Als ik kijk naar mijn eigen honden dan zou het zijn wanneer ze jarenlang volgepropt moeten worden met pijnstillers om maar een goed leven te lijden en zoals Mizora zegt, als het niet helpt, moeite hebben met bewegen, amper meer kunnen opstaan, incontinentie, nergens meer zin in hebben.

Bij mijn eerste hond hadden we geen keuze, dat was gewoon de keuze: inslapen of wachten tot hij zelf overlijdt met verschrikkelijke pijn (buiktumor die was opengesprongen). Dan is de keuze snel gemaakt. Er was nog wel een derde keus, opereren, maar dat had een slagingspercentage van 10%, dat doe je een 11-jarige hond ook niet meer aan (alhoewel, als het een jonge hond was geweest met hetzelfde slaginspercentage ook niet).