt en die past bij je doel (en binnen je budget uiteraard). Ik ging de eerste keer voor een jonkie van 5 met het idee dat dit voor 20 jaar ging zijn (dat duurde dus nog geen 3 jaar) en toen kwam er een leuke 10 jarige op mijn pad en heb ik al 5 jaar plezier en hopelijk nog heel lang hierna!

Een wat ouder ervaren paard als eerste paard is natuurlijk geen gek idee.

Cowgirl schreef:

Citaat:

Maar soms heb je idd een perfect paard die dan toch na een jaar kreupel word of iets... dat lijkt me echt een tegenvaller en hoop dit niet mee te maken. Hoe kom je door zoiets heen en haal je de energie terug om opnieuw dat pad te bewandelen?

Als je daar al zo'n moeite mee hebt zou ik geen eigen paard kopen. Houd het dan bij een bijrijd paard.

Als je dieren hebt worden ze een keer ziek. Ik denk niet dat er paardeneigenaren zijn die nog nooit een ziek of kreupel paard hebben gehad.