Als een dier geen waardig bestaan meer kan leiden.
En zoals ze zeggen; Je kunt met inslapen niet te vroeg zijn, enkel te laat.
Confronterende uitspraak voor velen maar wel een goede vind ik.
En ja, voor ieder dier ligt die grens anders, maar het is zeker wel zichtbaar en merkbaar als het zover is.

Als ik zie hoeveel mensen maar aanmodderen en aanklooien met dieren die daadwerkelijk op zijn, jakkes. En altijd onder het mom; "Maar hij wíl nog zo graag." "Hij heeft nog zoveel vechtlust."
NEE VRIENDIN DAT IS INSTINCT! (Gonst het dan altijd door mijn hoofd := )
Zeker bij aandoeningen waarvan je wéét dat er geen verbetering mogelijk is, enkel verslechtering.
Maakt mij ook erg boos moet ik zeggen, want het is zo'n egoïstische keuze om zo'n dier niet uit het lijden te verlossen.

Ik ben heel realistisch en down to earth als het aankomt op dergelijke situaties, kan het goed loskoppelen van mijn eigen emotie en objectief naar de situatie kijken.
Veel mensen verwarren dat met geen liefde voor je dier hebben, maar dat is het juist niet. Integendeel; Ik ben gigantisch gek met mijn dieren en ze zijn mijn wereld, daarom wil ik voorkomen dat ze door mijn emotie onnodig moeten lijden.

Ter illustratie;
Jaren geleden kreeg mijn eerste eigen hond (En appelflap wat een fantastisch dier was dat!) van een jaar oud botkanker; Grote tumor op de ribben achter de voorpoot. Uitzaaiingen niet zichtbaar op foto maar naar waarschijnlijkheid wel aanwezig gezien de agressieve kankersoort.
De DA gaf mij 2 opties;
1- Tumor met rib(ben) en al verwijderen en 6 maanden revalideren zonder garanties op dat de kanker echt weg is. Kostenplaatje voor operatie alleen al á 2000 euro.
2- Geen behandeling en als de tijd daar is euthanaseren.

Destijds gekozen voor optie 2.
Dit resulteerde in dat ik exact 2 maanden na de diagnose, mijn hond moest laten inslapen omdat de kanker hem compleet opgevroten had van binnen uit.
Heb ik spijt gehad van mijn beslissing om "zo'n jonge hond*" geen behandeling te geven? (*Een reden die mensen vaak gebruiken om door te dokteren of niet bij dieren is leeftijd)
Nee.
Want dit dier was absoluut ongelukkig geworden van een half jaar in een bench moeten liggen met een kapot lichaam en daarbij zonder redelijke prognose op een kankervrij leven, zonder zekerheid of hij geen complicaties zou ondervinden aan de risicovolle operatie en zonder zekerheid op of hij nog hetzelfde leven als daarvoor zou kunnen leiden (Het was een levenslustige, drukke hond die graag mee op buitenrit ging en veel sprong. )
Vond ik alles bij elkaar teveel risico's en te weinig zekerheden naast de bak geld die het zou kosten.


In de tussentijd meerdere dieren moeten laten gaan helaas waarvan de laatste afgelopen winter.
Toen heb ik mijn oude hond van 13 waar ik heel erg aan gehecht was in moeten laten slapen na een hersenbloeding. Ik ken de prognose en heb even aangekeken of ze er uit kon komen en kon stabiliseren, maar had ook gelijk duidelijk voor mijzelf; Wordt dit niet beter dan is het genoeg zo, hoe poedersuiker dat ook voor mij is.
Helaas was dat het geval en heb ik haar moeten laten gaan.
Waarvoor ik door de dierenarts notabene gecomplimenteerd werd; omdat het blijkbaar nog steeds niet vanzelfsprekend is om dergelijke keuzes te maken in die situatie.
En dat verbaast mij!