Bokt.nl

luuntje schreef:

Ik vind trouwens dat dierenartsen soms te lang willen proberen.

Xyris schreef:

Thanks voor de reacties.

Ibbel, ik begrijp je insteek, maar mijn verstand zegt dat het fout zit bij mij en niet bij mijn kat, dat ik me gewoon vroegtijdig enorm druk maak simpelweg omdat mijn eerste ervaring met de dood een nogal traumatische was destijds.

Als ik mezelf afvraag 'kan ik die keuze maken' dan is het antwoord voor mij altijd 'ja, dat kan ik, geen probleem, als het duidelijk is dat het klaar is dan kan ik zonder problemen die knoop doorhakken'. Het is iets dat mij zelfs te makkelijk af gaat voor mijn gevoel. Sinds dat eerste incident (wat een client was waarbij ik me heel verantwoordelijk voelde voor zijn dood) heb ik er gedurende 14 jaar niet meer druk hoeven te maken om de dood, tot 2 jaar en 1 jaar terug, beide opa's zijn in die tijd overleden.
Op het moment dat het mij duidelijk was dat het zo niet langer kon (en mijn opas door bleven vechten om te leven) heb ik zelf afstand genomen (deels omdat sowieso mijn 1e opa dit ook zo wilde) en ik kon niks anders wensen dan dat het snel afgelopen zou zijn omdat er toch geen redden meer aan was.

Dus kan ik die keuze maken: Ja, absoluut. Ik kan kennelijk ook zien wanneer de tijd daar is en wanneer leven lijden wordt. Ik ben in die zin ook echt niet egoïstisch.

Waar ik bang voor ben is dat ik er een soort van blind voor ga zijn, juist omdat ik er zo bovenop zit. En ik wil gewoon van dat knagende gevoel af en er mee om kunnen gaan zoals ik dat deed bij mijn opa's. Maar er is niemand met wie ik kan sparren, mijn kat is afstandelijk naar vreemden en laat zich niet echt zien. Bij de dierenarts loopt ze rond alsof ze een jaar oud is ipv 14 + artrose.
Het is ook echt niet eerlijk dat ik een dier zou laten inslapen omdat ik niet om zou kunnen gaan met een dier dat ouder wordt. Naar mijn mening zou ik (en anderen die dit probleem hebben) gewoon helemaal geen dieren mogen houden want de kans dat dit soort mensen vanuit hun eigen emoties systematisch dieren vroeg/onnodig laten inslapen is gewoon heel groot en niet eerlijk. Ik wil daar ook niet toe behoren.

Maargoed, we dwalen zo wel erg veel af. Lang verhaal kort; Ik heb een probleem vanwege mijn ervaringen (en het gebrek eraan) uit het verleden en het feit dat ik alleen ben hierin. Iets wat normaal geen probleem is maar op dit moment even wel. Iets waar ik mee om moet leren gaan, maar niet ten koste van mijn kat en ik ben gewoon bang dat ik daardoor de plank mis ga slaan, maar ik heb nu zo'n vermoeden dat ik het antwoord hier ook niet ga vinden en dat het een kwestie van ervaring is.

elnienjo schreef:

luuntje schreef:

Ik vind trouwens dat dierenartsen soms te lang willen proberen.

Dan kan ie de portemonnee van de dierenarts nog wat langer spekken.

Vind het ook een bijzondere ontwikkeling. Zelf heb ik altijd met veeartsen te maken gehad en die zijn juist makkelijker wat betreft de mogelijkheid bieden er een punt achter zetten bij een rij/sportpaard als ze niet meer voor dat doel gebruikt kunnen worden.

tessyke schreef:

De DA gaf me 2 opties:
- Of ik liet hem opereren met de kans dat hij de verdoving niet zou overleven
- Of ik liet er niets aan doen en dan zou het gezwel uiteindelijk binnen het jaar scheuren onder het gewicht en zou mijn hond in recordtempo doodbloeden. (het horrorscenario in mijn hoofd zal ik jullie besparen).

elnienjo schreef:

tessyke schreef:

De DA gaf me 2 opties:
- Of ik liet hem opereren met de kans dat hij de verdoving niet zou overleven
- Of ik liet er niets aan doen en dan zou het gezwel uiteindelijk binnen het jaar scheuren onder het gewicht en zou mijn hond in recordtempo doodbloeden. (het horrorscenario in mijn hoofd zal ik jullie besparen).

Gaf hij niet optie 3: spuitje geven?
Daar had ik voor gekozen bij een 15 jaar oude hond.

Boheme schreef:

Wanneer het leven lijden word..

Dus niet meer kunnen leven zonder pijn of ongemak.

flavlip schreef:

Boheme schreef:

Wanneer het leven lijden word..

Dus niet meer kunnen leven zonder pijn of ongemak.

Dit vind ik heel ruim en ontzettend moeilijk. Er zijn zoveel aandoeningen die in meer of mindere mate voor ongemak zorgen. Ongemak vind ik vervelend, maar geen lijden. Wat vind jij ongemak? En wanneer weet je dat het pijn is?

Femek2902 schreef:

Pfoe ik vind dit zo'n lastige vraag.

Op dit moment heb ik een oude kater die last heeft van verlamming/uitvalverschijnselen in zijn achterhand. Ik ben al eerder met dit probleem bij de dierenarts geweest en die vertelde mij dat er eigenlijk niets aan te doen is. Het lijkt van boven uit de rug te komen en ik zou een flink aantal onderzoeken kunnen doen om een diagnose te stellen, maar de kans dat er iets aan gedaan kan worden is vrijwel nul, en aangezien het hier om een oude kat gaat die eigenlijk al in z'n reservetijd leeft raadde de dierenarts mij af om er toen wat aan te doen. Het enige wat kon helpen is prednison, maar na 20 tabletten was er geen verschil zichtbaar en ben ik ermee gestopt.

Nu is het zover dat de achteruitgang echt zichtbaar wordt en dat de kat moeite heeft om van de ene kant van de kamer naar de andere kant te komen. En logischerwijs komt inslapen wel heel dichtbij. Het dilemma zit hem alleen in dat hij geen pijn lijkt te hebben alleen ongemak vanwege de moeite die het kost om te verplaatsen. Hij bedelt om eten, aandacht en spelen en ligt regelmatig spinnend tegen mij aan te genieten van het leven. Dan is de vraag: Wanneer weegt het genieten niet meer op tegen het ongemak?


De harde grens is niet meer kunnen lopen, eten, regelmatig pijn of naar de kattenbak kunnen gaan. Maar zitten we nu niet rond die grens te bungelen? Wil ik echt wachten tot hij echt niet meer kan lopen? Nee, eigenlijk niet. Maar kan ik wel het leven afnemen van een wezen die nog zichtbaar geniet van het leven en waar ik ontzettend veel van hou?